Dallas zonder Ewings

De week gaat snel voorbij met de gebruikelijke zaken. Wij hebben twee borduurwerken laten inlijsten bij de Hobby Lobby en die zijn donderdag klaar. Ik heb een kaart van Texas geborduurd en voor Arnold voor zijn verjaardag (en zijn komend afscheid van de Marine!) een Marine gedenkplaatje. Ze zijn goed gelukt en Arnold hangt ze donderdagavond meteen op.
Vrijdagmiddag vertrekken wij na de lunch eindelijk naar Dallas. Die trip is al tweemaal uitgesteld (eenmaal wegens zakenreis van Arnold en eenmaal omdat wij allebei beroerd waren). Dallas is in Nederland natuurlijk het meest bekend door de soapserie Dallas die in de

zeventiger en tachtiger jaren op de buis was. Ik heb de serie nooit gevolgd, maar je kwam er in die tijd niet onderuit om er iets van af te weten! De familie Ewing was schatrijk geworden van de olie en aan schandalen geen gebrek. J.R. Ewing was wereldberoemd en iedereen kan zich nog de shock herinneren toen hij aan het eind van het 3e seizoen neergeschoten werd als cliff hanger en men moest wachten tot de volgende serie om te weten wie het gedaan had!! (Ik zou het niet weten ;).
Enfin, Dallas, dus. Maar dan zonder Ewings. Je schijnt nog steeds de Southfork Ranch uit de serie te kunnen bezoeken, maar die ligt een stuk van Dallas af en dat is het ons niet waard. Wij vertrekken om een uur of 1 en willen op de weg ernaar toe naar het Waco Mammoth National Monument. In 1978 vonden twee jonge knullen een mammoetbot in een rivierbedding en sindsdien zijn daar 24 mammoetskeletten aangetroffen. In 2015 werd deze plek middels een presidentiële proclamatie opgenomen in het National Park systeem door President Obama. Dat willen wij wel eens zien!
Er is ontzettend veel werk aan de weg en wij worden door Google steeds weer Farm to Market Roads opgestuurd om files te ontlopen. Wij zien dus heel wat van Texas, ook delen die wij liever hadden overgeslagen!
Om half 4 zijn wij eindelijk in Waco bij het museum. Helaas moet je met een gids mee en de eerstvolgende toer is om tien over vier. Wij gaan dus maar eventjes in de schaduw zitten en iets drinken, want

het is best warm. Precies op tijd begint de toer, gegeven door een jonge man. Hij legt uit dat dit een zeer bijzondere plek is. Na de vondst van 1978 zijn studenten, docenten en vrijwilligers van Baylor University (van Waco) bijna 20 jaar bezig geweest om de site in kaart te brengen. Men vond een zgn. nursery herd van mammoeten, een kudde met vrouwtjes en baby mammoeten, die blijkbaar tesamen zijn verdronken ergens tussen 65.000 en 72.000 jaar geleden. Het gaat om zgn. Columbiaanse mammoeten, genoemd naar Columbus, omdat deze soort alleen in Amerika voorkomt. Zij leefden hier in het Pleistoceen, tussen 2,5 miljoen jaar en 10.000 jaar geleden. De wolharige mammoet komt meer naar het Noorden voor, want in deze contreien was toen een soort regenwoud en dus veel te warm voor hun dikke vacht. Het waren gigantische beesten: meer dan 4 meter hoog en ze wogen zo'n 9000 kilo. Hun slagtanden alleen al wogen 90 kilo per stuk en konden zo'n 5 meter lang worden! Om zo'n gigantisch lichaam in stand te houden, moesten de mammoeten 20

