Dag 10: De Trollveggen

Na een heerlijke nacht werden we om half acht wakker. Eerst ontbeten en daarna even een lekkere douche genomen. Dat was alweer een paar daagjes geleden, dus werd tijd. Helemaal met al die regen op je kop zie je er na verloop van tijd toch wat verlopen uit. De auto weer ingepakt, daar blijven mee aan de gang, elke dag in en uitpakken van dat ding, maar de Duitse motor buurtjes hebben daar nog veel meer werk aan.
Om negen uur rijden we van het terrein af naar het bezoekerscentrum van de “trollveggen”. Dat gebouw hadden we gisteren gezien toen we even naar de stad reden voor geld en gegrilde kip. We denken leuk even wat informatie over het gebied waar we heen gaan, maar meer

dan een paar info borden buiten op de parkeerplaats was het niet. Het gebouw zelf was een restaurant en een souvenirwinkeltje. Trollen in alle soorten en maten, zoals je hier in elk souvenirwinkeltje tegen komt.
Tegen tien uur reden we de 63 op. Dat is de officiële aanduiding van de trollenweg. In eerste instantie leek de weg erg op die van gister. Erg mooi, maar niet heel veel anders dan de rest. Je reed weer tussen gigantisch hoge rotsformaties door, met sneeuw erop en allemaal kleine stroompjes en watervallen die eraf kwamen. Schitterend mooi dat zeker. Als je vooruit keek zag je aan het eind van het dal zo’n zelfde rotsformatie. Ik verwachtte dat we aan één van beide zeiden langs die rots zouden kunnen, maar ik had er niet meer naast kunnen zitten. Het dal ging gelijkelijk aan over in een kloof en aan het einde van de kloof zag je de weg slingerend omhoog kruipen ... De weg ging OVER de rotsformatie heen. Na een mooi uitkijkpunt onderaan de haarspeldbochten-weg waar je uitkeek over een gigantisch woeste

rivier gingen we op weg. Stijl omhoog over een smalle (maar weer zeer goed onderhouden) weg. De ene haarspeldbocht na de andere. Gelukkig ben ik dat wel gewend uit Oostenrijk waar ik vaker dit soort (en stijlere) weggetjes heb gereden. Langzaam kruip je omhoog, maar het gaat zo stijl dat je, voor dat je er erg in hebt, al zo hoog zit dat de parkeerplaats waar je net nog stond al heel erg miniatuur is geworden. We kwamen op deze weg een groepje van vier fietsers tegen! “Kromgebogen over het stuur tegen de wind” zong Boudewijn de Groot, maar dit was meer kromgebogen over het stuur tegen de berg ... Respect voor deze mensen die al fietsend die steile weg verslaan.
Halverwege de trollenweg kom je over een bruggetje. Aan de ene kant van het bruggetje kijk je Zo de afgrond in, aan de andere kant denderde een enorme waterval naar beneden. Deze waterval is de belangrijkste bron van het water uit de kolkende rivier waar we beneden langsreden. We zijn ondertussen zo hoog dat we op gelijke hoogte zitten met nog grote brokken ongesmolten sneeuw. Een paar haarspeldbochten verder kwamen we uit bij een grote parkeerplaats. Hier was een restaurant en weer de bekende souvenirwinkel. Tja, het is Noorwegens meest bezochte toeristische attractie, dus daar kun je wat aan verdienen. Buiten het restaurant liep een loopbrug langs de wand van de rots. Het regende vreselijk, en het was een flink stukje lopen voor mij, over de loopbrug, trappetjes en deels

over brokken rots, maar je bent hier maar een keer. Je kunt maar een keer nat worden roep ik altijd, dus leren hoed op, regenjas aan en lopen! De brug liep tot halverwege de kloof.
Vanaf de brug had je op verschillende uitkijkpunten een schitterend uitzicht op de kloof beneden, op de slingerende weg die langzaam omhoog kroop en op de naar beneden denderde waterval. Zeer indrukwekkend allemaal. Na een kopje thee en koffie met een hotdog gingen we weer veder. Nog even iets omhoog over een soort vallei die nog vrijwel helemaal bedekt was met een laag sneeuw. Daarna ging de weg langzaam naar benden. Niet met haarspeldbochten langs kale rotswanden zodat je uitkwam in een kloof, maar deze kant van de trollenweg was juist een soort glooiende vallei met heel veel kleuren groen, open velden en wat bomen. Een gigantisch verschil tussen de twee kanten van de trollenweg. Ik ben blij dat we de weg in deze richting hebben gereden, want via de haarspeldbochten omhoog

klimmen is leuker en mooier dat er langs afdalen. Het afdalen door deze groene wereld, natuurlijk ook weer langs een flink stromende rivier ging minder stijl maar was, op een heel andere manier dan de kloof aan de andere kant, ook erg mooi. De trollenweg is terecht een populaire weg. Het is de mooiste weg die ik ooit heb gereden.
De trollenweg bracht ons in Valldal, een klein dorpje aan het einde van de vallei. Vandaar uit zetten we koers richting Ålesund. Ook dit was weer eens schitterend stuk rijden. We pikten al snel de kustlijn op en dan rij je langs de fjorden die de kust van Noorwegen zo kenmerken.
Helaas regent het alweer de hele dag waardoor alle uitzichten wat beperkt zijn. Op de trollenweg was dat niet zo erg omdat je toch niet heel ver weg kijkt, maar als je over zo’n fjord uitkijkt wil je toch wel wat verder kunnen kijken. We zijn inmiddels wel zover aan de regen gewend dat we ons er niet meer druk over maken. Je veranderd er toch weinig aan, zolang we maar in hutjes kunnen overnachten en

