Philippines part I

Het eerste land waarvoor ik een transitie begeleid is de Filipijnen. Samen met mijn team uit India ben ik voor de maand mei die kant op gegaan om het project op te starten en kennis te delen. Via Kuala Lumpur ben ik naar de hoofdstad Manila gevlogen. Toch nog bijna 11 uur vliegen inclusief transfer. Eenmaal in Manila heb ik mijn koffer gedropt in het hotel, wat gegeten en ben ik in de avond weer naar het vliegveld vertrokken om Jessica op te halen. Aangezien haar visum voor India nog niet klaar was en 3 maanden wachten tot juli te lang is, was een ontmoeting op de Filipijnen de perfecte oplossing!

De volgende ochtend zijn we samen vroeg vertrokken voor een lang weekend op het eiland Mindoro ten zuiden van Manila. Na twee uur met de bus en een uur met de boot zijn we aangekomen op dit eiland. Hiervandaan hebben we een tricycle genomen richting ons resort op Aninuan Beach. De tricycle is een motor met een soort zelf gefabriceerd zijspan. Lekker knus naast elkaar en laag over de weg door de bochten en langs palmbomen slingeren met uitzicht over zee. Samen met de befaamde Jeepneys (lange kleurige open Jeeps) zijn dit de typische vervoersmiddelen op de Filipijnen. De Jeepney zie je overal in het straatbeeld verschijnen met allerlei mooie kleurige kunstzinnige beschilderingen erop en vol met Filipinos die op deze manier door de drukke straten manoeuvreren en overal op en af kunnen stappen. Oorspronkelijk waren dit oude Jeeps die door het Amerikaanse leger waren achtergelaten. Ze werden door Filipinos tot kleine passagiersbusjes omgebouwd.

De vrijdag moest ik nog wat werk doen, maar in je zwembroek met je blote voeten in het zand achter je laptop zitten is ook wel eens leuk! Gedurende het lange weekend hebben we vooral genoten van de luxe en rust op deze heerlijke plek met elke dag een prachtige zonsondergang.

Zondagmiddag zijn we teruggegaan naar Manila om op maandag m`n eerste werkweek daar te beginnen. Op de boot terug was het behoorlijk onrustig met hoge golven en windvlagen. Later hoorden we dat een tyfoon werd verwacht in het noorden. Iets wat hier zeer gebruikelijk is met zo`n 20 tyfoons per jaar. De avond zelf op de 40e etage van het hotel was hier gelukkig weinig van te merken.

De eerste week op kantoor stond met name in het teken van kennismaking en workshops om de boel in gang te zetten.

Erg leuk om als Hollander tussen de Indiaanse en Filipijnse culturen aan dit project te werken. Aan de ene kant zorgen dat de Indiërs alles onder de knie krijgen en aan de andere kant een goede samenwerking met de Filipinos opzetten. In vergelijk met India, maar zeker ook met andere Aziatische landen zijn de Filipinos behoorlijk westers. Ook niet gek, na 300 jaar onder Spaans en 50 jaar onder Amerikaans regime te hebben gezeten. Soms had ik het gevoel in Latijns Amerika te zijn door hun latino achtige verschijning gecombineerd met Amerikaanse invloeden zoals grote SUVs en basketbal wat op nagenoeg elke hoek van de straat wordt gespeeld. Op kantoor zag ik het vooral terug in de openheid van de Filipino in vergelijk met de Indiaanse cultuur (al is de Indiaanse cultuur met geen enkele andere cultuur te vergelijken). Ze zeggen wat ze denken en handelen redelijk gericht en efficiënt. De meeste Indiërs daarentegen zal niet vaak recht door zee zijn mening geven, maar zijn hoofd schudden en daarmee de zaken -zonder het zo te bedoelen- aan het toeval overlaten.

Manila is een enorme stad met 12 miljoen inwoners. Het verkeer is er chaotisch, maar toch een flinke verbetering met India. Het doet me denken aan Bangkok. De wegen zijn goed onderhouden, ze toeteren wat minder vaak en lijken zich soms aan wat regels te houden. In het straatbeeld zie je aan de ene kant prachtige wijken met wolkenkrabbers, enorme shoppingmalls en moderne kantoren waarbij je soms het gevoel hebt in New York te zijn. Werkelijk op elke hoek staat een shopping mall de een nog groter en glimmender dan de ander. De welvarende Filipino houdt enorm van shoppen en vooral heel veel eten. Je kan hier net als in India prima in een bubbel van luxe leven. Van je hotel naar kantoor of een mall en vanuit daar gaan eten bij een mooi restaurant. Alles volgens de westerse standaard en vaak nog iets beter. Tijdens de ritten door het chaotische verkeer zie je pas het echte leven hier aan je voorbij schieten: we passeren immense sloppenwijken, je ziet kleine kinderen verplicht bedelen, langs de weg liggen mensen op straat te slapen en na een kort gesprek met de gemiddelde taxi chauffeur kom je er snel achter dat hij 20 uur per dag werkt om een hap te eten en z`n kind op school te houden. Het pijnlijke contrast tussen arm en rijk is overal zichtbaar en ik voel dat de bubbel van luxe voor mij en een uitverkoren groep mensen is.

