Canyon of the Eagles

Deze week begint mijn Franse cursus in de bibliotheek weer. Er blijken zich 8 mensen te hebben opgegeven zover, waarvan 4 dames die vorig jaar ook meededen. Ik vind het een groot compliment dat ze de cursus nogmaals willen volgen. Helaas zijn 3 van de 4 de eerste les afwezig door andere bezigheden. De vier nieuwen zijn een oudere dame, twee jongedames van in de 20 en 1 heer zowaar! Alleen hebben ze geen van allen ooit iets aan Frans gedaan,dus dat kan wat moeilijk worden. Susan Smith, de cursuscoördinator van de bib, komt aan het begin van de les binnenwandelen met een karretje met daarop Franse studieboeken. Zij introduceert mij (waarbij ze meldt, dat ik dit al voor het 3e jaar doe!!) en moedigt mensen aan om een boek mee naar huis te nemen. De les verloopt leuk en ik ben tevreden.
Vrijdagmiddag vertrekken wij voor een weekendje naar de Canyon of the Eagles, waar wij in juli 2015 ook al eens waren. Je kunt er fijn wandelen, maar omdat het toen zo heet was, waren wij daar niet echt aan toe gekomen. Tijd dus voor een herkansing. Voor het echter zover is, zit Arnold thuis te werken en ik heb een kapperafspraak gemaakt bij een andere kapper. Janaa's kunsten vallen iedere keer weer tegen en hoewel ik weinig zin heb om weer van kapper te veranderen, is mijn afkeer van mijn Bad Hair Days groter dan mijn gebrek aan zin. Antonio drijft een kapsalon vlakbij de campus. Ik heb hem ooit eens ontmoet op de Silent Auction van de Women's Center. Het is een apart type, van mijn leeftijd, met lange paardenstaart. Hij heeft als bijbaantje figureren in films. Hij vertelt dat hij net een film met Pierce Brosnan heeft afgesloten. Om dichter bij het filmgebeuren te zitten, is hij twee jaar geleden verhuisd van Brenham naar San

Marcos, en hij vindt het hier ook erg leuk. Hij komt van origine uit Californië en heeft een huis gekocht in de Victoriaanse wijk. Intussen dunt hij mijn haar aanzienlijk uit en het resultaat is misschien niet helemaal zoals bij Cor maar wel een stuk in de richting! Een stuk lichter rijd ik weer naar huis. Als Arnold eindelijk een punt achter zijn activiteiten heeft weten te zetten, rijden wij naar Burnet. The Canyon of the Eagles is een resort dat aan Lake Buchanan ligt, een mijl of 20 ten noorden van Burnet, hoewel dat wel het postadres van het resort is. Het ligt echter redelijk in the middle of nowhere en dat is nu net ook de bedoeling. De 62 kamers zijn opgesteld als een soort cabins en gegroepeerd per twee of vier. Wij hebben weer een zgn. Minimoon geboekt, dat is een arrangement waar een diner en een ontbijt bij in zit en je hebt dan meteen ook een Deluxe kamer. Helaas hebben wij ditmaal minder mazzel dan de vorige keer: onze kamer heeft geen fabuleus uitzicht. Maar wij hebben wel een front porch met schommelstoelen en dat is het belangrijkste! Het is half 5 als wij ons in de kamer installeren en dan op de front porch even bijkomen. Het is heerlijk weer, een graad of 22. Toen wij wilden reserveren voor het diner om half 7 bleek dat dat te vol zat, dus kregen wij de timeslot kwart over 6. Als wij in het restaurant aankomen, zitten er echter twee tafels vol. Het zal wel weer zijn om de bediening en de keuken te ontlasten! In Amerika lang op je eten moeten wachten is not done! Arnold neemt een cherry martini vooraf, ik houd me bij Chardonnay en wij genieten van de zonsondergang, die vanuit het restaurant dat hooggelegen is, mooi te zien is.
Arnold neemt een salade met peer en gorgonzola vooraf, ik krijg een gebraden Texaanse kwartel in bacon gerold. Erg lekker. Als hoofdgerecht neem ik lams Osso Bucco, maar ik schrik me een hoedje als die ter tafel komt: het is een enorme bout waar het bot uitsteekt. Het smaakt heerlijk maar het is genoeg voor twee personen. Arnold heeft een steak frites: die portie is een stuk menselijker. Na het diner drinken wij thee in onze cabin en lezen wij wat. Het is ontzettend stil hier en ik heb zelfs moeite om in te slapen daardoor. Wij leven altijd met het achtergrondgeraas van de I35!
De volgende ochtend gaat om 8 uur de wekker en kleden wij ons snel aan. Wij ontbijten in een uitgestorven restaurant en maken ons dan op om een wandeling te maken. Want daarvoor zijn wij hier. In deze tijd van het jaar zouden hier Bald Eagles (Amerikaanse zeearend) moeten nestelen en die willen wij wel eens zien. Wij kiezen voor een tweetal trails die het wat hogerop zoeken, in de hoop uitzicht te hebben over Lake Buchanan: de Peacock Loop en de Juniper Ridge Loop. Het is lekker weer en wij lopen tegen half 10 de heuvel op. Het pad heeft een verval van in totaal 80 meter, dus dat is voor ons doen best fors. Wij zien weer erg veel cactussen hoewel die er niet allemaal even florissant bij staan. Overal zitten vogels in de omringende struiken en bomen, maar wij zien geen adelaars. Het is een gekwetter van belang, en voortdurend hoor je het geruis van vleugels als vogels door onze komst opvliegen. Wij zien kardinaalsvogels en Cedar waxwings, die ik helaas in zwart/wit op de foto zet, aangezien ik nog steeds ruzie heb met deze camera! Een verdwaasd konijn, dat een aantal minuten blijft zitten, laat zich rustig fotograferen. Ik zie opeens een zgn. feral hog (wild varken) de weg oversteken, helaas

