Viva la Mexico

We hadden het zelf nog niet zo in de gaten, maar we beginnen momenteel aan de derde ronde van onze reis. Weliswaar ongepland, maar niet minder leuk! In de eerste maanden begonnen met het werken in Hotelito en het Caribisch rondje door Guatemala en Belize. Vervolgens het rondje richting het zuiden naar El Salvador, Nicaragua en Costa Rica. En nu beginnen we met het laatste rondje naar het Westen van Guatemala en Mexico. We staan er zelf van te kijken hoeveel we al hebben gezien, en hoeveel we waarschijnlijk nog gaan zien!

We hebben de eerste dagen in Antigua vooral veel op internet gezeten en sollicitaties eruit gestuurd. Daar werden we niet echt vrolijk van, dus hadden we voor het weekend gereserveerd bij 'Earth Lodge', een backpackerslodge in de hoge bergen achter Antigua waar men lekker kan genieten van de rust en de fantastische uitzichten. We hebben daar twee nachtjes in een tent geslapen. Tent hadden we zelf niet meegenomen, hoor. Die kon je direct zo huren. Deluxe camping noemen ze dat. En hoe deluxe! Er stond zelfs een tweepersoonsbed in! Toen we aankwamen leek het eerder een schoolkamp dan een lodge, aangezien er die dag net veertig Amerikaanse scholieren waren aangekomen. Gelukkig bleven ze maar voor één middagje, dus de rust was weer snel wedergekeerd.
Je kon bij de lodge gebruik maken van heel veel hangmatten, loungestoelen, een uitgebreid restaurant, spelletjes, een wandeling door de avocado-boerderij, andere trails en fantastische uitzichten over Antigua en de drie vulkanen. Echt genieten! Kijk zelf maar: https://youtu.be/W72xP7NF494 .

We hebben daar een dag gewandeld naar een uitkijkpunt waar we verrast werden met mensen die net door de bergen waren aan het tokkelen. Het personeel van de lodge had ons een kaart gegeven om naar een waterval te lopen. Echt de meest onduidelijke kaart ooit. We hebben de waterval dan ook niet gevonden... Maar de wandeling zelf was al mooi. We kwamen onderweg langs akkers die ze op de meeste steile hellingen hadden gemaakt, en we liepen over de gekste bergkammen. Het pad (dat sowieso al moeilijk te vinden was) liep door droge dorre akkers, groene bebossing met megagrote beuken en uitgedroogde jungle met in elkaar gewikkelde lianen. Heel bizar!
Na nog een tevergeefse poging naar de waterval te hebben gedaan, hebben we het maar opgegeven en zijn weer terug gelopen naar de lodge. Daar hebben we even flink genoten van een fantastische lunch. Oke, we geven het toe, het was voornamelijk Europees eten. Maar zo heerlijk om weer even je eigen eten te kunnen eten!
Op de heenweg naar de lodge zijn we in contact gekomen met twee andere reizigers uit Frankrijk en Duitsland. Het was zijn verjaardag die dag, dus dat moesten we vieren. Hij had de rum geregeld, en wij de cola's. Helaas werkte het weer niet echt mee en begon het tijdens onze 4-uur-aperitief-uur keihard te onweren. Redelijk gevaarlijk op zo'n 1900 meter hoog in de bergen in een hangmat op een open veld. We zijn daarom maar het eerste beste huisje in gedoken, wat later een zelfgemaakte sauna bleek te zijn (het leek net een hobbit-huisje). Het was in ieder geval warm en droog! We hebben daar zowat de hele avond gezeten, totdat de rum op was en toen zijn we allemaal in onze tenten in slaap gevallen...
De dag erna zijn we weer terug naar Antigua gegaan om vervolgens naar het meer van Atitlan te reizen. We hadden besloten om dit met de lokale chickenbus te doen, omdat het toch maar twee uur reizen was. Oh my, what a ride!
Het begon al in Antigua waar een man instapte die een of andere smeekbede begon te houden (hij ging zelfs theatraal huilen). We hebben al veel meegemaakt tijdens die busritjes, maar dit was ook nieuw voor ons. Zó nep, daar geeft niemand geld voor dachten we. Je raadt het al, alle locals gaven wel wat, behalve wij. Gelukkig ging hij al snel weer weg en sprong zo weer een andere bus in. Druk daggie voor 'm dus.
We hebben in totaal drie keer moeten overstappen, en het duurde in totaal zo'n drie uur. Onderweg hebben we op één bankje van 1,5 meter met z'n vieren gezeten. Geen grap. En ik kan je vertellen dat de Guatemaleekse vrouwen echt niet de slankste zijn ;) We zijn ook met 120 km/uur over een autoweg door de bergen heen gecrosst. Prima in een normale auto, maar niet in een chickenbus. Je moest je stevig vasthouden anders vloog je het middenpad in. En dat met z'n 4en naast elkaar. Zien jullie het al voor je?
Op een gegeven moment kwamen er vijf meisjes in traditionele gekleurde kleding binnenlopen, ieder met een babytje in een doek op de rug gewikkeld. Eentje ging naast Im zitten, en die kleine zat lekker ingepakt op de rug de hele tijd met z'n grote ogen naar Im te staren. Echt heel schattig. Had ik maar een foto gemaakt...

