Dag 6: Nog iets verder naar het noorden

Na een koude maar goede nacht slapen in het tentje zijn we na de koffie en de gebruikelijke ochtendrituelen rustig aan gaan inpakken. De camping om ons heen werd langzaam wakker. Gisteravond hebben we besloten dat we vandaag een korte rit zouden doen en pas zouden stoppen als we een camping vonden waar we wel een dagje langer zouden willen blijven. Op de app van de ANWB had ik een drietal campings gevonden waarvan een ook echt op de route lag. De omschrijving van de camping was aantrekkelijk, dus maar even gebeld of ze een hut voor ons hadden. Wederom een vriendelijke Nederlandse dame aan de telefoon. Wat is dat toch met campings in Zweden? Worden die allemaal door Nederlanders gerund? De vriendelijke dame gaf aan dat een hut geen probleem was, dus het adres in de TomTom ingevoerd en op weg. Nog voor tienen reden we Orsa uit. Binnen vijf minuten na Orsa zaten we weer op de schilderachtige landwegen van Zweden, kwamen we door kleine pittoreske dorpjes, en volgden de meren elkaar weer op. De een nog mooier dan de ander, alsof

er een beauty contest voor meren aan de gang was. Het grappige is dat er ook heel veel kleine parkeerplaatsje en picknick plaatsen langs deze wegen zijn, maar dat die vrijwel nooit zitten op een plek waar je nou een mooi uitzicht hebt. Af en toe buigt de weg even van de oever van het water af om plaats te maken voor een rij bomen, en juist op dat soort plekken zijn de parkeergelegenheden. Rij je dan weer door zit je zo weer bij een mooi uitzichtpunt, maar daar kan je weer niet stoppen. Vala is ondertussen redelijk behendig in het maken van landschapsfoto’s uit de rijdende auto.
Na een ritje van ruim twee uur kwamen bij het plaatsje Idre. Vlak buiten Idre ligt, over een heuvel en dwars door een bos over een bochtig weggetje de “Sörälvens Fiske camping & stugby”. Zoals de naam al zegt, een vissers camping. Vala en ik hadden afgesproken dat we op de eerste indruk van een camping zouden bepalen of er zouden inchecken, en op de tweede indruk zouden bedenken of we er een rustdag zouden willen houden. Zodra we de auto uitstapten bij de

receptie, het leuke traditionele houten gebouw zagen en de beek achter de camping hoorde bruisen wisten we al dat we hier twee nachten zouden blijven. Weer zo’n pittoresk gebeuren waar je je meteen thuis voelt. De dame achter de receptie vertelde ons van alles over de omgeving en vroeg of we vanavond mee wilde eten van de zalmforellen die waren gevangen. Gewoon een stuk ophalen en lekker bij je hut opeten. Het was te rustig op de camping om het restaurant open te gooien, Maar ja, er was vis gevangen .... Natuurlijk wilden we dat en we spraken af dat we om zes uur een stuk vis zouden komen halen. Vervolgens zijn we naar de hut gereden. Een ruimere hut dan op camping Tiveden, met een keukenblokje, een koelkast en twee stapelbedden erin. Natuurlijk ook weer de door mij zo geliefde veranda, waar ik nu dit stukje van het verslag zit te typen. De beek stroomt vijftig meter naast onze hut met witte kopjes door alle rotsblokken die erin liggen. Na het opmaken van de bedjes zijn we even naar het dorpje Idre gereden. Daar hadden we, toen we er op

