Iakovidis, kafenions en MTB race

Door Marianne:
Gelukkig nog niet op de helft, nog zó veel te doen en te zien. En te verwonderen...

Zodra je voet aan wal zet in Mytilini zie je langs de kant van de wegwijzers naar het ‘Digital Museum Georgios Iakovidis’. Dat prikkelde meteen mijn nieuwsgierigheid, in de eerste plaats omdat ik graag in musea mag rondneuzen, en in de tweede plaats omdat ik werkelijk geen idee had wat ik me daarbij voor moest stellen. Is dat een museum over technische hoogstandjes? Digitaal, ja we gaan inmiddels allemaal digitaal, hoezo dan? En wie is Georgios Iakovidis?
Laatstgenoemde blijkt een beroemde Griekse schilder te zijn uit het begin van de 20e eeuw, geboren op dit eiland in Chidria en dit digitaal museum is een museum zonder originele schilderijen (die blijken allen in privébezit), maar waar je op multimediale wijze kennis kan maken met zijn leven, zijn kwaliteiten en zijn werk.
Dus wij op pad. Even voorbij Petra stond het eerste bord al in de berm, en zo nog een aantal keren onderweg. Bij Vatousa (prachtig oud bergdorpje) van de doorgaande weg af en vervolgens richting Revma (kleiner ouder bergdorpje) en daarna door naar Chiadria (een nog veel kleiner overjarig bergdorpje). Vrij snel (logisch) reden we verwachtingsvol het dorpsplein met forse kerk op. Niets te zien wat op een museum leek, noch een wegwijzer. Dan maar nog wat hogerop rijden, praktisch klem komen te zitten met de Twingo in een straatje, met ook nog een tegenligger. Na uitwijken in een zijstraatje leek het ons sowieso verstandig rechtsomkeer te maken. Dus weer op het dorpsplein, toch maar parkeren, ver lopen kan het nooit zijn, leek ons.
Wat ook zo bleek, vrijwel direct werden we aangesproken door een Engels sprekende man, of we soms op zoek waren naar Het museum. Jazeker! Wij mee naar een pand op het plein met alleen Griekse teksten, ja toch.. Iakovidis…met een beetje fantasie uit het Grieks te ontcijferen. Hij had de sleutel, wij mee naar binnen, de lichten werden ontstoken… onze mond viel open…Bleken we te staan in een ultramodern

museum, voorzien van beeldschermen, prachtige reproducties, veel tekst en uitleg op de muur gelukkig ook in het Engels. Maar wat nog verbazingwekkender was, was dat we ook een audiotour konden maken in het Nederlands!!! Of wilden we liever Russisch? We waren totaal overrompeld.
Eerst werden we naar de ruimte begeleid, voor een introductiefilm en vervolgens maakten we zelf de audiotour.
Niet alleen onder de indruk van het museum en al het ultramoderne vernuft, maar zeker ook door de wonderschone schilderijen van Georgios Iakovidis, daalden we de berg weer af naar Vatousa, voor een kop koffie met baklava in de plaatselijke kafenion.

Misschien vraag je je af wat een kafenion is? De plaatselijke kroeg klinkt wat oneerbiedig, want dit is waar het allemaal gebeurt… Tenminste, dat doet het vermoeden. Want op elk uur van de dag verzamelen zich hier mannen aan tafeltjes, met koffie, starend voor zich uit, of naar de televisie of elkaar, Rummikub spelend, of zwaar orerend over (waarover is me een raadsel, zal wel politiek of de economische situatie zijn, óf over moeders..). Maar meestal doet men hier NIETS. De enige vrouw hier is vaak de vrouw achter de bar, koffieschenkend, tafeltjes afnemend en ook voor zich uitstarend.
Of een toeriste zoals ik. Ik mag er ook graag toeven bij een kop koffie, en me verwonderen.
Gezellig kan ik het niet noemen, net zo min als de inrichting, uitzonderingen daargelaten. Verveloze tafels en wanden, ongemakkelijk zittende stoeltjes, kale betonnen vloeren, hol klinkende ruimte door gebrek aan gordijnen of kleden, door TL- of spaarlampen verlicht, meestal alleen het geluid van de televisie. En toch heeft het kafenion blijkbaar een ongelooflijke aantrekkingskracht op Griekse mannen. Alles beter dan thuis??
Er zijn juweeltjes bij, zowel van binnen als van buiten. Hoe vervelozer, hoe beter, ik smul ervan. En af en toe ook van de baklava, dus.

Door Marcel:
Rectificaties
Soms moet je terugkomen op wat er geschreven en gedrukt staat. Ook wij worden door de tijd ingehaald of is er voortschrijdend inzicht. Daarom op 3 punten in onze vorige verslagen een aanvulling c.q. verbetering.

1. Het snurken zoals beschreven in het hoofdstuk In de aanloop naar Pasen en daarna… komt niet van Panagiotis of Grisoela, ook niet van de geit of welk ander levend wezen dan ook. Het is de koelkast!