heeft Arnold niets gezien. Wij doen anderhalf uur over deze wandeling van 4.2 km maar dat komt vooral door het grote hoogteverschil. Tijd voor een pauze. Wij gaan lekker op de schommelstoelen zitten en praten en lezen wat. Onze achterburen zijn twee stellen van onze leeftijd, die de verjaardag van hun vader vieren, die 90 jaar wordt. Beide stellen hebben hondjes bij zich en zij vragen of wij een oogje in het zeil willen houden, aangezien de beestjes niet gewend zijn om alleen te zitten. Wij krijgen hun visitekaartje zodat wij in geval van overlast kunnen bellen. Dat blijkt niet nodig. Een van de honden zit wat te janken, maar houdt daar al snel mee op en dan is het verder rustig. Intussen drinken wij een kop thee. Om een uur of twee zijn wij zover dat wij een tweede wandeling willen maken. Ditmaal langs Lake Buchanan, over het Rocky Point trail en het Lakeside trail nog steeds in de hoop een glimp van een adelaar op te vangen.
Helaas lukt dat ook nu niet. Wij hebben nu 5.2 km gewandeld in twee uur tijd. Want wij hebben heel veel door verrekijkers staan staren in de hoop een Bald Eagle te spotten! Bij thuiskomst tover ik een paar miniflesjes Prosecco tevoorschijn en borrelen wij op de frontporch.
Het diner is wederom zeer omvangrijk: ik bestel een portie Spaghetti met meatballs, maar die is onderdehand genoeg voor 3 personen! Arnold heeft gegrilde zalm met groentes, weer een nette portie!!
Het toetje laten wij maar voor wat het is. Ze geloven wel in snelle service: in minder dan 40 minuten staan wij weer buiten en dan is het pas 7 uur. Omdat het best fris is buiten, is de muziek van vanavond van de patio naar een zaaltje naast het restaurant verhuisd. Een eenzame one man band (gitaar met drumbox) staat daar zielig te spelen. Wij kijken even om de hoek en gaan er dus maar bij zitten, want dit is te erg! Gelukkig komen er even later wat meer mensen bij. Hij speelt allemaal oude nummers van Santana, George Strait, de Rolling Stones, en dergelijke, en al gauw staan wij met twee andere echtparen van onze leeftijd op de dansvloer. Een hele groep jonge

