Strandhoppen langs de Mexicaanse kust

Aangekomen in de grote stad Oaxaca! Hoe spreek je dit uit?, denken jullie vast. Nou, dat heeft bij ons ook een tijdje geduurd, maar je spreekt het dus uit als 'oh-aah-ga-kaa'. De provincie Oaxaca is ruim twee keer zo groot als Nederland. Kun je het je voorstellen? Wij hebben pas twee van de 31 provincies/staten in Mexico gezien. Mexico is zó groot!

Toen we aankwamen in Oaxaca was het de week van Semana Santa ('heilige week voor Pasen'), en dat is dé voorjaarsvakantie voor Mexicanen. Oftewel, volle steden en volle stranden.
In de stad Oaxaca hebben we ons best moeten doen om een parade te kunnen zien van Semana Santa, maar naast een kinderoptocht met palmtakken hebben we niet veel gezien. Daarnaast was het wel gezellig druk. Heel veel Mexicaanse toeristen!
De eerste dagen hadden we een beetje moeite met goedkope eetstalletjes te vinden, maar na drie dagen hadden we het gevonden. Alle eetstalletjes waren gestationeerd in de lokale markthal. Normaal vind je ze ook gewoon op straat, maar in Oaxaca niet. Met het resultaat dat je dus vijf dagen achter elkaar in dezelfde hal eet. Maar omdat ze met zovelen daar staan, eet je nooit bij dezelfde. En altijd goedkoop! Het is zo leuk om daar een uurtje te zitten. Kijken naar hoe families daar de tent runnen en tortilla achter tortilla over de toonbank gooien. En, net zoals in heel Centraal Amerika, ieder met hun eigen herkenbare verkoopgeluid. En met families bedoel ik niet moeder en dochter, maar oma, opa, kleinkinderen, ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Iedereen helpt mee!
Door de drukte van Semana Santa hadden we de accommodatie al vantevoren vastgelegd, maar omdat veel al volgeboekt zat hebben we een aantal keer van hostel moeten verhuizen. Wat niet zo erg is, want dan ontdek je steeds weer andere delen van de stad. Normaal boeken we nooit vantevoren, want de kleine goedkope familiehostels staan vaker niet op internet. En tot nu toe hebben wij betere ervaringen met familiehostels dan vantevoren gereserveerde accommodaties. Veel schoner en beter geregeld! Zo waren we de laatste dagen terecht gekomen in een hostel (letterlijk één deur verder dan ons vorige veel te dure hostel) waar we vriendelijk begroet werden door een oud Mexicaans vrouwtje die vooraan op het bankje de krant aan het lezen was met een kop koffie in haar hand. Ze schreeuwde naar haar zoon dat hij moest komen en begon wat in het Spaans tegen ons te brabbelen. Zij regelde het allemaal wel even. Het hele hostel was ook met de meest felle kleuren beschilderd en overal met Mexicaanse kleedjes aangekleed. We waren het al snel eens dat we hier goed zaten.

We hebben onze verdere tijd in Oaxaca vooral besteed aan de stad te ontdekken, de mensen thuis even op de hoogte te houden en sollicitaties eruit te sturen. We merken dat onze mening over een plek meestal positief verandert als we langer ergens zitten, omdat je gewoonweg meer dingen ontdekt. En dat bewijst Oaxaca dan ook weer!
Boh, over ontdekken gesproken! Dat eten hier in Mexico! Veel! Waar ze in Guatemala te weinig variatie hebben, hebben ze hier aan de andere kant van de grens té veel variatie. Wij waren een beetje sceptisch dat het eten misschien iets te pikant zou zijn, maar we hebben dus ontdekt dat ze altijd een bord serveren met daarnaast meerdere schoteltjes gevuld met pikante sausjes. Fantastisch! In het begin durfde we niet veel te eten, maar nu eten we het liefst de hele menukaart leeg. Naast dat het eten lekker is, moet ik zeggen dat het ook héél erg vet eten is. Of er is wel iets gefrituurd, of er zit enorm veel kaas op. En dan heb ik het niet over een lekker plakje Hollandse Gouda kaas, maar over die vettige Amerikaanse sticky cheese strings. Verrassend genoeg heeft het wel smaak! Je krijgt het overal op; in je burrito, taco, enchalada, quesadilla, tortas, tortillas, tostadas, platillo, tlayuda... Wij weten het verschil nog steeds niet, we laten ons iedere keer gewoon verrassen... We weten wel dat het altijd iets met kip of rundvlees is, tomaat, sla en bonensaus. We waren sowieso al lang blij dat we weer honger hadden na die week in San Cristobal ziek te zijn geweest!
Wat hier ook echt een bizar gerecht is, is 'mole'. Mole is een soort van saus dat je bij je vlees krijgt. Je hebt de gekste variaties van mole, maar de meest voorkomende zijn de 'mole negro', gemaakt van vleesbouillon en (echt waar) chocola, en de 'mole rojo' gemaakt van vleesbouillon en tomaat. Als je het zo proeft, smaakt het heel bitter, maar samen met vlees en rijst is het heerlijk!

