The other side of Manila - Smokey Mountain

Na een aantal weken een glimp van India te hebben opgevangen, ga ik met mijn zusje Femke drie weken door Malaysia en Philippines reizen. Vanuit Kuala Lumpur reizen we naar het oudste oerwoud Teman Negara, maken we de oversteek naar de jungle in Maleisisch Borneo en gaan we eiland hoppen in Filippijnen.

We gaan nog niet naar huis (Bangalore) want Jesse zal de komende maand in Manila werken. Dit is het tweede bezoek aan Manila en dit keer zitten we in een nog mooier en chiquer serviced appartement; Joya loft and towers in het Bel-air van Manila. Het voelt hier soms alsof je in een zeepbel zit waarin je alle luxe en rijkdom om je heen hebt en dat terwijl je vanuit de taxi in flitsen een heel andere wereld voorbij ziet komen. De kloof tussen arm en rijk blijft overal zichtbaar. Reisjes plannen, sporten en shoppen gaat vervelen en daarom heb ik contact opgenomen met een vrijwilligers organisatie - Young Focus.

Young focus is opgericht door een Nederlands koppel. Een organisatie die zich inzet om gezinnen en vooral kinderen op en rond de vuilnisbelt van Manila ( Smokey Mountain) onderwijs te geven en gezondheidsprogramma’s aan te bieden.
Mijn eerste ervaring met vrijwilligerswerk en hopelijk niet de laatste dit jaar. Een streven om dit jaar ook wat terug te geven aan de lokale bevolking. Ik heb mijzelf voorgenomen om vandaag open te staan voor het onbekende, een vooringenomen mening los te laten en flexibel te zijn voor wat er op mijn pad komt.

Zonder enige voorbereiding, maar gewapend met zelfgemaakte memory en leerkaartjes ga ik op weg naar Tondo. De eerste twee taxi’s die door de portier worden aangehouden wijzen de rit af: ‘’Nee,

daar rij ik liever niet naar toe’’. Maar drie keer is scheepsrecht en gelukkig heb ik dan eindelijk een taxi chauffeur die niet bang is voor een ritje richting de sloppen van Manila.
Op mijn gps zie ik een zwarte vlek ( smokey mountain) verschijnen en lopen de zenuwen naarmate we dichterbij komen langzaam op. Ik laat het allemaal maar over mij heen komen met een glimlach, maar toch moet ik even bewust in en uit ademen.

Aangekomen in het Studentcenter van Young Focus, na een korte rondleiding en presentatie, gaan we te voet naar de twee projecten midden in de slums; Childcare en Childcare plus.
Woorden kunnen niet beschrijven wat hier voor een community is

ontstaan. Nog nooit heb ik van zo dichtbij zoveel armoede gezien. Het is een compleet andere wereld. De oude Smokey Mountain is gesloten door de overheid maar de gigantisch hoge berg met afval (50meter), inmiddels begroeid met gras, is vanuit de verte al te zien.
Kinderen die de rivier inspringen, zwart van de ernstige vervuiling, om zichzelf te wassen. Na een stukje langs de oever te hebben gelopen, duiken we tussen de spaanplaten en de kartonnen huisjes.
Ik wordt verrast door een groep jonge kinderen, allen op blote voetjes en tot mijn schrik stuk voor stuk rotte tandjes. Voordat ik er erg in heb pakt een klein meisje mijn benen vast en is dat het startschot voor de anderen om met ze allen een groepsknuffel te geven.

Ik loop midden in een overbevolkte buurt, bestaande uit krotten die uit elkaar lijken te vallen en overal waar je kijkt ligt er afval. Op straat is het erg levendig, het is een verlengstuk van de kleine woningen,

iedereen hangt op straat, er wordt buiten gekookt, het kleurige wasgoed hangt buiten en iedereen begroet mij met zijn grootste glimlach (true happiness needs no teeth). Ik voel mij gek genoeg veilig in het meest beruchte deel van de stad.

