Birth of the Republic

Maandag begint weer met Muziek. Bob is weer beter en zit op zijn preekstoel (of liever gezegd zijn rollator), terwijl hij enthousiast over de Barok uitwijdt. Was Patricia, een van mijn Franse studenten er vorige keren ook bij, nu is ook Paula present, een andere Franse student van vorig jaar! Het is altijd een verrassing wie je nu weer tegen komt! De week zit weer vol met activiteiten: dinsdagavond maak ik samen met Gail mandjes voor de Silent Auction van de Animal Shelter Mutt Strutt. Dat is de jaarlijkse fundraiser. Ik heb een heleboel bij elkaar verzameld en wij gaan mandjes maken met thema's als 'Cat Lady', 'Kitty Perry', 'Travel Dog' en 'Spiffy Dog'. Wij hebben alleen niet genoeg vulpapier om onder de artikelen te doen, dus wij kunnen de mandjes nog niet afmaken.
Woensdag gaat Arnold naar de Schotse Ritus in Austin. Die komen maar een paar keer per jaar bij elkaar en hij heeft niet veel mogelijkheden meer om erbij te zijn. De meeting wordt voorafgegaan door een maaltijd, uiteraard................BBQ!
Vrijdagmiddag heeft de Cottage Kitchen in Cock's House een wel heel speciaal menu: Palmer's Pecan Crusted Chicken en de

Breadpudding van de Root Cellar. Ik vraag Arnold of hij een keertje tijd heeft om met mij erheen te gaan, want hij heeft het nog nooit gezien. Het menu blijkt te verleidelijk en hij zegt toe. Zo komen wij even na twaalven Cock's House binnenzwalken en treffen daar uiteraard de hele bende aan: Debbie (ditmaal met haar kleindochter), Rusty, Mary (en zelfs Jack!!) en Marianne. Helaas hebben zij geen plek meer aan tafel, dus zoeken wij een tafeltje in de achterkamer. De keukencrew zet er stoom onder, dus wij krijgen snel eten en daarna snel dessert en staan na een half uurtje weer buiten. Dat komt goed uit, want Arnold moet weer een telefoonmeeting in om 1 uur! Daarna rijdt hij naar de garage, want de Saab doet weer eens moeilijk. Nadat de voorbanden vervangen zijn, een maand geleden, trilt het stuur bij hoge snelheden erg en er is ook een vreemd geluid. Een paar uur later komt Arnold weer thuis..............met een andere auto! Blijkt dat een van de wiellagers gebroken is en die moet vervangen worden. Het is te gevaarlijk om zo met de auto door te rijden en wij willen morgen naar Washington on the Brazos, voor de viering van de Texaanse onafhankelijkheid. Dus heeft hij maar een huurauto gehaald. Wat een ellende!
Zaterdagmorgen vertrekken wij om half negen richting Washington on the Brazos, een klein plaatsje ten noordwesten van Houston, gelegen aan de Brazos rivier. Op 1 maart 1836 werd hier een Conventie bijeengeroepen van gedelegeerden uit heel Texas. Voorzitter was Richard Ellis. Eenenveertig gedelegeerden kwamen opdagen en benoemden een comité dat een verklaring van onafhankelijkheid van Mexico moest opstellen,want zij waren zeer verontwaardigd over de manier waarop de Mexicaanse regering de kolonisten behandelde. Binnen 24 uur stond er een onafhankelijks-verklaring op papier en als redenen voor de afscheiding van Mexico werd aangedragen het volgende:
- de grondwet van Mexico uit 1824 die een Federale Republiek oprichtte, werd door dictator Generaal Antonio López de Santa Anna met voeten getreden.
- de Mexicaanse regering had kolonisten uitgenodigd naar Texas te komen en hen vrijheid en een republiek beloofd, maar was daar later op teruggekomen. (Dit liet onvermeld dat de opstellers van deze onafhankelijksheidsverklaring jonge mannen waren die pas recent in Texas aangekomen waren uit andere staten en die daarmee het Immigratieverbod van Mexico uit 1830 genegeerd hadden. Zij waren dus illegalen op Mexicaans grondgebied!)
-Het grondgebied van Texas hoorde bij de Mexicaanse staat Coahuila, met als hoofdstad Saltillo, op 400 mijl afstand van Texas en het bestuur van Texas werd dus in het Spaans geregeld, voor de immigranten een "an unknown tongue".
- Rechten waar de kolonisten in de United States aan gewend waren, zoals het recht om wapens te dragen en het recht op juryrechtspraak, werden hen hier ontzegd.
- Er was geen publiek onderwijs systeem.
- Er was geen vrijheid van religie. Om grond te bezitten moesten kolonisten zich eerst bekeren tot het katholieke geloof.
Op 2 maart werd de declaratie zonder enig probleem accoord bevonden en ondertekend. De declaratie lijkt in veel opzichten op de Declaration of Independence van de Verenigde Staten, omdat een aantal van de opstellers daarmee bekend waren. Door het ondertekenen van deze Declaratie werd de Republiek van Texas een feit. Zestig man ondertekenden de declaratie, drie van hen waren geboren in Mexico, de andere 57 kwamen uit de Verenigde Staten. Het merendeel van hen was echter minder dan een jaar in Texas, dus in feite illegalen.
Vervolgens begon de conventie meteen met het opstellen van een grondwet. Terwijl men hiermee bezig is, komen er steeds verontrustende missiven van Captain William Travis, die in de Alamo probeert stand te houden tegen Generaal de Santa Anna en zijn leger. Op 6 maart valt de Alamo maar de gedelegeerden gaan stug door met

