38.388 km

Door Marcel
38.388 km. Dit is de stand op de kilometerteller als we wegrijden bij Mariska. Met een heerlijke oer-hollandse maaltijd (ik spare-ribs en Marianne een sateh schotel) hebben we haar 40ste verjaardag gevierd. Lekker, leuk en gezellig.
De eerste etappe gaat van Scheveningen naar Groesbeek,. Kunnen we morgen lekker op tijd en voor de files de grens over. Het appartementje bij de Zeven Heuvelen is prima, we slapen goed en met een goed ontbijt achter de kiezen vertrekken we voor de lange etappe naar het Como meer.

Ruim 900 km en 9,5 uur rijden, volgens de TomTom.
Marianne verheugt zich op de reis door Duitsland, waarom is mij een raadsel. Al snel blijkt dat het rijden over de snelweg weinig idyllische plaatjes schenkt. Ze had zich er meer van voorgesteld. Maar het rijdt wel lekker snel weg.

Om de 2 uur even een korte plas/koffie/tank of eetpauze en voor we het weten kan het Zwitserse vignet op het raam. En nu begint de ellende. Het eerste deel gaat nog lekker vlot, maar hoe dichter bij de Gothard-tunnel hoe langzamer we gaan rijden. Van drie naar uiteindelijk één baan, met hagel, regen en sneeuw de tunnel door, kortom de 9,5 uur die TomTom had voorspeld, en waar we zelf al een uur bij op hadden geteld, worden bijna 12 uur voor we bij het Ibis hotel aankomen. Net op tijd om nog te genieten van een heerlijke pastamaaltijd. Inchecken, de koffer met kostbare apparatuur uit de auto halen en naar bedje toe. De volgende ochtend na het ontbijt rest ons nog ‘slechts’ 4 uur en 20 minuten naar ons romantische onderkomen aan het Lago Trasimeno.
Het gaat goed, het gaat lekker de kilometers vliegen onder ons vandaan tot de verlichting boven de weg aan gaat; file of hoe het in Italie ook mag heten en niet gewoon file, nee een stilstaandmoteruitwachtendopdevangrailfile. Daar gaat onze planning. Gelukkig is het warm en schijnt de zon.

Totaal doen we er maar 2 uur langer over, nog wel tijd voor een koffie aan het zwembad, een wandelingetje langs het meer en met de auto op zoek naar een restaurant.
Dat blijkt ook nog niet makkelijk in deze tijd van het jaar. Maar de plek die we vinden is prima net als het eten (pizza quarto formaggio en lintpasta met schelp- en schaaldieren en…………………een fles Rosso di Montepulciano, mijn schat is gelukkig. (dit etentje werd ons aangeboden door de famiiie Valk, waarvoor onze dank)
Morgen hebben we nog even om de omgeving te verkennen, dachten we, tot ik lees dat we 3 uur voor vertrek van de veerboot ons moeten melden. Dus morgen weer vroeg op.

We ontbijten op z’n Italiaans in een klein winkeltje met een broodje en koffie en een versgeperst glaasje jus d’orange. Oh ja, hier zijn de parkeerwachters erg vriendelijk. Een blauwe streep betekent niet dat je de parkeerschijf moet neerleggen, maar gewoon moet betalen. De bon die hij al had uitgeschreven wordt verscheurd nadat we alsnog een ticket

van 1 euro hadden gekocht. Deze parkeerwachter krijgt van ons een warme douche. De rest van de reis naar Ancona verloopt soepel. We melden ons keurig op tijd bij de ticketservice krijgen ook alles al voor de terugreis en tijd genoeg om nog ergens aan de haven iets te eten. Portonovo is geen haven maar wel een mooie locatie met strandtenten en heerlijk eten. (dit wordt veel sporten als we in Molivos zijn…)

Om half drie zijn we weer terug bij de haven, we schepen in zoeken onze hut, ik doe mijn anti-zeeziektebandjes om en de overtocht kan beginnen.

Door Marianne:
Door het onstuimige weer (forse wind, regen en

zwaarbewolkt) leek deze overtocht geenszins op de droomcruise waarover ik gefantaseerd had... Het zwembad op het bovenste dek bleek leeg en alle palen waaraan je je buiten vast kon houden bezet. Daarnaast bestond het reisgezelschap voor het grootste deel uit Franse middelbaarscholieren tussen de 13 en 15, die niet verder konden (of kunnen) denken dan hun eigen ego lang en voortdurend door de toch al zo smalle gangen renden, de lounges volledig in beslag namen (ook qua geluid) en er een genoegen is schiepen in alle hutten op zoek te gaan naar hun vrienden en vriendinnetjes ongeacht of de nummers tot de mogelijkheid konden behoren.
Maar ondanks dat toch redelijk geslapen en na 21 uur varen zetten we voet aan wal op het vasteland van Griekenland. Klok een uur vooruit, dus toch nog even doortuffen naar Piraeus voor de volgende 'cruise' naar Mytillini. En ja hoor, wederom wegopbrekingen, snelheidsbeperkingen enz. Maar precies op tijd reden we de haven in, haalden we onze tickets op en reden we de auto naar binnen. Nu voor een kortere en veel rustiger overtocht op een hele nieuwe en trendy ferry, waarop erg nagedacht was over de inrichting (zie foto restaurant, volledig in olijvensfeer).
En jawel hoor! Om 8 uur in de ochtend zetten

we voet aan wal op Lesbos. Linea recta door naar Molivos waar door Amber en de eigenaren Panagiotis en Grisoula met koffie en zelfgebakken Griekse cake op ons gewacht werd, een warm welkom (40.450 km excl .zeemijlen)
De rest van de dag bestond uit het leeghalen van de auto, en het volladen van de auto met boodschappen in Kaloni. 's Avonds aanschuiven bij Amber, verwennerij zo op de eerste dag, en wandelplan meteen voor de volgende dag gemaakt omdat dat de laatste kans was om nog met haar op pad te gaan doordat de brasserie al weer open gaat en zij 24/7 werkt de komende maanden. Omgekeerde wereld wel...

Wat lichaamsbeweging kon geen kwaad na onze passieve reis hier naartoe van 4,5 dag. Maar meteen naar Skala Sikaminea wandelen was ook wel een forse start weer, non-stop drie

uur forse heuvels op en af, maar in de haven wachtte Tasos (man Amber) ons op voor een zeer smakelijke lunch en mochten we vervolgens weer lekker instappen en werden we voor de deur weer afgezet.

Inmiddels raast hier een ontzettende storm over het eiland, is het zwaarbewolkt en regenachtig. Wat ons alleen maar de mogelijkheid biedt om het huis lekker aan kant te krijgen, een eerste wasje te draaien (interessante display, wat nu?) en ons op te maken voor het Orthodoxe Pasen wat hier het komend weekend met veel rituelen gevierd gaat worden. Hierover later meer....