Zomaar twee fietsdagen

Van Rapid City naar Interior
Omdat het vandaag heel warm gaat worden zitten we al om half zeven 's ochtends op de fiets. Het is zondag, de dag na 'Fourth of July', en er is weinig verkeer in de stad en op de weg. Op de kaart staan drie dorpjes dus we kunnen de dag mooi verdelen. Het eerste stuk gaat voorspoedig, beetje heuvelachtig, mooi landschap en genoeg te zien eer we de stad uit zijn. Het eerste dorpje ziet er keurig uit, een paar huizen met mooi aangelegde gazons. Er is een General Store annex autohandel, maar die is dicht op zondag. We fietsen lekker verder

naar het volgende dorpje. Vanuit de verte zie je al dat er weinig te doen is. Een paar huizen, een vervallen schuur en een dichtgetimmerd cafe. Jammer want we lusten wel een koffie ondertussen. In Scenic, de volgende plaats op de kaart is vast en zeker iets. Het is een kruising van wegen waarvan de ene leidt naar een goed bezocht National Park, dus daar móet minstens een benzinestation zijn.

Het is mooi fietsen langs een rivier, er zijn wat ruigere heuvels te zien en het warmt al aardig op, en daar is dan Scenic. We nemen de 'afslag' en rijden Mainstreet in waar geen levende ziel te bekennen is. Het is een echt spookstadje met grijze gebouwen (saloon met:
1906 'Indians allowed' op de gevel), het benzinestation is dicht, de frisdrankautomaat geroest, postkantoor gesloten. In een zijstraat zien we de Trade Post: dáar zal iets zijn. Ook dicht; alleen op zondag of voor altijd? We weten het niet. In de schaduw eten we brood met

pindakaas en komkommer. De flessen kunnen we hier niet vullen maar het is nog maar 30 mijl dus dat moet lukken. Er zijn wel thunderstorms voorspeld die we voor willen blijven dus we fietsen met nieuwe energie verder. De motorrijders die ons passeren zwaaien vriendelijk en er zijn nog steeds weinig auto's. Het wordt warmer en meer heuvelig en het water begint op te raken én de wind wordt steeds sterker, met rukwinden tegen. Op 6 mijl van Interior is de waterfles leeg en beginnen we naar een koud rootbeer te snakken. En dan ineens stopt er een auto. Een gezin uit Michigan staat ons op te wachten met een jerrycan. 'Hi guys, can we top you off?' Ze passeerden ons en wilden een praatje maken en ons water geven. Geweldig toch?

Verfrist fietsen we de laatste mijlen om in Interior bij de eerste bar die we zien te stoppen en verhit en bezweet naar binnen te stappen in de rokerige donkere ruimte. Er valt een stilte, alle hoofden draaien

om...maar al snel gaat het dronkemansgepraat verder. Het was twee uur 's middags en de locals waren al/nog dronken van de jaarlijkse rodeo die dit weekend was (ja, nu komen we ze overal tegen). Voor ons een blikje cola, een vaag praatje ("See you on the other side"??) en gauw naar buiten. Vanwege het komende noodweer besluiten we een motel te nemen en maar goed ook want de storm en later de hoosbuien zijn niet te zuinig. Dit geeft ons de gelegenheid om het dames voetbalteam van de USA wereldkampioen te zien worden in cafe The Wagonwheel. Wij zijn de enigen die er enthousiast over zijn.

Van Philip naar Pierre
26 mijl wind van opzij naar de truckstop (Thank you for supporting our independent truckstop), bocht naar links, 22 mijl wind in de rug, bocht naar rechts 35 mijl lang wind van opzij. Geen dorpjes alleen graansilo's (door storm omgewaaid), platgereden wapiti-herten en schildpadden langs de weg en dan ineens -natuurlijk na een laatste

heuvel- ben je in de hoofdstad van de staat South Dakota, Pierre (spreek uit: Pier). We steken onze eerste grote rivier de Missouri over en verliezen een uur omdat we in een nieuwe tijdzone komen. 135 pittige kilometers...maar morgen is de wind vast gedraaid!

Laura Ingalls Wilder Historic Highway
Het 'Kleine Huis op de Prairie' bestaat echt! Vroeger keken we de serie op tv, nu rijden we al een paar dagen op de US 14, de weg waarlangs Laura Ingalls Wilder (LIW) met haar familie in het begin van de pioniertijd heeft gereisd. Wat een leven moet dit geweest zijn. Steeds opnieuw beginnen. Een huis bouwen, werk zoeken, land bewerken, weer opbreken omdat iemand anders een claim op het land legt. In Kansas zijn ze begonnen, via Wisconsin naar Minnesota en uiteindelijk in Desmet, South Dakota waar de familie gebleven is. Daar dompelen wij ons onder in 'the little town on the prairie'. De LIW Homestead, een gereconstrueerde hut die Pa heeft gebouwd, de school waar Laura op heeft gezeten, het huis waarin de familie heeft gewoond, het huis van Laura en Almanzo, de school waar Laura les gaf. We kamperen onbeschut midden op de vlakke prairie in de harde prairiewind.

We zien die avond de 'pageant' (historisch schouwspel): een toneelstuk over het leven van de familie Ingalls. Van heinde en verre is men gekomen en we zitten tussen echte LIW fans. Haar boeken

worden nog steeds veel gelezen. Twee dagen later zijn we in Walnut Grove (van de tv serie!) bij het LIW museum en kamperen we aan de Plum Creek, uit het boek 'On the banks of Plum Creek'. Hier is in het weekend ook een pageant met een Nellie en Laura look-a-like-contest Helaas: de Holly Hobbiejurk is thuis gebleven. De volgende dag slaan we het 'Sodhouse on the prairie' toch maar even over en reizen door naar Minnesota.