kinderen, onder leiding van drie jonge vrouwen, doen ook mee. Zo wordt het toch nog een gezellige party.
Ditmaal slapen wij beter, wij zijn nu gewend aan de stilte! Maar als wij zondagochtend wakker worden om 8 uur, stormt het bijkans. Dit zijn uitlopers van een stormfront dat in oost Texas en in de Carolina's en Florida dit weekend heel veel schade aanricht, met clusters tornado's! Hier blijft het bij fikse windstoten, maar niets ernstigs. De temperatuur is echter wel gedaald tot een graad of 9 en wij hebben eigenlijk geen winterjacks bij ons. Dus dat wordt laagjeswerk! Ik trek 5 lagen over elkaar aan, maar als wij buiten komen, blijkt de kou toch wel mee te vallen. Wij lopen de Vireo Hill trail en de Beebrush Loop, alles bij elkaar 3,5 km in nog geen anderhalf uur. Weinig vogels dit keer vanwege de harde wind, maar wij hebben een leuke ontmoeting met een familie feral hogs oftewel wilde varkens! Een vrouwtje, twee mannetjes en een stuk of tien biggetjes. Wilde varkens zijn ofwel nazaten van het Euraziatische zwijn, of van ontsnapte of losgelaten gedomesticeerde varkens of een mix van beiden. Zij hebben zich uiterst goed ontwikkeld in Texas en vormen een bedreiging voor ranchers omdat zij zowel jonge dieren aanvallen (lammetjes) als door hun gewroet schade toebrengen aan gewassen. Daardoor zijn de wilde varkens niet echt populair. Ze hebben een uitstekend gehoor en reuk maar hun zicht is niet zo best. Dat blijkt nu: omdat het zo hard waait en wij benedenwinds staan, horen en ruiken zij ons niet. Ik kan redelijk dichtbij komen en foto's maken, terwijl ik opvallend onopvallend achter een boomstam sta. Pas als een van de biggetjes midden op het pad gaat staan en mijn rode jack achter de boom ziet, rent hij weg met de hele meute achter zich aan. Alleen 1 mannetje dat aan de andere kant van het pad staat te wroeten, heeft niets gemerkt. Ik kuch een paar keer hard en dan neemt ook hij de benen!
Het is stralend weer en ik kan mooie foto's maken van blauwe luchten en Hollandse wolkenpartijen. Hoewel het bos allemaal nog heel grijs en grauw is, is het gras van de wandelpaden heerlijk fris groen, een

prachtig gezicht. De golven op het meer hebben witte schuimkoppen vanwege de forse wind.
Nadat wij lekker uitgewaaid zijn, lopen wij terug naar onze cabin, douchen en verkleden wij ons en pakken wij onze spullen in. Daarna brunchen wij om 11 uur in het opnieuw uitgestorven restaurant. De meeste gasten zijn nu al verdwenen, want de uitchecktijd is 11 uur. Wij hebben uitstel gekregen omdat wij zo'n Minimoon geboekt hadden! Ik bestel Eggs benedict op Fried Green tomatoes, een specialiteit. Ik heb al eerder groene tomaten geprobeerd, in Florida, en vond het toen niet echt veel smaak hebben, maar ik ben gek op tomaten dus geef ik het nog een kans. Maar ook deze chef weet er niet veel van te maken. De tomaten smaken nog steeds nergens naar, hoewel ze in een knapperig korstje van sesamzaad zitten. Ook de Hollandaise saus met koriander kan mij niet verblijden: het blijft allemaal wat smakeloos en niet kruidig! Arnold heeft meer geluk met zijn zalm pancakes (gevuld met cream cheese en gerookte zalm), hoewel die dermate machtig blijken dat hij niet alles opeet.
Aldus gerestaureerd, maken wij ons op voor de terugweg. Om twee uur stoppen wij bij een Western Outlet winkel vlakbij de Outlet mall in San Marcos waar Arnold naar shirts wil kijken. Hij koopt een mooi shirt van Garth Brooks, die nu ook zijn eigen shirtlijn blijkt te hebben!
Als afsluiting gaan wij traditiegetrouw bij de Texas Roadhouse eten en daarna tanken wij bij de Shell op de hoek van Wonder World Drive en de I35. In deze tijd van het jaar is het daar een groot grackle feest! Deze grote zwarte vogels (glanstroepialen volgens het woordenboek!) opereren in enorme vluchten en aan het eind van de dag verzamelen zij zich altijd op deze kruising. Ze gaan dan op de electriciteitsdraden zitten. Ik tel op 1 draad 200 vogels en dat betekent dat er zeker 10.000 op deze kruising rondfladderen! Waar komen ze vandaan en waar gaan ze de rest van de dag heen?? Het doet allemaal vreselijk aan Birds van Alfred Hitchcock denken!