Aan alles komt een eind……….of nie?

Door Marcel:
Steeds weer ga ik in gedachten terug naar de afgelopen zes maanden. Wat een geweldige ervaring! Zelfs de laatste week zat nog vol verrassingen. Maar alles stond in het teken van de laatste keer. De laatste keer brood halen, de laatste keer koffie drinken, de laatste keer de haven inlopen, de laatste wandeling met Amber en nog een keer de laatste wandeling met Amber, de laatste etentjes, de laatste zak met groenten voor de buuv. Alles voor de laatste keer, behalve ’s morgensvroeg zwemmen in zee dat stond voor de eerste keer op het programma. Afscheid nemen van bijzondere, mooie mensen is makkelijker als je het gevoel hebt dat je ze toch wel weer gaat zien en dat gevoel hebben we.
Maar goed ….langzaam kwam het punt van inpakken, uitstellen had geen zin meer, de weergoden deden hun best om het afscheid makkelijker te maken en stuurden wolken, regen, frissere temperaturen en noorder- of zuiderwind, maar zelfs dat ervaren we als heerlijk. ‘Even geen zon’, vervelend voor de toeristen die nu nog vakantie hebben, maar voor ons is het welkom. Het inpakken van de auto gaat weer makkelijk. Jaja, alles kan er in, zelfs al het sprokkelhout, stenen en schelpen en niet te vergeten de fiets. Achterop de klep en zelfs daar is nog plek voor een bundel sprokkelhout, dus ik kan in Nederland gewoon verder met mijn ‘jutkunst’. Ook bij onze huisbazen wordt het steeds duidelijker dat ons verblijf er bijna op zit en in zijn beste Engels laat hij ons weten dat de deur voor ons altijd open zal staan. In het stukje van Marianne lees je hoe dit tot stand gekomen is. Hoeveel moeite kan je doen om iets duidelijk te maken, hartverwarmend en ontroerend.
Inmiddels is het vrijdagmiddag tijd om te vertrekken, maar niet voordat we (weer) voor het laatst afscheid hebben genomen van onze buuv Amber en hondje Bella. En niet nadat we voor de laatste keer ‘onze’ katten hebben geknuffeld en dan rijden we voor de laatste keer ons palmenpad af………of nie?
Inmiddels is de koelkast weer gevuld, de auto uitgeruimd en we hebben bijna iedereen alweer gezien of gesproken en

zitten de eerste treinreizen er op. Hoe hartverwarmend de reacties ook zijn ik ben nog niet helemaal geland (of helemaal niet). Het gevoel van vrijheid, van niets moeten kan en wil ik niet loslaten. En als laatste wil ik alleen nog kwijt dat ik zo ontzettend trots ben dat wij samen dit geweldige avontuur zijn aangegaan en het smaakt naar zoveel meer ….. of nie?
Nou ik dacht het wel. Wanneer? Dat gaat de toekomst wel uitwijzen.

Door Marianne:
En dan zit je binnen op de bank, thuis in de Van Bylandtstraat met een enorme onuitgepakte koffer boordevol prachtige herinneringen en ervaringen. En die koffer wil ik niet openmaken uit angst dat die wonderschone inhoud vervliegt

in de nieuwe werkelijkheid.
We zijn weer ingehuisd, dat wil zeggen dat we hier fysiek weer slapen, eten en leven, maar emotioneel nog niet geland zijn. Aan de ontvangst hier ligt het niet, we voelen ons enorm welkom weer, maar het is meer dat er iets in ons is nog wat nog niet wil wennen. Liever koesteren we het vrijheidsgevoel van de afgelopen maanden nog even.
Doordat een paar dagen voor ons vertrek de zon even plaatsmaakte voor flinke bewolking en af en toe een bui gaf dat ons mooi de gelegenheid om onze spullen alvast te pakken en het huis weer in de oude staat terug te brengen. Tientallen veilig opgeborgen vaasjes, beeldjes en kleedjes weer tevoorschijn gehaald. Knusse lampjes weer vervangen door de originele felle TL- en spaarlampen. En de poesjes extra verwend en geknuffeld.

