MTB race nummer twee

Door Marcel
Integenstelling tot de eerste MTB race koste het dit keer geen enkele moeite om te besluiten om mee te doen.
Ik heb in de tussenliggende tijd wat geoefend op het afdalen dus laat die race maar komen.
Omdat het in het zuiden is en zeker een uur rijden, maken we er maar een weekendje weg van, even er tussenuit, waren we wel weer aan toe...
Mijn eigen reisagent (Marianne) heeft in een poep en een zucht een leuk appartementje geboekt aan het strand in

Vatera. Op loopafstand van de start van de 1e Vatera MTB Race.
Dit keer ben ik op tijd om een fiets te huren bij Nikos van Molyvos Bikes. Hoe gaan we die fiets eigenlijk meekrijgen? "Gewoon", zegt Nikos," jullie hebben toch een Twingo en ik heb een fietsendrager die op een achterklep kan, dus die mag je wel gebruiken!". Nog voor er een probleem is, wordt het al opgelost. Fijn toch die Grieken.
"En nu we toch bezig zijn de fiets krijg je gratis mee. Ik ga jou sponsoren. Maar dan moet je wel eerste worden daar in Vatera". Leuk toch die Grieken.
Met die mentale druk op mijn schouders reizen we af naar Vatera, de start is om 18.00 uur dus tijd genoeg om nog het appartement te keuren, even op het strand te liggen, het

parcours te verkennen en dan inschrijven. Bij het inschrijven word ik door de organisatie al herkend. (was in Molivos tenslotte de enige west-europeaan die meedeed)

De start is (bij gebrek aan een burgemeester) gewoon om 18.00 uur, het idee is hetzelfde in 1 uur en 30 minuten zoveel mogelijk rondjes rijden van ongeveer 2,5 km. Simpel. Stukje asfalt (boulevard), betonweggetje omhoog, verder omhoog door bossen en zandpad en dan naar beneden via de droogstaande rivier weer naar de boulevard.
Weggetjes omhoog of ze nou van beton zijn of zand dat is het probleem niet, maar de afdaling via een rivierbedding (lees: grindbak) is different cook.
In de autosport is de grindbak er om racewagens die de baan afschieten af te remmen. Bij het mountainbiken is het dus de bedoeling dat je zo hard mogelijk door die grindbak heen fietst. Terwijl de fiets zelf eigenlijk gewoon stil wil staan. En geloof me het wordt ronde na ronde niet eenvoudiger om de fiets te motiveren om door te gaan. Tenminste voor mij. Er zijn MTB’ers die mij in de grindbak voorbij schieten alsof het asfalt is.
Na een aantal rondes hoor ik in het voorbij gaan van de finish mijn naam omgeroepen worden, ter aan moediging. Leuk als je in dit geval zelfs de enige niet Griek bent. Diezelfde aanmoedigingen komen ook van Marianne, vanaf het terras en vanachter een glaasje ouzo ofzo!

Na anderhalf uur, 8 rondjes en evenzovele flesjes water is het klaar en kan ik moe maar voldaan van de fiets afstappen, het vochtverlies verder aanvullen en wachten op de prijsuitreiking. Geloof me, het is raar om in een ander land je naam te horen uitspreken omdat je vijfde geworden bent in een MTB race en een medaille in ontvangst mag gaan nemen. Voor de Grieken is het net zo hilarisch als voor ons. Aan Marianne wordt nog even snel gevraagd waar we eigenlijk vandaan komen en hoe oud ik ben, want hier had niemand op gerekend. Dus…………….op naar 8 augustus, dan is er een MTB race ergens in de bergen enne……. adel verplicht.

PS. Voor de sceptici en andere grappenmakers onder ons … Ja er deden meer dan 5 mensen mee in mijn leeftijdsgroep.