Misschien een beetje te laat, maar nog een gelukkig nieuwjaar voor jullie allemaal! Hopelijk hebben jullie het allemaal goed gevierd, en mogen de beste wensen uitkomen in 2016. Wij konden het nieuwe jaar in ieder geval goed inluiden op Caye Caulker in Belize. Na het supertoeristische eiland Ambergris Caye verruild te hebben met het andere kleinere eiland Caye Caulker, konden we gelukkig weer een beetje ademhalen. Hun motto is niet voor niets: go slow. Als je te hard over straat liep, werd je aangesproken door de rasta locals met dreadlocks dat je rustiger aan moest lopen. En het andere motto voor het eiland: don't work during drinking hours. Het was dus een soort van backpackers walhalla. Aan dat eilandleven konden we ons heeeeel goed aanpassen. We hebben ons die dagen mee laten slepen door het wegdobberen in het turquoise blauwe water en drankjes doen in de beachbars. En voordat we het wisten was het al oudjaarsdag. We hadden kaartjes gekocht voor een feestje, die aan op een ander eilandje vlakbij werd gehouden in een dik huis van een rijke local. Rond een uurtje of vier gingen we daarnaartoe om de zonsondergang te zien. En jeetjeminee, wát een zonsondergang! Misschien dat het privé-bed en de eerste gratis drankjes het iets spectaculairder maakten, maar jeetje wat hadden wij een geluk. Omdat we zo vroeg waren mochten we gebruik maken van het VIP-gedeelte, dus daar hebben wij even flink gebruik van gemaakt! Toen de VIP's eraan kwamen, werden we al gauw weggebonjourt en hebben we de eerste beste watertaxi weer terug genomen om een hapje te gaan eten en ons om te kleden. 's Avonds hadden we weer een watertaxi teruggepakt en hebben we afgeteld totdat het nieuwjaar was. Ze hadden een groot kampvuur op het strand, twee rasta's die het vuurwerk regelden (niet op de meest veilige manier, maargoed) en een bar waar de lokale rum en cola goedkoper was dan het bier. Zie filmpje: https://youtu.be/OIyTM89M5wc. Jullie raden zeker al hoe de avond is afgelopen, he? We hebben met z'n twee tot midden in de nacht de salsa, chachacha, bachata, tango, reggaeton, chachacha, merengue, limbo, rumba, samba én andere dansen die ik niet eens kan uitspreken liggen uit te voeren op de dansvloer. De dag erna was iets minder. We hadden het goede geluk dat we nét die nacht een hostelkamer hadden geboekt zonder ramen. Niet zo slim dus. Het enige wat we nieuwjaarsdag hebben gedaan is gelegen, geslapen en vooral niet tegen elkaar gepraat. Eigenlijk zoals de meeste hun nieuwjaarsdag vieren... Alleen heb ik eerlijk gezegd nog nooit zo'n goede uitkaterplek als deze gehad. Liggend in het witte zachte zand, met een helderblauwe hemel in de schaduw van de palmbomen. Onze enige zorg die dag was dat er geen kokosnoot op ons hoofd zou vallen (bij de buren naast ons op het strand viel er een twee meter van hun hoofd). We hebben dus héél erg genoten van het eilandleven in Caye Caulker.