Van alle lieve vrienden die we in de afgelopen maanden ontmoet hebben of die we al hadden namen we op de laatste avond afscheid met een borrel bij de Bazaar. De zon scheen weer volop en Amber had een enorme hoeveelheid verrukkelijke hapjes gemaakt. Alle ingredienten voor een supergezellige avond waarop heel veel gelachen en gekletst werd.
De volgende vroege ochtend namen we een laatste duik en schudden we nog wat handjes her en der. Nog één keer een kop koffie bij Amber en ook in de Bazaar op deze stek omdat ze volgend seizoen verhuizen naar een andere. Het laatste ritje met de scooter, de laatste keer de oprit naar boven en de laatste keer toegezwaaid worden door de buurtjes.
Langzaam begon het ook door te dringen bij Panagiotis en Grisoula dat we echt gaan vertrekken en worden we op de valreep nog even heel erg verwend met lekkernijen. Een grote doos vol gedroogde vijgen, een zak gepelde walnoten uit eigen tuin voor thuis, imam, courgettetaart, en jawel, een groot bord vol slakken met kweeperen. Toevallig had ik die ochtend tijdens mijn rondje sporten een man in het dennenbos zien lopen met een plastic tas vol. Door de flinke regenbuien in deze tijd van het jaar komen ze in grote getalen tevoorschijn en zijn ze na drie dagen eetbaar.
Het was even slikken om de eerste slak uit zijn huisje te pulken en in mijn mond te doen, maar al direct duidelijk heel smakelijk. Wéér een ervaring rijker op het laatste moment.
Vlak voor vertrek kwam Panagiotis met een briefje in zijn hand naar Marcel toe (en later ook naar mij), omdat hij ons in het Engels zeggen dat als we ooit weer in Molivos komen zijn deur ALTIJD voor ons openstaat. Wat had hij gedaan? Hij

had zijn kleinzoon in Athene gebeld om te vragen hoe hij dat in het Engels moest zeggen en de fonetische uitspraak opgeschreven. En dat las hij voor. Hartverwarmend, zo ontzettend lief.
Dus met een volgepakte auto, inclusief nieuwe fiets reden we rond een uur of vijf in de middag richting Mytilini, voor de eerste ferry naar Piraeus. In de haven troffen we weer honderden vluchtelingen aan, met tentjes langs de kade, wachtend op een plekje op een van de boten naar het vastenland. Vanaf een bovendek zagen we hoe zij en hun kinderen zich vermaakten met zicht op het Vrijheidsbeeld van Mytilini, best een bijzonder gezicht vond ik. En op kleedjes werd, waarschijnlijk net zoals ‘thuis’, de maaltijd genuttigd.
Rustige nacht en een vroege aankomst in Athene, met ruim de tijd om de volgende ferry van Patras naar Ancona te halen van 18 uur. Dus besloten we om via het Orakel van Delphi te rijden. Regenachtig weer, maar na een lunch klaarde het weer op en konden we droog door het mystieke landschap omhoog klimmen. Heel bijzonder.
Tijdens de afdaling (Delphi ligt in het Parnassus gebergte, een waar skigebied!) leken de remmen niet goed te functioneren… Reden om de afdaling in slow motion te maken en naar het eerstvolgende dorp te rijden waar we, wonder boven wonder, direct een weg met alleen maar garagebedrijven inreden. Als snel bleek het probleem te liggen aan versleten remschijven, en die konden direct vervangen worden. Dus binnen een uur reden we vol vertrouwen door naar de ferry in Patras. Gehaald! De volgende dag om 18 uur zetten we weer voet (wiel) aan wal en sliepen we wederom in een hotel bij Como en de volgende nacht gewoon weer veilig in ons eigen bed in Den Haag.
En kwam er een einde aan ons fantastische avontuur van zes maanden leven op Lesbos. Wat het met ons gedaan heeft, daar zullen we waarschijnlijk in de komende maanden een antwoord op krijgen, maar voor nu kan ik alleen maar zeggen dat het de mooiste ervaring van mijn leven is geweest. Het was één groot feest, en ik ben heel trots op hoe we dat samen gedaan hebben. Maar ook heel dankbaar dat er zoveel lieve vrienden helemaal naar Molivos zijn gekomen om ons op onze tijdelijke stek te zien. En ook voor alle vriendschappen daar die zich verdiept hebben maar ook alle nieuwe vriendschappen die ontstaan zijn. Rijk!