Het pand van Young Focus heeft een centrale binnenplaats en aan beide zijde twee lokalen. Vandaag is de les al gestart en staat deze in het teken van beweging. De 30 kindjes ( 3 tot 5 jaar) staan met ze alle lekker te swingen op muziek en zodra ze mij in het oog krijgen worden mijn handen en benen beetgepakt en word ik dansend meegevoerd door de kleine handjes.
Er is ook een groepje baby’s die worden opgevangen en hier zit zelfs een drieling tussen. De kinderen die afgesleten vuile kleertjes dragen, hebben zwarte nageltjes en rotte tandjes, zijn ondervoed en doordat ze op blote voeten lopen/kruipen in het afval hebben ze wondjes en littekens over hun hele lichaam. Young focus geeft deze kinderen een toekomst, een veilige plek om te spelen en te leren en iedere dag twee maaltijden.

Young Focus krijgt veel aanvragen maar er is niet zomaar een plekje beschikbaar en er zijn strenge toelatingseisen. Na een schriftelijke aanvraag, volgt er een interview met de ouders en daarna voert Young Focus een onverwacht bezoek aan de woning van het gezin om te bepalen of er echt sprake is van armoede. Het lijkt mij onmogelijk

om deze keuze te maken en kinderen te moeten weerhouden van een toekomst anders dan hun ouders. Gebrek aan ruimte en het niet krijgen van volledige support van de ouders zorgt voor deze aanpak van selectie. Door hun nood om te overleven, is het naar school gaan van de kinderen de minste zorg en helpen de kinderen hun ouders waar dit kan.

In de middag krijg ik een korte rondleiding in de buurt waarbij ik een aantal woningen van binnen mag zien. De condities waarin ze leven is vreselijk. Ze bouwen hun huisje onder een brug. Bij hevige regenval staan de meeste huizen onder water en zijn de smalle paden onbegaanbaar.

Terug in de klas ben ik gehurkt bij de kinderen gaan zitten en geholpen met hun kleurplaten, met eten en probeer ik ze wat Engelse woordjes te leren. Selfie is een woord wat ze heel goed kennen en ze

vinden het heerlijk om via mijn Iphone naar zichzelf te kijken en gekken bekken te trekken.

Aan het einde van de dag is de uitnodiging onmogelijk af te slaan om morgen mee te gaan bij een aantal huisbezoeken bij gezinnen waar de kinderen al een tijd absent zijn. Na een aangrijpende en vermoeiende dag, ga ik weer terug naar de andere kant, het high-end Rockwell.

Na de bekende taxi strijd ga ik de volgende dag weer op weg naar Young focus. We gaan vandaag echt de gemeenschap in.

Ik ben aangekomen op Manila’s grootste vuilnisbelt waar zowel jong als oud zijn geld verdient met het verzamelen en verkopen van afval om voor levensonderhoud te zorgen. Helaas is deze plek ook hun leefomgeving. Families leven niet alleen in het vuil en in de giftige afval maar zijn hier ook afhankelijk van. Ze spenderen hun dagen met eindeloos sorteren van plastic, glas en rubber. Vroeg in de ochtend staan de bewoners van de Smokey Mountain te wachten op de vuilnisauto’s die hier hun afval komen storten. Ze verzamelen plastic of metaal en verdienen rond PHP100 (2 euro) per dag.
Deze plek wordt Smokey Mountain genoemd doordat er continu brandjes ontstaan door de hitte en doordat de lokale bevolking afval verbrand. Dit is een slechte gewoonte die je in heel Azië tegenkomt. Het ruikt er vreselijk, de lucht is ernstig vervuild en ik weet zeker dat

het dag in dag uit ademen van deze lucht giftig is. Je merkt dat de Young focus medewerkers enorm veel respect krijgen vanuit de hele gemeenschap.

Ik ben enorm dankbaar dat ik hier met open armen ben ontvangen en heb mogen meehelpen. Enorm veel respect heb ik voor Young Focus en het werk wat zij hier verrichten. Zij maken een verschil!
Dit van dichtbij zien was erg moeilijk. Ik kan denk ik nooit volledig kan beschrijven in welke toestand deze mensen leven, maar was het ook geweldig om te zien dat geluk niet afhangt van materie.
Het was een ongelofelijk ervaring, die een overweldigende indruk bij mij heeft achtergelaten.