Ook hebben we in Oaxaca nog een tour gedaan. Was ook de laatste keer dat we met een groepsreis zijn meegegaan, want we werden verplicht om te betalen voor een duur buffet (wij hebben dus gewoon niet gegeten en maar gewacht) en belachelijke entreeprijzen waar we absoluut niet op zaten te wachten. Maar daardoor hebben we wel mooie natuurgebieden gezien en hebben we mezcal, de lokale tequila, geproeft! En de bijbehorende worm...Tot op de dag van vandaag proeven we die smaak nog in onze mond. Bleh!

We hebben vervolgens weer de nachtbus gepakt om van Oaxaca naar Puerto Escondido te reizen. And again... ideaal! De nachtbus vertrok om 23.00 uur, en om 8.25 uur deden we onze ogen open en vijf minuten later waren we er al. We slapen allebei beter in een nachtbus dan de gemiddelde hostelkamers hier! Toen we eenmaal buiten kwamen, brak het zweet ons uit. Alsof je met het vliegtuig vanuit Nederland naar Spanje gaat. Als je uitstapt krijg je een klap van de warmte! Wij met onze backpacks door de hitte maar de zoektocht naar een accommodatie gestart, en op een gegeven moment hadden we raak. Veel zat dus al volgeboekt door de Mexicanen die ook naar de kust op vakantie gaan. Dus we moesten veel betalen voor een armoedige kamer. Balen, maar het zij dan maar even zo. Toen we de spullen hadden gedumpt en richting de zee gingen om daar even af te koelen, schrokken we ons een hoedje. Wat een mensenmassa op het strand! Rijen gekleurde parasollen, hysterische rondrennende kinderen en zuipende vakantiegangers op ligbedjes. Een beetje Costa Blanca, maar dan vol met alleen maar Mexicanen. Geen enkele blanke toerist te bekennen. Behalve wij twee. In het begin was het best frustrerend, aangezien de enige schaduw op het terras was, en de rest was overgenomen door de Mexicanen. Later hadden we ontdekt dat we iets verder moesten lopen, en daar vonden we één palmboom waar we in de schaduw konden gaan zitten. Mooi!

We zijn de dag erna op zoek gegaan naar een ander hotel, waar we van dachten beter af te zijn dan de eerste, maar dat bleek dus niet zo te zijn. We werden naar een of andere betonnen graftombe geleid waar we verrast werden met een dode kakkerlak onder het bed van zo'n 8 cm doorsnee, en gedeelde wc's waar de resten van de laatste gast in 2005 nog te zien waren. De douches zagen eruit als een Mexicaanse staatsgevangenis. Sowieso dat we daar een infectie gingen oplopen. Begrijp me niet verkeerd, ik hoef echt geen blinkende kranen en zachtwitte handdoeken, maar dit vond ik echt niet kunnen. En we hadden voor Mexicaanse begrippen redelijk veel betaald. Ik zag het even niet meer zitten, dus Im is terug naar de receptie gegaan en kwam terug met een upgrade (die jongen z'n spaans gaat merkwaardig vooruit!). Ofja, we hadden nu tenminste gedeelde wc's waarvan je kon zien dat ze van wit porselein waren. Weliswaar met een goor gordijntje ervoor (lees: géén deur, alleen een oud geknipt hoeslaken). Dus om te zien of de wc bezet was, moest je wel stiekem even langs het hoeslaken gluren. In ieder geval wel goed voor de beenspieren ;)

