Dag 12: De grote dip-dag

We waren vroeg wakker. Omdat we uitkeken over de Geiranger fjord en dus geen overburen hadden heb ik het gordijn opengelaten vannacht. In je bed liggend uitkijken over de rotsen met watervallen heeft toch wel wat. Gevolg was wel dat we vroeg wakker waren, om zes uur al. Nog even getutteld en ontbeten en toen ingepakt. We denken we maken er een kort dagje van, gewoon op weg gaan en bij een leuke camping stoppen. Eigenlijk zouden we bij de Geiranger al een rustdagje nemen maar daar was de plek niet uitnodigend genoeg voor. Om half acht reden we weg, nog even langs het bakkertje, die

was al open en had weer lekkere warme broodjes. Er was ‘s morgens vroeg een heel groot cruiseschip de fjord in gevaren. Die van gisteren deed ons al groot aan, maar deze was vele malen groter. Gaaf om te zien hoe zo’n ding manoeuvreert in de kleine baai.
Via de 63 gingen we weer verder. Haarspeldbochten, haarspeldbochten en nog eens haarspeldbochten. Het ging maar door, hoger en hoger. We reden direct tussen de nog niet gesmolten brokken ijs en sneeuw door op zo'n 1200 meter hoogte. Daarna de 15 richting Nordfjordeid. Daarna onze favoriet weer, de E39 richting Førde. Ons plan was de eerste de beste goed uitziende camping te nemen. Na een aantal dagen wat tegenvallende hutten te hebben gehad wilde we weer even iets verzorgders. Een camping met mensen die die camping beheren, goede toilet voorzieningen en een winkeltje, zoiets. Voor een camping geen gekke eisen. We zaten alleen denk ik in een verkeerd deel van Noorwegen. Het enige dat we tegen kwamen waren onbeheerde campings, waar twee keer per dag even iemand is en verder niks. Dat wilden we eigenlijk niet. In het begin waren we wel al een camping tegengekomen die aan onze verwachting zou kunnen hebben voldaan, maar dat was al om elf uur ‘s morgens. Dat was voor mij nog ff te snel. Wat een kort dagje had moeten worden werd een van de langste ritten van de vakantie. Van half acht tot half drie zou het worden. De regen plensde neer, de hele dag, en ondanks het voortreffelijke landschap daalde ons humeur. Vooral Vala zat er erg doorheen ‘s middags. Zelfs een stop bij een kerstwinkeltje kon daar geen verandering in brengen. Ze hadden geen leuke sneeuwmannetjes. Ik heb daar wel een tas gekocht en toen we even een kopje thee en koffie wilden drinken bleek het restaurantje helemaal ingericht te zijn voor vier bussen toeristen die elk moment konden arriveren en er duidelijk gingen lunchen. Ook dit hielp niet mee aan het positieve vakantie gevoel. Nog verschillende campingplaatsen en hutten bekeken maar het was allemaal niks. Via de app van de ANWB een camping gevonden, op een klein uurtje rijden, de omschrijving was positief ... hopen maar, dan kunnen we daar een rustdag nemen morgen ... Bij de camping aangekomen hing er naast het bordje dat alle hutten verhuurd waren een briefje met een sleutel. Er was nog een hut vrij. Een dubbele hut. Maar ook hier geen beheerders. De receptie ging om 19.00 uur pas weer open. Verder is er niets in de omgeving. Geen winkeltje, geen dorpje, niets. Toch de hut maar even bekeken. Het was de grootste en mooiste hut tot nu toe. Toilet en douche, keuken, zitkamer en aparte slaapkamer, allemaal in de hut. Vala vond het niks, veel te groot, ongezellig en in “the middel of nowhere”. Maar ja, wat dan? Voor verder rijden waren we alle twee te gaar, wie weet hoe lang je moet rijden voor je weer iets vind? Dus mopperend deze hut ingeruimd. Ik heb nog geen idee hoeveel de hut precies kost, en ik weet zelfs nog niet of we er twee nachten gaan blijven. Het is nu half vijf, ik heb net lekker gedoucht en ga om zeven uur naar de receptie om eens te kijken hoe of wat. Raar hoor, zo maar een hut in gaan zonder dat er iemand is.

Wat een dag, het land is mooi, de mensen zijn oké, maar het kampeer gebeuren is toch anders dan we gewend zijn. Dan de hele dag regen en een flink stuk vermoeidheid, dat geeft een dip-dag. Maar goed, die moeten er ook zij . Ik had hem eerlijk gezegd al eerder verwacht. Nu maar kijken hoe snel het dipje oplost en de positieve gevoelens weer bovenkomen.
Om 19.00 uur konden we naar de receptie. We hebben betaald voor een nacht, 700 kronen, best een hoop geld, maar ja, het is ook een hoop huisje voor dat geld. Wij kunnen er alleen even niet ten volle van genieten, het staat op de verkeerde plaats. Grappig is wel dat nu we betaald hebben het niet meer voelt als “kraken”, we zitten er nu legaal. Bij terugkomst heeft Vala eindelijk de rust om te gaan douchen. Ik eet een bordje soep en een broodje. Na het eten een spelletje rummikub en een whisky. Ik heb voor morgen een camping gevonden die hopelijk meer aan onze verwachting voldoet. Op twee uurtjes rijden hiervandaan. Ik denk dat we daarna ook de route richting Zweden gaan verleggen. De fjorden hebben we wel gezien. Langzaamaan weer naar het zuiden en richting huis.