De eerste dag!

Hahahaaaa dat lijstje maken heeft niet alles gedekt! En tegelijkertijd juist teveel whaha.

Goed, mijn dag; ik kwam op schiphol aan, gestresst al en tegelijkertijd iets wat ontspannen door mijn oxazepam wat ik van de huisarts had gekregen voor mijn vliegangst. Echt, ik ben geen held in vliegtuigen. In de auto was ik dan ook stil en zenuwachtig, met buikpijn.
Eenmaal op schiphol was het even de plek vinden waar ik in moest checken, om daarna in de rij voor de koffers te gaan staan. Op dat moment had ik mijn familie (paps, mams en zussie) al geknuffeld en gedag gezegd. Maar toen ik me omdraaide zag ik mijn moeder huilen. Aaaaaaaaaaaaaahwwww... oke kom hier! Dan krijg je een knuffel van me! Dus mijn moeder gaf me een knuffel en bleef maar huilen. Bij mij schoot een brok in mijn keel en het enige wat ik nog uit kon brengen was: 'stop daarmee'. Oeps, sorry mams! Dat klonk wat bits hahahaha. Het enige wat ik dacht was: 'hou je cool, hou je chill!' Maar toen Esmee vervolgens ook begon te huilen hield ik het niet meer droog. Teveel tranen! En ja hoor, met al die tranen die vloeiden was paps

er om het op camera vast te leggen. Grrrr.

Nah, eenmaal bij het 'doe het zelf met je koffer inchecken' apparaat zat ik te klooien! Het maximale gewicht was 23 kg. Ik had 24.2. Shittie! Dus ik moest naar de balie waar het door een KLM medewerkster werd gedaan, maar die raadde me aan om wat gewicht eruit te halen, want die 1,2 kilo zou me 80 euro kosten, whattt?! Oke, koffer open en van alles eruit mikken dus! Ik had drop mee als traktatie voor mijn collega's in de kliniek, maar nu moeten ze het alleen met stroopwafels doen :')
En ik ben twee truitjes armer. Hihi.

Voordeel van je familie die je uitzwaait is dat je onder alle hekken door kan schieten en het aan ze kan geven, zeggende: 'geniet er maar van.' Hilarisch. Haha.

Dus ik weer de koffer proberen in te checken bij het 'doe het zelf ding' en ja hoor! 22,8 kilo. Yeeeaaaaahhhh, chill!
Goed, dus vanaf daar zat mijn gestress erop, dacht ik! Bij de inchecken van de koffers zei de KLM medewerkster: heb je een toeristenkaart? Een wat?
Een aardige jongen achter me was zo vriendelijk om me het uit te leggen. Hij had het namelijk ook ooit meegemaakt dat hij in Suriname kwam en nog nooit van een toeristenkaart had gehoord. Je kan dus heel chill op het vliegveld in Suriname met euro's zo'n kaart kopen. Maar man man man wat een gestress had ik daarover voordat ik daar achter kwam! Paniek!
Iets wat mijn vliegangst en kalmerende pilletje niet erg bevorderde wahaha.
Goed, toen dus uiteindelijk alles duidelijk was kon ik een soort van achterover leunen, om vijf minuten later op te staan voor het boarden. Toen sloeg de stress weer toe, maar tegelijkertijd het pilletje. Ik was echt super moe, dat en ik had die nacht maar drie uurtjes geslapen om mijn jetleg zo minimaal mogelijk te houden.
Dus in het vliegtuig zittende ging het opstijgen bij me haast chill. En toen ie eenmaal horizontaal hing sloeg de vermoeidheid pas echt toe.
De vlucht heb ik dan ook vooral heel veel geslapen, maar werd ik tussendoor iedere keer wakker door gelach van passagiers om me heen en de crew die met drankjes en eten langs kwam.
En naarmate de vlucht vorderde begon ik me ook steeds beroerder te voelen. Knallende hoofdpijn, buikpijn, kotsmisselijk (heb in het vliegtuig boven de wc gehangen maar er kwam niks uit).
Doordat ik me zo beroerd voelde vroeg ik me even af waar ik in hemelsnaam mee bezig was?! Ik was in m'n uppie op een vliegtuig gestapt en voelde me ziek en miste iemand om te omhelzen en bij uit te huilen.

