Hoi schatjes!

Gisterenavond was echt heeeeerlijk! Ik heb voor het allereerst met mijn handen gegeten (babyjaren niet mee gerekend natuurlijk whaha). Ik heb Roti op, dat is een pannekoek die je kan gebruiken als kuipje, waar je aardappeltjes, vlees en wat sperzieboontjes in kan doen. Pas wel op met het vlees want daarin zitten botstukjes, dus dat kan je beter apart eten, zoals een sparerib!
Maar het was echt zooooo lekker! Omnomnom.
De familie waar ik bij was uitgenodigd was typisch Surinaams en dus in een woord; geweldig. Misschien dat luidruchtig er ook goed bij past hihi. Want als ze lachen kan je het denk ik een kilometer verderop nog steeds horen haha.

En een van de mooiste momenten die avond was toen er een moeder met haar kleine kinderen aan sloot, waarvan een van haar kinderen (Liefja... zo spreek je het uit) iedereen langs ging om een kuffel te geven, inclusief mij! Zooo schattig! En dat terwijl ik voor haar een volslagen vreemde was. Kinderen zijn leuk als ze 5 jaar oud zijn (en goed opgevoed :-P)

Goed, hoe zat de vork in de steel: Gail, de gastmoeder waar ik bij verblijf, heeft een zoon Jermain. Die heeft een vriendin. Zij woont op het terrein van haar ouders, maar zij en haar andere twee zussen hebben ieder een apart huis op dat grondgebied (het is echt enorm groot!). Zo hebben de ouders diens kinderen altijd dicht in de buurt, maar wonen ze toch helemaal op zichzelf.
De vriendin van Jermain was dus pas op zichzelf gegaan en ze nodigde ons uit om bij haar een drankje te komen doen. Daarvoor was er echter een halve middag waarbij de hele familie bij elkaar kwam aan een huisje aan het water (aan het einde van de weg, verder dan die drie huisjes). Je keek uit op de surinaamse rivier die door Paramaribo heen gaat, en er stond aardig wat wind!

Toen ik dus bij die hele familie zat kreeg ik te horen dat het in Suriname heeeeeeeeeeeeel lang kan duren voordat je gas, water en licht krijgt! Soms duurt het maanden, een jaar... of zelfs jaren! Dat zie je dus niet in NL gebeuren hahahaaha.

Nah, nadat ik daar dus Roti voor het eerst had gegeten zijn we bij de vriendin van Jermain wat gaan naborrelen, en wat een gezellig huis! Super mooi, heel licht, maar ook opnieuw met beveiliging. In Suriname vertrouwt niemand elkaar eigenlijk echt. Familie en goede vrienden natuurlijk wel, maar buiten die kring niemand. Alles gaat dan ook op slot met tralies ervoor en om de veranda. Begrijpelijk, maar soms voel ik me een beetje opgesloten door al dat ijzerwerk. Voordeel is dan weer wel dat ik me veilig voel, en dat is het belangrijkste wanneer ik in een vreemd land verblijf.

Ik dwaal af xD
Vanochtend ging om kwart voor zes mijn wekker! Zo he, dat is vroeg!!!
Na me gedoucht en ontbeten te hebben (en natuurlijk te hebben geappt met m'n liefje), pakte ik de fiets en ging ik op pad. Tenminste, dat wilde ik....
Dit is nou wat vrienden van me typisch een manonnetje zullen noemen: op de eerste werkdag te laat komen omdat de ketting eraf vliegt en die niet 123 gefikst kan worden. Shittie!! Neeeeeeeeeee!! Stress! Paniek! Stress! Wat moet ik doen? Wat moet ik regelen? Moet ik bellen? Oke kalm aan. Eerst de fiets maar terug rijden.
Eenmaal bij het hek aangekomen was ik al het nummer voor de taxi aan het bellen, toen mijn gastgezin naar buiten kwam (Cherique met Richard).
Die keken me raar aan en toen ik uitlegde dat m'n fiets kapot was, boden ze me een lift aan. Oohhh echt ik hou van ze! Wat lief!
Dus dankzij hun was ik maar een paar minuutjes te laat... ahum...., was ik op z'n Surinaams op tijd op het werk hihi.

Eenmaal daar was het echt even wennen. Ik kreeg een korte rondleiding waar alles zat en het is er echt super klein. Verdwalen kan gewoon niet.
Er zijn twee echo kamers, die volledig overvol zitten. Het punt in Suriname is dat mensen niet goed verzekerd zijn. De huisarts mag je doorsturen voor een echo maar niet iets meer, dan moet je doorgestuurd worden door een specialist. En de zorgverzekering vergoed maar 1 CT scan per jaar.
De artsen hier werken dan ook anders dan in NL. Hier onderzoekt de arts de patiënt grondig, om al een diagnose te stellen en voor die diagnose een specifiek onderzoek aan te vragen.

In Nederland heeft iemand symptomen en worden er een reeks aan onderzoeken aangevraagd, waarna de arts aan de hand van al die resultaten een diagnose zal stellen.