weg naar de camping doorheen waren gereden, een supermarkt en een sportviswinkel gezien. In de sportviswinkel heb ik een lekker warm vest gekocht zoals ik mezelf beloofd had. Voor het dunne vest is het hier toch echt te koud ’s avonds en helemaal als je geen hut tot je beschikking hebt ben je aangewezen op veel en lang buiten zijn. We hebben daar ook maar meteen een set nieuwe haringen voor de tent gekocht. De haringen die ik had waren zo krom als een hoepeltje. Op festivals kijken de mensen met hun dronken kop niet zo goed uit waar ze lopen en worden haringen ed al snel over het hoofd gezien. Een stel rechte (en echte stalen) haringen zijn dan ook geen overdreven luxe. In de supermarkt lekker brood en fruit gehaald voor straks bij de gerookte zalmforel. Meteen maar verder even boodschappen gedaan, brood, drinken (lekker een blikje bier voor op de veranda .... Alleen de sigaar ontbreekt nog) en verder wat dingen die voor onderweg weer handig zijn. Ook hebben hier twee flessen (alcoholvrije) peren-cider gekocht. Dezelfde peren-cider die we een tijdlang bij ons in Almere bij de C-1000 hebben kunnen kopen, maar die nu helaas niet meer te vinden is in Nederland. Vala en ik waren altijd dol op dat drankje en ach, we hebben een koelkast in de hut.
Na terug komst bij de hut even foto’s genaakt bij de beek en toen lekker onderuit met een glaasje en een broodje. Wat kan het leven toch mooi zijn, je moet er alleen wel zelf wat van maken. Doe de dingen die je doet vol overtuiging en hou rekening met de gevolgen van wat je doet.

Zoals Neil Peart het zo mooi verwoord “we’re only immortal for a limited time”. En dat is een waarheid als een koe, of hier in Zweden zeggen ze vast als een eland ... . Iedereen heeft in zijn leven van die periodes dat je jezelf onkwetsbaar voelt. Als klein kind, als puber, als je op de motor zit en door de Belgische Ardennen rijdt en op de vakantie in Zweden. Het leven is mooi en ik geniet van elke minuut!
Aan het einde van de middag hebben we even op het terras bij de receptie gezeten. Op dat deel van de camping is WiFi en we gooien steeds de foto’s die we gemaakt hebben over naar de tablets. Dat gaat het handigst via internet. Zo raken we ze niet kwijt en raakt het toestel niet vol. We zoeken de foto’s nog niet uit, dat komt thuis wel. Ik heb nu ook nog geen idee welke foto’s er bij dit reisverslag terecht gaan komen. Grappig zo’n verhaal wat zichzelf eigenlijk schrijft. We hebben daar tot zes uur gezeten en toen kwam de dame van de camping naar buiten met een schaaltje met aluminium folie erom heen ... Onze stukken forel! Althans dat dachten we. In de hut aangekomen hebben we tafel gedekt en brood en meloen klaargezet. Toen we het folie van de schaal afhaalden staarden we beide in stilte (met stomheid geslagen zeg maar) naar het schaaltje. Daar lagen geen twee mootjes zalmforel ... Daar lagen twee hele zalmforellen! Compleet, nog warm van het roken, verser krijg je het niet! We begonnen voorzichtig met mes en vork stukjes visvlees er af te halen, maar al snel zaten we met onze handen in de vis. De vis was mooi donker roze,

zout en gerookt, totaal niet vet en gewoon te lekker om ook maar een stukje te laten liggen. Eigenlijk, was één zo’n hele vis veel te veel voor één persoon, maar het was zo lekker dat we het brood maar hebben laten staan en ons vol hebben gesnoept aan de zalmforel. Nadeel .... Ik zal nooit meer vis eten die lekkerder is dan deze. Helemaal natuurlijk ook door de ambiance waarin dit plaatsvond. Na het eten even lekker uitbuiken op de veranda en een spelletje Catan gespeeld. Lekker met een van de twee biertjes die ik had gehaald en mijn nieuwe vest tot over mijn kin dicht geritst. Nee het was nog absoluut niet koud, maar dit meren-rijke land heeft een groot nadeel, en dat vliegt en prikt ... Renske had ons er al voor gewaarschuwd, en we hebben hele goede anti insecten spray mee, maar dat spuit ik niet in mijn gezicht. Om half tien zijn we naar binnen gevlucht. We hebben gelukkig de hele dag goed opgelet dat het muggengordijn voor de openstaande deur goed dicht was zodat het aantal muggen in de hut enorm meevalt. Dat aantal zal tussen nu en bedtijd wel sterk afnemen nog ... Voor de muggen in de hut geldt nu: gezien worden is gemept worden!