Hello Bangalore

Voor werk gaan wonen in India om daar transities te gaan leiden voor omringende landen in Zuid-Oost Azië? Why not!

"A comfort zone is a beautiful place but nothing ever grows there"

4 april 2015 ben ik vertrokken naar Bangalore, mijn woonplaats voor het grootste deel van de tijd. Hier zit de centrale hub voor Azië van Unilever en wordt ook wel het Silicon Valley van Azië genoemd.
Het uitzwaaien was een lastig moment met de wetenschap dat ik Jessica, vrienden en familie voor langere tijd niet zal zien.

Een mooi vooruitzicht is dat Jessica in juli deze kant op komt om samen het avontuur te beleven.

Via Parijs heeft Air France mij naar Bangalore gevlogen. In de business class lekker de stoel onderuit, films aan, een paar goede meals verder en je bent in Bangalore. Zodra je het vliegveld uitloopt heb je direct door dat je in India bent. Het krioelt van de mensen en een warme lucht met de daaraan gekoppelde specifieke curry geur komt je tegemoet. Gelukkig was het inmiddels al middernacht waardoor ik met een uur bij m'n appartement was.

Ik wordt hier van A naar B gebracht door mijn driver (Anand). Een vrolijke vent met een constante grote glimlach op z'n gezicht. Hij heeft altijd wat te vertellen over de omgeving of z'n familie en kent de stad na 15 jaar ervaring op z'n duimpje.

Hij heeft de enorme ontwikkeling van Bangalore tot business archipel met 12 miljoen inwoners vanaf het begin meegemaakt.

Mijn serviced appartement van Oakwood ligt in de wijk Whitefield, het district waar veel bedrijven zitten. Zodra we de security poort uitrijden beland je direct in de chaos van India. Alles gaat met constant getoeter door elkaar, mensen aan de zijkant proberen in de propvolle bussen te komen terwijl de autoriksja's en motoren overal tussendoor schieten. Ondertussen proberen de lokale marktlui hun loopkarren vol groenten en kokosnoten door het verkeer heen te leiden terwijl hier en daar een koe loopt die net een plastic flesjes van de straat heeft opgegeten.
Ik realiseer me waarom deze ervaren sjoof rijdt en ik achterin zit! Op de Indiase wegen gelden slechts twee wetten: de wet van de grootste en sterkste, en een onvoorwaardelijk geloof in het lot. Het verkeer is hier net als op de skihelling. Je houdt enkel rekening met wat voor je

rijdt en zorgt dat je nergens opknalt. Wat achter je zit is niet van belang en de achterligger zijn probleem. Die toetert wel als je in de weg zit of als hij passeert. Bij het oprijden van de weg komt een stortvloed aan verkeer met rap tempo recht op ons af. Pas als het verkeer echt geen opties meer ziet om toch nog voorlangs te rijden stoppen ze en wordt gewacht tot we de weg over zijn.
Toch geniet ik vreemd genoeg van het bruisende en chaotische leven om me heen. Haasten leer je snel af, het heeft geen zin! Genieten van de constante film die zich om je heen afspeelt is de beste optie. Je ziet kinderen op straat cricket spelen en naar school gaan in hun uniform terwijl door de locals op straat eten wordt bereid. Langs de kant van de weg wordt koffie gedronken en dosa gegeten. Een lokale lekkernij. Hier en daar zie je een riksja driver slapen in z`n felgekleurde driewieler terwijl een enorme hoeveelheid Indiërs op weg zijn naar kantoor. Eén ding is zeker, in Bangalore wordt gewerkt!
Je vindt hier door hele stad enorme bedrijfscomplexen. Zo heeft

Capgemini in Bangalore al 80.000 werknemers. Je ziet het enorme succes van outsourcing: westerse bedrijven die hun back office activiteiten hier onderbrengen. Voor het salaris van een westerling krijg je hier tenslotte meerdere Indiërs aan het werk.

