Galibi

De Green Turtle, oftewel: de schildpadden.
Het was voor mij een levensdroom om deze magnifieke dieren te zien, om te kunnen aanschouwen wat over 100 jaar van nu misschien niet meer mogelijk is door de wereld die zo gruwelijk wordt behandeld door onze mensheid.

De green turtle die diens eieren legt op het strand. Diens hele leven zwemmen deze dieren door de oceanen en leggen ze daarbij duizenden kilometers af.
Maar eens per jaar komen ze uit de zee, om het land te beklimmen. 250 kilo aan gewicht wat ze het strand op moeten slepen, naar het droge stuk zand, waar ze een nest graven van wel 60 centimeter diep. Daar leggen ze rond de 100 - 150 eieren.
Eenmaal alle eieren gelegd, begraven ze de eieren, sluiten ze het nest weer met zand en maskeren ze het, om terug te keren naar die grote, wijdse oceaan. Zonder te weten of al hun moeite en al die eieren ooit uit zullen komen, en of hun baby schildpadden ooit de oceaan zullen bereiken.

Ik heb het mogen zien gebeuren. Maar laat ik eerst beginnen bij het begin.

Het was woensdag de 23e dus holi phagwa. Donderdag moesten we ons om half 9 melden bij het hotel Krasnapolsky in het centrum van Paramaribo. Dit was vroeg en daarnaast had ik te kort geslapen. De vermoeidheid speelde me parten en zorgde dat ik mijn symptomen van Zika nog heviger ervaarde. Ik dacht de dag ervoor dat ik beter was... maar eenmaal in het hotel had ik hoofdpijn achter de ogen, pijn in mijn gewrichten en was ik volledig doodop.
In het busje kon ik dan ook even bijladen, ogen sluiten en even ontspannen.
Iets wat stopte doen we bij Albina waren. Een stadje wat aan de Marrowijne rivier lag. Aan de overkant was Frans Guyana te zien. We waren dus helemaal naar de oostkant van Suriname gereden, om bij Albina een boot te beklimmen en verder te varen.
Het waaide hard, enorm hard. De golven waren hoog en het was dus stuiteren op de rivier. Normaal gesproken heb ik de zeebenen waar opa trots op zou zijn. Maar toen dus eventjes niet xD iedere keer als de boot neerklapte op het water, kwam mijn hoofd erachteraan, maar ondertussen ging de boot alweer omhoog. Een continu tegenstrijdig duizelig geklengel met mijn hoofd, wat de hoofdpijn ook niet beter maakte hahaha. Zika... tjsa, wat doe je eraan xD

Na anderhalf uur van varen kwamen we aan bij ons onderkomen, waar we toen pas hoorden dat we niet twee, maar 1 nacht zouden verblijven. Wat? Waarom niet de 2 die ik dacht geboekt te hebben?
Kennelijk was er een communicatiefout tussen mij en mijn gastmoeder. Het bleek dus dat, omdat Stephanie en Emma veel te lang hebben geaarzeld en getwijfeld, dat de tweede nacht was volgeboekt en we dus maar alleen nog 1 nacht konden.
Ahja, ik kon het vrij snel achter me laten, accepteerde het en liet het los. Emma niet, zij wilde per se blijven. Gelukkig had ik als enige 40 euro op zak en daarmee kon ik haar nacht voorschieten. Ik had nog net genoeg voor Stephanie ook, maar zij besloot samen met mij mee terug te gaan naar Paramaribo op de tweede dag. Een keuze waar we beide geen moment spijt van hebben gehad.

Maargoed, nadat we wat hadden gelunchd zijn Steph en ik nog het strand gaan bewandelen. Dat was echt het ultieme vakantie gevoel. Een mooi strand, palmbomen aan de ene kant en in de zee van die typische Zuid Amerikaanse bootjes om de rivieren mee te bedwingen... ja, het was echt heerlijk. Puur genieten.
Na een fotosessie hihi zijn we terug gegaan naar de eetzaal, hebben we avondgegeten, daarna lange kleding aangetrokken met de poncho's, om opnieuw in de boot te klimmen en op pad te gaan naar het natuurreservaat.

