Wisconsin

De benen begonnen weer te kriebelen na Chicago. De Amtrak (trein) bracht ons netjes terug naar Columbus. Reizen met de trein in de VS is heel anders dan in Europa. In de centrale hal moet je wachten tot de conducteur iedereen komt halen. In een lange rij loop je dan achter hem aan naar het perron, daar moet je tegen de hoofdconducteur zeggen waar je naar toe gaat en hij wijst je de coupe. Hij geeft via roze kaartjes boven de stoelen aan tot waar die bezet zijn. De hoofdconducteur komt je tijdig waarschuwen dat het tijd wordt om je spullen te pakken. Omdat het perron zo klein is, stopt de trein dan twee keer: 1x om de bagage uit te laden (die moet je apart inchecken) en 1x voor de passagiers. Nog geen

geautomatiseerde plaatsbewijzen, maar in al zijn knulligheid werkt het wel.

In twee dagen fietsen we verder over mooie, strak en vlak aangelegde fietsroutes naar Manitowoc. Het landschap bestaat nog steeds uit kleine boerderijen met soja- en maisvelden, boerenschuren, kerkjes en kleine stadjes met veevoerfabrieken. We eten heerlijk boerenijs bij de Kellyfamilie. Inderdaad: Ieren van oorsprong, dit is de vijfde generatie. We krijgen een warm en hartelijk welkom bij de warmshower van Derek en Heidi. Inderdaad: Duitsers van oorsprong. Hun dochtertje Rose (2 jaar!) geeft ons de volgende ochtend een yoga-demonstratie, wat erg grappig is.

Met het stoomschip de S.S. Badger maken we de overtocht over Lake Michigan. Het schip is al in 1950 gebouwd, heeft dienst gedaan als vrachtschip, werd afgedankt totdat een aantal zakenmannen zich erover ontfermden en het om lieten bouwen tot ferry. Het schip vaart nog steeds op kolen ondanks protesten en plannen voor meer milieubewuste mogelijkheden. De stoommaatschappij heeft zoveel invloed in de politiek dat men voorlopig mag blijven varen en het schip zelfs is toegevoegd aan de historic-heritage lijst. Vier uur varen en we zijn in Michigan, weer in een andere tijdzone (Eastern time).