Op weg naar Grand Coulee Dam

Ja, en dan ga je echt fietsen. Even wennen aan het op de fiets zitten, tent in- en uitpakken, alle spullen goed verdelen over de verschillende tassen. De afstanden zijn hier lang en zo hebben we al verschillende landschappen doorkruist. Vanuit Everett waren het akkerlanden met veel graan, langzaam overgaand in bebossing. De klim naar de Stevenspass was een pittige maar wel heel mooi en soms geheimzinnig door de mist die tussen de bergen hing, de watervallen die klaterden en de vele historische plekken verbonden aan de North Pacific Rail. Voor de afdaling moesten we alle warme kleding tevoorschijn halen, maar al snel daalden we af naar zonnige groene Alpenweiden. Deze omgeving inspireerde het stadje Leavenworth om in de jaren '60, toen het ten dode was opgeschreven, helemaal op de Beierse toer te gaan. Alles werd Beiers: de huizen met geraniums, de kleding van officials en zelfs de borden van de Subway en Starbucks zijn in 'oudbeierse' letters geschreven. Als de Amerikanen iets doen, doen ze het goed! Een mountainbike instructeur die we tegenkwamen adviseerde ons om langs Dry Falls te rijden, door onze eerste canyon . Tussen de wanden van een vroegere rivier en tot zover je kunt kijken, in het zachte late middaglicht.

30 km verderop zijn de Dry Falls. Na de ijstijden waren hier gigantische watervallen die nu een heel apart landschap hebben achterlaten: enorm hoge geribbelde rotsen en onze camping was op de bodem van al dit moois. De dag daarop naar de Couleedam. Deze ging door een volgende canyon, weinig verkeer en een aaneenschakeling van mooie plaatjes.

De meeste Amerikanen die we ontmoeten zijn nieuwsgierig naar waar we naartoe gaan. Soms vragen ze of we water nodig hebben en altijd wensen ze ons een 'safe trip' of 'take care, there are some strange people out there.' Daarnaast is elk antwoord dat je geeft aanleiding voor hen om een verhaal te vertellen over wat ze gisteren in de winkel gehoord hebben of dat een verre neef geld heeft op een Zwitserse bank. Één zo'n man gaf ons dan wel weer een zaklampje om veilig te kunnen kamperen.

De Grand Coulee dam is een enorme dam, bijna anderhalve kilometer breed. Gebouwd in de jaren '30 om de vele werklozen in de crisisperiode werk te geven en om electriciteit op te wekken. In de oorlog was hij klaar en werd de electriciteit vooral gebruikt voor de

vliegtuigbouw en -later- de ontwikkeling van de atoombom. Daarna kwam het ten goede aan de wijde omgeving. In de jaren '60 werd de dam uitgebreid zodat een enorm gebied kon worden geïrrigeerd. Dit ging wel ten koste van de zalmtrek waar de Indianen afhankelijk van waren en hun hele cyclus op hadden gebaseerd. De Indianen en andere bewoners zijn gecompenseerd en ontvangen nog ieder jaar een percentage van de opbrengst van de dam.