uur per dag gras en fruit eten, zo'n 150 tot 300 kilo! Daardoor produceerden zij ook zo'n 180 kilo poep per dag! De plek waar de mammoeten gevonden zijn ligt tussen twee rivieren en heeft zeer kleiachtige grond. Mogelijk is de kudde daarin verstrikt geraakt en toen verdronken. Verder werden ook resten van andere mammoeten aangetroffen, en van een (nu uitgestorven soort) kameel en een sabeltandtijger, een alligator en een dwergantiloop. Niet altijd uit dezelfde tijd, want de skeletten werden in verschillende grondlagen aangetroffen.
Het bijzondere van deze tentoonstelling is, dat een aantal skeletten 'in situ' zijn gelaten, onderdak, zodat je echt het gevoel krijgt bij een opgraving aanwezig te zijn. Het is zeer interessant. Bij de uitgang staan naast elkaar een replica van een menselijk dijbeen en dat van een mammoet! Om even voor vijven moeten wij aan onze stutten trekken, want anders lopen onze dinerplannen in Dallas vanavond gevaar. Het is nog anderhalf uur rijden van Waco naar Dallas en wij doen er nog langer over ook. Want de snelwegen in Dallas zelf staan potdicht. Om tien voor zeven komen wij bij onze Candlewood Suites in een buitenwijk van Dallas aan. Snel inchecken, omkleden en weer weg. Want ons restaurant is nog eens 25 minuten rijden van het hotel en wij hebben een reservering voor half 8! Dat redden wij op de kop af. Ik had op internet naar restaurants gezocht en deze Franse bistro gevonden: St. Martin's Wine Bistro, gelegen in een woonwijk ten

noorden van het centrum. Wij rijden door donkere straten, die vol staan met een merkwaardige stijl huizen, die ons nog het meest doet denken aan Engeland! Het restaurant zit in een kleine stripmall. Onze auto wordt geparkeerd door een valet, want er is geen parkeerplaats meer voor de deur en in de omringende woonwijk mag je niet parkeren. Binnen zit een grijsharige pianist deuntjes te spelen op een gigantische vleugel op een piepklein podiumpje! Wij krijgen een tafeltje vlakbij en doen dus een paar verzoekjes. Van Chopin heeft hij geen kaas gegeten, maar hij kent wel veel andere dingen. Als ik om 'City of Stars' vraag , de nieuwe hit uit Lalaland, moet hij zich ook gewonnen geven! Jammer!
Het eten is goed, hoewel minder Frans dan verwacht. De pâté is meer levermousse dan pâté de campagne, het stokbrood slaat nergens op en de kazen zijn Amerikaans. De hoofdgerechten (tongfilet in witte wijnsaus met garnalen voor mij en eend voor Arnold) zijn wel erg goed! Ik neem dus een kaasbordje toe met een mooi versierde appel in de vorm van een vogel, Arnold heeft een prachtige chocolademousse.
Na deze genoeglijke avond slapen wij prima in ons hotelbedje (queensize)!

Zaterdagmorgen is het bewolkt als wij opstaan. Aangezien de Candlewood Suites geen ontbijt hebben, rijden wij naar een dichtbij gelegen Denny's en eten daar eieren met spek. Terwijl wij aan het ontbijten zijn, breekt de zon ineens door en wij besluiten onze plannen om te gooien. Ik wil nl. graag naar de Botanische Tuin van Dallas, waar op dit moment de jaarlijkse Dallas Blooms tentoonstelling (33e editie) plaats vindt, met als thema 'Flower Power' (alles in het teken van de zestiger jaren). En met een zonnetje erbij is dat natuurlijk veel leuker. Om even na tienen lopen wij het Dallas Arboretum and Botanical Garden in. Volgens Souther Living Magazine is dit : 'the best spot outside of Holland to see beautiful flowers' en dat willen wij wel eens controleren! Inderdaad, het lijkt de Keukenhof wel! De tuinen zijn schitterend aangelegd, 4000 m2 met zo'n 500.000 lentebloemen!!
Fantastisch. Omdat het thema de 60er jaren is, staan er een Volkswagen Kever en een Volkswagen busje, helemaal versierd met bloemen. Het is stikdruk met mensen van alle leeftijden: 50 plussers, maar ook jonge gezinnen met kinderen in wagentjes of op de rug. Ook lopen er bruidsparen rond voor de ultieme foto. Je kunt ook trouwen hier:er is een aparte verzonken tuin, waar je in de echt

