Naderend afscheid

Door Marianne: Met het naderen van de laatste dag hier, nadert ook het moment dat het laatste blog geschreven gaat worden. Maar dat is niet deze!
Omdat het wensenlijstje nog niet afgewerkt was zijn we de afgelopen twee weken flink op pad geweest en hebben we er echt uitgehaald wat erin zat. Dat is wel aan ons besteed, als ik zo terugkijk. Maar hierover meer in het laatste hoofdstuk.

Op de valreep ontdekten we bij Avlaki 'De Caravan', een sfeervol restaurantje rondom een moestuin aan zee, met een

voortreffelijke keuken. Een plek die je alleen bij toeval ontdekt of waar je op gewezen moet worden. Meteen de schade van het niet geweten hebben maar ingehaald en er een aantal keren gegeten en op het strand gelegen. Zelfs Ambers nieuwsgierigheid weten te prikkelen.
Op het naastgelegen stuk grond met minstens 25 palmbomen zouden we best wel een leuk houten vakantiehuisje willen bouwen, elke avond eersterang voor zonsondergang!

Omdat er nog een wandeling rond Agioi Anargyri (ik kan die naam maar niet onthouden, laat staan uitspreken) zijn we op een ochtend weer heel vroeg met de auto van huis gegaan, met het plan een dik uur later in alle koelte te kunnen starten. Maar voorbij Petra besloten we toch een elfkoppige Afghaanse familie een lift te geven naar een plek dichter bij Mytilini. Uiteraard teveel mensen voor één rit, dus moest er gesplitst worden. Het was een dilemma voor een vader om zijn vrouw met vier kinderen mee te geven want kennelijk waren ze elkaar al eerder kwijtgeraakt. Maar we konden met de kaart duidelijk maken waar we ze zouden afzetten. De kofferbak werd ook volgeladen met zware tassen van de mensen die vast door zouden lopen, dus met vijf man op de achterbank hing de Twingo aardig achterover… Onderweg werd duidelijk dat ze niet of nauwelijks gegeten hadden dus besloten we het plan te wijzigen en in Kalloni te stoppen bij de supermarkt waar ik dan bananen, broodjes, koekjes, sap en water zou inslaan en Marcel zou dan vast terugrijden om de anderen op te halen, zodat die dan ook wat zouden kunnen eten. Prima plan dat bijna leek te mislukken… Want hij kon de achterblijvers niet meer vinden, iedereen was al opgepikt door andere auto’s. En wij stonden dus niet op de afgesproken plek. Maar wonder boven wonder kwamen ze net met z’n allen aangelopen, de lift was goddank tot Kaloni geweest. Familie herenigd, hoera! Vervolgens de eerste groep weer ingeladen en doorgebracht naar het afgesproken punt en onder een boom in de schaduw laten wachten tot de tweede groep daar later door ons ook bijgevoegd werd. Enfin, weliswaar dik twee uur later dan gepland, begonnen we met een voldaan gevoel aan een prachtige wandeling, wat heter op dit uur van de dag dan de bedoeling, maar die paar extra zweetdruppels maakten ook niet meer uit.
Een foto met de zelfontspanner maken blijft altijd een klus... scheef, te laat, of veeeeeel te vroeg.

Wat een hele goede zet was, was om de tweedaagse jeepsafari in de laatste maand te plannen om ons af te leiden van het naderende einde van dit avontuur, dus vertrokken we vorige week zondag vanuit Petra met twee jeeps en zes dames en één heer (rara..) richting de Baai van Gera via de geasfalteerde weg, en die hebben we die twee dagen daarna niet meer gezien. Want waar heb je anders een 4WD voor? Hobbelen over zandpaden, door de bergen, stof in alle gaten en kieren, maar niets kon onze pret drukken. Het was een geweldige ervaring door gebieden die we in de afgelopen maanden zelf niet verkend hadden. God, wat hou ik van Lesbos, nóg meer dan ik al deed. Zo veelzijdig! Zwaar verrast door de prachtige idyllische baaitjes in het zuiden, de bergen, vergezichten, helaas ook door een flink door

bosbranden verwoest gebied met naaldbomen, en als klapper op de vuurpijl een overnachting in bij Ecofarm Toumba. Boven op een hoge berg in een geweldig leuke lodge met een waanzinnig uitzicht, een heerlijke maaltijd en waar Margaritha met haar drie dochters het scepter zwaait. Het gevoel ergens tussen hemel en aarde vertoefd te hebben.
De volgende dag wederom offroad de andere kant van de baai verkend, door olijfboomgaarden gecrossed, gezwommen in een verlaten baai, wederom ontzettend lekker gegeten in Avlonas. Op weg naar huis de tempel van Halinados bewonderd en als klapper op de vuurpijl honderden teruggekeerde flamingo’s gespot bij de baai van Kaloni. Fantastische dagen beleefd, met dank aan Sigrid van der Zee van Pandora Travel. Echt een aanrader.

