Party, party & more

De week vliegt voorbij met de normale activiteiten. Arnold bereidt zich voor op een zakenreis naar Montréal. Hij zal zondagmiddag al vertrekken. En zaterdagavond is hij er ook niet: hij gaat naar een Robert Burns Night viering in Austin, bij een Schots geörienteerde loge aldaar! Die organiseren een heuse Schotse avond compleet met haggis en doedelzak, helaas zonder dames!! Hij amuseert zich kostelijk en is pas tegen elven thuis. Ik ga niet bij de pakken neerzetten en pak een bioscoopje met Gail. Wij willen al lang naar 'Lalaland' en dat is nog niet gelukt. Gail neemt haar zus Jody ook mee en zo zitten de drie dames in een zeer druk bezochte bioscoopzaal! Dat maak je niet vaak mee hier,maar deze film is al zeer gelauwerd bij de Golden Globes (7 van de 7 nominaties!!). Na afloop zijn we alledrie een beetje beduusd: het is een leuke film maar is dit nu 7 awards waard? Het is overduidelijk een pastiche van de schitterende musicals uit Hollywoods glorietijd, van 30er tot 50er jaren maar de

dans en zang steken wat schril af bij 'the real thing'.
Zondagmorgen pakt Arnold zijn koffer en vertrekken wij rond twaalven richting Austin. Nog niet naar het vliegveld, maar naar de Block Party van de KMFA, mijn favoriete klassieke radiostation. Zij vieren vandaag hun 50e verjaardag, zijn op 29 januari 1967 voor het eerst de lucht in gegaan! In een soort markthal in zuid Austin, de Fair Market, is een heel feest gaande. Er wordt een live uitzending verzorgd en verschillende groepen treden op. Ik heb uiteraard mijn KMFA t-shirt aangetrokken: 'Off-Beat and On Key'! Op weg erheen zitten wij een half uur in de file vast vanwege een ongeluk en dus missen wij het kazoo orkest dat gedirigeerd wordt door Peter Bay, de dirigent van het Austin Symfonie Orkest! Maar er is nog meer te doen. Bij binnenkomst krijgen wij een goodiebag met stickers en een kazoo en wij krijgen ook een armbandje om aan te tonen dat wij oud genoeg zijn voor het gratis bier! De 4th Tap Brewery uit Austin schenkt verschillende soorten. En de Central Market heeft gezorgd voor gratis cupcakes. Wij luisteren naar het Austin Youth Chorus dat net op het podium staat. Allemaal keurig aangeklede kinderen, de meisjes in een soort zwarte avondjurk met een rood biesje en de jongens met rode cumberband! Het ziet er zeer strak uit en ze zingen mooi Happy Birthday! Links van het podium is een stukje zaal afgebakend met koord en daarachter zitten de DJ's die de live uitzending verzorgen. Ik zie Sara Schneider en Dianne

Donovan weer en zwaai naar hen. Later krijg ik nog de gelegenheid om even een praatje met Dianne aan te knopen, over het koord heen! Als het kinderkoor uitgezongen is, gaan wij het gratis biertje en de cupcake halen en kijken wij buiten rond. Op een grasveld naast de Fair Market staan een aantal foodtrucks waar je eten kunt kopen. Een heleboel zitten hier te picknicken. Het leuke is dat het vol zit met jonge volwassenen met hun kleine kinderen! Wij hadden nooit verwacht dat dit een manifestatie voor families zou zijn. Ik had een overvloed aan grijze koppen verwacht, maar misschien 30 % van het publiek voldoet aan die beschrijving!! Ook Dianne blijkt later blij verrast met dit publiek. In Nederland zou je bij een feest van Hilversum 4 of Classic FM alleen maar senioren zien, dunkt me!
De burgemeester van Austin, Steve Adler, een gezellige gezette man van mijn leeftijd, komt opdagen om voor live radio een proclamatie voor te lezen, dat 29 januari 2017 KMFA dag is! Net als toen in San Marcos, bij die Italiaanse film. Geinig, het kost niks en het maakt een leuke indruk.
Er is nog meer te doen: je kunt instrumenten uitproberen in de Instrument Petting Zoo, je kunt je foto laten maken in een piepkleine ouderwetse caravan en de kinderen kunnen hun gezicht laten schminken.

