De afgelopen dagen is er veel veranderd in hotelito perdido. Het water is inmiddels weer gezakt. Nu kunnen we zien hoe hoog het water normaal staat, en het verschil is écht groot. Minimaal een meter! De zon laat zich nu ook vaker zien. Ik heb niet gecheckt hoe warm het hier is, maar volgens mij is het rond de 35 °C. We zweten ons in ieder geval kapot hier. Iedere avond zitten we met z'n allen op de steiger met een biertje in de hand te kijken naar de miljoenen sterren. En ik bedoel dan ook miljoenen sterren. Wauw! Eindeloos kun je kijken naar de heldere horizon hier. En niet normaal hoeveel vallende sterren je hier ziet! Ik geloof dat ik er gisteravond wel zo'n twintig heb gezien. Afgelopen weken hebben we dat geen enkele keer kunnen doen, omdat de steiger onder water stond, dus nu genieten we er iedere avond van. Samen met David (de nieuwe manager) en de gasten die we dan op dat moment hebben, praten we tot middernacht in het pikkedonker. Het enige wat je ziet is de heldere sterrenhemel, de schaduw van de jungle en de weerspiegeling van de sterren in de rivier. Af en toe hoor je in de verte een kokosnoot vallen (of een leguaan, dat weet je dus nooit hier) en zie je tussen de junglebomen vuurvliegjes vliegen. Iedere keer sta ik weer versteld van het uitzicht op die steiger. Adembenemend! Ik sta er ook versteld van dat we niet bang zijn. Ik bedoel, er zitten zeekoeien hier in de rivier, en grote vissen... of krabben... In het begin durfde ik nog niet eens in m'n eentje naar de wc te lopen. Laatst gingen we naar bed, en Imre en ik waren ons aan het omkleden in het donker met onze hoofdlampjes op. En opeens zegt Im tegen mij: 'nouk, don't freak out, maar...' zegt ie terwijl hij angstig naar mijn klamboe kijkt. Tuurlijk freak ik dan out als iemand zegt dat ik niet mag outfreaken! Zat me daar toch een giga gantische joekel van een spin op mijn klamboe. Zo ongeveer op ooghoogte om jullie een goede indruk te geven van waar die zat. Gelukkig wel aan de buitenkant. Maar we zagen al snel dat het een grijze spin was met een doorsnede van zo'n 10 cm. En daar zitten er veel van hier. Als je met je zaklamp op die spin schijnt, gaat één oog oplichten zoals een diamant. En toevallig had iemand ons hier verteld dat deze niet kunnen bijten of springen. Dus Imre dat beest weggejaagd en ging die dus precies tussen onze twee bedden in zitten. Wij snel in onze klamboe gekropen, bedden gecontroleerd en gaan slapen. En wonderbaarlijk genoeg vielen we meteen in slaap. En ik kan me herinneren dat ik aan één stuk door geslapen heb en geen enkele keer ben wakker geworden 's nachts. Fantastisch toch? Had ik zelf nooit gedacht voordat ik hier kwam. Zo zie je maar hoe snel je aan de jungle went...
We hebben de laatste dagen ook veel afscheid moeten nemen van mensen. Pauline is vorige week vertrokken, en een paar dagen geleden ook Juan. Dus het dreamteam is een beetje uit elkaar gevallen. Ondertussen is David (de nieuwe manager), Eva (een nieuwe volunteer) en Aska (de eigenaresse) aangekomen, dus we ontmoeten ook wel weer veel nieuwe mensen. David is een goeie gast. Over the top American en zo'n 40 jaar oud. Hij heeft drie kinderen van onze leeftijd, dus het is een soort van vader waar je veel bier mee drinkt. Die hebben we allebei ook thuis zitten, dus dat zijn we gelukkig wel gewend. Eva is Sloveens, 28 jaar oud en zal hier blijven tot aan begin januari. Aska is de eigenaresse, Pools en ook zo'n 40 jaar oud. Maar met haar hebben we een beetje een ander verhaal. Het komt er op neer dat wij niet zo goed met haar