verbonden kunt worden. Wij zien daar een bruidspaar dat net uit de ceremonie komt en gefotografeerd wordt. De zon is lekker warm, naderhand blijkt dat ik zelfs in mijn nek verbrand ben en dat overkomt mij niet snel! Gelukkig draagt Arnold een petje!
Wij genieten van al het moois: azalea's , tulpen in allerlei kleuren, narcissen, blauwe regen, viooltjes klein en groot. Maar ook het 'wildlife' laat zich zien: veel vogels en eekhoorntjes, en wij zien ook een kleine slang. Ik haal mijn hart op, want bloemen en kleur dat mis je toch wel een beetje in Texas! In de tuinen hier staat niet veel dat bloeit en bloemen zijn erg duur en slecht van kwaliteit. Zo'n enorme weelde als hier zie je niet vaak! Wij slenteren twee uur lang door de tuin en ik schiet vele rolletjes vol: leve de digitale camera!
In een prieeltje maakt een vriendelijke voorbijgangster een foto van ons tweetjes en dan lopen wij langzaam weer naar de uitgang. Als wij in de auto zitten, betrekt de lucht weer! Wat een geluk hebben wij

gehad. Wij tanken even bij een benzinestation en halen iets te drinken en een zoet broodje. Dan rijden wij naar Dealy Plaza, downtown Dallas. Daar is het Sixth Floor Museum over de moord op J.F. Kennedy. Wij parkeren de auto vlakbij en lopen naar het vroegere Texas School Book Depository waarvandaan op Kennedy gevuurd werd. Daar is nu op de 5e verdieping een expositie ingericht. Je moet op getimede kaartjes naar binnen en het is behoorlijk druk. Het is kwart voor 1, maar wij kunnen pas tussen half 2 en 2 naar binnen, dus gaan wij eerst maar buiten wat foto's maken. Even terug naar 1963. John Fitzgerald Kennedy is 3 jaar president en is net begonnen aan een verkiezingstour voor zijn herverkiezing. Daarvoor gaat hij naar Texas, want dat is een moeilijke staat voor de Democratische president; Texanen zijn bij voorkeur Republikeins. Hij vliegt naar Houston, frist zich op in het Rice Hotel (dat wij tijdens onze trip naar Houston hebben gezien), en na een paar meetings vliegt hij 's avonds nog naar Fort Worth. Op de ochtend van 22 november 1963 houdt hij een korte speech voor het Texas Hotel waar hij en zijn vrouw Jackie de nacht hebben doorgebracht. Hij zegt: "There are no faint hearts in Fort Worth,and I appreciate your being here this morning. Mrs. Kennedy is organizing herself. It takes longer, but, of course, she looks better than we do when she does it."
Hierna stapt het presidentiële paar op Air Force One en vliegt naar Dallas. Het is mooi zonnig weer en Kennedy besluit om de beschermende top van de limousine te laten. De gouverneur van Texas, John Connally en zijn vrouw Nelly, zitten al op hen te wachten in de auto. De stoet rijdt door de straten van Dallas en wordt toegejuicht door duizenden mensen. Als de auto rond half 1 Dealy Plaza opdraait, moet de limousine een scherpe bocht maken net voor de Texas School Book Depository. De stoet remt dus enigszins af. Boven, op de vijfde etage, wacht Lee Harvey Oswald met zijn geweer. Sinds een maand werkt hij bij de Depository en die ochtend heeft hij zijn geweer in een bruine papieren zak meegenomen naar zijn werk. Hij heeft zich verschanst achter stapels dozen met schoolboeken. Terwijl zijn collega's allemaal de straat op gaan om het presidentiële paar toe te juichen, richt hij zijn geweer op Kennedy's achterhoofd en schiet driemaal achter elkaar. Kennedy wordt tweemaal getroffen. Een kogel gaat door zijn nek heen, komt aan de voorkant weer naar buiten en verwondt de gouverneur die voor hem zit. De andere kogel slaat in zijn hersenpan. Hij valt bloedend neer op de schoot van zijn vrouw. Omstanders gillen, het gebeurt in fracties van seconden. Een heleboel hebben het moment net kunnen fotograferen, bij toeval! Als duidelijk is wat er gebeurd is, scheurt de limousine naar het dichtbijzijnde hospitaal, waar Kennedy om 1 uur bezwijkt aan zijn verwondingen. De gouverneur overleeft het wel.
Intussen hebben sommige mensen iets zien bewegen op de 5e etage en politiemensen doorzoeken de Book Depository. Lee Harvey Oswald, een ex-marinier met communistische sympathieën en een Russische vrouw, is intussen ontsnapt en schiet onderweg een politie agent, die hem tegen wil houden, neer. Om kwart voor 2 's middags wordt hij gearresteerd in een bioscoop waar hij zich verstopt heeft.
Twee dagen later wordt Oswald van het politiebureau overgebracht naar de County Jail. Dit wordt live op tv uitgezonden. Tot afschuw van de kijkers komt er ineens een man naar voren tussen de wachtende journalisten door, die een pistool op Oswald richt en hem dood schiet. Dit is Jack Ruby, een lokale nachtclub eigenaar. Oswald sterft een paar uur later aan zijn verwondingen en Ruby wordt gearresteerd. Dit is het begin van een oneindig aantal onderzoeken en samenzweringstheorieën, die nu, 53 jaar later, nog steeds de ronde doen.
Foto's van links naar rechts en van boven naar beneden:
Texas School Book Depository, het raam van waaruit Oswald schoot (1 na hoogste etage), plek waar het eerste schot de auto raakte, bordje First Shot, de zgn. 'Grassy Knoll' waar veel mensen stonden te zwaaien, bordje met foto van bloemen na de moord neergelegd op