niet in een tentje hoeven. Na een uurtje of twee rijden kwamen we aan in Ålesund.
We zochten de eerste camping op maar daar werd de laatst hut net voor onze neus verhuurt aan een ander stel Nederlanders. Op de vraag of er in Ålesund andere campings waren kregen we te horen dat de dichtstbijzijnde camping 20 kilometer terug lag. Aan de weg die we net genomen hadden. Zucht. Nu hadden we al wel in de gaten dat Ålesund gewoon een grote stad is, hetgeen we eigenlijk niet willen op deze vakantie. Het idee van een hotel of iets dergelijks stond ons ook niet aan, dus de auto maar weer omgedraaid en de twintig kilometer terug gereden. In het dorpje Ørskog maar weer eens gevraagd of er een camping in de buurt was en die bleek vijf straten verderop te zitten. Bij de camping aangekomen was de receptie gesloten. Er hing een telefoonnummer aan de deur dat kon je bellen. Wij het landen nummer van Noorwegen uitgezocht en gebeld. De beheerder zou eraan komen. Een paar minuutjes later komt er een busje van de

camping aangereden. Een wat sjofele man stapt uit en doet de receptie open. Of we nog een hut kunnen krijgen? Hebben we niet gereserveerd dan? Nee alles zit vol, er is nog maar één hut vrij, maar zonder water .... Hoezo is alles vol als er nog een hut vrij is. Die vrije hut die er niet was hebben we dus maar genomen. De hut was best redelijk, net zo sjofel als de man en trouwens de hele camping. Het doet een beetje aan als een woonwagenkamp, veel oude vervallen caravans en huisjes. Maar ach, we hebben een dak, een bed en een verwarming. Na de hut geïnspecteerd te hebben zijn we nog even naar het dorp gereden. Even de supermarkt opgezocht om te kijken voor wat eetbaars. We vonden niet echt iets waar we trek in hadden en toen we op zoek gingen naar een andere supermarkt (de COOP, de meest voorkomende supermarkt in Noorwegen, heeft een prettiger assortiment hebben we ontdekt) zagen we aan de overkant een eethuisje dat reclame maakte voor een gigantische hamburger. Dat leek ons ook wel wat! Om de tijd een beetje te doden even door het dorpje gereden, van die hele steile bergweggetjes omhoog tegen de helling van de rost op. Leuk rijden en schitterend uitzicht. Tegen vier uur het restaurantje opgezocht en lekker gegeten. Met een uurtje maar weer naar de camping gegaan. Auto opnieuw ingepakt, want dat blijft een bende worden elke keer met inpakken in de regen, en de bedjes opgemaakt. Het is weer zo’n stapelbed met tweepersoonsbed onder en een persoon boven. Ik begin deze keer maar direct aan de buitenkant, voordat ik weer in paniek raak ‘s nachts zoals vorige keer. De regen is eindelijk gestopt, de verwachting is voor de rest van de avond droog, jeej ....
In het hutje staat wel weer een elektrische kookplaat, en wat koekenpannen, maar geen waterketel. Het door ons, op de dag voor vertrek, gekochte water keteltje doet dus weer trouw dienst. Net als de pot oploskoffie die bijna leeg is. Gelukkig hebben ze in elke supermarkt van dit soort potten staan, dus de tweede is al gekocht. Koffie en thee, boekje erbij, zo komen de avond wel door. We hebben net de auto eens stofvrij gemaakt, het meeste vuil was er wel al afgerekend en nu het eindelijk al een paar uurtjes droog is konden we de rest er zo afvegen met de stoffer. Vanaf de camping kijk je uit over het fjord. Erg mooi uitzicht, maar wel van een afstandje, de camping is vrij groot in oppervlakte en je kan niet helemaal bij de kant van het fjord komen, maar toch. Vanavond is zelfs de zon doorgebroken. Ik zit lekker op de veranda in de zon.
Vala is even douchen de deur van de hut staat lekker open voor frisse lucht en de beek die over de camping loopt ruist zachtjes op de achtergrond op weg om zich samen te voegen met het grote fjord. Heerlijk rustgevend dit. Dan mag het een wat minder luxe camping zijn, het sanitair is schoon, het is er rustig en de natuur blijft mooi. Ik had voor mezelf een bakje Griekse yoghurt met honing en nootjes meegenomen bij de supermarkt, als toetje. Toen wisten we nog niet dat we niet zelf zouden koken, maar nu is die ook lekker. Dat doet me er wel aan denken dat ik op deze vakantie een ding mis ... Ik ben altijd gek op “eten wat er in het land waar je bent gegeten wordt”. Dat is iets wat er helemaal bij inschiet deze vakantie. Geen traditionele Zweedse of Noorse gerechten, ja de zalmforel misschien op de camping in Idre. Maar verder helemaal niet. Geen pyttipanna, geen smörgäsbord. Wie weet komt er nog wel zoiets, maar we zijn al op de helft van de vakantie. Het vrije leven brengt ook met zich mee dat je zelf je kostje moet verzorgen. Daarnaast is voedsel in dit land

erg duur. Even een hamburgermenutje en je bent al 20 euro kwijt per persoon. Dan is leven uit de supermarkt echt een stuk aantrekkelijker. Tot nu toe hebben we, mede daardoor, de kosten goed in de hand weten te houden zodat we lekker af en toe een souvenirtje kunnen kopen. Daar hebben we langer iets aan.