Het was ondertussen al half 9 's avonds en de zon was al lange tijd onder. De wind was ook wat gaan liggen en de rivier was minder wild. Voor ons zagen we de monding van de rivier met de Atlantische Oceaan, met links van ons waren de stranden waar mogelijk schildpadden konden zijn.

Na enig zoeken meerden we aan bij een wat naar mijn ogen uitgestorven strand leek. Stephanie en ik genoten van het maanlicht wat op de rivier scheen en de honderden sterren boven ons. De maan gaf zoveel licht! Echt ongelooflijk! Wie heeft er straatverlichting nodig op zo een heldere avond.

Door wandelend naar het einde van het strand zagen we daar 1 grote schildpad die al bezig was met het dichtmaken van haar nest. Dat voor even aanschouwend volgde al snel nummer twee, nummer drie, nummer vier... vijf... zes... zeven!

Zeven schildpadden hebben we gezien! Waarvan we bij twee schildpadden alles hebben gevolgd. Van het aankomen op het strand tot het terugkeren in de zee.
In feite bestaat het broedproces van een schildpad uit 7 fasen.
1 = aankomen op strand
2 = nestplek vinden
3 = nestplek schoonmaken
4 = nest graven
5 = eieren leggen
6 = nest dichtgraven en maskeren
7 = terugkeren naar zee.

Dit is van wat ik me nog herinner wat Tio (de gids) me vertelde over de verschillende fasen. Het kan zijn dat het dan ook wat verschilt, mijn geheugen werkt ook niet al te best hahaha.

Maargoed, bij 2 hebben we dus alle fasen meegemaakt, waarbij we de schildpad bij fase 1, 2 en 3 bewust alleen lieten. Anders verstoor je ze en gaan ze weg.
Bij twee andere schildpadden sloten we dus later aan, in verschillende fasen.
Nog twee schildpadden kwamen aan, maar gingen op de verkeerde plek het strand op en stuitten op wat bomen en struiken, maar geen droog zand. Daardoor maakten ze rechtsomkeert, om het op een andere plek opnieuw te proberen.
Eentje maakte rechtsomkeert toen ze het strand op kwam en ons zag.
Oh, we hebben nog een achtste gezien! Deze was op de terugweg naar zee toen wij terugliepen naar de boot.

Het was echt uniek, prachtig... zeldzaam om te zien. Niet veel mensen kunnen dit zeggen en dit was voor mij echt een levensdroom. Ik kan eigenlijk niet in woorden omschrijven hoe onwijs dankbaar en gelukkig ik ben dat ik dit heb mogen meemaken! Ik kan alleen maar hopen dat als ik ooit kinderen en kleinkinderen krijg, zij nog dit soort wereldwonderen mee kunnen maken.

Goed, dat was mijn verhaal over deze unieke ervaring, maar nog niet het einde van dit verhaal hahahaha.

De volgende dag gingen we dus terug richting Paramaribo, maar niet voordat we nog even illegaal een land binnendrongen.
Ja ja, je leest het goed hahhaaha. Dit was dus ook echt iets wat ik aaaaaaltijd al heb willen doen xD illegaal in een land verblijven hahahaa.
Tegenover Albina (het stadje waar we opstapten op de boot) is de stad Saint-Laurentt-du-Maroni.
Een stad die bij Frans Guyana hoort, de koloni van Frankrijk.
Deze stad was ooit voor de criminelen, omdat zich hier een gevangenis bevindt. Eentje die pas rond 1950 sloot, maar waar zich de meest gruwelijke gebeurtenissen hebben afgespeeld.

Kennen jullie de naam Papillon?
Voor diegenen die hem niet kennen, kijk de film Papillon. Dat ga ik ook doen als ik terug ben.
Papillon is het franse woord voor vlinder. De persoon die deze bijnaam droeg was Henrri Charrière.
Hij werd, naar eigen zeggen, onterecht veroordeeld voor moord door valse getuigenissen en kreeg een levenslange gevangenisstraf in Frans-Guyana, Saint-Laurent-Du-Maroni. Daar probeert hij meerdere keren te ontsnappen en daar waar hij een gevangenennummer kreeg toegekend, bleef hij vasthouden aan zijn eigen naam: Papillon. Dit is ook in cel 47 geschreven op de grond (zelf gezien!).
Papillon werd naar het Duivelseiland gestuurd, kilometers van de kust van Frans-Guyana, midden in de Atlantische oceaan.