Grassy Knoll.
Je wandelt de tentoonstelling door met een I-Pad waarop verteld wordt wat er allemaal gebeurde, van minuut tot minuut. Ook de nasleep wordt behandeld: de onderzoeken, de controversen, de onduidelijkheden, die nog steeds leven.
Foto's hiernaast: uitzicht over Dealy Plaza vanaf de hoogste etage (1 hoger dan de moordenaar zat), uitzicht dat Oswald had over Dealy Plaza (bomen waren toen wel stuk kleiner!), deel van de tentoonstelling met kostuum van agent die aan Oswald vastgeketend zat ten tijde van de aanslag door Jack Ruby, plek waar Oswald zich verschanst had, kranten uit 1963.
Wij bekijken ook nog een tentoonstelling over de amendementen op de Amerikaanse grondwet, die is op de 6e etage, 1 etage hoger dan vanwaar de moord gepleegd werd. Op de zgn. Sixth Floor (Amerikaanse telling begint al meteen op onze begane grond!) mag je helaas geen foto's maken. De foto's die je hier ziet, zijn van de website

geplukt. Ik kan wel foto's maken op de etage erboven en het is een vreemde gewaarwording dan Dealy Plaza vanuit het perspectief van de schutter te zien. Voor ons is dit Living History: ik kan me nog herinneren dat mijn ouders zeer geschrokken waren door de moord en dat mijn moeder huilde. Ook keken wij volgens mij overdag naar tv, iets dat normaal niet gebeurde (er was in die tijd geen daytime tv!). De beelden van de moord hebben wij tientallen malen gezien, nog vorig jaar was er (weer) een documentaire over de moord, omdat de details nog steeds niet erg duidelijk zijn....
Wij moeten even bijkomen na alle informatie, wij zijn ruim 3 uur bezig geweest! Wij drinken een kop thee bij de Museum Store en lopen dan door de miezerregen naar het Kennedy Monument, een blok terug. Het is een spuuglelijk betonnen blok met een zwarte steen middenin met zijn naam erop. Volgens info in het museum heeft Jacqueline Kennedy dit monument laten ontwerpen door een architect. Ik vind altijd dat zij heel veel smaak had, maar dit laat iets te wensen over.
Wij rijden terug naar het hotel en frissen ons wat op. Vanavond dineren wij bij Seasons 52, een keten van restaurants waar wij nog nooit geweest zijn. Ze zitten door de hele States, maar in Texas alleen in Dallas en Houston. Arnold heeft een giftcard gekregen en daarom willen wij dit eens uitproberen. Het restaurant zit in een chique mall en het is er erg druk. Gelukkig heb ik op het laatste moment nog gereserveerd, vanuit de hotelkamer, dus wij hoeven niet te wachten. Onze ober is een zeer goedgemutste en klantvriendelijke African American, die snel onze drankjes brengt en op humoristische wijze ons bedient. Ik informeer naar de Flat Breads, een van de specialiteiten. Zijn die bedoeld als appetizer of als hoofdgerecht? Of kan ik dan beter de forel bestellen? Roger raadt de forel aan. Maar even later komt een vrouwelijke kok langs met een flat bread voor ons om te proeven, 'zodat wij hem volgende keer kunnen bestellen'! Wij hoeven er niet voor te betalen! Fantastisch, en hij smaakt

