Los dos primeros días en Antigua.

De titel klinkt veel Spaanser dan dat wij het daadwerkelijk spreken. De eerste dagen in Antigua zijn echt fantastisch. Zoveel koloniale cultuur in één stad, zoveel kleur in een stad, zoveel indrukken die je op doet. Het is moeilijk om het allemaal te beschrijven, maar ik denk dat we met een paar foto's en wat uitleg al heel ver komen.

Het begon allemaal na een lange reis van uiteindelijk 25 uur. Van Schiphol naar Atlanta verliep soepel. Onbeperkt Coca-Cola drinken, alle seizoenen van The Big Bang Theory kijken en schaamteloos de Amerikaanse bevolking observeren in het vliegtuig. Wat wil een mens nog meer? Imre had zelfs een unlimited Sudoku spel op zijn schermpje. Ik heb hem nog nooit zo lang achter elkaar stil zien zitten...
In Atlanta was het een heel gedoe om het land binnen te komen. Driedubbele identiteitscontroles, Amerikaanse grondstewardessen die naar je schreeuwde (trust me, ze hadden geen size 0) en de meest bizarre vragen die je gesteld werden. Dit alles om terreuraanslagen te voorkomen.
Na een klein uurtje wachten op het vliegveld, mochten we het vliegtuig in. Allebei vielen we als een blok in slaap en toen we ontwaakten begonnen we net te dalen naar Aeropuerto Guatemala City. We hadden via het hotel een transfer geregeld die op ons bij de uitgang zou wachten. Toen we het vliegveld uitliepen stonden er 100 Guatemaleekse mannetjes met naambordjes naar je te fluiten en te schreeuwen om je aandacht te krijgen. Het leek net of we goud hadden gewonnen op de Olympische Spelen. Na even gezocht te hebben, zagen we onze naam op een bordje. Het kleine Guatemaleekse mannetje was blij ons te zien, en oh my, wij hem ook. Eenmaal ingestapt te hebben in zijn vercrackte Fiat Punto uit 1960 reden we de stad Guatemala City uit. Het was donker, dus dan moet je niet op straat lopen daar. Rechts en links zie je een paar duistere groepjes mensen staan voor een sloppenwijk dat bestaat uit kartonnen dozen met daarboven enorme billboards van de McDonalds, Samsung of Taco Bell. Duidelijke scheve verhoudingen tussen armoede en rijkdom. We wisten dat het een uurtje zou duren, en stiekem begon ik hem al te knijpen achterin die vercrackte Fiat Punto. Er waren geen bordjes die naar Antigua verwezen, en bij het kleine Guatemaleekse mannetje kwam niet meer uit zijn mond dan 'si' en 'no'. Ik zat me daar peentjes te zweten. Im had daar wat minder last van. Hij kon zijn ogen niet meer openhouden en vertrouwde het allemaal wel. Maar toen het kleine Guatemaleekse mannetje eenmaal de snelweg verlaatte en langzaam een erg donker straatje in reed, begon Imre ook in zijn broek te schijten. Even afwachtend merkte we dat we over kaseien reden, en we wisten wél dat Antigua alleen maar uit kaseien bestaat. En voordat we het eigenlijk wisten, stoptte de auto en vermeldde het kleine Guatemaleekse mannetje netjes dat we gearriveerd waren bij het hotel. Jeetje, wat een freaky rit. En dat kleine Guatemaleekse mannetje deed eigenlijk alleen maar zijn werk! In het hotel hadden we nog niet eens de tijd genomen om te kijken hoe de kamer eruit zag. Bed in en nokkie.

's Ochtends werden we enorm vroeg wakker en het eerste wat Imre tegen me zei: "Het is net of ik hier wakker word in Avi Fauna" (met een Rotterdams accent). Inderdaad duuuuizenden soorten vogels die al om 6 uur 's morgens aan het kraaien waren. En geloof me, dat waren geen schattige roodborstjes. Eentje had hetzelfde geluid als een niet-geoliede handrem van een fiets. Al vroeg zijn we uit de veren gegaan (lekker toepasselijke woordkeuze) en richting een ontbijtbarretje gegaan. Voor 15Q (is ongeveer €1,50) kreeg je een ontbijtje met ei, bruine bonen, gebakken banaan en een koffietje. Heerlijk! Vervolgens hebben we eigenlijk standaard dingen gedaan. Geld pinnen, eten halen en lekker door de stad gelopen. Daar hebben we op iedere hoek wel iets nieuws ontdekt. Guatemaleekse gezinnetjes in de mooiste kleurrijke traditionele kledij, vreemde Guatemalenen die elkaar helpen inparkeren en natuurlijk de bekende 'chickenbuses'. Dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen die hier functioneel zijn als lijndiensten. Je ziet ook alle Guatemalenen als sardientjes in een blikje in die bussen zitten. En bagage? Die wordt er gewoon bovenop gepleurd (in de hoop dat het er niet vanaf dondert). Ik heb ergens gelezen dat de buschauffeurs een wedstrijdje hebben wie de mooiste bus heeft. Je ziet hier ook de gekste bussen met toeters, bellen, chroom en vlammen langs de