...Dat had ze toch niet gekund, want ze was natuurlijk kotsmisselijk van die busritjes. Ik denk dat het echt weinig scheelde of ze had een plastic zakje erbij gepakt. Ineengedoken op zo'n bankje, miste ze alles van de spectaculaire uitzichten. Wat was dat gaaf man! Eindelijk echte bergen!! Daar houdt Impie van :) ook ik vond de ritjes relatief heftig haha, maar als je dan over zo'n grote vallei uitkijkt dan maakt dat toch alles goed. Sowieso zaten we al hoog in Antigua (1500m), maar die bergen zijn denk ruim 3000m hoog. De allerlaatste chickenbus was maar een ritje van 15 minuten, en zou ons ein-de-lijk in Panajachel brengen. Ik had al ergens in de Lonely Planet gelezen dat dat een schijntje kostte, maar automatisch let ik op wat de geld-ophaal-meneer rekent voor locals die voor ons zitten. Even voor de duidelijkheid, prijzen voor locals en toeristen in bussen zijn gewoon hetzelfde (in tegenstelling tot kerken of musea waar je soms 5x zoveel betaalt als 'extranjero'). Maargoed, ik zag dus dat al die locals enkele Quetzales muntjes gaven. Komt die vent bij ons, zegt ie '20 Quetzales por los dos'. Ja, hoor! Was ik even blij dat ik had opgelet. Na een korte discussie gaf hij toe en gaf hij het juiste wisselgeld terug. Kostte 3Q per persoon in plaats van de 10Q per persoon die hij ons wilde rekenen.. ik kan daar zo pissig om worden hè (ook al gaat het om een verschil van €0,70 pp). Geen enkele andere local in de bus die ook wat zegt. Aan de andere kant weet je ook wel dat je als toerist vaak meer wordt gerekend, maar dan heb je het niet door. Dit was wel erg duidelijk. Eind goed al goed in ieder geval, na zo'n drie misselijke uren waren we op plaats van bestemming.

Panajachel was een klein stadje, grotendeels gericht op toeristen. Tien miljoen kraampjes met souvenirs. Maar accommodatie en restaurants waren oh-zo-goedkoop. We bleven in een schattig hospedaje voor €2,- per persoon, en aten buiten de deur voor zo'n €2,50 pp. Dat is toch niet normaal he.. We zaten al redelijk goed op schema gezien ons dagbudget, maar met deze prijzen was het goedkoper om buiten de deur te ontbijten, lunchen en dineren, dan om zelf te koken in het hospedaje. Dus, budget travellers die dit lezen: ga naar Lago de Atitlan, Guatemala! Nu het nog goedkoop is tenminste... Een veel gehoorde opmerking is dat Guatemala zich langzaamaan meer ontwikkelt en richting het welvaartsniveau van Nicaragua gaat, terwijl Nicaragua weer steeds meer begint te lijken op Costa Rica (freaking duur).
Eigenlijk wilden we na twee dagen in Panajachel alweer verder gaan, maar we zijn toch maar een dagje langer gebleven om naar een volgend dorpje te lopen. Dit zou eruit zien als hoe alle dorpjes rondom het meer vroeger waren. Blij dat we dat hebben gedaan!
De hike zelf was niet bepaald spectaculair, maar het uitzicht op dat 'dorpje' toen we dichtbij waren was wel gaaf! Het leek wel een stad in de bergen van Afghanistan of zo, huizen in allerlei kleuren, rook vanaf een aantal dakterrasjes, muziek op grote afstand te horen en dan zo'n bergwand achter de stad. Wat dus geen dorpje was, al zeg ik het zelf (maar ik kom dan ook uit Zegveld met z'n 4000 inwoners). We zijn niet superlang gebleven, want er waren geen terrasjes of een mooie boulevard. Geen toerist te bekennen, wel tientallen kinderen, wat Nouk en ik normaal gesproken misschien niet zo heel fantastisch vinden haha, maar nu wel. Het was zo rond 12 a 1 uur 's middags, dus aaaal die kids liepen op straat of speelden voetbal op het centrale pleintje. Zo cute! Van die meisjes die hand-in-hand met hun zusjes voorzichtig de weg oversteken. Van die schreeuwende, enthousiaste en lol-hebbende jongens die fanatiek tegen een rubberen bal aan schoppen. En dan nog de óvervolle passerende pickup-trucks die locals oppikken. We hebben ons een uur lang kostelijk vermaakt onder het genot van een sinasje. Prima laatste dagje! De volgende dag hebben we de boot gepakt naar San Pedro la Laguna aan de andere kant van Lago de Atitlan.