verrukkelijk. Het is een soort Flammenkuchen, maar dan met artisjok en tomaat.
Hierna komen onze salades: Arnold heeft er eentje van Golden Beets, gele rode bietjes zeg maar, met geitenkaas. Ik heb als hoofdgerecht forel met gefrituurde worteltjes, Arnold tonijn op zwarte (!) rijst, heel speciaal. Ik kan niet eens alles op, vanwege het Flat Bread! Dan komt Roger langs met een bord met daarop snoezige mini desserts. De bedoeling is natuurlijk dat wij daarvan iets uitzoeken! Ik neem iets met witte chocola en een cannoli, Arnold heeft er eentje met chocola. Het is allemaal geweldig en zeer stylish! Zelfs de thee en koffie worden chique geserveerd. Wat een ellende dat je in Austin niet zo'n tent hebt!
We rijden dan richting de Dallas Comedy House, in een wat afgeleefde buurt naast het centrum, waar wij vanavond naar de That '90s Show gaan. Een komische terugblik op de negentiger jaren door ervaringsdeskundigen! 6 komieken van rond de 30 halen herinneringen naar boven uit de tijd van Ethan Hawke, de Titanic film, Carlos Santana (die zijn comeback maakte in die tijd), Jodie Foster, Tamagotchis en nog veel meer. Er zijn natuurlijk ook veel verwijzingen naar typisch Amerikaanse dingen zoals de gameshow 'Who wants to be a Millionaire', en een quiz voor pubers. Een van de dames loopt met een Tamagotchi en geeft die aan een meisje in het publiek om ervoor te zorgen. Aan het eind van de show blijkt de namaakpet

overleden en is de actrice ontroostbaar! Ik herinner me dat Tania ook zo'n ding had en dat ik het moest verzorgen als zij naar school ging! O wee, als het beest op apegapen lag!
Het publiek is tussen de 25 en 35 jaar, schatten wij en wij vallen dus wel een beetje uit de toon. Maar wij hebben toch lol. Je zit aan kleine tafeltjes en een serveerster loopt rond om de bestelling op te nemen.
Om 10 uur is de show afgelopen en gaan wij naar het hotel terug. Helaas gaat vandaag de klok een uur terug, op zomertijd, dus verliezen wij een uur!

Zondagmorgen zijn wij daarom niet echt vroeg: wij staan om 9 uur op (nog steeds maar 8 uur wintertijd natuurlijk;).
Het zit allemaal niet mee. Wij willen eigenlijk weer bij Denny's gaan ontbijten, maar als wij daar om kwart over 10 aankomen, is het vreselijk druk. Wij moeten 20 minuten wachten op een tafeltje en als wij gezeten zijn, komt er maar niemand om de bestelling op te nemen. Aan de tafels om ons heen zit iedereen op eten te wachten. Bij de ontvangstbalie hingen al borden 'we hire....'. Ze hebben blijkbaar enorm personeelstekort, zowel in de keuken als in de bediening. Na nogmaals een kwartier waarin geen serveerster zich laat zien, verlaten wij het pand. Wij rijden naar de IHOP, maar daar zien wij hetzelfde plaatje: lange rijen mensen en We Hire plakkaten. Uiteindelijk vinden wij de Original Market Diner, waar het ook druk is, maar waar de bediening in ieder geval snel en goed