Het moment dat het vliegtuig was geland en ik uitstapte, verdwenen al die twijfels, zorgen en angst.
Wauw. Gewoon, wauw. Ik vond het onbeschrijvelijk. Het enige wat ik dacht was: ik zie bomen en planten wat ik nog nooit eerder heb gezien, en wat een heeeerlijke warme temperatuur (want tja, ik verliet nederland met een winterjas) En de geur! Echt bizar, niet te

omschrijven. Het ruikt zo totaal anders dan de frisse zeelucht die ik mijn hele leven gewend ben.
En hoppa, al mijn zorgen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik wist weer waarvoor ik het deed, waarom ik wil reizen; om me te voelen zoals op dat moment. Om alleen maar te glimlachen terwijl je om je heen kijkt naar natuur wat je normaal alleen maar op tv en foto's ziet. In een woord; prachtig.

Wat me ook opviel was dat mijn hoofdpijn een stuk minder heftiger werd, net als mijn buikpijn. Misschien toch de angst voor vliegen die me zo parten speelde? Maar de misselijkheid bleef.
De toeristenkaart was super makkelijk te kopen, easy peasy.
Daarna was het een uur wachten voor de douane en nog zeker een half uur voor mijn koffer. Er waren maar drie mannetjes van de douane en bij de koffers wordt alles nog ouderwets met de hand gedaan, dus tja, als het vliegtuig uitpuilt van de mensen is het gewoon erg lang wachten. Dit wist ik al dus ik chillde in de rij, terwijl twee mannen naast me bijna met elkaar op de vuist gingen. Whow, spannend! Een van de twee was namelijlk voorgedrongen en de ander pikte dat niet. Maar gelukkig bleven de hoofden koel genoeg om niet met elkaar op de vuist te gaan, ondanks de hitte.
Iemand vlak achter me ging bijna van z'n graatje door de verzengende hitte en werd uit de rij geloodst. Na wat water en zorg knapte hij al snel weer op.

En na al die sensatie schoot de rij lekker op en stond ik al gauw op mijn koffers te wachten.
Een tip: als je denkt orgineel te zijn door een rode koffer met gekleurde riem te kopen, denk dan twee keer na xD ik had gister pas door hoeveel mensen hetzelfde dachten als ik haahhahaa. Oeps.

Goed, na dus lang te hebben moeten wachten liep ik naar de uitgang, waar Astrid om me stond te wachten. Zij is een vriendin van Gail Chiu-Hung en taxichauffeusse. Hoe relaxt.
Het was pas toen ik Astrid haar auto zag en de kofferbak openging, dat ik doorhad dat er iets niet klopte.
Waarom zit het stuur aan de andere kant?
Hahahahahah. Ze rijden daar dus links! Met het stuur aan de andere kant. Oeps! xD
Gelukkig heb ik voor drie weken door Engeland en Schotland gereden met de auto, twee jaar terug. Ik keek dus niet heel raar op, maar het was wel echt even wennen.

Astrid vertelde me van alles over het land en de omgeving. Wat zij een bos noemen, zag ik al als het oerwoud. Maar dat is pas dus echt meer landinwaarts.
Ze had ooit een documontaire over Katwijk gezien, een vissersdorp. Zelf komt ze uit een dorpje bij de kust, haar vader was visser en ze is dus opgegroeid met uitzicht op de zee. Beiden begrepen we elkaar toen we het over de liefde voor de zee hadden. Het is een band die je met die weidse blauwe vlakte hebt, iets wat je altijd mist als je er niet bij in de buurt bent. Gewoon het idee van de open vlakte, openheid, vrijheid. De zee biedt rust. Iedere keer als ik uitkijk op de zee wordt ik kalm.
Goed, ik dwaal af. xD

Eenmaal aangekomen bij Gail was de 'streng' ogende vrouw van de mailtjes echt super lief en gastvrij! Ik voelde me per direct welkom, zo fijn!
Ze liet me mijn appartement zien en legde over de standaard dingetjes het een en ander uit. Daarna mocht ik met ze mee eten, ze hadden speciaal voor mij bami soep gehaald. Heerlijk! Maar toen ik de geur rookte dacht ik: ahoh, de misselijkheid is niet weg! Dus na me verontschuldigd te hebben liep ik naar de wc, om de laatste twee meter te rennen en alles eruit te gooien. Gelukkig was dat niet veel, dus hopsa, mond spoelen en weer plaatsnemen aan de tafel. Mijn maag was nog erg van streek dus ik naam maar een paar happen van de bamisoep, maar het was heerlijk! De rest heb ik in mijn koelkast mogen stoppen.

Na me onder mijn laken en klamboe te hebben gesetteld ben ik gelijk in slaap gevallen.