Nooooooo ik wil langer blijven. Damnnnn mijn laatste stageweek alweer! Wat gaat de tijd hard zeg, echt ongelooflijk!

Vorige week is de CT scanner in het academisch ziekenhuis kapot gegaan en komen patienten dus ook bij ons. Wat inhoudt dat we van ong. 8 onderzoeken, naar 14 gaan. Al hadden Immie (super gezellige collega) en ik wel een uitschieter van 19. Hihi, toen zijn we op chill hollandse steil gaan scannen: 15 minuten per onderzoek. Wat velen in de kliniek niet snappen: "maar dan komen patienten en moeten ze wachten!"
Euhh... nee? Gewoon een tikje harder doorwerken xD Maar ik moet daarbij vermelden dat Immie en ik door de radioloog werden vertrouwd en we onze protocollen en contrast mochten kiezen en zelf mochten keuren. Bij twijfel kon bellen en checken altijd, maar wij hadden heerlijk de controle over wat er allemaal gebeurde.
En jep, opnieuw heb ik hele gave ziektebeelden gezien!! Dat je met grote ogen en enthousiasme naar een scan staart van: "whoooooooo nog nooit gezien! Gaaf!"
Kleine sidenote: met volledige respect jegens de patienten natuurlijk hehe. Niet kwetsend of aanstootgevend bedoeld. :)

Nu het chillen:
Afgelopen weekend heb ik kennis gemaakt met de Marrons. Ik ga nu even een geschiedenislesje geven.
Vroeggaa was natuurlijk de slavernij vollop bezig in Su. Maar er waren ook slaven die wisten te ontsnappen en het regenwoud in vluchtten. Ze volgende de rivier (Suriname rivier) en bouwden kleine nederzettingen op aan het water. Zij worden de Marrons genoemd. Als je naar de franse taal kijkt betekend dit: weggelopen vee. De bevolking is dan ook helemaal niet blij met deze benaming, maar voorheen werden ze boslandgriolen genoemd en die is ondertussen ook al afgeschaft omdat ze daar ook niet blij mee waren. Blijft dus een lastige kwestie.

Anyway, er is veel gebeurd door de jaren heen en we spoelen even door naar het jaar 1958, wanneer de grote stuwdam in Suriname helemaal klaar is.
Velen Marrondorpjes bevonden zich precies op het pad van het verwoestende water en er kwamen mensen van de overheid dan ook tegen de bevolking vertellen dat iedereen weg moest. Spullen moesten gepakt worden en ze werden naar de omgeving bij Bronwsberg gebracht. Daar waren grotere dorpen gemaakt en was een wijk van een dorp eigenlijk een marrondorp. En daar waar de mensen gewend waren in kringen te wonen, waren de nieuwe dorpen opgebouwd uit straten waarbij de huizen naast en tegenover elkaar stonden, in rechte rijen. Daar waren ze dan ook helemaal niet blij mee, maar terug naar huis konden ze niet want alles stond onder water. Vandaag de dag staan er nog steeds hele dorpen met huizen, kerken, etc. volledig intact onder water). Maar dat niet alleen, ook duizenden dieren zijn gevlucht of omgekomen en ook alle planten en bomen kwamen onder water te staan. Dat heeft erin geresulteerd dat de toppen van de bomen boven water uitsteken, maar ze zijn inmiddels dood en ogen zoals de bomen in NL in de wintertijd. Heeeeel bizar en raar om naar een meer te staren waar honderden boomtoppen uitsteken, wetende dat er zich dorpen tussen die stammen bevinden.

Anyhow, zulk soort nederzettingen bevinden zich nog steeds langs de Suriname rivier.
Vanaf Paramaribo zijn we naar Atjoni gereden. Dat is een lange geasfalteerde weg die door de chinezen is aangelegd en opeens stopt. Het is een iniminihaventje (zie foto's op fb) waar de weg voor een paar meter de Suriname rivier in loopt en je dan opeens per boot verder moet varen, want er gaan geen wegen meer. Alles moet per boot. Heel grappig en erg gaaf om mee te maken!

Dus we stapten met z'n allen in de boot en gingen op weg naar Menimi, het eco resort waar we zouden verblijven voor het lange weekend. Lang varen want we kwamen pas halverwege de middag aan! Maar de tijd vloog en het enige wat ik kon was me de ogen uit het hoofd kijken. Jemig wat suuuuuuuper gaaf en prachtig! Gewoon varend door het tropisch regenwoud, met de aasgieren boven je, vlinders boven het water vliegend en vogels die opeens uit de bomen omlaag scheren en vlak boven het water met de boot mee vliegen, om dan weer uit te wijken, terug het bos in. Dan zijn er nog de tientallen verschillende kleuren groen. Ik wist niet dat er zoveel verschillen waren, dat het er zo geweldig uit ziet!
En de kankantri heb ik ook vaak gezien. Dit is een heilige boom die volgens de indianen onheil op je afroept als je de boom omzaagt, men zegt dat de geesten van het regenwoud erin leven. Dus niemand kapt de boom en als je een weg aanlegt en die boom bevindt zich in je pad, maak je de weg er omheen. Don't mess with the kankantri. ;)

