Een frisse start

Als de jongelui weer veilig in Nederland aangekomen zijn, kunnen wij onze normale activiteiten weer oppakken. En weer bijslapen! Wij merken toch wel dat wij geen twintig meer zijn, en dat zulke drukke weken er enigszins inhakken. Vrijdag neem ik Harriet en Gail eindelijk mee uit lunchen bij het Price Center, een uitgestelde traktatie. Het is erg rustig en wij genieten uitgebreid van een zalig gyros broodje en wisselen levensverhalen uit. Het is vreselijk koud en ik moet Harriet even aankleden voordat zij naar buiten wandelt, het is misschien 5 graden en koude wind! Als Gail en ik The Palazzo uitrijden, zien wij een bord staan dat waarschuwt voor het bevriezen van leidingen enz. : je moet je verwarming aan laten staan en je kranen laten druppen!!
Zaterdag ruimen Arnold en ik de kerstboom op en pakt Arnold alle kerstspullen weer in. Wij hebben drie dozen: een voor Tania, een voor ons om mee naar Nederland te nemen (alsof wij daar al niet genoeg kerstspullen hebben ;) en een voor de verkoop! Ik ben erg moe het weekend, maar toch rijden wij zaterdagavond naar San Antonio om daar de lichtjes langs de Riverwalk te bekijken.

Laatste kans, want maandag worden ze weggehaald. Het is uitgestorven op de Riverwalk! Er giert een koude wind en er zijn maar weinig voetgangers. Heel anders dan in de zomer wanneer je mannetje aan mannetje voortschuifelt hier op de smalle voetpaden langs het water. De verlichting is wat summierder dan ik me had voorgesteld: er hangen strengen lichtjes in de bomen, die aan en uit pinkelen, zodat het net regendruppels lijken. De boomstammen zijn verder niet versierd. Wij besluiten bij de Rainforest Café te eten, uit nostalgische overwegingen, want daar gingen wij vroeger met Tania ook heen! Het blijkt geen goede keuze. Wij worden in de wacht gezet, maar gelukkig is er een bar, dus wij bestellen een pilsje en gaan keurig zitten wachten. Na bijna een half uur gaat Arnold maar eens vragen hoe het zit, zo druk is het nu ook weer niet. Blijkt dat wij niet eens op de lijst staan. Maar we mogen wel naar boven. Deze Rainforest is over 3 etages verdeeld. Dat is niet zo leuk als anders, want normaal gesproken heb je bijvoorbeeld een kudde olifanten die zo nu en dan trompettert. En zijn er wanden waarlangs het 'regent'. Nu blijken er maar twee olifanten te zijn, op de tweede etage. Op de eerste etage staan alleen een halve tijger en een aquarium. Wij moeten nu weer lang wachten op ons eten en als het komt, blijkt de order ook niet helemaal feilloos. Maar de bediening is nergens te bekennen. Als wij het bijna op hebben, komen ze vragen of alles OK was. Nee, maar er was niemand om ons beklag bij te doen. Zo zie je, nostalgie is een slechte raadgever!

Zo zit de eerste week van het nieuwe jaar er alweer op. Goede voornemens heb ik normaal gesproken niet. Maar dit jaar neem ik me voor om het afscheid hier en de transitie naar Nederland zo elegant en netjes mogelijk te laten verlopen. Dat het afscheid moeilijk gaat worden, staat als een paal boven water! Arnold heeft in december een nieuwe baan aangeboden gekregen en die ook aangenomen. Hij wordt Quality Manager voor LED modules, world-wide en voor alle aspecten (dus niet alleen in de ontwikkeling, maar ook voor klanten, toeleveranciers en fabricage). Een hele kluif! Standplaats wordt uiteraard weer Eindhoven, maar er zal ook wel veel gereis bij komen kijken. Dit betekent dat wij in principe weer terug gaan naar Helmond, maar wat wij met ons huis gaan doen, is nog niet helemaal zeker. Verkopen? Verbouwen? Iets anders huren? Of iets anders kopen? Ik pieker me alvast een slag in de rondte over deze vragen! Maar eerst moeten wij in Texas nog een heleboel afronden. Het aftellen is begonnen, maar de lancering nog niet nabij.
De volgende week neem ik eerst maar weer eens een lekkere massage bij Jody: goed voor het wegwerken van alle stress en vermoeidheid.
Chris en Gaby gaan wintersporten, dus ik moet voor Katy zorgen.
Vrijdagmiddag is het eindelijk zover: ik kan mijn 'Shingles Shot' halen, een injectie tegen gordelroos. Dat is hier na je 60e een aanrader, omdat blijkbaar 1 op de 2 of 3 mensen op latere leeftijd gordelroos krijgt. Als je ooit waterpokken hebt gehad, schijnt dat virus op latere leeftijd als gordelroos terug te kunnen komen en veel schade aan te richten. Dus ik ben wel voor. Heb er in Nederland nog nooit van gehoord. Maar zo eenvoudig is het allemaal niet, want met mijn doktersrecept zou je bij de Walgreens een injectie kunnen halen en dat lukt niet: ik ben er niet voor verzekerd blijkt. Als ik de verzekering bel, wordt dat ook bevestigd. Maar als Arnold later emailt, blijkt dat het wel verzekerd is, als je het door de dokter laat doen !?! Dus weer terug naar de dokter. Na veel vijven en zessen heb ik eindelijk een afspraak kunnen maken voor zowel Arnold als

