De laatste nachten aan de Mexicaanse kust waren zo voorbij gevlogen. We zijn bijna een week nog lekker in onze cabaña blijven hangen en hebben genoten van het uitzicht met palmbomen en piemels. We hebben ook nog een andere aardbeving meegemaakt. Eerlijk gezegd hebben we die niet gevoeld en vertelde de eigenaar van de cabaña's ons dat de dag daarna. We verbleven in een houten hutje boven een bar en nog geen vijf meter van het strand vandaan, gerund door een Amerikaans- Mexicaans gezinnetje. Im kon biertjes halen en de Champions League wedstrijden kijken wanneer hij wilde, en ik kon van de hangmat met zeezicht op en neer lopen naar de wc. Want ja ja, ik had de Mexicaanse ziekte weer te pakken. Waarschijnlijk alweer iets verkeerds gegeten. Maargoed, dat hoort erbij. Ik moet zeggen dat het een heerlijke plek was om uit te zieken. Beetje de golven volgen, en voorbijlopende naakte mannen bekijken!

Na een week op bananen, appels en rijst te hebben geleefd, begon ik me wat beter te voelen. En dat moest ook wel, want we moesten de nachtbus halen om op tijd in San Cristobal de las Casas te komen, om vervolgens weer op tijd terug in Antigua te zijn. De nachtbus naar San Cristobal verliep weer perfect, maar de busrit naar Antigua was weer vreselijk. Er werd ons medegedeeld dat het busje om 4.00 uur 's nachts zou vertrekken, in plaats van 7.00 uur 's morgens. Voor ons prima, want dan kun je de helft van de rit slapen. En dat deden we ook, totdat we aankwamen bij de Mexicaanse - Guatemaleekse grens, waar ons werd verteld dat we moesten overstappen op een ander busje en daarvoor een uurtje moesten wachten. Het uurtje wachten werd uiteindelijk vijf uur wachten door 'miscommunicatie' (lees: géén communicatie) tussen twee transportbedrijven. Vijf uur lang hebben we voor het douane kantoortje tussen Mexicaans en Guatemaleeks grondgebied in de felle zon gezeten en de tijd zitten doden met kaartspelletjes (het is 5-1 voor Imre geworden, als jullie het willen weten). Toen het busje aankwam, zijn we snel vertrokken en uiteindelijk kwamen we om 19.00 uur 's avonds aan in Antigua. Het was de laatste rit van onze hele reis die we moesten maken, maar met 15 uur ook meteen de langste!
In Antigua gingen we weer terug naar het hostel waar we al vaker zijn geweest, en hebben zelfs ook nog eens een dikke korting gekregen. We zijn in Antigua even een dag bijgekomen van de rit, en hebben meteen plannen gemaakt om de vulkaan Acatenango te gaan beklimmen. Dat is een tweedaagse hike waar je de vulkaan Acatenango van 3976 meter hoog beklimt en 's avonds kampeert op een kampeerterrein, waar je uitzicht hebt op zijn kleinere broertje, de actieve vulkaan Fuego. Dat is die vulkaan die we de laatste keer in Antigua zo vaak hebben zien uitbarsten. Deze ligt op zo'n twee kilometer afstand van de vulkaan Acatenango vandaan, dus helemaal veilig. We wilden dit eigenlijk toen een maand geleden al doen, maar aangezien ze zeiden dat je in goede conditie moest zijn, durfden we het nog niet aan. Nu wel (geen idee waarom we nu wel zoveel zelfvertrouwen hadden). Helaas hebben we een beetje pech gehad, want de vulkaan was minder actief dan de weken vantevoren en het weer zat ook niet echt mee. Er hing een dikke mistwolk, waardoor je geen uitzicht op de Pacifische kust en de andere omringende vulkanen zou hebben. Uiteindelijk hebben we toch besloten om de vulkaan te gaan beklimmen. Hoe dan ook zou de tocht zelf alleen al spectaculair worden! De reisorganisatie had ons verteld dat we alle warme kleren die we hadden mee moesten nemen. De enige warme kleren die ik bij me had, was een regenjas en een goedkope fleecetrui van de Zeeman, dus we hebben even flink in moeten slaan bij de lokale markt. Helaas is het momenteel zomer in Guatemala, dus we hadden niet de meest modieuze kledingstukken gevonden.