We hebben daar de nacht gespendeerd met het vooruitzicht dat we de dag erna in een heerlijk appartementje terecht kwamen. We hadden namelijk voor de volgende locatie een studio geboekt via Airbnb in Playa Zicatela, zo'n vijf kilometer van Puerto Escondido. Bij aankomst werden we verrast met een mansion, daar werd je niet goed van. Een splinternieuw modern strandhuis van drie hoog met strak afgewerkte witte muren en een bruin rieten dak erbovenop. Wij hadden een gedeelte van dat huis, met eigen moderne keuken, badkamer, patio én blinkende kranen en zachtwitte handdoeken ;) Het kon zo een showroom van de ikea zijn. Heerlijk! We zijn hier even vijf dagen bijgekomen van de voorafgaande vieze stinkhostels en hebben eindelijk weer eens een lange uitgebreide douche kunnen nemen. Toen we het strand gingen verkennen stonden we helemaal perplex. Er was helemaal NIEMAND. Een privé-strand voor Impie en Anoukie. Wie kan dat nu zeggen?

Die avond was de avond voor mijn verjaardag en Im had een verrassing geregeld. We moesten om tien over half zeven bij de kruising staan en dan zou een grijs busje ons komen ophalen. Ik mocht geen camera meenemen, mocht me niet douchen of omkleden van mijn vieze natte strandkleding. Mijn eerste gedachte waren: creepy... Na een uur rijden kwamen we ergens in het donker aan in the middle of no where. We moesten een bootje instappen en begonnen te varen in het pikkedonker. Boven ons was een fantastische sterrenhemel te zien. Opeens stopte de boot en zei de kapitein dat we in het water mochten springen. Uhhh... nog creepy-er! Im sprong er natuurlijk als een van de eerste in, en toen zag je vanuit de boot dat wanneer Im met zijn handen en voeten op en neer ging, dat het licht gaf! Er blijkt dus plankton in dat meer te zitten die op je lichaam gaat zitten en licht gaat geven. Super vet! Ik sprong er dus ook maar in, en als je er zelf in zwemt zie je het zelfs nog beter. Door de zuurstof die vrijkomt als je beweegt met je handen gaat de plankton die op je lichaam zit een soort van groen neon glitterlicht geven (fosforencia ofzo het dat fenomeen). We hebben daar een uurtje in het warme 29-graden water gedreven, kijkend naar hoe de plankton hun werk deden en naar de prachtige sterrenhemel boven ons. We zijn vervolgens weer de boot in geklommen, en toen ontdekte we dat de plankton over je hele lichaam zat. We voelden ook super zacht aan, een beetje het gevoel alsof je een laagje gel over je lichaam had. Heel bizar!