kunnen samenwerken (vooral zij en Im niet). Ze is hier gekomen om de nieuwe manager in te werken. En we hadden wel al het een en ander gehoord dat ze een pietje precies is. Maar toen de locals de dag vantevoren het hele hotel ondersteboven poetsten, maakte ons wel een beetje bang. Kijk, ze is echt super enthousiast over alles en zorgt goed voor iedereen, maar we worden inmiddels een beetje gek van haar. In het begin toen ze aankwam in het hotel had ze duizend kleine projectjes in haar hoofd die ze allemaal geregeld wou hebben in één dag. En ze springt van de hak op de tak naar allemaal projectjes in het hotel, iedere dag opnieuw. Op zich geen probleem, maar ze bemoeit zich een beetje te veel met alles. In principe is alles wat je doet niet goed. Van hoe je het fruit snijdt tot aan de manier dat je de glazen droogt. Het is niet zoals zij wilt. Wij noemen het: micromanaging. Kijk, de taken die je hier moet doen zijn nou niet echt ingewikkeld. Dus als je mij tien minuten gaat uitleggen hoe ik fruit moet snijden... Sorry, maar daar heb ik geen geduld voor. Negen van de tien keer probeer ik haar te vermijden, maar Imre niet en die geeft liever zijn mening dat het onzin is. Ik geef hem groot gelijk hoor, maar we moeten natuurlijk accepteren dat dit hotel haar juweeltje is. Dus moeten we maar luisteren. David, Eva en zelfs de local chicas worden ook gek van. Jullie begrijpen natuurlijk dat dit een beetje een gespannen sfeertje brengt in het hotel, want zo gaat het de hele dag door. Als zij langskomt heb ik iedere keer het gevoel alsof ik in positie moet gaan staan. Soms doen Im en ik het stiekem ook, als niemand kijkt. Ons geduld raakt echter langzamerhand op, en zij merkt dat ook wel. Het is zo jammer, want we hebben hier de eerste vier weken echt een goede tijd gehad. En ook omdat de local chicas steeds meer naar ons toe trekken (ondanks ons steenkolen Spaans). Dus we willen ook niet met een slecht gevoel weggaan. Daarom dat Imre heeft gevraagd om onze vrije dagen in te leveren en een paar dagen eerder weg te gaan. En ze heeft daarin mee ingestemd, mede (denk ik) omdat ze ziet dat we het niet meer zo leuk vinden, maar ook omdat er binnenkort een nieuwe volunteer komt. Wat betekent dat we die taken die op één hand te tellen zijn, met z'n vieren moeten delen. Een beetje overbezetting dus. Daarom dat we morgen al mogen vertrekken! Ik ben stiekem echt blij, maar dat mogen we natuurlijk niet te erg laten blijken.
Begrijp me niet verkeerd, maar als je zes weken op een terrein zit van nog geen hectare groot, dan voelt het net alsof je opgesloten zit. Je kan niet echt een kant op. Als je weg wilt uit the communal house (waar we op de bovenverdieping slapen), kun je alleen maar op de steiger zitten. Maar bij de steiger zitten altijd wel gasten die meer dan graag willen praten met je. Natuurlijk hartstikke aardig, maar als je wekenlang geen enkel uurtje privacy hebt gehad (laat staan privacy met z'n tweeen), kan je dat niet meer elke dag opbrengen. De enige tijd dat je hier rust hebt is als je gaat slapen. Daarom dat we vaak ook al om 21.00/22.00 uur in bed liggen. Je kunt het een beetje vergelijken met je eigen werk van 9 tot 5. Stel je voor dat je 24 uur per dag en 7 dagen per week aanwezig bent op je werk. Dan word je gek, joh. En de eerste weken ging het hier nog wel (ondanks de pech met de regen), maar nu Aska je ieder moment van de dag op je vingers mee zit te kijken wordt je gek. Maargoed, we moeten het maar even doen zoals zij alles wilt. We hebben nu in ieder geval iets om naar uit te kijken!