Het hoofdstuk 'Vogels van Lesbos' moet op 2 punten worden aangepast.
2. Zij van het zwaluwenechtpaar had geen vertrouwen meer in de bouwkunsten van haar man. Ook het programma 'Help mijn man is klusser' kon geen uitkomst bieden. Zij is vertrokken en het bouwsel verzakt langzaam.
3. Het gekraakte nest is inmiddels ontruimd en afgebroken. Waar de krakers naartoe zijn gegaan is niet duidelijk. Op de open plek is een nieuw authentiek zwaluwnest gebouwd. Overduidelijk gemaakt door

een vakman.
Laten we hopen dat we niet vaker dit soort rectificaties moeten plaatsen.

2nd Molivos Urban MTB race.

Posters met deze aankondiging kwam je steeds meer tegen in het stadsbeeld van Molivos. Via Amber had ik al gehoord van een moutainbike race door Molivos en Marianne was vorig jaar toeschouwer geweest van de 1ste Molivos Urban MTB race. De dames vonden dat ik maar mee moest doen.

Ik weet het nog niet, ik ben geen geoefende MTB-er en racen door de straten van Molivos vereist enigszins oefening volgens mij. Ik hou de boot een beetje af met we zien wel als het zover is.

Inmiddels zijn we al wat weken verder en of ik me al had opgegeven voor de race, nee nog niet. Maar hij is al over 1 week, ja en…..

Nu verschijnen ook poster met de route door het dorp en ik ben inmiddels een beetje geoefend dus toch maar inschrijven? Eerst uitzoeken hoeveel km die race is. Nergens terug te vinden op de site van de organisatie. Nou laat dan

maar.
Daar denkt Amber anders over. De mannen van het Turkse team en mede-organisator komen bij haar lunchen, dus zij vraagt het wel even. Niets vermoedend komen we de Bazaar binnenstappen en voor ik het weet sta ik oog in oog met de leden van het Turkse MTB team. Gentlemen, this is Marcel, the guy I was talking about and he wants to participate. Uhhhh nou ik wil eerst eens weten hoe lang het is en hoe lastig hoe technisch, is het wel te doen voor iemand met bijna geen MTB ervaring? Kortom vragen zat om er onder uit te komen. Na een blik op hun fietsen weet ik het zeker, dit ga ik niet doen, hier heb ik niets te zoeken. Ik ga wel kijken. Ineens spreken ze heel slecht Engels en voor ik het weet sta ik toch ingeschreven. Dit alles onder het mom, doe het dan voor ons, worden WIJ in ieder geval geen laatste.

Ik heb met Pinksteren dus toch iets te doen. Is het geen ROPARUN dan wel de 2nd MOLIVOS UBAN MTB RACE. In het dorp ga ik op zoek naar een iets beter model mountainbike dan de fiets van Amber, voor normaal een beetje crossen een heerlijke fiets, maar als ik toch mee doe dan op een nieuwe fiets van NIKOS.
Nee dus, een groep Duitsers!!! hebben al zijn fietsen gehuurd voor een week. Dan maar bij George een redelijk exemplaar. Nog een beetje oefenen met schakelen, het parkoers een beetje verkennen en dan morgen aan de bak.

Eerste Pinksterdag
Na het ontbijt, fietsbroek aan, strak gesneden shirt aan, bijpassende (toevallig hoor) blauwe sportschoenen aan, fietshelm op, fietshandschoentjes aan. Aan de outfit zal het niet liggen. Nu nog de spiegelende zonnebril op, zodat men niet de ogen ziet waarin te lezen valt: “waar begin ik aan?”
Het dorp is in rep en roer, een heus start en finish doek hangt er, inschrijfburo’s veel mensen van de organisatie en een voortdurende in het Grieks ratelende presentator. De vraag aan hem om het ook in het Engels te vertalen voor de niet Griekse deelnemers doet hij af met “yes later” Eerst maar eens kijken waar ik me in moet schrijven of aan moet melden. Oh… Bes Yes number 310. In de Mastersgroup (lijkt beter dan het is, alles boven de 40 jaar zit in deze group). Mijn Turkse teamgenoten hebben alles geregeld, zelfs het inschrijfgeld. De start is om 11.00 uur of 11.30, ligt eraan hoe laat de burgemeester (zie foto) komt (het is ook overal hetzelfde). Inmiddels is er iemand binnen de organisatie gevonden die voldoende Engels spreekt zodat het ook voor mij en mijn Turkse vrienden duidelijk is wat we gaan doen.
Uiteindelijk de start, eerst een proefrondje om het parkoers te verkennen en dan gaan we. Oh ja, de bedoeling is in 1 uur en 15 minuten zoveel mogelijk keer het rondje van 2 km af leggen. Over de race kan ik kort zijn. In de wedstrijd 7 keer dat rondje doen is zwaar, maar als ik het afzet tegen de geoefende mtb-ers in mijn leeftijdsgroep (de winnaar heeft er 9) kan ik niet anders dan trots zijn op mijn prestatie.
Een unieke gebeurtenis en ervaring, met weer hartverwarmende ontmoetingen.
Volgend jaar de 3de MUMTB race? Wie weet!