Toen we weer terug waren in Playa Zicatela zijn we lekker gaan uiteten in een relax surferstentje en hebben we lekker corona'tjes gedronken met onze blote voeten in 't zand. Mijn verjaardag kon al niet stuk!
's Morgens vroeg op mijn verjaardag zelf hebben we lekker uitgeslapen. Allebei hebben we aan één stuk door geslapen in dat bed. Blijkbaar hadden we het nodig ;) Ik werd verrast met super veel lieve felicitaties en zangkunsten via mijn telefoon. Heel erg bedankt daarvoor allemaal!
We hebben die ochtend ontbeten op het strand met lekker vers fruit, eitjes en een jus'tje, en vervolgens een ochtendduik in de zee genomen. Waaaauw! We lijken wel millionairs hier! Het is ook allemaal zo spotgoedkoop hier. Niet normaal. 's Middags zijn we naar de e-nor-me supermarkt in Puerto Escondido gegaan om boodschappen te doen voor de komende dagen. Ja, jullie denken nu: waarom zou je op je eigen verjaardag uitgebreid boodschappen willen doen? Nou, we hadden eindelijk een keuken tot onze beschikking, dus het liefste wat ik wilde was lekker uitgebreid koken op mijn verjaardag. De meeste mensen doen er een moord voor om lekker te gaan uiteten op hun verjaardag. Maar wij gaan zowat iedere dag buiten de deur eten. Soms wel drie keer. Na een tijdje wordt dat een soort van 'gewoon' en heb je zin om je eigen eten te maken. Hoe verwend het ook klinkt...
We hebben dus voor €60,- (haha dat was voor ons even heel hard schrikken) aan boodschappen uitgegeven, en zijn vervolgens naar huis gegaan. Daar zijn we nog even naar het strand gegaan om een duik te nemen, naar de surfers te kijken en de zonsondergang met een biertje in ons hand mee te maken. Fantastisch! Daarna zijn we naar het appartementje gegaan om lekker te koken en te eten. Heerlijk, had niets liever gewild! (Alhoewel een pèlske drinken in Mestreech me ook wel leuk leek, hoor)
De dagen daarna hebben we genoten van veel en lekker uitgebreid ontbijten, lunchen en avondeten, wanneer en waar we wilden zonder rekening te hoeven houden met andere hostelmensen. Dat wilden we even! 's Middags kon je ons vooral op het strand vinden, en rond vijf uur vertrokken we weer naar het strand om de magische zonsondergang te bekijken. De laatste dag hebben we een plekje gevonden op een klif naast het strand. Redelijk gevaarlijke klim naar boven op onze slippertjes, maar totally worth it! Aan de andere kant van de klif hadden we een secret beach ontdekt waar niemand te vinden was, en vanaf de klif hebben we de zon in de zee zien zakken. Ik neem mijn klachten van de vieze stinkhostels weer terug, want we hadden helemaal niks te klagen!