San Pedro had een apart sfeertje. De drie straten laag bij het meer zaten vol met gringo-barretjes, hotels en schreeuwende toeristen. Ging je meer de berg op dan kwam je in een 100% local omgeving met markten, kerkjes en eetzaakjes. Ik weet niet zo goed wat ik daar van moet denken. Geef mij dan maar liever die traditionele en lokale sfeer. Of desnoods alleen een toeristische omgeving, dan weet je dat en kan je je er op instellen. Nu was het verschil tussen arm en rijk, en vooral tussen echt en nep, wel heel erg te merken. Er liepen ook superveel Israëlieten rond in San Pedro. Nu denk je, Israëlieten, hoe dan?! Dat ga ik je vertellen. Blijkbaar heeft een of andere Israëlische bar/hotel hier zich ooit gevestigd, en dat liep zo goed dat er veel Israëliers (of Israëlieten? Whatever) er kwamen werken en vandaag de dag is het gewoon een begrip onder Israëliers die naar Guatemala op vakantie gaan. Wat Chersonissos (of Benidorm, voor onze opa's en oma's ;) ) voor ons is. Niet dat ik ooit naar Cherso zou gaan, maar je snapt het idee. Komt er op neer, dat vrijwel alle barretjes op die Israëlische vakantiegangers inspelen en hun producten en prijzen op de borden op straat in het Hebreeuws zetten. Maakte het aparte sfeertje nog aparter! Dus wij denken, lekker dagje weg naar San Marcos, een dorpje verderop. Dit dorpje zou heel rustgevend zijn blablabla, daar hadden we wel zin in. Twee dingen waar we ons enigszins druk over maakten: 1) Het zou er stikken van de yoga-minded, spirituele, rustzoekende hippies. 2) Aska, de eigenaresse van Hotelito, waar we hebben gewerkt, woont hier. Op zich was dat laatste niet echt vervelend natuurlijk, maarja, ik ben er destijds toch beetje met raar gevoel weggegaan (Anouk had dat niet zo), dus liever dat we haar niet tegen het lijf lopen dan wel.

Conclusie 1 na dagje San Marcos; Aska hebben we niet gezien. Conclusie 2; het stikt er van gekke, rare, vreemde mensen. Ik wilde 'jongeren' typen, maar dat was nou precies het dingetje, er lopen naast veel jongeren ook veel van die veertigers of vijftigers met van die half opgeschoren kapsels en 27 neusringen. Klinkt lekker alsof ik nu een bepaalde doelgroep over één kam scheer (letterlijk haha, goed gevonden al zeg ik het zelf!), en dat is het misschien ook wel een beetje. Ze zijn gewoon anders dan ons. Maar serieus, Nouk en ik zijn hier gewoon veel en veel te nuchter voor. Wij houden niet zo van yoga en alternatieve kleding en piercingen en zweverig gedoe over jezelf vinden. Dus hebben we lekker een natuurparkje vlakbij opgezocht, heb ik een koude duik genomen, en hebben we dit dorpje en haar bewoners eens bekeken vanaf een bankje in het centrum. Tot er een gast van onze leeftijd op korte afstand zo half naar ons bleef staren. Creepy! Wij maar weer stukje lopen, komt ie achter ons aan gelopen. Keren wij om, keert hij ook om. Nog creepy-er!! Anouk en ik zeiden ongeveer tegelijk tegen elkaar: LET'S GO. Ze hebben te veel gekke paddestoelen gegeten hier. Terug naar de boot, terug naar Israëlisch grondgebied!

We vonden het ook wel prima geweest zo bij Lago de Atitlan, ondanks het prachtige uitzicht vanaf ons 'hotel' (ooit voor €10 een double room with private bathroom en tv mét HBO!!! gehad?). De volgende dag zijn we dus vertrokken naar onze volgende bestemming: Mexicoooooooo! Zin in! Impressiefilmpje van de reis naar Mexico: https://youtu.be/fHB4wUjcraE .