’s Morgens vroeg werden we opgehaald door een gele chickenbus, en werden we gebracht naar het dichtsbijzijnde dorpje op zo’n 2000 meter hoogte. Daar werden we overdonderd door tientallen Guatemaleekse kindjes die handschoenen, mutsen en wandelstokken aan ons wilden verkopen. Gelukkig waren wij ze al voor, behalve voor de wandelstok. De gids beveelde ons aan dat iedereen minimaal één stok moest kopen, anders zou je het niet redden tot boven. Bleek dus dat hij ook geen ongelijk had. Man man man, dat eerste stuk was al afzien. En we spreken hier dan over de eerste tweehonderd meter. Steil omhoog. Niet zigzaggend over de berg. Nee, recht omhoog. Iedere keer als je een stap zette, zakte je twee stappen in het zachte vulkaangesteente. En dat waren pas de eerste tweehonderd meter! Het pad naar boven was in totaal vier kilometer, en over de eerste meters hadden we al een halfuur gedaan. Een aantal mensen van de groep waren alweer terug naar beneden gelopen, om een lokale jongen te betalen om hun bagage naar boven te sjouwen. Want om het niet nog erger te maken, hadden we een zestig liter backpack met slaapzakken, tent, warme kleren en vier liter water bij ons.

We hebben uiteindelijk 5,5 uur aan een stuk door steil omhoog gelopen. Alleen het laatste deel was een verhard stukje looppad. We hebben een filmpje gemaakt om jullie een indruk te geven hoe zwaar het was. Helaas waren we te moe en gefrustreerd om iets op camera vast te leggen op de heenreis, maar jullie kunnen vast wel bedenken hoe het eruit heeft gezien: https://youtu.be/mlN00p07mkQ

De eerste dag zijn we naar het kampeerterrein gelopen, en hebben daar de tenten opgezet en een kampvuur gemaakt. ’s Avonds hebben we marshmallows gemaakt en warme chocomel gedronken, en rond een uur of acht was iedereen zo moe dat we allemaal maar zijn gaan slapen. Rond elf uur werden we wakker door een hoop lawaai. Een soort van gerommel, alsof het onweert. Toen we iemand vanuit de andere tent hoorde schreeuwen, wisten we hoelaat het was. Vulkaan Fuego was uitgebarsten! Snel ritsten we de tent open en daar werden we verrast met een lavaspuwende vulkaan met dikke aswolken erboven. Omdat het donker was kon je de gloed van de lava goed zien. Helaas was het niet zo’n spectaculaire uitbarsting als een maand geleden, maar toch fascinerend om zoiets van dichtbij en op gelijke hoogte mee te maken!

De dag erna (of eigenlijk vier uur later) ging de wekker om 3.45 uur om de tocht voort te zetten naar de top van de vulkaan om de zonsopgang te bekijken. Vroeg, he? Dat dachten wij ook. Het zou maar 500 meter naar de top zijn, maar we zouden er wel 1,5 uur over doen. Dat voorspelt niets goeds. En dat was het ook niet. Man, man, man, dat was zwaar. Ik (Anouk) was bijna omgedraaid, omdat het pad enorm steil was en het bijna onmogelijk was om een stap vooruit te komen. Gelukkig heeft Im me tocht naar boven weten te lokken, en eenmaal op de top aangekomen was het uitzicht echt MAGISCH! De zon kwam langzaam door, dus een geelgoude gloed scheen over de krater van de vulkaan heen. En omdat we op bijna 4000 meter hoogte zaten, zaten we boven de wolken waardoor je de andere omringende vulkanen eruit zag pieken. Fantastisch! Het prachtpraaltje was natuurlijk de andere vulkaan Fuego, die recht voor ons neus flink begon te roken. Alsof je op een knopje drukte! Het harde werken werd beloond met een fantastisch uitzicht!

Na een uur rondlopen op de top zijn we weer naar beneden gelopen. Alhoewel, gegleden, want je hoefde alleen je hakken in de zachte vulkaansteen te zetten en zo kon je binnen tien minuten weer naar beneden skiën. Daar werd ons verteld dat iemand van onze groep was gevallen en haar enkel had verstuikt. We zouden daarom moeten wachten op de ambulance, oftewel: het paard. Ondertussen hebben we alles weer ingepakt, en toen het paard er was zijn we met z’n allen weer terug naar beneden gelopen. Dat bleek ook nog niet makkelijk, want soms waren er enorme steile stukken. Im die laat zichzelf gewoon naar beneden storten. Ik heb daar niet echt de coördinatie voor, dus ik heb me vaak op mijn kont naar beneden laten glijden. Met resultaat dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn lieftallige broek.