Na vier nachten hadden we afscheid genomen van ons stekkie, en zijn we terug naar Puerto Escondido gegaan om weer verder te reizen naar Mazunte. We hadden ergens gelezen dat voor de grote supermarkt ieder uur een of andere bus of truck zou vertrekken, die je voor een paar peso's naar Mazunte kon brengen. We vroegen het de eerste beste man die op straat stond, en wees vervolgens gehaast naar een bus aan de andere kant van de autoweg. Rennen!!! Wij met al onze tassen naar de bus gerend, zo over de drukke autoweg. Het leek net dat spelletje met die kikker die de snelweg moet oversteken. Oeps, beetje gevaarlijk. Gelukkig hadden we genoeg tassen aan ons hangen die als airbag konden dienen... De bus hadden we gelukkig gered. Off we go to the next beach!

In Mazunte kwamen we op het heetst van de dag aan. En aangezien wij niet zo goed zijn met hitte en zware backpacks sjouwen, duiken we meestal het eerste beste goedkope hostel in. En we waren toevallig een fantastische bungalow met een mooi tuintje ingelopen! We hebben de tassen gedumpt, en zijn naar de zee vertrokken. Wat is het hier mooi zeg... Felblauwe zee, gele stranden, enorme kliffen en gigantische golven die op je af komen. Het lijkt een beetje op het kustgebied bij Tossa de Mar. En het beste van allemaal is dat het zo rustig hier is (Semana Santa was voorbij). Mazunte bestaat uit twee straatjes met een mix van Mexicaanse locals en zweverige toeristen die zijn blijven hangen. Het hippie-gehalte is weer redelijk hoog, maar goed vol te houden voor ons. We zijn die middag een hostal tegengekomen, waar ons een bungalow werd aangeboden met de ingang naast het strand én prachtig zeezicht. En dat voor €12,50! Wij waren meteen verkocht, en zijn de dag daarna verhuist naar ons schattig roze hutje op de klif. Het enige nadeel was dat we zeven trappen omhoog moesten lopen, maar totally worth it. 's Morgens vroeg werden we wakker gemaakt door de felle zon die door de spleten van de houten planken heen scheen en de golven die tegen het strand aansloegen. We hebben één ochtend zelfs de wekker om 6:00 uur gezet om de zonsopgang te bekijken. Beste uitzicht bij het wakker worden tot nu toe!
We hadden het zo naar onze zin in Mazunte, dat we een dikke week zijn gebleven. Hele belangrijke afspraken (Champions League wedstrijden, de koelkast leegdrinken, lokaal eten proeven, etc.) en naar het strand rollen was waar we de meeste tijd aan besteedden. Zelfs de hardloopschoenen zijn te pas gekomen! (Feitelijk gezien niet, want we deden het op blote voeten). Iedere dag begon met het eten van een banaantje, daarna twee keer het strand op en neer rennen, een duik, wat buikspieroefeningen in het zand, weer een duik en daarna gingen we een versgeperste smoothie halen. Op het eind van de week hadden we de hele menu-kaart afgewerkt. Hele verantwoordelijkheid, hoor!
Met pijn in ons hart hebben we afscheid moeten nemen van het heerlijke Mazunte, en hebben we de eerste beste 'camioneta' (een kleine open vrachtwagen waar je voor een paar peso's achterin kan springen) gepakt om naar het volgende strand te gaan. Weliswaar vijf minuten later kwamen we aan bij onze bestemming; San Augustinillo. Daar hebben we de eerste dagen ons vooral druk gemaakt om goed internet te vinden, aangezien ik gevraagd werd om een Skype-gesprek te houden voor een potentiële werkgever. We hebben in twee verschillende dorpen, drie internetcafés en meerdere mensen van thuis opgetrommeld om online te komen, maar de connectie was overal zo slecht. Nog dank voor de testers in Nederland!

We hebben na deze twee stressvolle dagen (serieus, was de eerste keer in zes maanden dat ik een lichte vorm van stress had), vervolgens weer de eerste beste camioneta gepakt en zijn weer naar het volgende dorp gereden; Zipolite, oftewel Playa del Muertos ('het strand van de doden'). We hadden al eerder gelezen dat er veel mensen verdrinken door de sterke stroming hier, maar de mensen waarbij we verbleven zeiden dat het om een andere reden zo heette. Ons spaans liet ons in de steek op dat moment. Maar ze informeerden ons wel dat we niet achter de neerslaande golven mogen zwemmen, omdat de stroming je meevoert. Hmm...
Naast Playa del Muertos staat Zipolite ook om iets anders bekend. Ik zit dit nu te schrijven in mijn hangmat voor ons strandcabaña aan zee (voor maar €7,50 per nacht trouwens!), en heb al de nodige hangende piemels en in elkaars-billen-knijpende-homo-koppeltjes voorbij zien lopen. Het strand is dus ook genaamd Playa Amor ('het strand van de liefde'): Het enige legale strand in Mexico waar je naakt mag rondlopen. Ik heb twee weken lang uitgekeken naar een eigen cabaña op het strand, omdat ik ergens gelezen had dat het zo spotgoedkoop is. En nu hebben we eindelijk dat hutje met hét perfecte uitzicht, krijgen we er gratis rondslingerende piemels bij. Daarom is het zo goedkoop! Ach, af en toe een piemeltje kan geen kwaad. Imre wordt er alleen een beetje onzeker van, zegt 'ie me net... Gelukkig zijn er ook genoeg andere mensen die wel met kleding aan lopen!

