An Indian birthday

We hebben wat te vieren, want wij zijn uitgenodigd voor een Indiaanse verjaardag! Manza is de dochter van onze chauffeur Anand en zij wordt 7 jaar. Het is voor het eerst dat hij iemand zoals ons heeft uitgenodigd en zien het als een enorme eer om te mogen komen.

Ik besef mij dat de kleding die in mijn kast hangt niet echt gepast is bij zo'n speciale gelegenheid. Nog even snel naar de winkel om een echt traditionele Sari te passen. Wat een belevenis en wat een lap stof die je om je heen krijgt (6,5 meter!). In de winkel helpen de dames mij erin te hijsen en met vouwen te draperen. De schouders en knieën van vrouwen worden in India bedekt en zouden opwindend gevonden worden wanneer deze ontbloot zijn, maar de buik van een Indiaanse vrouw is normaalste zaak van de wereld. Ik voel mij ondanks de mooie stof, de felle kleuren toch een soort tompoes en daarnaast besef ik mij dat ik de Sari nooit alleen aan krijg. Ik kies voor een Kurta met een mooie zijde sjaal (dupatta).

Anand komt ons die avond ophalen en laat ons weten dat hij toch wel zenuwen heeft voor ons bezoek en dit is wederzijds. Ze zien er allemaal prachtig uit en vooral de vrouwen zijn mooi versiert met sieraden om enkels en polsen, hebben mooie henna tatoeages en dragen de mooiste kleurige sari's! De cadeautjes die we hebben meegebracht voor Manza worden in ontvangst genomen maar niet opengemaakt want dit gebeurt later zonder onze aanwezigheid. We gaan zitten op een matras in de woonkamer en de rest van de familie blijft wat onwennig om ons heen staan. Anand, zijn broer Mohan en Manza spreken Engels maar de rest van de familie beheersen dit niet. Met wat handgebaren en een lach kom je al heel ver!

We krijgen een zoetigheid en hebben speciaal voor ons een gekoeld flesje water. Indiërs drinken geen gekoeld water want geloven dat zij hier verkouden van worden. Er komt een schoteltje met nootjes op tafel, die alleen voor ons lijkt te zijn want iedereen blijft om ons heen staan en observeert ons met een grote glimlach. Na deze ontvangst druppelen de kinderen uit de buurt naar binnen en krijgen familie en buurtkinderen ook een schoteltje van deze hapjes.

Er staat een altaar waar Anand zijn vrouw Annapurna een kort gebed doet. De buurvrouw stipt met kleurige inkt op het voorhoofd en na wat discussie in Hindi vragen ze mij of ze dit ook bij mij mogen.

Een rode stip op mijn voorhoofd rijker word er een plastic tafel en twee stoelen in het midden van de kamer neergezet. Wij worden verzocht daar te gaan zitten zodat ze het avondeten kunnen serveren maar wij geven aan, net zoals zij normaal gesproken doen, op de vloer te willen eten. Anand zijn vrouw heeft de hele dag in de keuken gestaan en heeft alles gekookt wat zij kan maken voor deze speciale avond. Verschillende potten en pannen worden op het tapijt geplaatst en terwijl ze trots uitleggen wat het is, scheppen ze onze borden vol. Het is gebruikelijk om de gast eerst te laten eten is ons nu duidelijk geworden. Het eten is ontzettend lekker en minder pittig voor ons klaargemaakt, toch staan de tranen in mijn ogen bij het proeven van de verschillende kleurige curry's. We zitten gezellig in een kring en zij bespreken in Hindi met elkaar wat er nog op ons bord aangevuld kan worden. Elke keer als ik even op adem kom, snellen zij zich om onze borden weer aan te vullen en dringen aan om nog wat te eten.

De powercuts in India komen geregeld voor, bij Unilever en bij ons appartement schiet direct de generator aan. In wijken als deze kan de elektriciteit uren niet werken. Tijdens deze avond is het dan ook geen verrassing en als een standaardprocedure worden de kaarsen in het midden geplaatst. Erg gezellig, maar al snel schiet de elektriciteit weer aan. Na het eten laten ze fotoalbums van elke levensgebeurtenis zien en elk familielid en vriend wordt via de foto's voorgesteld. Zo mooi om naar deze verhalen en onbekende tradities te luisteren.

De buren uit de straat komen langs om Manza te feliciteren. Er wordt gezongen, kaarsjes worden uitgeblazen en zij poseren voor foto's terwijl ze stukjes taart met hun handen in Manza haar mond stoppen.

Iemand vraagt ons verlegen om op de foto te gaan en dit is het begin van een hele reeks foto's met de familie en de buurtbewoners. Lachen totdat het pijn doet is nog zwak uitgedrukt.
Nadat de woonkamer weer wat leger is vragen ze ons om Manza een blessing te geven en wat rijst op haar hoofd te strooien. Ik ben de eerste en laat heel lomp de rijst van een iets te hoge afstand op haar hoofdje vallen met als resultaat dat even leek alsof ze onder een waterval stond.
Een sierlijke sari waar ik mij die ochtend nog in had gehesen, gebruiken zij om de baby in te laten slapen. Ze hangen de sari middels een knoop aan een haak aan het plafond. De baby wordt in slaap gebungeld en wij gaan op huis aan. Een bijzondere ervaring om bij een Indiaanse familie op visite te gaan.