Na drie uur naar beneden te hebben gegleden, werden we met de gele chickenbus weer naar Antigua gebracht en daar hebben we een lange warme (!) douche genomen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik vandaag de dag nog steeds vulkaansteen tussen mijn nagels en op mijn knieen heb. We zijn die nacht als een blok in slaap gevallen, en werden de volgende dag wakker met het besef dat het de allerlaatste dag van onze reis was. Niet normaal hoe snel dat is gegaan. We hebben ons voornamelijk bezig gehouden met de laatste souvenirtjes in te slaan, tassen in te pakken en in te checken. En de volgende dag was het zover. We zijn naar het vliegveld van Guatemala City gereden en zonder enige problemen hebben we de vlucht netjes op tijd gehaald. Bye bye, mooie Guatemala! Misschien tot ooit!

We hadden een tussenstop in Atlanta, USA, waar ons twee dingen opvielen. Ten eerste hebben we daar voor de eerste keer in een halfjaar het wc-papier door de wc mogen spoelen. Direct nadat het vliegtuig was geland, zijn we allebei naar de wc op het vliegveld in Atlanta gegaan. En toen we op de wc zaten, zaten we allebei onwennig te zoeken naar een prullenbakje om de wc-papiertjes in te doen. Het voelt zó fout om wc papier gewoon maar in die pot te gooien! In alle landen in Centraal Amerika mag je het wc-papier niet door de wc spoelen, maar moet je het in een prullenbakje ernaast gooien. We kwamen allebei tegelijkertijd van de wc af en begonnen keihard te lachen, omdat ons allebei precies hetzelfde dachten.

Wat ons als tweede was opgevallen, was dat we weer in 'America!' waren aangekomen. De asocialiteit en arrogantie was weer ten top. We hadden ons al mentaal voorbereid dat we minimaal een uur moesten wachten bij de paspoortcontrole, en ja hoor, deze keer was het ook weer raak. Je komt dus niet zomaar de VS binnen. Je moet eerst langs een controlepost waar ze je volledig gaan screenen aan de hand van je paspoort, vingerafdrukken en foto’s. Nou oké, enigszins te begrijpen na alle aanslagen en dreigingen. Maar het duurde zó lang. Ik denk dat er nog geen vijftig mensen voor ons stonden, en we hebben 1,5 uur moeten wachten voordat we erdoorheen waren. Mensen begonnen te klagen dat ze hun vlucht zouden missen, en daar werd doodleuk op gereageerd: “Oh, dus je haalt je vlucht waarschijnlijk niet? Is er nog iemand die zijn vlucht zal gaan missen?” De helft van de wachtrij stak hun hand op, en toen reageerde de man: “Nou, dan mogen jullie allemaal aan de rest van de mensen vragen of jullie allemaal door mogen, en als iedereen ‘ja’ heeft gezegd, mogen jullie ook van mij door,” zei hij op zijn meest sarcastische, lullige manier. Een andere medewerkster reageerde vol afschuw "Tsssss, these people!", toen iemand even niet verder doorliep dan zij wilde. Wow! In Nederland zou je dit nooit zien. In Guatemala niet eens. Echt, het leek wel een circus act, dit kan je toch niet serieus nemen? Waren we eindelijk door de rij heen, vroeg de paspoortcontrole-meneer mij "how the blody hell" ik de afgelopen maanden reizen heb kunnen financieren.. onze mond viel nog verder open dan die al open stond.

We hebben vervolgens nog tientallen schreeuwende vliegveldmedewerkers moeten passeren, voordat we weer door mochten lopen naar de volgende vlucht. Wat een cultuur! We hebben echt met open mond naar die mensen staan kijken. Dit was de grootste cultuurshock die we hebben meegemaakt in zes maanden tijd...

Aangezien we zo lang moesten wachten bij de paspoortcontrole, konden we meteen doorlopen naar onze volgende vlucht en hebben we niet lang hoeven wachten voordat we aan boord konden gaan. Het vliegtuig was van KLM, dus met Nederlandssprekend personeel. Was weer even wennen! Verder is zo’n vliegtuig echt super deluxe. Je hebt een scherm voor je neus met de nieuwste films en series, om het uur krijg je iets te eten en je mag gewoon onbeperkt drinken zonder bij te betalen. Die acht uur zijn zo (letterlijk) omgevlogen!

We zijn dus weer veilig aangekomen op Nederlandse bodem, back to reality! Nu gaan we hard op zoek naar een baan. We zijn blij dat we weer terug zijn, en hebben zin in de volgende periode. Wij hopen dat we jullie een beetje vermaakt hebben met onze avonturen de afgelopen maanden. Mochten we binnenkort er weer vandoor gaan, dan houden we jullie op de hoogte! Saludos en tot gauw, allemaal!