We hebben de eerste nacht in onze cabaña wel de schrik van ons leven gehad. We zitten dus in een strandcabaña met zo'n rieten dakje die op drie meter hoge houten palen staat. Niet de meest stevige constructie, maar prima zat. We lagen al wat onrustig te slapen aangezien de hond een wedstrijdje had met de andere buurhonden wie het hardst kon blaffen, maar om 2.11 uur schrokken we wakker omdat het hele hutje trilde. Aan alle kanten. ALLES trilde. Het bed, de muren, de vloer, het dak. Ik denk dat we slaapdronken niet wisten wat ons overkwam en na het besef dat we drie meter hoog zaten, schreeuwde ik tegen Im ("Eruit! Eruit!!!") dat we ons weg moesten maken hier voor het geval het hutje zou instorten. Als twee gekken hebben we de zaklamp gepakt en zijn we als een speer naar buiten gerend. Ik denk dat dat schudden zo'n 5-10 seconden heeft geduurd. Het enige wat wij konden bedenken was dat er een rukwind onder het dak was gekomen die het hele hutje heen en weer schudde. Maar toen we een beetje meer wakker waren, besefte we dat de wind overdag hier helemaal niet zo sterk was, en de fundering toch nog wel enigszins van cement is. No way dat we zo konden schudden van wind. We zagen dat de buren ook op straat stonden. Langzaam aan besefte we dat het misschien een soort aardbeving zou kunnen zijn geweest. Weten wij veel?! We komen uit het kikkerlandje Nederland. Nooit een aardbeving meegemaakt daar. Nadat we weer in bed durfde te gaan, begon weer alles heftig te trillen, maar wel veel korter. Stil en afwachtend hebben we met z'n twee naast elkaar gelegen, maar er kwam niks meer. Even later hebben we internet erbij gehaald, en werd inderdaad vermeld dat er een redelijk heftige aardbeving had plaatsgevonden aan de Mexicaanse kust waar wij zitten. Ze hadden 5.4 op de schaal van Richter gemeten, met het episch centrum hier ongeveer 20 kilometer vandaan. Met een naschok twintig minuten later, die wij dus ook gevoeld hadden. Gelukkig stond alles nog recht. Ik denk dat ik nog nooit zoiets engs heb meegemaakt. Vooral ook omdat je niet weet wat je overkomt. En hebben wij net weer de pech dat we in een krakkemikkig houten hutje zitten, direct naast de zee. Want het enige wat door mijn hoofd ging (en ook door Im's hoofd, vertelde hij me later), was; zitten we veilig hier naast de zee? We hebben allebei geen oog meer dichtgedaan. Iedere keer als we de zee even niet meer hoorde, dachten we dat een tsunami-golf ons ieder moment kon verpletteren. Ik had zelfs al bedacht waar we het beste konden schuilen (geen grapje). Naderhand besefte we ons dat een tsunami veroorzaakt wordt door een aardbeving op zee, maar dan nog. Slapen konden we er

in ieder geval niet van. We hebben drie uur wakker gelegen en zijn toen uiteindelijk nog in slaap kunnen vallen. En de hond ook (die waarschijnlijk dus zo idioot lang bleef blaffen vanwege die aardbeving). 's Morgens vroeg besefte we ons dat we onze eerste aardbeving hadden meegemaakt. Hopelijk ook de laatste!

We hopen morgen een betere nacht te hebben en onze reis goed af te sluiten. Lekker veel zwemmen, frisbeën, zonnen, hardlopen, hangmatzwaaien, corona's wegtikken tijdens de zonsondergang, wijntjes drinken op het strand en naar de duizenden sterren boven ons staren. Dan gaan we richting Pochutla en pakken we woensdag de nachtbus terug naar San Cristonal de las Casas. Daar blijven we nog een nachtje, en dan reizen we overdag weer terug naar Antigua. Dit is de eerste keer in een halfjaar tijd dat wij iets gepland hebben haha.
We willen daar dan als afsluiter van onze grote reis de vulkaan Fuego gaan beklimmen. Dat is een tweedaagse hike waar je 's avonds je kamp op zet op de niet-actieve vulkaan Acatenango die je een fantastisch uitzicht geeft op de vuurspuwende vulkaan Fuego. Daarna is het tijd om de tas te pakken, en terug te vliegen naar Nederland. Zetten jullie alvast de verwarming aan en het bier koud? ;) wij krijgen er best zin in ondertussen. Tot snel, allemaal!!!

Filmpje ter afsluiting: https://youtu.be/GNXgFiZMeVY