Qua eten houdt de Filipino vooral van veel vlees en wisselt graag zijn rijstmaaltijden af met de westerse keuken. Iets waar de gemiddelde Indiër niet aan moet denken. Uit eten met mijn team of lunchen op kantoor blijft dan ook een mooi schouwspel. Ze zijn vaak vegetarisch vanwege hun geloof en eten nooit iets zonder een curry of flinke kruidige substantie. Terwijl de Filipinos hompen vlees, pasta`s of een salade naar binnen zitten te werken (ik doe vrolijk mee), zitten de Indiërs te herkauwen op een blaadje sla alsof ze nog nooit zoiets droogs hebben gegeten. Na een aantal dagen stoeien met het eten, besloten de Indiërs hun eigen maaltijd mee te nemen naar kantoor. Gelukkig kennen ze zichzelf een beetje en hadden ze bij elkaar meer dan 5kg rijst en hun kruidige massala`s meegenomen naar de Filipijnen!

De finesse in de Filipijnse keuken is ver te zoeken en van sommige gerechten gaan je haren recht overeind staan. Zo kwam een van de teamleden uit de Filipijnen op een dag al roepend en lachend het kantoor binnen lopen: "Jesse, Jesse we`ve got you Balut!". Ik had eerder over dit gerecht gehoord tijdens een reisprogramma met daarin de meest bizarre gerechten ter wereld. Terwijl de vrouw een groot ei uit een zakje haalt en zegt dat hij nog warm is, draait mijn maag zich vier keer om! Ondertussen legt ze uit dat je het ei voorzichtig aan de bovenkant open moet tikken en dan eerst de sappen op moet drinken alvorens aan het echte werk te beginnen.

Het echte werk betekent dat je een ongeboren gekookte eend (kuiken) met veren en al naar binnen werkt. Na een voorzichtige poging om een fatsoenlijk stuk vlees te vinden, heb ik dankbaar afgeslagen. Voor de Filipinos een ware delicatesse. In de avonden lopen ze met de warme eieren door de wijken al roepend "Baluut!", alsof de ijscoman langskomt.

Naast werk ben ik zoveel als mogelijk de Filipijnen gaan verkennen.
Ondanks dat Manila bekend staat als een grote, onveilige en vieze stad die je vooral moet overslaan, heb ik hier veel leuke dingen ondernomen. De eerste week met Jessica de goede restaurants en leuke buurten opgezocht en een van de grootste malls van heel Azië bezocht. Als je wilt kan je daar makkelijk verdwalen of een weekend doorbrengen zonder elke winkel gezien te hebben. Huge!
Voor wat echte cultuur ben ik samen met mijn team in het weekend voor een fietstour gegaan in de wijk Intramuros, wat "tussen muren" betekend. Dit is het oudste district in Manila waar nog veel historie en overblijfselen van de Spaanse tijd te vinden zijn. Op fietsen gemaakt van Bamboo door lokale bewoners uit een dorpje verderop zijn we deze met hoge muren omgeven wijk door gefietst. Een leuke en leerzame tocht.

Het laatste weekend ben ik naar het eiland Boracay geweest. Om 6uur op de zaterdag ochtend ben ik samen met een hoop kabaal van het propellervliegtuig en een prachtige

zonsopgang de lucht in gegaan. Al laagvliegend passeer je allerlei kleine eiland groepen die omringd zijn met met witte stranden en felblauw water. Bij aankomst een korte overtocht gemaakt met de boot en toen weer in de befaamde tricylce gesprongen om bij m`n hotel te komen. Boracay is het meest toeristische eiland op de Filipijnen met een lang hagelwit strand van 2km waaraan allerlei resorts, barretjes, restaurants en shops liggen. Erg toeristisch, maar ik heb me overdag prima vermaakt met een lange wandeling afgewisseld met een duik in de zee, een goede lunch en als afsluiter een kroegentocht tot in de late uurtjes. Na m`n check-out op zondag heb ik het drukke white beach links laten liggen en ben ik met een tricycle naar de rustige kant van het eiland vertrokken. Geen resorts of bars. Enkel wat bedjes gemaakt van bamboe. Met een goed boek, lekker drankje en Bob Marley op de achtergrond schoot de dag voorbij.

Het rijtje boot, tricycle, vliegtuig en taxi bracht mij rond middernacht weer in Manila. Even tukken en weer naar kantoor.

Begin juni ben ik weer teruggevlogen naar India om daar met mijn team de boel te implementeren. In augustus komen we weer terug naar Manila waarbij ik hoop wat tijd vrij te maken om nog meer te ontdekken van deze prachtige eilandengroep.