Dag 14: Richting Hønefoss

Het appartement heeft wel lekkere bedden. Voor het eerst sinds het hotel in Malmö een nachtje niet in onze slaapzakken. Ook wel weer es fijn. Rond een uur of zeven worden we meestal wakker, nog even blijven liggen tot acht uur en dan ontbijten. Lekker yoghurtje en knäckebröd met gekookt eitje. De rest van de zes eitjes ook meteen gekookt, altijd lekker voor onderweg. Terwijl Vala aan het douchen was heb ik vast groot deel van de auto ingepakt en daarna even samen afgewassen. Verder doen we niets aan schoonmaken deze keer. Vala maakt elk huisje waar we zijn bij vertrek altijd goed schoon, maar deze keer slaan we dat expres over. Toen we gister bij de balie waren en de prijs van het appartement hoorden zei Vala daar wat van. De mevrouw achter de receptie begon een hele discussie “welcome to Norway” en dat de helft van de huurprijs al opging aan de schoonmakers, dus dat het daarom zo duur was. Tja dat moet je tegen een Vala-tje niet zeggen natuurlijk. De schoonmaak zit bij de prijs in, dus dan mogen ze het allemaal zelf doen Hahahah, heerlijk die

meid als ze pissig is.
Om een uur of tien reden we het dorpje uit. We hebben wat met dat tien uur. Als we lekker blijven liggen tot we echt op willen staan, dan rustig en ontbijten en lekker op ons gemak inpakken zijn we altijd om tien uur rijklaar. Mooie tijd kennelijk voor ons. Ik had de navigatie ingesteld op een plaatsje in de buurt van Oslo, Hønefoss, we gaan naar het oosten dus vandaag. Het is vandaag een hele mooie dag! De zon schijnt, er zijn wolken op afstand en gedurende de dag loopt het op tot een aangename 22 graden. Het is een dag waarop ik mijn nieuwe zonnebril weer nodig heb. De bril die ik tijdje terug bij het marktplaats handeltje van Niki en Elroy heb gekocht. Een echte polaroid die het zonlicht en de uv goed tegenhoudt maar het beeld verder niet verkleurd. Geweldig ding, ik wou dat ik hem vaker nodig had gehad. Vandaag beginnen we weer in het rotsige deel van west Noorwegen. De ene kloof na de andere, grote watervallen, hoge berg partijen, kortom weer genieten. Wat me steeds opvalt is dat het landschap zo snel veranderd. Je rijdt het ene moment door een ruig rots landschap, met woeste beken en mooie watervallen, dan ga je een tunnel door, of rij je via een haarspeldbochtenweggetje de rosten over en dan bevind je je opeens in een groene vallei, groene weides met koetjes, een genoeglijk stromend beekje en leuke dorpjes. Dan komt er weer een tunnel en zit je opeens in een industrie dal. Je weet nooit wat er gaat komen achter de volgende berg en dat maakt het rijden hier nooit eentonig. In een van de dorpjes weer een supermarkt opgezocht voor vers brood en eten voor vanavond. Lastig uitzoeken hoor als je geen idee hebt waar je terecht komt, dus het worden worstjes die bij het brood kunnen. Dat kan eventueel zelfs op het campingbrandertje klaargemaakt worden.
Hoe meer we naar het oosten rijden hoe vlakker het land wordt. De rotsen worden lager en gaan op gegeven moment over in het glooiende heuvel landschap dat we al van Zweden en Denemarken kennen. Veel groen, we rijden nog steeds met grote regelmaat langs een meer of beek, maar alles zegt dat we verder van de kust afkomen. Ook de wegen veranderen. Vandaag voor het eerst een weg gehad die een klein beetje op onze ideeën van een snelweg begint te lijken. We rijden duidelijk richting de grootste stad van het land: Oslo. Vandaag ook de eerste tolweg. Ik had gelezen dat er in Noorwegen erg veel tolwegen zijn en had me aangemeld voor “autopass”. Dat is een systeem waarbij je je kenteken registreerde en koppelt aan je creditcard. Als je dat gedaan hebt kun je de baan nemen waar “autopass” boven staat en hoef je niet in de rij voor de kassa en geen gezeur met kleingeld. Ik heb er echter nog niet een gezien, tot vandaag. De Noren gebruiken het tolweg systeem voor nieuwe wegen. Als er een nieuwe weg of tunnel aangelegd is wordt er tol geheven totdat het geld dat de weg koste is terugverdient, daarna verdwijnen de tolpoortjes weer. De gebruiker betaald zo te zeggen, mooi systeem! Een weg aanleggen zal hier wat meer kosten dan in Nederland. Alles moet uitgehakt worden in de rosten en de tunnels aanleggen zal ook een flinke klus zijn.
Toen we in de buurt van Hønefoss kwamen heb ik op de navigatie aangegeven dat hij me naar de dichtstbijzijnde camping moest brengen. Dat was een camping aan een groot meer vlak bij de stad. Hønefoss is een flinke stad en deze camping aan het strand was duidelijk het uitgaans plekje van die stad, het Zandvoort van Hønefoss zeg maar, het was afgeladen vol. Wel jammer, want het zag er leuk uit, met een echt strand en ik had me voorgenomen om,