is. Het is van een Griekse familie! Wij bestellen Eggs Benedict en die staan heel snel voor onze neus. Ze zijn prima en zo kunnen wij versterkt de dag beginnen. Het is dan wel al bijna half 12! Maar dat is op zich niet heel erg, want het is vandaag koud en miezerig, maar 7 graden!! Wij lopen te rillen in onze dunne jasjes, zijn geen echte kou meer gewend.
Wij rijden naar Pioneer Plaza, even ten zuiden van Downtown Dallas. Daar is een reeks sculpturen van een kudde koeien met cowboys in brons te bewonderen. Je moet er bij parkeermeters parkeren. Als ik net sta te kijken of en hoe je moet betalen (het is tenslotte zondagmorgen!), komt de eigenaar van de auto voor ons aanlopen. Hij biedt ons zijn plaats aan, want daar staat nog een uur op de meter! Erg aardig. De kudde koeien is opgericht ter ere van de Cattle Drives die in de tweede helft van de negentiende eeuw plaatsvonden op het zgn. Shawnee Trail, voordat de Chisholm Trail de belangrijkste 'verkeersader' voor vee werd. Er staan 49 koeien en 3 cowboys, gemaakt door Robert Summers uit Glen Rose, TX. Het is ongelooflijk levensecht, en je waant je middenin een aflevering van Rawhide! Wij maken veel foto's. De koeien lopen zelfs door een riviertje heen!
Het is nog steeds koud, dus duiken wij nu een museum in. De keuze is gevallen op het DMA, Dallas Museum of Art. Als wij aan komen rijden staat er een lange rij voor de ondergrondse parkeergarage en wij vragen ons af wat al die

drukte is op de zondag. Even later blijkt dat er vandaag net een tentoonstelling geopend is van Mexicaanse kunst met artiesten als Diego Rivera en Frida Kahlo! Dat is blijkbaar zeer populair hier. Als wij eindelijk in het museum aankomen, staan er enorm lange rijen te wachten voordat zij de tentoonstellingzalen in mogen. Wij kiezen ervoor om de permanente exposities te bekijken, die zijn gratis en er zijn geen rijen. Er is van alles te zien: schilderijen, standbeelden, film art, fotografie, van de Grieken en Romeinen tot aan nu. Er wordt bijv. een film vertoond van ene Carey Young, die gefilmd heeft in het Brusselse Palais de Justice, een majestueus gebouw! Verder hangen er een aantal niet onverdienstelijke Hollandse meesters en Franse impressionisten. Wij slenteren door het enorme gebouw, dat vreemd in elkaar zit. Ook is er een aparte vleugel met de hele inrichting van het huis van Wendy en Emery Reeves, een cosmopolitisch echtpaar dat het huis van Coco Chanel in Frankrijk kocht en haar inrichting deels bewaarde. Er staan allerlei meubels die van Coco waren. Churchill was een goede vriend van de Reeves en verbleef soms maanden aaneen in hun huis om bij te komen van de stress van de politiek!
Het is allemaal zeer interessant, zeer gevarieerd en indrukwekkend. Om half 3 drinken wij een kop thee in het Museum café. De menigte is alleen nog maar aangedikt, hoewel het museum om 5 uur dicht gaat! Wij stappen in de auto en gaan op huis aan, want dat ligt nog 4 uur hier vandaan. Dat doen wij er ook wel over en precies om 7 uur lopen wij de Texas Roadhouse in San Marcos binnen voor ons gebruikelijke afsluitende etentje. Ook hier lange wachtrijen! Het is Spring Break, dat zal er wel debet aan zijn. Normaal hoeven wij nooit langer dan een minuut of 5 te wachten! Na een uitstekend steakdinner zoeken wij ons appartement weer op waar het Pommetje ons ongeduldig opwacht. Ze heeft in onze absentie niet stilgezeten en paaseitjes gestolen uit een schaaltje. Die liggen overal verspreid, sommigen zelfs aangegeten! Die stoute Pomedori!!