De dag erna hebben we op ons dooie gemakje het eiland verlaten per watertaxi, en zijn we richting het binnenland van Belize gegaan. We konden kiezen voor de meest toeristische en vooral makkelijke optie om een all-inclusive ticket te kopen voor veel geld, of om met het lokale vervoer mee te gaan tegen een paar tientjes minder. Optie twee dus. We hebben de eerste beste chickenbus gepakt naar een het dorpje San Ignacio bij de Beliziaanse-Guatemaleekse grens en hebben daar een nacht geslapen bij een lief oud familiehostelletje. De dag erna weer doorgereisd en zijn we de grens overgestoken.Vanaf het moment dat we de grens van Guatemala hadden overgestoken, hadden we direct het besef dat we weer teug in Guatemala waren. We moeten weer Spaans praten, wennen aan de viezigheid en afgebrokkelde houten hutjes langs de weg en de Guatemaleekse verkopers die je smeken om iets te kopen van hen. Niet dat het erg is, maar het is weer even wennen na Belize. In Belize heb je ook wel afgebrokkelde houten hutjes langs de weg, maar die fleuren ze dan nog wel op met een knalroze of knalgroene kleur. In Guatemala nemen ze daar niet zo de moeite voor. Ook zijn er betere voorzieningen in Belize, zoals basketballveldjes, politiebureau's of wegbewijzering. Maar dat zal waarschijnlijk wel komen door de grote toevoer van sponsorgeld vanuit Groot-Brittannië die Belize maar al te graag aanneemt... Belize is veel meer gericht op de toerist en het verschaffen van voldoende informatie. In Guatemala weten ze niet zo goed wat service is. De Guatemaleekse buschauffeur dropt je in het midden van een onbekende stad waarvoor je een ticket hebt, en rijdt met gierende banden weg. De Beliziaanse buschauffeur maakt een praatje met je, waarschuwt je wanneer je uit moet stappen en legt je dan waarschijnlijk ook nog eens uit waar je naartoe moet lopen. Flink cultuurverschilletje dus. Wat ze wel gemeen hebben? Het niet al te zuinig gebruik maken van hun toeter. Die gebruiken ze hier in Centraal-Amerika geregeld vaak. Om te laten weten dat ze gaan inhalen, om iemand van de weg af te duwen of om hun amigo's langs de weg te begroeten. Dat doen ze allemaal met veel enthousiasme hier. Maar al bij al was Belize dus een super leuke spontane beslissing. Al was het iets boven ons budget, we hebben er geen moment spijt van gehad!

Eenmaal in Guatemala hebben we mee mogen reizen met een busje die naar El Remate, een dorpje in de buurt van Tikal, ging. Het leuke van het reizen hier, is dat je voor korte afstanden (tot ongeveer twee uur rijden) gewoon langs de kant van de weg gaat staan en je duim opsteekt als er een busje of auto aankomt. Heel normaal hier, iedereen doet het. De meeste mensen stoppen in principe al om te vragen waar je naartoe moet als je met je backpack langs de weg staat. De meeste willen je graag helpen! Eigenlijk lift je gewoon een stukje mee, totdat je aangeeft dat je ergens wil uitstappen. En dan stap je binnen een minuut op de volgende lift als nodig is. Goedkoop, snel én zij verdienen ook nog iets bij!

De dag erna was het dan zover: Tikal! Dé toeristische hotspot van Guatemala. We hadden ons door veel mensen laten vertellen dat het waard voor je geld was om een tour met een gids te boeken, dus dat hadden we ook gedaan. En inderdaad, dat was het ook. Tikal is echt magisch! We waren om 5.30 uur vertrokken om voor de massatoerisme daar te zijn. En het was de moeite zeker waard. Die megagrote tempels die zo boven de jungle uitsteken in de vroege ochtend met dikke mist en brullende apen eromheen. En zeker als je dan het verhaal erbij hoort hoe de Maya's hebben geleefd daar. We mochten zelfs sommige tempels beklimmen! Dat was nog best vermoeiend ook, want die gebouwen zijn zo'n 50 meter hoog. De hoogste is zelfs 70 meter. En die treden zijn zo'n halve meter hoog. Geen idee hoe die kleine maya-beentjes dat meer dan tweeduizend jaar geleden gedaan hebben... Om jullie een indruk te geven: https://youtu.be/zHCDpxVsvrY Machtig mooi, toch?
Zeker waar voor je geld, en dit mag je zeker niet missen als je ooit in Guatemala bent!