Bekend terrein, 25min later kom ik aan op het Unilever kantoor. Net als bij m'n appartement gaat de auto door een security check waarbij een karretje met daarop een spiegel onder de auto wordt gereden. Ook onder de motorkap en in de achterbak wordt gekeken. Wat ik op de achterbank bewaar maakt ze weinig uit. Het zijn de veiligheidsprocedures die na de aanslagen in Mumbai overal worden toegepast.

De eerste weken waren qua werk en cultuur wennen. Veel introducties op werk (wat een namen!) en up to speed komen in m'n nieuwe rol. Je merkt al direct dat de werkcultuur anders is. Veel meer gebaseerd op hiërarchie en op alles ja "schudden" waarbij de uiteindelijke actie vaak achter blijft. Een mooie uitdaging op het gebied van leiderschap. Het prettige is dat iedereen nagenoeg perfect Engels spreekt. Ook de Indiërs onder elkaar vanwege de vele dialecten en regio's. Ik heb gemerkt dat Indiërs niet zo snel vanuit zichzelf een gesprek aanknopen of zomaar naar je toe stappen. Ondanks dat ze je als westerling reuze interessant vinden.

Wat erg heeft geholpen om collega's beter te leren kennen en het ijs te laten breken is het drie dagen durende afdelingsuitje. Waar naast strategie ook veel teambuilding activiteiten en feestavonden waren. Je raadt het al wie in de avond op het podium stond om een Bollywood dans te doen! Wat kunnen die gasten allemaal goed dansen. Iets wat ze vaak van jongs af aan mee krijgen en zelfs op school leren. Het zorgt in ieder geval voor een positieve en energieke vibe.

Op kantoor wordt in de middag op de 16e verdieping geluncht. Curries!! Je kunt kiezen uit veg en non-veg. Honderden Indiërs genieten daar van hun maaltje. Sommigen brengen zelf hun lunch mee in de befaamde tiffin box. Een aluminium box bestaande uit meerder verdiepingen waarbij elke etage een ander gerecht bevat. Op het complex zit gelukkig ook een Starbucks met broodjes voor als de curries m`n neus uit komen (of waar dan ook).

Mijn Nederlandse collega Sebastiaan heeft wat goede spots laten zien in Bangalore. Met name door de expats die hier wonen en de steeds groter wordende groep met welvarende Indiërs zie je in de wijk Whitefield en het centrum veel mooie restaurants, hotels, skybars, shoppingmalls en uitgaansgelegenheden. Midden in het centrum staat ook het cricket stadion van RCB (Royal challengers Bangalore). Het is de nummer een sport in India. Overal, zelfs op kantoor, staat cricket op en wordt erover gesproken. Samen met Sebas ben ik naar een wedstrijd geweest. Wat een chaos voordat 45.000 man zich in een stadion hebben gepropt. Dat gaat bij de Kuip een stuk efficiënter. Tot nu toe vind ik de wedstrijden saai en lang duren (3h), maar snap ik het spel redelijk en praat ik ook over de uitslagen van RCB met Anand in de auto onderweg naar kantoor.

De eerste weken waren vooral veel en druk. Verhuizen, nieuwe baan, afscheid nemen en belanden in een compleet andere cultuur.

In een week zie ik ontzettend veel soorten leefwerelden in Bangalore. Doordat de leefwerelden in India zo ver uiteen liggen voelt het vaak alsof ik moet schakelen tussen de verschillende werelden. Elke omgeving vraagt om een andere modus. Voorbeelden hiervan zijn: naar het moderne kantoor waar ik middenin de Indiase cultuur zit, het straatleven als ik ergens boodschappen ga doen of met de auto verschillende buurten passeer, naar een feest in een luxe hotel of naar een trendy club waar expat feestjes gegeven worden, twee uur lang in de auto zitten om 10km verder te komen of thuiskomen in m'n appartement wat van alle luxe is voorzien.

Ik ben op één plek en toch voelt het alsof ik elke dag op reis ben. Constant nieuwe indrukken, locaties en mensen. Heerlijk! De tegenstellingen die je hier tegenkomt en het daarbij behorende kastensysteem is iets wat bij India hoort. Ik vraag me wel af of ik daar als westerling ooit aan ga/kan wennen? Wellicht word ik er immuun voor.