Regen. Heel veel regen.

Holaaa lieve mensen. Een update uit de zeiknatte jungle! Alles gaat goed hier. Naast het feit dat we nauwelijks stroom/wifi hebben en een of andere veel voorkomende bacterie op onze voeten hebben, gaat het prima. Ik zal jullie de foto's van die voeten besparen. We zijn hier nu bijna twee weken enwe zijn eigenlijk al n beetje gewend aan alles. Er gebeurt hier ook niet zoveel, dus dat is niet zo moeilijk. Elke dag start rond 7.00 7.30 met het maken van ontbijt voor de gasten (lees: wij snijden wat papaya's en meloenen in stukjes en de Guatemaleekse werkers maken de rest), daarna chillen en een dutje doen. Rond een uurtje of 14.00 maken we wat lunch, om vervolgens weer rustig een sudoku boekje of spaans taalboekje er bij te pakken en in de hangmat te chillen. Nou oke misschien dat we op een actieve dag nog de keuken schoonmaken of iets schilderen, maar over het algemeen doen we hier vooral heel weinig. Diner klaarmaken is een kwestie van opwarmen wat de werkers hebben gemaakt en na het afwassen kunnen de voetjes weer omhoog, om rond max 21.30 uur te gaan slapen. Heel vermoeiend allemaal, ik weet het. Maargoed, zo leef je dus eigenlijk van ontbijt naar lunch naar diner en that's it. Aan de ene kant supersaai, aan de andere kant is deze plek ook juist bedoeld om even helemaal niks te doen en gewoon maar te relaxen. Dus we hebben nog een zeer relaxte vier weken voor de boeg! Nu zou je kunnen zeggen; gast, pak een kajak en ga er eens op uit dan in de middag ofzo. Ja, zou kunnen, mits het niet stortregent. En toevaaaaallig deed het dat dus wel de afgelopen week. Ik denk dat ik nog nooit zoveel regen heb meegemaakt, man man man man. Wat begon met een heerlijk verkoelend buitje, is inmiddels geeindigd in een overstroomde rivier die maar blijft stijgen. Kijk, het regent hier echt iedere nacht, de hele nacht lang ook. Of de lucht nou strak blauw is overdag of niet, dat is blijkbaar altijd zo. Na twee keer m'n was buiten hebben laten hangen weet ik dat zelf nu ook goed. Maar seriously, dat het overdag ook zo zou regenen hebben ze er niet bij gezegd. Dan had ik mn kaplaarzen wel meegenomen. Maar het heeft dus zoveel geregend, dat de rivier op een gegeven moment een beetje hoog kwam en dat we dachten 'ha, straks overstroomt ie nog'. Nou inmiddels lopen we dus zonder grappen tot onze knieen in het water.. echt bizar. Van de communal house naar ons huisje lopen (ik denk zo'n 50 meter) betekent eigenlijk door 30cm water waden en amper kunnen zien waar je loopt. Dat laatste is nogal onhandig aangezien alles rondom het pad hier bestaat uit moeras-achtige jungle van minstens één meter diep. Een van de gasten is er zelfs in gevallen vorige week. Hoorden Anouk en een andere volunteer opeens 'help me, heeeeelp me'. Lag ze tot dr middel in dat moeras, lekker hoor. Maar misschien had dat iets te maken met het feit dat ze 67 jaar, nogal slecht ter been en vooral heel raar was. Sowieso komen hier bijzondere gasten. Zo was er een heeeeel aardige en wijze Amerikaanse vrouw van 69 die gewoon nog een aantal weken door centraal amerika backpackt met d'r bergschoenen losjes aan haar tas geknoopt. Of een succesvolle Engelse zakenman met heel veel centjes die gedurende de avond z'n hele business plan (en zijn anti-sugar-lifestyle) heeft uitgelegd. Of reizigers die niet eens weten hoeveel nachten ze in het hotel blijven, waar ze morgen naar toe gaan en hoelang ze überhaupt gaan reizen. "I guess until I'm out of money". Tja, dat kan natuurlijk ook. Best inspirerend allemaal in ieder geval. En dan vragen mensen natuurlijk wat wij doen en dan komen wij aan, 'ja uhm we zijn hier dus zegmaar net twee weekjes'. Al die reisverhalen van gasten maakt me overigens wel wat relaxter w.b.t. veiligheid enzo. Het blijken vooral de internetverhalen die negatief praten over Centraal Amerika. Maargoed, we gaan het meemaken.