En dan de laatste wandeling op ons lijstje was de Profitis Ilias bereiken, een hoge top van het Lepetimnos gebergte. Vanuit Pelopi begonnen we aan de forse klim, vooral over rotsen en keien, met de top in ons vizier. Allemachtig wat was dat ver weg en HOOG! Het werd een ware puzzeltocht, gelukkig met een thermoskan koffie en broodjes in de rugzak dus wat kon ons gebeuren? Drie uur later bereikten we eindelijk de witte kapel op de top, zwetend en wel maar zeer trots. En het uitzicht was de mooiste beloning ever. Een kraakheldere dag waardoor we een heel groot deel van het eiland konden overzien, kilometers ver. Wauw, om stil van te worden….
Om terug in Pelopi te komen namen we de zandweg, in de volle zon, dat helaas wel, maar al met al in een uur weer beneden. En toen gauw de teenslippers weer aan en naar Aspropotamos gereden voor een heerlijke lunch en duik in

zee. Onze kajakcoach Nektarios verrast met onze wedstrijd-frisbee (dank aan Jan Luijks) en in zijn restaurantje in Mandamados de lekkerste pizza van de wereld gegeten.
In het donker terug over de onverlichte weg was pittig door de enorme groepen wandelende vluchtelingen links en rechts van de weg. Maar na de afslag naar Pelopi bleken de gevaren nog niet geweken… achtereenvolgens stuitten we op een kudde schapen, koeien, een stilstaande ezel midden op de weg, een hond en als klap op de vuurpijl een fietsende Griek, wat op zich al een bezienswaardigheid is want van lichaamsbeweging houdt de gemiddelde Griek niet. Maar mijn alerte chauffeur heeft mij en de Twingo weer zonder kleerscheuren thuisgebracht.

Marcel kreeg meer dan de smaak te pakken van het ATB’en en heeft hier een fiets aangeschaft in overleg met Nikos van de fietsverhuur. Na dagen het internet afstruinen is het een echte Griekse geworden, van zeer goede kwaliteit. Dus ook een rek aangeschaft voor op de Twingo, want hoe krijgen we die fiets anders thuis? Dus nu crossed hij er stevig op los de laatste dagen.
Inmiddels heeft de auto een kleine beurt gehad, zodat we met een gerust hart de terugreis op de 25e kunnen starten.
Maar eerst dit heerlijke huis weer in de originele staat terugbrengen, spullen inpakken en opruimen. En dan volgt het grote afscheid….

Afscheid nemen van de melkweg, kabbelende golfjes, krekels

en chicades, geitenbellen, scooterritjes, de zon, vers knapperig brood, eigengekweekte groentenmaaltjes, de vrijheid, kruidengeuren, de Griekse keuken, uitzicht voor op de zee en Molivos, uitzicht achter op het Lepetymnosgebergte, onze bijziende en schele leenpoes Clearence, teenslippers, het buitenleven, adembenemende zonsondergangen, kaimaki-ijs, fluitende vogels, sappigzoete tomaten, pruttelende motorbootjes, baksels van Grisoula, wapperend wasgoed, zomerkleren, direct vanuit de voordeur sporten, de kinderhoofdjes, altijd buiten eten, wandelboekjes van Lesbos, de flamingo’s, de ‘bult’ oplopen, één eurocent, de dagelijkse duik, lezen onder een parasolletje aan zee, gevulde courgettebloemen, octopus in vinegar, elke dag zon, zondagochtend sporten met Amber (laatste keer mocht Marcel mee ;-P), de dagelijkse ochtendgroet van onze

buurtjes en uitgezwaaid worden, waar we ook naartoe gaan, van niks moet, leven met de dag, en van alle lieve bestaande en nieuwe vrienden. Dat wordt nog wat...

Door Marcel: ‘Afscheid nemen bestaat niet’, tenminste als je Marco B. mag geloven, de rest ‘ik ga wel weg, maar verlaat je niet’, daar kan ik alleen maar van dromen. En volgens diezelfde Marco B. zijn niet alle dromen bedrog.
In dat laatste ben ik gaan geloven, want het eiland, de mensen, de dorpen, de natuur alles heb ik in mijn hart gesloten en is zo onder mijn huid gekropen dat ik mij niet voor kan stellen dat ik hier alleen nog voor vakantie terugkom als toerist!

Fantasieën over waar ons huis moet komen zijn er de afgelopen maanden steeds geweest en natuurlijk zijn het (voorlopig) mooie fantasieën. Maar zeg nooit nooit! Ik ben benieuwd wat deze zes maanden met mij gedaan hebben. Pak ik de draad gewoon weer op als we weer terug zijn in Nederland? We zullen zien. Deze bijzondere ervaring neemt niemand ons meer af.

Maar nu het einde van deze periode in zicht komt zijn we voorzichtig aan begonnen met gedag zeggen. Met Thanasis van de Kosmos zouden we nog een keer uit eten gaan. Na vijf en een halve maand is het uiteindelijk gelukt en niet alleen met hem maar het hele gezin schoof aan. Weer zo’n bijzondere avond, met bijzondere mensen en bijzondere gesprekken.
Over bijzondere gesprekken gesproken, ook met onze Panagiotis en Grisoula zijn we uit eten geweest. Bij het enige restaurant waar ze (willen) eten ‘Eftalou’. Tot onze schande komen we met onze kennis van de Griekse taal nog steeds niet veel verder dan een aantal losse woordjes. Maar wat hebben we gelachen, met wat Grieks, Engels en Nederlands en met ondersteuning van het non-verbale kom je een heel eind. Ook zij zien, net als wij, op tegen het naderende afscheid. Zou dat de reden zijn dat ze ons de laatste dagen enorm aan het vetmesten zijn met allemaal lekkere hapjes?