Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn collega's en het viel me zwaar. Ik had echt een brok in mijn keel. Eigenlijk had ik dat donderdag (gisteren) al, toen was het echt mijn laatste werkdag. Vandaag heb ik alleen een presentatie gegeven over alles wat ik heb geleerd.
Toch was het afscheid vandaag het zwaarst.
Ik ben zo warm en open ontvangen in het begin. Als een heerlijke warme deken vol vriendelijkheid.
Om daar afscheid van te moeten nemen... dat is natuurlijk moeilijk!

Ik gaf dus twee keer dezelfde presentatie omdat je logischerwijs niet iedereen zomaar de afdeling af kan halen, het werk gaat door!
Iedereen vond het leuk om te horen op Harold na, maar dat is een geval apart waar ik later op terug kom xD

Aan het einde van mijn tweede presentatie ging Iraida, de hoofdlaborante, snel weg. Ik dacht; oh, die zal wel naar een onderzoek moeten. Maar opeens kwam ze met een cadeau binnenlopen. Ontroert kon ik maar een paar woorden uitbrengen: "ah dat hadden jullie niet hoeven doen, wat super lief."
Toen ik het uitpakte was ik zo voorzichtig met het boek en de tape die erop zat, dat ik niet doorhad wat ik nou precies kreeg. Pas bij het omdraaien en het bekijken van de kaft schoot een brok in mijn keel, die groeide toen ik het boek opensloeg en adembenemende foto's van Suriname zag, met daarbij tekst en uitleg.
Voordat ik kon gaan huilen sloeg ik het boek dicht en ben ik iedereen gaan omhelzen, waarna een collega gelijk sniekie foto's nam. Het zijn echt hele leuke spontane foto's geworden! :D
Jemig ik ga ze missen en bovenal Immanuela. Het lijkt wel alsof we elkaar al jaren kennen en ik durf haar dan ook met een gerust hart een vriendin te noemen. Dat gaat straks nog een pijnlijk afscheid worden.

Goed, dan nu over naar Harold en de mentaliteit van zijn maar ook andere laboranten hier. Hij is nou een perfect voorbeeld waarom stage lopen op deze plek prima is, maar wonen en werken niet. Kennis overdragen? Nee hoor... gaat hier niet gebeuren. Zeg eerder maar dat dat onmogelijk is.
Ik stond afgelopen woensdag voor het eerst en laatst met hem en hij vind zichzelf heel wat (ugh, daar kan ik dus zo niet tegen...) Types waar ik niks mee heb en van mijn part door de grond kunnen zakken.
Voordeel is wel dat wij van elkaar weten dat we de ander niet uit kunnen staan, ook al is dat nooit hardop gezeg. Prima.
Goed, om mijn probleem te begrijpen ga ik een beetje uitleg geven over de CT onderzoeken.
Wanneer er een patiënt met contrast (vloeistof) moet worden gescand (onderzocht), moet er een infuus in de elleboogplooi worden ingebracht. Het contrastmiddel (de vloeistof) wordt via dat infuus met een bepaalde snelheid ingespoten in het lichaam, op het moment dat we moeten scannen. Dit gebeurd allemaal met een pomp en via een systeem, ik hoef het zelf niet in te spuiten met de hand (want tijdens het scannen wordt er straling gebruikt en dat is niet goed voor me).
Juist de elleboogplooi wordt gekozen omdat daar de vaten dikker en sterker zijn, en de snelheid van 4 ml per seconde dan niet pijnlijk is of zo minimaal mogelijk.
Maar soms komt het voor dat iemand heel moeilijk te prikken is en je uit moet wijken naar de vaten op de hand, waar die oppervlakkiger liggen en het dus makkelijker is om een infuus te prikken.
De vaten op de handen zijn veeeeeeeel dunner, gevoeliger, pijnlijker... dus logischerwijs mag je hier niet met een snelheid van 4 ml per seconde contrast inspuiten. Je gaat dan omlaag naar maximaal 3 ml per seconde.

Harold is de typische surinamer die dit werk doet niet omdat hij het leuk vind, maar omdat hij geld moet verdienen. Hij doet dan ook niks extra's voor de patiënt, leeft zich totaal niet in, is niet bereid harder te werken (want waarom zou je, je wordt toch wel betaald en je bent liever lui dan moe).
Het boeit hem dus totaal niet.
Ik denk dat jullie je wel kunnen voorstellen dat ik even goed moet slikken, inademen en tot 100 tellen om met zo'n soort persoon om te kunnen gaan.
Maar zijn gebrek aan inlevingsvermogen zorgt dat hij laks de snelheid op 4 ml per seconde laat staan. Dus ik zette die (iedere keer als hij op de hand had geprikt), naar 3 ml per seconde. En iedere keer zag ik zijn frustratie groeien. Hij zette hem op 4, ik op 3. Hij weer op 4, ik weer naar 3. Hihi... een eindeloze stille discussie waarbij we soms blikken op elkaar wierpen... aiaiai hahaha.
Op een gegeven moment kon hij zich niet meer inhouden en zei hij kortaf en bits: "je kan het gewoon op 4 laten staan."
Waarom ik antwoorde: "nee want dat doet teveel pijn bij de patiënt."
"Niet joh." (Harold)
"Eh.. jawel." (Ik)
"Nee." (Harold)
"Wel." (Ik)
"Niet." (Harold)
"Wel." (Ik)

Dat is het enige gesprek wat we die hele dag met elkaar gevoerd hebben whaahahahaaa!!! En bij de volgende patiënt zette hij de snelheid weer op 4, en ik weer op 3. Oooooohhh die blik! Als blikken konden doden was ik tot as vergaan en meer. Dus ik keek achteloos en uitdagend terug, het contrast inspuitend met mijn snelheid. Stik er lekker in Harold, ik ga mijn patiënten geen pijn doen.
Logisch dat hij dus niet naar mijn presentatie wilde komen, maar hij moest van het hoofd en dus kwam hij halverwege binnen sjokken. Kinderachtig, zielig, sneu. Hahahaha. Duidelijk, ik mag hem echt niet. xD

Oh! Later die dag (woensdag zijn we nog steeds) was ik met Immie aan het geinen over het feit dat ik verbrand was en zei plaagde me met de opmerking: je hoort hier ook niet thuis!
Waarop Harold daadwerkelijk emotie toonde jegens mij (naast haat en afgunst), hij riep vol overtuiging: Ja!
Wauw... serieus... Harold? Serieus? Met een onverschillige blik keek ik hem aan, om daarna weer met Immie te gaan geinen.
Dus op die donkere, zielloze, harteloze sneue persoon na ga ik iedereen en alles van Suriname missen!

Feit is dat men niet werkt omdat ze het leuk vinden, maar omdat ze geld moeten verdienen. Men is niet bereid zich te verdiepen, verder ontwikkelen, of net dat ene beetje meer te doen voor een patiënt. Ik zie het nu al bij Immie, ze vreet zichzelf echt op en ze heeft dan ook al gezegd tegen me dat ze hier nog max een jaar wil blijven en dan ergens anders heen wil. Ik begrijp haar helemaal!

Nou, dat was het! Toedels liefjes!