Terug naar de regen, want het leukste gedeelte komt nog: doordat we de hele tijd door dat rivierwater moeten lopen, kreeg ik op een gegeven moment soort bultjes op mn voeten, alsof je tien muggenbulten naast elkaar hebt.Jeuken als een gek natuurlijk. Nou hier noemen ze dat 'hongus', oftewel schimmel. Lekkah hoor! Gewoon schimmel op je lijf door alle vochtigheid en rivierbacterieen hier. Anouk en een ander Frans meisje hebben het ook. Hongus komt ook voor op onze kleding en backpacks, want ook dat is vochtig en droogt niet. We hebben nu een paar keer geprobeerd te wassen, maar je was wordt gewoon echt niet droog. Bizar toch! Beter schijnt morgen de zon, want anders ben ik alweer voor de tweede keer door m'n onderbroeken heen. De rest hangt al drie a vier dagen te drogen.. nou 'hongus' op kleding/backpack betekent eigenlijk ook dat je het net zo goed meteen weg ken pleuren, want alles zit dan onder de 'mushrooms' en het is heel lastig weg te krijgen. Het stinkt enoooorm naar muffe champignonnensoep en ziet eruit als grijze schimmel. Om de paar dagen checken we dan ook al onze spullen en maken we het schoon met azijn, dat blijkt enigszins te helpen. Gelukkig ruiken onze voeten (nog) niet naar champignons, en ook daar krijgen we tips voor van lokale werkers hier. We smeren de voeten regelmatig dik in met olijfolie uit de keuken, zodat het water niet op voeten blijft. Vanwege al dat hongus-gebeuren en omdat we amper stroom (geen zon = geen stroom) hebben, slapen Nouk en ik sinds vandaag in de dormitorio, de slaapzaal waar de andere volunteers en max. drie gasten slapen. Geen private bathroom meer, maar elke keer naar een ander gebouwtje lopen om te plassen, tanden te poetsen etc. Ook gezellig gescheiden slapen in éénpersoonsbed ipv een eigen 'huisje' met groot bed. En het ergste: die hele slaapzaalruimte is open, zonder raam zegmaar. Dus net zat er al gezellig een mega grote vleermuis te chillen. Dus even een tandje terugschakelen. Maargoed, we moeten niet zeuren, we zitten nu eenmaal in de jungle en al met al blijft het hier nog steeds een supergave omgeving. Kan je nagaan hoe snel je gewend raakt aan de dingen waar je in Nederland een moord voor zou doen. We weten hier amper op welke dag we leven en het ergste waar we ons zorgen over moeten maken is of de was wel droog is voor morgen (daar trouwens inmiddels een update over: owww yeah, het is gelukt, één onderbroek was droog genoeg!). Vorige week zijn we ook een dagje naar Livingston geweest, een kustplaatsje op een uurtje varen van hier. De bootrit er naar toe was supermooi, over de rivier Rio Dulce (Zoete Rivier) door een 'canyon' van jungle. Livingston zelf is een ranzig vissersdorp waar allerlei plastic op het strand ligt, voor zover je het een strand kan noemen. De hoofdreden om een even naar Livingston te gaan is dan ook om nonstop op wi-fi te zitten en al onze apparaten op te laden. En om vlees te eten. Prima vegetarisch eten hoor in Hotelito, maar please give me some chicken of een vette hamburger. Nou die heb ik gegeten ook :) :) op straat werden we aangesproken door zo'n rastafari gast met van die gouden tanden; heeeeey man, where are you from man? (stel je even zo'n rasta accent voor). En natuuuuurlijk had die toevallig een jaartje in Nijmegen gewoond als straatmuzikant en kon die best een aardig woordje Nederlands. We hebben meteen van de gelegenheid gebruikt gemaakt door de weg te vragen naar de drogist om een zalfje voor voeten te halen. Drogist was nog dicht, maar die rasta gast ramt gewoon ff keihard op zo'n metalen rolluik en roept z'n naam. Hoef je bij de Albert Heijn in Nederland niet te proberen. Na later een paar uurtjes te hebben geprofiteerd van de hotel wi-fi, was het thuisfront ook weer even up-to-date.

Anouk is ondertussen hard Spaans aan het leren. Ik vraag haar net, wat kunnen we nog meer in de blog zetten? Het enige dat eruit komt is "Creo que sí", oftewel "Ik denk het wel". Nog ff oefenen dus. Maarrr zonder grappen, ze gaat wel echt vooruit. Elke dag zit ze denk ik wel minimaal een uurtje in haar taalboekje te lezen. Doet ze beter dan ik in ieder geval. Goeddddd, het is hier nu bijna 21:30 uur, tijd om te slapen! Morgen gaan we weer naar Livingston, dan gaan we dit verhaaltje en wat leuke foto's proberen te uploaden. En hopelijk ook weer even bellen/skypen met mensen thuis, want ik ben vandaag voor de derde keer oom geworden!! Superleuk moment toen ik wakker werd en een berichtje binnenkreeg dat Tobias is geboren bij mijn oudste zus. Heeeeeeeel leuk om alle foto's te zien, maar ook wel heeeeeel jammer en stom om dit nu allemaal te moeten missen en Tobias pas in april te kunnen zien.. dat zijn de momentjes waarop je graag in Nederland wil zijn.

Maargoed het is niet anders en het is gelukkig goed nieuws. En met whatsapp en email kom je ook een heel eind :)

Ciao lieve mensen, hasta pronto!

Ps. Inmiddels zitten we in een cafeetje in Livingston op te drogen van een zeikkkknatte boottocht. Samen ineengedoken onder een zeil gezeten een uur lang haha, als dat geen liefde is.