Nu moet je je voorstellen dat de gevangenis in dit stadje waar ik ben geweest en op Duivelseiland, plekken waren waar je niet levend uit kwam. Het was zo ontworpen dat je daar zou sterven, langzaam, gruwelijk, vol pijn.

Het meest gruwelijke aspect van deze plek is dat van de zeker honderdvijftigduizend gevangenen, velen onschuldig waren.
Mannen die hun benen kwijtraakten door infecties, die uitgehongerd of onthoofd werden... op basis van valse feiten, van onwaarheden. Ze waren beroofd van diens vrijheid en leden op wijzen die monsterlijk waren en altijd zullen blijven.

Papillon was opgesloten op Duivelseiland, - tot aan zijn dood - maar wist op wonderbaarlijke wijze te ontsnappen.
Eenmaal weer terug aan wal vluchtte hij naar Venuzuela en verder door Zuid Amerika.
Pas na jaren maakte hij contact met een vriend van hem die journalist was en samen probeerden ze de gruwelijkheden van die gevangenis kenbaar te maken voor de buitenwereld.
Het lukte, de gevangenis sloot.
600 gevangenen hebben het maar overleefd. zij waren de enige overlevenden. Maar het was deze gevangenen verboden om meer dan twee kinderen ter wereld te brengen uit angst dat hun nageslacht ook crimineel zou zijn.

Ga de film kijken! Ik ben dat ook van plan te doen als ik straks weer thuis ben.

Daarover gesproken... dat is nog maar twee daagjes verwijderd van nu! Daarom denk ik ook niet dat er nog een verhaaltje gaat komen.

Ik ben vannacht blijven slapen bij Stephanie nadat we daar een film - voor de helft - hadden gekeken. Beide waren we te moe om ons te verplaatsen of om ook maar iets op te ruimen van onze rommel. Dus draaiden we ons beide om en vielen we als blokken in slaap.
Vandaag wilde ik gaan zwemmen maar het heeft onwijs hard geregend, dan zijn de zwembaden vaak gesloten.
Dus gaan we vanavond uitgebreid uit eten, we weten nog niet waar hihi.

Morgen heb ik een lunch met Dolores, Ben en Immanuela. Een afscheidslunch van de kliniek omdat ik er stage heb gelopen. Super aardig! Ik verheug me er nu al op :D En wie weet wat Immie en ik daarna nog gaan doen (cocktails drinken!! Hahhaahaha).

En dan is het alweer maandag...
om 11u 's ochtends stap ik in de taxi naar het vliegveld, waar ik om 12u aankom.
Daar ga ik 4u van tevoren inchecken en dan 2u van tevoren sluit alles. Omdat hier op het vliegveld alles nog met de hand moet worden gedaan, stopt 2u van tevoren het bagage inleveren.
Dan is het 2u wachten... waarna ik om 17.30 in die metalen kist stap, om dan 10km boven de oceaan gedurende 9u terug te vliegen.
Om 07.30 land ik op schiphol. Mijn vluchtnummer is KL 714.
Ik vlieg met KLM terug... en zie jullie dus dindsag ochtend om half 8!
Oh naja, maak er half 9 a 9u van. Want de beveiliging op Schiphol is dus extra aangescherpt las ik op het nieuws... maar het duurde al dik een uur.
Koffers gaan 3 keer door de controle heen, drugshonden staan in de sluis, samen met de Marechaussee die iedere beweging analyseert.
Immanuela zei dat ik niet weet wat me overkomt, het moment dat ik door de deur van het vliegtuig stap. En door alles wat er in Brussel is gebeurd, is de beveiling nog meer verscherpt. Ik ben dus benieuwd haha.

Tot snel schatjes! Ik hoop dat jullie hebben genoten van al mijn verhalen. Voor een laatste keer: kusjes en knuffels vanuit het altijd tropisch warme en zonnige Su!