We proberen in ieder geval wel te genieten met de mensen hier waar we het wel goed mee kunnen vinden, en ook met de gasten. Zo hebben we nu een Nederlands koppel uit Volendam die door Centraal-Amerika zijn aan het fietsen voor acht weken. Of een Britse mevrouw die tv-producent is en onder andere Elmo en het huwelijk van William en Kate heeft geregisseerd. Of een Italiaanse vrouw die het voor elkaar krijgt om de wereld rond te reizen en enkel Italiaans spreekt (lees: schreeuwt). Of de finalist van The Voice of Canada die even op vakantie is (we hebben hem net pas opgezocht op youtube, blijkt dat we ff met een beroemdheid aan tafel hebben gezeten! En wij vonden het eerst al bijzonder om met de zus van de beste vriendin van Kees Tol aan tafel te zitten... Hier is een linkje van die Canadees: https://youtu.be/DEo2kBnEUdY) Dus zo blijkt, hier ontmoet je enorm veel bijzondere mensen, dat is zeker waar. En ik ben afgelopen week ook meegegaan op de Manatee Tour (manatees zijn zeekoeien). Geen manatee gezien, maar wel een fantastisch boottochtje op de rivier om 6.00 uur 's ochtends meegemaakt. Met de kayaks achter de boot gespannen, de zonsopgang op de achtergrond en enorme mistbalken waar je doorheen vaart. In de verte zie je vissers op hun vissersbootje de netten uitgooien. En door het geluid van de motor van de boot heb je het gevoel alsof je afgesloten bent van de wereld. Het enige wat je kunt doen is kijken en genieten van het uitzicht. Echt prachtig. Imre is meegegaan met een hike naar Livingston. Hij was het niet meer gewend om zo lang te lopen, dus een tikkeltje te zwaar. Maar hij vroeg zich tijdens al die bootreisjes af wat er nu boven op die canyons was, en nu heeft ie het antwoord: alleen maar jungle. Grote gebieden vol met jungle. Heel veel jungle. Dat was zijn antwoord. Hij heeft een boom van 2000 jaar oud gezien, en natuurlijk het prachtige uitzicht op de canyon.
Dus naast dat we veel bijzondere mensen ontmoeten, genieten we ook nog enorm van het de omgeving hier.
En morgen nemen we dus afscheid van hotelito perdido en reizen we richting Belize. Dit stond eerst niet op de planning, maar aangezien we op een halfuurtje afstand zitten van Belize is het eigenlijk zonde om niet te gaan. We hebben de afgelopen weken veel goede verhalen gehoord van mensen over Belize. En ze zeiden allemaal dat als je verschillende culturen wilt meemaken, dat Belize zeker de moeite waard is. Je hebt er namelijk meer Garifuna-cultuur. Soort van Jamaicaanse sfeer met locals die vroeger door de Britten uit Afrika werden gehaald voor slavenhandel. Het is het enige land in Centraal-Amerika dat Engels als voertaal heeft, en het enige land dat zo multi-cultureel is. Aan de andere kant is het ook erg duur, Amerikaans en vol met jetset. Vooral het prijsverschil was de voornaamste reden dat we Belize wilden overslaan. Maar we hebben de afgelopen zes weken gratis geleefd hier, dus kunnen we nu wel iets meer uitgeven. We hebben onze accomodatie voor kerst en nieuwjaar al geboekt, omdat we hoorden dat veel al volgeboekt was. Met kerst hebben we een kamer gehuurd voor één week in een strandhuis van een Amerikaan in San Pedro op het eiland Ambergris Caye. En met nieuwjaar zitten we in een crappy hostel (was de laatste kamer op het eiland) met een stapelbed op Caye Caulker. Dus ja, wij gaan het nieuwe jaar inluiden in een stapelbed. Hoe romantisch...
We willen dan in het begin van januari weer terugreizen naar Guatemala en de Mayatempels in Tikal gaan zien. En vervolgens naar beneden reizen richting Nicaragua, misschien Costa Rica en daar weer een nieuwe plek zoeken om vrijwilligerswerk te doen. Leuke vooruitzichten dus! Eerst morgen nog even afscheid nemen van ons lieftallige, kleurrijke, gore, vieze, sfeervolle Garifuna gehuchtje Livingston (we vroegen ons af hoe we Livingston zouden omschrijven in één woord. Zo dus.) en dan de boot pakken naar Punta Gorda in Belize. Die rit blijkt trouwens echt horror te zijn met golven van twee meter hoog in een bootje van nog geen 5 meter lang, maar dat zien we morgen wel. We will keep you up to date!

Oh ja, door de hoge luchtvochtigheidsgraad is mijn telefoon raar gaan doen, en heeft die zichzelf teruggezet op de originele fabrieksinstellingen. Al mijn nummers en apps ben ik dus kwijt. Whatsapp kun je niet verifiëren in het buitenland, dus ik (Anouk) ben niet meer bereikbaar via Whatsapp voor de komende maanden. Alleen Facebookchat of via Imre z'n Whatsapp. Ben nu al benieuwd naar de aantal meldingen die ik krijg in april. Iemand die een weddenschapje wil doen?