Het zou wel een lange dag worden. 's Morgens om 06:00 uur de eerste boot terug naar Panajachel, en dan een 8 uur durend ritje naar San Cristobal de las Casas in Mexico. Die bootrit was vroeg en fris, maar erg mooi met de opkomende zon en de damp die van het meer af komt. En wat een villa's he daar langs het meer. Bouw je tweede huis dus niet aan de Costa, maar voor een schijntje aan het meer van Atitlan!
De busreis was niet leuk. De Guatemaleken (en de Mexicanen trouwens ook) zijn er heel goed in om de 'verkeersveiligheid' te verhogen door van die hobbels in de weg te maken. Nu zijn dat niet van die normale hobbels zoals wij ze in Nederland kennen, maar het lijkt meer op een dik cementen touw die over weg ligt. Oftewel, je moet zo hard afremmen dat je bijna stil staat, er stapvoets over heen, en dan stuiter je alsnog heen en weer in de bus of auto. En die hobbels liggen soms 5x achter elkaar binnen 1km. Of ergens in the middle of nowhere, tussen twee dorpen in. De slingerige bergweggetjes, de hobbels en de lange rit maakte het niet tot een van mijn meest favoriete reisdagen. Toen we vanaf de grens ook nog eens met een touringcar verder gingen en de airco op standje Noordpool ging, was het helemaal met me gedaan. Normaal ben ik wel juist degene die er iets beter tegen kan, en is Anouk misselijk en beroerd. Nu was ik het dus. Eenmaal aangekomen in San Cristobal zijn we meteen het bed in gedoken en daar hebben we zo'n drie dagen in gelegen! Amper gegeten, beroerd, en veel naar de wc. Beetje ziekerig dus. Slapen ging ook matig, want we werden voor de verandering weer eens wakker gehouden door een overactief stelletje naast ons. De volgende dag zagen we een briefje bij de receptie hangen met daarop geschreven; '1 uur kamer gebruiken = 1 hele dag betalen'. Ooooooh, vandaar.. dat verklaarde alles. Het stelletje dat even later zonder spullen binnen kwam en kort daarna weer vertrok bevestigde ons vermoeden. Dit goedkope hospedaje was niet alleen populair onder budget travellers ;)

Omdat Semana Santa (de heilige week voor Pasen, oftewel het grootste festival van het jaar in Centraal-Amerika) er zat aan te komen, zijn we toen naar Oaxaca verder gereisd. Per nachtbus. Was voor ons ook de eerste keer, maar i-de-aal! Om 23:00 stapten we in, om 10:00 de volgende ochtend kwamen we aan. Amper wat van gemerkt! Dus voor de langere ritjes proberen we nu elke keer een nachtbus te pakken. Busvervoer in Mexico is overigens véél beter geregeld dan de rest van de landen in Centraal-Amerika. Geen chickenbussen, maar grote touringcars met stoelreservering. Helaas kost het ook wat meer. Dat geldt overigens voor meer dingen. Je hebt hier bijvoorbeeld niet echt van die spotgoedkope plekken waar ze kip-rijst-salade-schotels verkopen voor een dubbeltje, zoals in Guatemala. Vaak eten we dus in restaurantjes.

Het leven is hier eigenlijk gewoon van Europese standaard, of betergezegd, zoals in Spanje. Dus wel dat mediterraanse sfeertje op straat, maar 'gewoon' dure schoenenwinkels, modezaken en supperhippe barretjes. Mannen lopen met Hilfiger-polo's aan, dames op glimmende hakjes en met sieraden. We hebben inmiddels al zo'n vier Mexicaanse bruiloften meegemaakt op het plein voor de basiliek. De Mexicaanse vrouwen zijn dan door een ringetje te halen. Het lijken dat net de Oscarnominaties. Aan de andere kant zie je ook wel erg veel bedelaars en vooral bedelende kindjes. Het contrast is groot.

We gaan hier in Oaxaca ieder geval Semana Santa meemaken, en als de grootste drukte voorbij is, gaan we richting de kust, waar we nog zo'n twee weekjes gaan strandhoppen. En Anouks verjaardag gaan vieren! En dan komt het einde van de reis ineens wel heel dichtbij... nog maar een maandje! Het aftellen is echt wel begonnen eigenlijk. We zitten er ook wel veel mee in ons hoofd merken we, vooral omdat we toch werk willen regelen enzo. Niet altijd even leuk om hier over na te moeten denken, maar dit leventje kan niet altijd zo doorgaan :) En daarnaast hebben we ook hartstikke zin om jullie te zien! Maar eerst gaan we nog even een dikke maand keihard genieten, veel guacemole eten en veel Corona's drinken! *Salud!*