mijzelf. De avond tevoren krijg ik een telefoontje: ze hebben nog maar 1 shot liggen, dus Arnold moet later komen! Toestanden. Gelukkig heb ik geen last van de injectie en kan deze episode weer als gesloten worden beschouwd.
Zondag hebben wij een uitje. Vlak voor Oudjaar kregen wij een papieren (!) uitnodiging voor een Fundraiser Gala voor het Internationale Pianofestival van Texas State University. Waarschijnlijk omdat wij lid zijn van de Friends of Fine Arts. Je moet $75 betalen en krijgt daarvoor een concert aangeboden in een privéwoning, ergens in de buurt van Boerne, een uur hiervandaan. Wij zijn geïntrigeerd, dus geven wij ons op. Het Pianofestival wordt eens per jaar gehouden en is een competitie voor jonge pianisten uit de hele wereld. Vorig jaar deden er jongeren mee van 35 verschillende nationaliteiten.
Dus om kwart voor 2 stappen wij in de auto en rijden wij naar het huis van Dr. Peter Petroff, de lokale weldoener. De laatste 10 mijl

leidt de weg ons heuvel op heuvel af, middenin de Hill Country. Er staan voortdurend borden langs de weg met 'Flood Gauge' en meetlatten tot waar het water kan stijgen. Als het hier fors regent, kun je nergens meer heen! En er is voor vandaag ook veel regen voorspeld. Ik word er wel een beetje nerveus van, maar vooruit. Als wij om tien voor 3 aankomen bij de riante woning van de Petroffs, in the middle of nowhere, staan er slechts een handvol auto's. Wij worden welkom geheten door Cindy Hessong, de Program Director van het festival. Ze leidt ons naar de muziekkamer van het huis, waar een grote vleugel staat op een podiumpje, met een enorme nepkerstboom ernaast. Er staan zo'n 50 klapstoeltjes in de ruimte en er zit een handjevol mensen. Al snel blijkt dat de Fundraiser geen groot succes is: behalve de pianisten van vanmiddag, zitten er nog twee andere koppels als wij. De pianisten hebben wat familie meegenomen, maar de vraag is of die wel $75 betaald hebben! Later horen wij dat dit de eerste keer is dat er zo'n Fundraiser gehouden wordt, dus iedereen moet er zeker nog aan wennen. Het pianofestival bestaat intussen een jaar of 7 en heeft een aantal grote sponsors waardoor het prijzengeld in die jaren gegroeid is van $5000 tot $40.000!
De middag wordt geopend door Dr. Jason Kwak, de directeur van het Festival en zelf pianist. Hij speelt iets van Liszt en Brahms. Daarna volgen twee Aziatische meisjes, een van 15 en eentje van 17, die ook bravourestukken ten gehore geven van Liszt, Beethoven en Debussy. Ze spelen allemaal geweldig, maar het is mij een beetje teveel bravoure: het toetsenbord wordt van links naar rechts en van rechts naar links behamerd, het volume zwelt aan en weer af, handen flitsen over elkaar heen, er wordt zwaar geademd, dit is topsport!!
Vervolgens is de winnaar van het festival van vorig jaar aan de beurt, een jonge knul uit Indonesië, met een mooi batikshirt aan, genaamd Martin Kesuma. Hij speelt een stuk van Granados. Het concert wordt afgesloten door Daria Rabotkina, de nieuwe assistent directeur van

het festival, een Russische jongedame in flapperdress. Want zij speelt de Rhapsody in Blue van Gershwin. Na al dit pianogeweld ben ik wel toe aan een borrel. Die wordt onmiddelijk gefourneerd! Er is een uitgebreid hors d'oeuvre buffet aangericht in de hal en er staan ook allemaal tafels gedekt. In de uitnodiging stond dat er 'heavy hors d'oeuvre' geserveerd zouden worden door een franse kok. Later blijkt dat de vrouw des huizes zelf iets gemaakt heeft. Het buffet is er niet minder om: gerookte zalm, garnalen op twee manieren, pasteien, vers fruit. Heerlijk allemaal. Wij krijgen een filmpje te zien over het festival van vorig jaar en worden dan aan tafel genood. Wisten niet dat er ook nog een warme maaltijd aan vast zat. Overal zijn borden neergezet met daarop een of andere runderrollade, aardappelpuree en haricots verts. Het is lekker, alhoewel een beetje lauw! Wij zitten aan tafel met de Aziatische club: de jonge meisjes en Jason Kwak, die Koreaans blijkt te zijn. Ook Cindy Hessong neemt plaats aan onze tafel en vertelt zeer enthousiast over hoe het festival verloopt. Zij is 'moeder' van alle jongeren die uit de hele wereld naar San Marcos komen en waakt over hun welzijn tijdens hun verblijf hier. Ze slaapt ook op de campus met hen. Het is een hele organisatie: de jongeren krijgen allemaal lessen van Amerikaanse pianisten en doen mee aan Master Classes.
Om half 6 nemen wij afscheid, want thuis zit een uitgehongerde poes!!