Dan zijn er nog de stroomversnellingen. Om bij Menimi te komen moesten we tegen de stroom van de rivier in, dan kan een reis al snel een uur langer duren dan op de terugweg. En dat niet alleen. Dit weekend was het waterpeil hoog, maar er zijn ook weken/maanden dat het peil laag is en alle verraderlijke rotsen bloot komen te liggen. Nu zijn al die rotsen verborgen, maar de boot kan er alsnog niet overheen, daarvoor is het nog te laag water. De bootsmannen moeten dus de rivier kennen, ieder detail, iedere rots boven en onder water, iedere doorgang... en waauw echt ongelooflijk maar ze weten echt alles! Super knap en respect voor ze!

Bij Menimi aangekomen zijn we gelijk het water ingedoken, water wat trouwens verrassend warm was, heeeeerlijk! Maar daar waar ik dacht dat mijn zonnebril wel mee kon, vond de rivier van niet. Binnen no time gleed ie van m'n hoofd en kon ik alleen maar om mee heen kijken, hopend dat ie in het snelstromende water toch op dezelfde plaats zou blijven of zou drijven, alsof de zwaartekracht niet van toepassing was op m'n brilletje. Hihihii nopeeee, en zelfs een speurtocht langs de iets wat scherpe en puntige rotsen heeft niet geholpen. Maar no worries, ondertussen heb ik al een nieuwe bij een chinese toko gekocht xD

Daarna zijn we een wandeling over het resort gaan maken en ik denk dat er ongeveer twaalf lodges stonden, niet veel maar daardoor precies goed! Geen airco (welke ik ook niet heb gemist, ondanks de 30 graden :P) en niet optimaal werkend wifi hihi.

We hebben elkaar als groep wat beter leren kennen want in totaal waren we met acht man. Wim (de minister van plezier), Remy (gids en kok) en Anja (groepsgenoot van dolfijnentrip) kende ik al, maar de andere vier moest ik nog leren kennen. Twee stelletjes, Ron & Carla en Lillian & Jos.
Het was echt onwijs gezellig. Ook al was ik de enige student en de jongste, ik was bij lange na niet de enige alcoholist hahahahaha. :P
's Avonds heb ik Jos geprobeerd de salsa en bachata te leren en op de een of andere manier kreeg ik het voor elkaar om iedereen mee te laten dansen. Hilarisch met onze stijve europese heupen en Jos was al helemaal lachwekkend. En nee, de alcohol hielp niet voor wat lossere heupjes xD

De volgende dag zijn we op pad gegaan naar Pikinislee. Een Marrondorp nog verder landinwaarts. Maar daar waar sommige marrons heel gastvrij zijn, waren ze in dit dorpje niet echt. Men wilde ons niet hebben en je voelde je daardoor echt teveel, te aanwezig... te koloniaal. En ik begrijp die mensen helemaal. Ze willen ook niet op de foto (velen, sommigen vinden het oke) omdat ze bang zijn dat hun geesten in de foto gevangen blijven en na hun dood er verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren. Ook willen ze niet dat je zonder toestemming hun huizen op de foto zet. Frustrerend om te zien dat sommigen via hun cameralens de vakantie ervaren en daardoor de onwil van het volk missen... Ik zou het ook niet leuk vinden als een groepje toeristen mij op de foto zet alsof ik een of ander zeldzame, rare aap ben. Dus hopsa, op de plekken waar het mocht na, heb ik geen foto's gemaakt en zo ook niet van het museum en daarbinnen, waar het ook niet werd gewaardeerd.

Een hele aardige meid gaf daar een rondleiding en vertelde over de cultuur van de marrons. Over de doeken die ze dragen en de gebruiken, gewoonten, etc. etc. Maar dat wordt teveel om nu allemaal te typen dus die details volgen wel als jullie mijn geklets weer te voorduren krijgen hihihi.

's Smiddags zijn we opnieuw heerlijk in het water gaan liggen en opnieuw was het 's avonds een feestje. Pina colada... mmmm love it. Er gaat niks boven een hangmat, opzij kijkend naar het regenwoud met een lekkere pina colada in je hand, luisterend naar de oerwoud geluiden. Yesss, da's het zware studentenleven wat ik hier had verwacht te krijgen xD

Ook ben ik die avond met Anja naar een donker plekje op het resort gegaan (niet moeilijk, alles werkte daar met zonnenpanelen en om 23u ging alles uit, om 19u had je pas stroom). Daar hebben we voor lange tijd naar de geweldige sterrenlucht gekeken en het was echt adembenemend mooi. Er is geen foto wat kan vastleggen hoe mooi het was.

En de volgende dag heb ik even een kleine wandeling gemaakt, gezwommen, gechilld in de hangmat en daarna met de boot terug naar Paramaribo!

Het was echt helemaal geweldig! :D Als iemand ooit naar Suriname gaat kan Paramaribo binnen een dagje gezien zijn. Het is het binnenland waarvoor je de reis af moet leggen :) Totally in love <3