als we een leuke plek zouden vonden, nu eindelijk mijn rustdagje te claimen. De laatste rustdag was in Idre, dat was dag 7, we zitten nu op dag 14! Maar helaas, de camping was vol. De vriendelijke jongen in het winkeltje wilde best even naar een andere camping, 15 kilometer verderop, bellen met de vraag of ze daar nog een hut te huur hadden. Zo gezegd zo gedaan, de andere camping had gelukkig nog plek en we kregen het adres. Het was inderdaad precies 15 kilometer rijden en deze camping zag er ook heel gezellig uit! We kregen twee sleutels mee van verschillende hutten om even te kijken. Hut twee, een grote met twee slaapkamers en een zitkamer en hut 14 een heel klein hutje met één ruimte en een stapelbed. Hut twee zag er heel saai en onpersoonlijk uit terwijl de kleine hut juist heel knus oogde. We gingen dus voor de kleine hut. Hij was voor twee nachten beschikbaar, dus ik heb mijn rustdagje morgen! Deze camping ligt aan een meer iets ten oosten van Oslo en vanaf het strandje zie je een eilandje liggen. Dat eiland is een heel beladen eilandje ... Het is

Utøya. Utøya is het eiland waar Anders Breivik op 22 juli 2011 een slachtpartij aanrichten onder tieners die op dat eiland bijeen waren voor een zomerkamp. Op dat eiland vonden die dag 69 tieners de dood. Over twee dagen is dat precies 4 jaar geleden. Een bizar idee. Er spelen nu kinderen op het strand en ze zwemmen in het water, de kringloop van het leven, er kan nog zoiets ergs gebeuren, het leven gaat door en zo moet het ook zijn. We moeten nooit vergeten, maar we kunnen ons bestaan ook niet door alle ellendige dingen die gebeuren laten bepalen. Herdenken en herinneren, maar ondertussen wel verder gaan met leven. Ik geloof dat de mensen dat hier aardig hebben opgepakt. Bij het water staan twee herdenkings monumentjes. Veel kampeerders hebben hier 4 jaar geleden, met bootjes, hulp geboden aan de kinderen die zwemmend het eiland probeerden te ontsnappen. De overlevenden zijn via deze camping weer aan land gebracht en het was deze camping waar de politie als eerste heen ging om hulp te gaan bieden aan de mensen op het eiland. Dat ging toen mis omdat alle bootjes al in het water waren om rond het eiland mensen uit het water te halen.
Voor ons hutje is een grote leistenen terrasje met een tafeltje en stoeltjes. Heerlijk in het zonnetje. We genieten eindelijk weer even van een beetje warmte. Ik had vandaag onderweg op een parkeerplaats mijn lange broek al omgeruild voor een korte, het kon weer even vandaag! We konden weer lekker buiten eten en ik zit nu lekker buiten dit stukje te schrijven. Dat “buiten” hadden we een paar

dagen gemist door het slechte weer en we waren er echt weer aan toe. Ik hou mijn hart vast voor morgen, want het is dan een rustdagje, maar de weersverwachting geeft weer aan dat er voor de hele dag regen wordt verwacht. Ik hoop niet dat we morgen de hele dag opgesloten zitten in dat mini-hutje .... Dan worden we gek.
We hebben trouwens een aardige taakverdeling opgebouwd tijdens deze reis, eigenlijk heel natuurlijk. Vala zorgt voor de bedden (elke dag opmaken en afhalen) en maakt de huisjes schoon, ik zorg de hele dag voor de kopjes thee en koffie en voor al het eten. Daarnaast zorg ik voor de route en rij ik natuurlijk. Nu al 3500 kilometer. Dat gaat allemaal heel vanzelf en we voelen ons er beide goed bij.