Voor beide is er wat te zeggen natuurlijk, maar ik zie in nederland zo vaak gevallen dat ik denk van nou... slaap er nog een nachtje over en als je dan nog steeds zoveel pijn hebt, kom dan terug. Bijv. spontane genezing na inname van een aspirine... xD En dat ligt dan op de Spoed Eisende Hulp en kost honderden euro's haha.

Maargoed, het gevolg van de werkwijze in Suriname is dat de echokamers echt uitpuilen, maar dat er op de CT maar hooguit drie tot vier patiënten per dag komen. De MRI daarin tegen staat dan wel weer vol gepland, dat loopt lekker door.
Mensen die in de kliniek komen moeten een garantiebewijs meenemen, zonder dat bewijs wordt de uitslag van het onderzoek niet meegegeven. Dit bewijs krijgen ze van de huisdokter of specialist. En als de mensen niet voldoende verzekerd zijn, moeten ze zelf betalen. Een röntgenfoto kost rond de 80 a 90 SRD (of euro... ik weet het niet meer zo goed). Een echo rond de 150? Een CT tussen de 500 en 600 en een MRI rond de 1000.
Allemaal super duur dus en ik begrijp het maar al te goed dat er zo weinig CT's worden aangevraagd.

Na mijn rondleiding keek ik op iedere kamer een uurtje mee, terugwerkend vanaf de bali naar de administratie, de echo kamers, bucky kamer, MRI, CT en mammo. Bij dat laatste ben ik blijven plakken omdat er op de CT niks meer was, op de MRI een hele lieve meid stond maar ook een man die me wat nors overkwam ^_^'' En op de mammo stond gewoon een super lieve vrouw die al met pensioen mag, maar nog doorwerkt omdat ze het zo leuk vind. Ze is de mammo specialist eigenlijk. Haar naam begint met een S.... en ze kent Judith, samen hadden ze in het publiekelijke ziekenhuis gewerkt tegenover de kliniek. Wat een klein wereldje is het hier toch allemaal!

Ik had stroopwafels meegenomen uit nederland en daar reageerde iedereen leuk op! Gelukkig. Hahaha.
De CT en MRI zal wel even wennen worden, want die zijn beide van Siemens en ik ben Philips gewend. Alles noemen ze dan ook anders, en het werkt ook gewoon anders. Natuurlijk is de techniek erachter hetzelfde, maar ze willen 'uniek' zijn (ieder merk hoor) en daardoor geven ze alles een andere naam dan de concurrent. Begrijpelijk, maar tegelijkertijd ook super irritant haha.

Het mammo apparaat is van SECTRA en heel... bijzonder. Het heeft een hol gevormde plaat waar de borst op wordt gelegd en een compressie plaat natuurlijk, maar dan komt er een smalle buis naar beneden die aan de ene kant begint en dan de holle vorm volgt, en over de borst beweegt/draait. Heel apart. Ik zal nog maar een keertje vragen waarom dat zo in elkaar zit.

Oh en ik heb gehoord dat, omdat contrastmiddel in laten vliegen zo duur is, ze alles via schip laten komen. En dan bestellen ze gelijk genoeg voor 3 a 4 maanden. Nou vraag ik me af hoeveel dat is, gezien het weinige aantal CT patiënten hahaha.

Toen ik Simone vroeg naar het aantal laboranten in de kliniek zei ze vijf. Haha, ondertussen is het verdubbeld. En ik heb zes dames van de administratie geteld. Het kan natuurlijk goed zijn dat er nog meer van deze dames zijn, maar ik werk maar tot half vier en ga dan naar huis.

Op de terugweg wilde ik opnieuw een taxi bellen, toen ik een lift kreeg van een hele lieve collega van de administratie. Zij zette me thuis af en toen heb ik, jaja pap, in mijn eentje mijn fiets gefikst! Ik ben zo onwijs ontzettend trots op mezelf!! Al die jaren wielrennen toch niet voor niks. Het was ook een beetje ego. Kom op zeg, iets van 8 jaar aan wielrennen gedaan, 2 jaar aan baanwielrennen en 2 jaar aan veldrijden, en dan kan ik niet eens een fietsketting terug zetten? Dus hopsa, aan Richard twee schroevendraaiers gevraagd en de kap eraf gehaald (dit was zo een gedoe dat ik dat er dus echt niet meer op ga zetten). Na een half uur zweten, zwoegen en een paar keer diep zuchten kreeg ik de ketting er weer op, jemig wat zat dat ding strak en ging dat moeilijk! Maar mijn zwarte handen en zelfingenomen grijns zijn beide niet meer weg te slaan xD

De waakhonden van de familie zaten me haast vermaakt aan te staren in de schaduw, terwijl ze lekker aan het chillen waren. Uhh, dat wilde ik ook wel! Ze beginnen hopelijk eindelijk aan me te wennen hahaha.

Straks ga ik met 'de minister van plezier' : Wim Lam Lion, uit eten. Oh, over een half uurtje alweer! Snel wat leuks aan trekken en op pad!

Hou van jullie schatjes! Toedelsss! Kusjes en knuffels!!