Dan treedt Mother Falcon op, een heel aparte band, die misschien nog het meeste met Flairck uit de zeventiger jaren te vergelijken is. Op het randje van pop en klassiek. Het is een band van zo'n 11 jongeren, met een mix van instrumenten: drum, keyboard, gitaar, maar ook viool, trompet en cello. Ze spelen aparte muziek en betrekken het publiek ook bij hun spel. Wij moeten op de kazoos spelen en klappen en stampen om een lawaaierige fabriek uit te beelden. Zij verzorgen in de zomer muziek workshops voor de jeugd. Het is bijna 3 uur en wij moeten er een punt achter zetten, want ik moet nu Arnold op het vliegveld afzetten.
Als wij de parkeergarage van het vliegveld in rijden, staat het propvol auto’s. Nogal ongebruikelijk op een zondagmiddag. Maar als wij de auto uitstappen horen wij spreekkoren en gejuich: er is een demonstratie gaande voor de ingang van de aankomsthal! Er staan een paar honderd mensen met spandoeken en borden. No ban, No wall. Welcome to Muslims. Impeach Trump! staat erop. Dit is een anti-Trump demonstratie! Een van de vele die deze week door heel de States gehouden worden. Wij gaan bij hetzelfde koffietentje zitten als een maand geleden, toen wij Tania en Laurence weg brachten. Als ik Dad een foto stuur van de demonstratie, appt hij terug: dat zag ik op TV. Niet in Austin overigens, maar in Washington D.C.! Er zijn dus

nog meer demonstraties gaande vandaag. Als ik afscheid genomen heb van Arnold, loop ik terug naar beneden en meng me onder de demonstranten. Ze hebben een kring gevormd rondom iemand met een megafoon. Dat blijkt steeds een andere persoon te zijn. De omstanders herhalen wat de spreker zegt. ‘Ik ben een Syriër’, ‘Ik ben een Syriër’. ‘Ik ben een moslim’, ‘ik ben een moslim’, enz. Deze man krijgt al applaus voordat hij verder iets zegt. Er zijn mensen uit Letland, Rusland, een Jood die vertelt dat zijn grootouders uit stadjes zijn gevlucht die nu niet meer bestaan. Het gaat maar door. Iemand roept: 'This is the way democracy works!!' Ik roep hard mee en maak ondertussen foto’s van de protestborden. Er is er eentje met ‘Welcome Y’all’ en een met een tekst van F.D. Roosevelt over het feit dat iedereen hier een immigrant is. Er is er eentje met ‘OMG, GOP, What the F**k!' En eentje met “Make America Care again!’. Alles bij elkaar is het indrukwekkend en ontroerend tegelijk. Naast mij staat een man met een klein dochtertje op zijn schouders, duidelijk ook immigranten. Ik vrees echter dat de mensen die hier staan te demonstreren, niet de mensen zijn die op Trump gestemd hebben. Misschien hebben zij wel helemaal niet gestemd, nog erger!
Ik stuur Debra een SMS-je en vertel dat er hier een demonstratie is.

Zij zit namelijk heel erg in over het presidentschap van Trump, dus dit is goed nieuws voor haar. Ze antwoordt meteen: 'Way to go, Austin!!' Even later SMS’t ze: “Never seen anything like the past 10 days in my life. It’s amazing! How amazingly horrible Trump is, but also how amazingly vocal everyone is in resisting that direction. It keeps feeling like we’re living in an episode of the twilight zone!”
Ik rijd terug naar huis en sta minstens 20 minuten in de file omdat bij Slaughter Lane een vrachtwagen geschaard is. Aan de andere kant van de weg dat wel, maar aan deze kant staat een kijkersfile! De file aan de andere kant loopt helemaal door tot aan Buda! Als ik thuis ben, bel ik Debra even op om haar te vertellen dat ik mee geprotesteerd heb! Ze is verrukt en haar moeder, Jody, ook! Ze bedanken mij dat ik het voor hen opgenomen heb! They’re most welcome! De Austin Statesman schat later dat er zo'n 300 à 400 mensen aanwezig waren.