zijkant. Een soort van 'Pimp My Ride', maar dan voor Amerikaanse schoolbussen (en zonder Ice Cube). Ook zie je dat alle autoramen geblindeerd zijn hier. Iets wat in Nederland écht niet zou kunnen...
Wat ook erg op viel was dat wij zowat de grootste mensen van de stad zijn. Moet je nagaan hoe klein ze hier zijn! Mannetjes en vrouwtjes komen waarschijnlijk net tot aan mijn schouder. Wij moeten zelfs opletten dat we langs de weg niet tegen een laag balkon aan knallen. Om maar even een indruk te geven dat wij ons hier gigante voelen.

Na deze introductie zijn we naar het dakterras van het hotel gegaan en hebben daar eens een flinke siësta gehouden in de hangmatten.

We mogen absoluut niet klagen. Na vijven ontwaakten we weer eens en toen het donker werd besloten we de stad in te lopen op zoek naar iets te eten. We kwamen terecht bij een pitoreske patio'tje met een fontein in het midden. Dit bleek iets duurder te zijn dan verwacht en liep een beetje uit op een economisch schandaal. Als je hier in Antigua na tienen nog op straat gaat lopen, raden ze je aan om geen tas met belangrijke spullen mee te nemen. Dus wij besloten om alleen cash mee te nemen, namelijk 350Q (is ongeveer €35)en nog wat kleingeld. Dat leek ons wel genoeg te zijn. Dus niet. Op de rekening stond 368Q. We hadden de 10% fooi er niet bijgerekend. Oepsie! Na een lange discussie hadden we besloten dat Im een paar blokken op en neer zou lopen naar het hotel en terug. We zaten ons enorm druk te maken in dat restaurant. En toen de Guatemaleekse ober naar ons toe kwam zeiden we op z'n steenkolen Spaans: "Lo siento, pero solo tengo 357Q". Waarop de ober kort en bondig "no problemo" zei met een grote glimlach, en ons nog een goeiedag wenste. Oke, dat was makkelijk!

De ochtend daarna begon weer errrug vroeg. Ik was om 5 uur wakker geworden, omdat Im wel elke krijsende vogel kon afschieten. Gelukkig introduceerde hij zichzelf voor de eerste keer met zijn oordopjes, die hem weer eventjes in slaap hadden gebracht. Waarschijnlijk zijn onze hersenen nog steeds ingesteld op de Nederlandse slaaptijd. Oftewel, je begint om 20.00 uur 's avonds (3.00 uur 's nachts Nederlandse tijd) enorm moe te worden waardoor je het nog net kan uithouden tot 22.00 uur. En 's morgens wordt je weer rond 5.00/6.00 uur wakker (12.00/13.00 uur Nederlandse tijd). Dit sloopt je enorm. Maar er is een oplossing, en die is niet verkeerd: siësta! Het best bedachte idee van de Latino's (op guacemole na dan).

's Middags zijn we lekker de toerist gaan uithangen en hebben kerkjes gezien, heeeeel veel verschillende gekleurde deuren, lokale marktjes en zelfs nog een Paasprocessie! Guatemalenen hebben het niet zo nauw met de tijd, dus waarom geen Paasprocessie in November? Het hele dorp trok er immers op uit om de stoet te gaan bekijken. Heel mooi!

's Avonds hebben we ook weer iets fantastisch ontdekt! *Moeders, lees dit maar niet* Toen we op het dakterras lekker biertjes aan het drinken waren, zagen we ineens een enorm rood licht opbranden. Bleek dit gewoon een van die vulkanen te zijn! We hadden overdag al gezien dat die vulkaan ieder halfuurtje een rookwolk uitblaast. Maar dat we lava zouden zien?! No way, José! Ter informatie: We hebben even gecheckt of het ernstig is als je vuurballen uit die kegel ziet komen, maar dat is dus blijkbaar altijd zo. Even een kleine

aardrijkskundeles om jullie een indruk te geven hoe enorm deze kegel is: Het blijkt dus de vulkaan Fuego te zijn, de meest actieve vulkaan van Guatemala, en is 3.763m hoog (wij zitten in Antigua ongeveer op 1.500m hoogte). En elk halfuur spuwt die dus as en lava de lucht in. En je ziet het voor je neus gebeuren. Fantastisch toch! No worries, het is 16km van de stad af, dus we hoeven nog geen evacuatieplan samen te stellen.

Genoeg eerste indrukken, genoeg gepraat! Maandagochtend vertrekken we om 4.00 uur s' ochtends (11.00 uur Nederlandse tijd) met een bus naar Rio Dulce, de Caribische oostkant van Guatemala. Dat is zo'n 6 uurtjes rijden en dan pakken we de boot richting El Hotelito Perdido. De komende zes weken gaan we daar meehelpen met dagelijkse klusjes in ruil voor een slaapplek en eten.