het opstellen van een grondwet. Pas op 17 maart wordt de Conventie opgeheven en gaat iedereen zijns weegs, sommigen om hun huis en haard te beschermen tegen het oprukkende Mexicaanse leger, anderen om de wapens tegen de Santa Anna op te nemen. Op 21 april wordt Generaal de Santa Anna bij San Jacinto uiteindelijk in 18 minuten verslagen door het leger van Sam Houston, waarmee de Texaanse Republiek een onafhankelijk land wordt. Je begrijpt: dit is heilige grond voor de Texanen (those who were born here and those who got here as fast as they could!).
Wij komen om half 11 bij het Washington on the Brazos Historic Site aan, en hebben mazzel: wij kunnen nog net dichtbij parkeren. Helaas is het weer vandaag miezerig. Wij hebben allebei onze nieuwe poncho aan en gaan goedgemutst (letterlijk) de regen in. In een openlucht theater wordt de opstelling van de Onafhankelijkheidsverklaring nagespeeld, met al het gebekvecht, het patriotisme en de onmin waarmee dat gepaard ging. Er komt echt een boodschapper te paard met brieven van Travis en later Houston. De man gallopeert zo snel weer weg, dat hij tweemaal zijn hoed moet achterlaten!
De acteurs spelen historische figuren na: Richard Ellis, voorzitter van de Conventie, Sam Houston (later aangesteld als leider van het leger van de kolonisten), Robert Potter (zo te horen nogal een lastig kereltje!), James Collinsworth en Lorenzo de Savala (die er helaas niet echt Mexicaans uit ziet!). Na dit officiële gedeelte dat deels verregent, lopen wij het

museum van het park binnen. Hier speelt een reenactor een 19e eeuwse reizende kwakzalver, Dr. Balthasar, die een of ander wonderelixer verkoopt. Hij heeft een schitterend verhaal en betrekt ook allerlei kerels uit het publiek bij zijn act. Eigenlijk zou dit ook in het amfitheater plaats vinden, maar vanwege de regen heeft hij nu bezit genomen van het filmzaaltje van het museum. Maar dat is wel wat aan de kleine kant. Alle stoelen zijn bezet en aan weerszijden staan men mannetje aan mannetje. Als het afgelopen is, halen wij een hot dog bij een van de food trucks en daarna lopen wij naar het legerkamp. Een groep legertenten staat was mistroostig in de regen. Als wij aan komen lopen, is een groep mannen net bezig een kanon af te vuren met donderend geweld. Daarna wordt geschoten met musketten. Allemaal voor de historische couleur locale! Als de kruitdamp opgetrokken is, lopen wij naar Independence Hall. Het dorpje Washington on the Brazos bestaat niet meer, men heeft het een en ander herbouwd, zoals Independence Hall. Het is niet meer dan een houten schuur, met een tafel met stoelen eromheen. Ernaast staat een gedenksteen met de tekst : 'On this spot was made the Declaration of Independence of Texas, March 2, 1836'. Ieder jaar wordt hier een krans gelegd.
Ik ga achter de tafel staan en probeer me in te denken hoe dat er allemaal uit heeft gezien, 40 man ruim twee weken in zo'n kleine ruimte, bekvechtend, maar bezeten van 1 gedachte: een eigen land!

