Door Albany naar de Oostkust

Albany is in 1609 gesticht door de Nederlanders en heette Beverwijck (handel in beverhuiden), Daarna is het nog een aantal keer van naam veranderd tot de Engelsen het definitief inpikten. De stad probeert uit alle macht om een beetje allure te krijgen en zich te onderscheiden van New York. Er wordt dus veel werk gemaakt van de staatsregering, die hier is gevestigd. Op de zondag dat wij er zijn is het hele stadscentrum echter uitgestorven. Het prachtige Statemuseum, het Frans aandoende parlement, The Egg (concertzaal) en het strak vormgegeven plein geven de stad

inderdaad een gaaf aanzicht, maar zonder koffietentjes, terrasjes en winkeltjes bruist het niet bepaald. In het museum zien we een indrukwekkende tentoonstelling over 9/11 met resten van het WTC en een verwoeste brandweerwagen. En het verhaal van de enige overlevende brandweerman van Unit 6, het eerst ter plaatse. Dat blijft wel even hangen.

Wij fietsen verder naar het oosten. In dit deel van het land komen we langs Amsterdam, Rotterdam, Middleburg, Oostburg (streng gelovig), maar ook door Syracuse, Rome, Greece, London, Dresden en Florence. De kolonisten hielden vast aan wat ze kenden, óf ze namen Indiaanse namen over, zoals Winnebago of Massachusetts (je mag geen 'Indianen' meer zeggen, want het zijn 'native Americans'; maar er is nog wel een overheidsbureau voor 'Indian Affairs')

De noordoostelijke staten waar we nu in rijden heten samen New England. De streek is prachtig met veel groene heuvels (en steile klimmetjes) en een paar magisch spiegelende meren. Hoe verder naar het oosten, hoe ouder de 'townships': 1752, 1685, 1630. We zoeken met behulp van Google maps en Galileo de rustige weggetjes op want het verkeer hier in het oosten is toch anders dan in het westen. Veel drukker, ongeduldiger, nog net even ervoor schieten, toeteren. Ook de mensen zijn iets minder relaxed, nog wel ontzettend aardig maar ze hebben gewoon minder tijd en zijn meer met zichzelf bezig. We ontdekken toevallig de geschiedenis van een bijzondere religieuze sekte uit de 18e eeuw. De 'shakers' (zo genoemd omdat zij zichzelf tijdens de mis in extase dansten) leefden in zelfvoorzienende families. Zij geloofden in gelijke behandeling van man en vrouw, het celibaat, vegetarisch eten en het ontwerpen van middelen om werk en leven gemakkelijker te maken, maar dan wel zonder tierelantijnen. Hun eenvoudige meubels dienen nog steeds als inspiratie voor

moderne meubelontwerpers. Tegenwoordig bestaat er nog maar één kleine gemeenschap.

De laatste fietsdagen geven een dubbel gevoel: er graag willen zijn maar ook de aankomst nog uit willen stellen omdat het dan echt voorbij is. In het stadje Pittsfield grijpen we de kans om de musical 'Mary Poppins' te zien. Een professioneel gezelschap met rollen voor verschillende schoolkinderen uit de stad. De musical was goed gedaan en de entourage van het oude koloniale theater maakte het tot een geweldige avond. De slogan van Mary:"Anything can happen, if you let it" geeft onze tocht goed weer (en is toevallig ook de slogan van Yellowstonegidsen... Watch out guys, anything can happen).

Met nog twee fietsdagen te gaan gebeurt er iets vervelends: in een heftige regenbui glijdt Maartje onderuit en kneust haar duimen en rib. Gelukkig valt het mee maar de laatste kilometers worden

daardoor wel zwaar en pijnlijk. De warm shower bij Colleen in Framingham is een welkome pleister op de wonde. En hoera, Boston is in zicht!