De volgende morgen hadden we om 8.00 uur een shuttle geregeld naar het dorpje Lanquín om Semuc Champey te bezoeken. Semuc Champey is een natuurreservaat met een prachtige ondergrondse rivier tussen het gebergte in Midden-Guatemala die opgedeeld is in terrassen van helderblauwe poeltjes. Echt een super mooi natuurverschijnsel. Maar we moesten er wel eerst komen. We hadden ergens wel gelezen dat het een helse rit ging worden, maar dat het zó ging worden... Nee, geen van ons beiden had dat gedacht. Het is nog geen 270 km van Flores naar Lanquín. Je kunt het ongeveer vergelijken met een ritje van Maastricht naar Amsterdam. In Nederland zou je er zo'n 2,5 uur over doen, maar in Guatemala doen ze er nét iets langer over. Negen uur welteverstaan. Het eerste gedeelte was prachtig. Je kon de overgang van de vochtige jungle-achtige natuur naar het droge dorre berglandschap super goed zien. Het tweede gedeelte begonnen we langzaam richting het hooggebergte te gaan. Het was nog wel uit te houden voor mij (Anouk), maar na twee uur heuveltje op en heuveltje af was ik blij dat ik even een frisse neus kon halen. Het derde gedeelte van de rit was vre-se-lijk. We werden met een paar andere mensen in een propvol busje vol met andere toeristen gestopt waar we op klapstoeltjes mochten zitten. Dat hield ik nog wel vol, tótdat de verharde weg ophield en overging in droog grind met grote brokke stenen. En kijk, dit heb je wel vaker in Guatemala dat ze soms vergeten om een stuk van de weg te asfalteren, maar er kwam geen eind aan deze ongeasfalteerde weg. En die kwam er ook echt niet. Mijn maag kon het niet meer aan en beschamend genoeg heeft Im voor mij het busje moeten stoppen. Tot mijn grote verbazing was ik niet de enige die blij was dat het busje stopte, want de eerste vloog al naar buiten om haar maag te legen. Ik kon me gelukkig nog nét redden door een frisse neus te halen en er niet proberen aan te denken.
Gelukkig mocht ik voorin zitten de rest van de rit, en ik was al blij toen ik al snel het bordje 'Lanquín 10 km' zag staan. Helaas duurde dit alsnog dik een uur. Guatemaleekse busritten zijn absoluut niet in te schatten. Een uur later en een 10 km lange grindweg afgerold te hebben, waren we eindelijk om 17.30 uur in Lanquín. Semuc Champey moest wel héél mooi zijn om deze rit waard te zijn! Maar na een dag bijkomen, hebben we de eerste beste truck aangehouden, en zijn we naar Semuc Champey gegaan. We hadden ons al laten vertellen dat je een dik halfuur als vee achterin de pick up truck moest staan, en dat wilden wij ook wel eens proberen. En inderdaad, als twee koeien stonden we daar achterop een pick-up truck tussen de ijzeren tralies en volgden we de volgende 10 km onverharde weg naar Semuc Champey. Tot mijn grote verbazing beviel dit ritje wel. Het leek net alsof we in de film van G.I. Joe waren beland. Als twee ontdekkingsreizigers gingen we daar de Guatemaleekse bergen met toppen van zo'n 1500 meter in en kwamen we langs de kleine dorpjes en mooie landbouwakkers. Best fris nog om 8 uur 's morgens in de wolken te rijden. Eenmaal aangekomen in Semuc Champey hebben we als eerste de tocht naar boven gelopen voor een mooi uitkijkpunt over de azuurblauwe rivier. En daarna zijn we een mooi plekje gaan zoeken tussen de poeltjes die bestonden uit alle kleuren blauw en groen die er maar bestaan. Wauw, wat was dit mooi! Het was net alsof je je waande in een waterpretpark met een nagemaakte wildwaterbaan. Alleen was dit echt. Puur natuur! Kijk maar: https://youtu.be/KU0yfoKN1Ow . We hadden allebei even het gevoel alsof we in Frankrijk op vakantie waren, en helemaal niet het gevoel dat we in Guatemala waren. Zo mooi! Al met al was het zeker de lange reis waard!
Nu de volgende bestemming; Nicaragua! We hebben er allebei heel veel zin in, omdat we veel goede verhalen over dit land gehoord hebben. En het beste; het is super goedkoop! Alleen zijn we een beetje bang dat die rit even hels gaat worden als de rit van Flores naar Lanquín, en de rit naar Nicaragua duurt dan nog eens minimaal 20 uur. Dus we hebben besloten eerst weer terug naar Antigua te gaan. En vanuit daar zoeken we ons een kustplaatje in El Salvador uit, om vervolgens door te reizen naar Nicaragua. Dit zijn nog geen concrete plannen. We proberen eerst naar Antigua te gaan en dan vanuit daar kijken we wel welke opties we hebben om naar beneden te reizen. We'll keep you in touch!

P.S. zwijmel niet weg van de foto's
P.P.S. we hebben geen filters gebruikt