Hierna lopen wij naar de nabijgelegen Barrington Farm, het vroegere huis van de laatste president van de Republiek van Texas, Anson Jones. Jones was een arts en hij arriveerde in Texas in 1833. Hij werd al snel de politiek ingezogen en werd congressman, senator en Secretary of State. In 1844 werd hij verkozen tot president van de Republiek. Helaas werd Texas op 29 februari 1846 de 28e staat van de Verenigde Staten en Anson Jones verklaarde: "The final act in this great drama is now performed. The Republic of Texas is no more."
Hiermee eindigde zijn politieke carrière. Hij trok zich terug op Barrington Farm, het huis dat hij vlakbij Washington on the Brazos gebouwd had, samen met zijn vrouw Mary, vier kinderen, zijn zus, zijn schoonzus en 5 slaven. Op zijn grondstuk bevonden zich het woonhuis, twee hutjes voor de slaven, een keukengebouwtje, een rookhuis, een opslag voor de katoenoogst en een schuur. Reenactors laten hier het leven zien van een gezin in die tijd. Het woonhuis is origineel, de bijgebouwen zijn replica's. In de woonkamer zit een aantal mensen muziek te maken, in een slaapkamer zit een vrouw te spinnen. Buiten worden de dieren verzorgd: kippen, varkens en een paar Pineywood koeien, een zeer oud vleeskoeienras dat van Spaanse koeien afstamt, die in de 16e eeuw naar Mexico gebracht werden. Tegen het eind van de 19e eeuw was het ras bijna uitgestorven, maar tegenwoordig wordt het weer teruggefokt. Het is zeer hittebestendig en goed bestand tegen ziekten.
Hierna zoeken wij onze auto weer op en rijden wij in de nu stromende regen naar huis! Wij hebben nog geluk gehad met het weer.
Zondagmiddag hebben wij afgesproken met Gaby en Chris bij de Outerrim Escape Rooms in San Marcos. Wij gaan samen proberen te ontsnappen aan de Silicon Valley Challenge. Onze ervaring met de Kerst met Laurence en Tania smaakte naar meer en sinds kort is er nu ook een Escape Room hier. Wij moeten de wereld zien te redden van internationale afluisterapparatuur die ons via onze smartphones

en tv's dag en nacht in de gaten kan houden. Onze vriend David, die in Silicon Valley werkt, heeft hulp nodig! Het is een challenge met veel high tech onderdelen. Zo is er een apparaatje dat een toetsenbord op de muur kan projecteren. Ik ben de slimme tante die uitvindt dat het apparaatje op een voorgetekend rechthoekje geplaatst moet worden zodat een code ingetypt kan worden op de tafel, waarop vingerafdrukken stonden! Wij moeten steeds kaartjes met daarop binaire codes verzamelen. Eentje staat op een soort ventilatortje, dat je in een USB opening moet stoppen. Het gaat draaien en ineens is een code leesbaar, verlicht! Miraculeus. Ook hebben wij een 'Alexa' van Amazon in de kamer staan, waar wij vragen aan kunnen stellen. Wij hebben een uur de tijd om de juiste code te vinden die de deur moet ontgrendelen. En het lukt ons binnen 49 minuten! Wij roepen de code naar Alexa en ineens gaat de deur open!! Yeah!! Er worden foto's gemaakt en dan kunnen wij onze overwinning gaan vieren.
Op de square doen wij een drankje terwijl Gaby en Chris ons over hun trip naar Big Bend vertellen. Ze hebben een vracht aan interessante informatie en ook allerlei folders. Wij gaan over een paar weken naar Big Bend National Park en zijn heel nieuwsgierig naar hun bevindingen. Zij waren dusdanig onder de indruk van het natuurschoon, dat zij van plan zijn om volgend jaar weer te gaan. Het is ongeveer 8 uur rijden van San Marcos.
Wij pikken de Saab weer op bij de garage, hetgeen veel stuurmanskunst van Arnold vergt (hij staat helemaal ingesloten door andere auto's) en rijden dan naar New Braunfels om te dineren bij The Reel. Dat is een seafood restaurant en het is nu crawfish tijd. Crawfish oftewel rivierkreeftjes komen eigenlijk uit de Cajun keuken, maar zijn hier in Texas ook mateloos populair. In deze tijd van het jaar zijn er allerlei Crawfish Festivals! Wij bestellen een kilo als voorafje en peuzelen die met zijn allen lekker op. Je krijgt een plastic slab om en je eet alleen het staartje. De crawfish worden met pittige

Cajun kruiden gekookt en geserveerd met een aardappel en wat maïs. Daarna eten wij allemaal vis, behalve Gaby, die zin heeft in een pork chop! Het smaakt allemaal prima en dan is het weekend weer om!
Een ding is duidelijk: de lente is begonnen want overal staan de bluebonnets weer langs de weg!