Hectische weken

Poeh, een blog schrijven wordt echt voort een opgaven. Er gebeurd zoveel en ik wil zoveel vertellen dat ik niet weet waar te beginnen en met zoveel uitstel maak ik het mezelf er niet makkelijker op. Ook heb ik vandaag een ontzettend heftige dag gehad hier in Phnom Penh. We hebben vandaag een geschiedenislesje gehad over het land, waarover later meer. Ik raap nu eventjes alle overgebleven stukjes energie bij elkaar om weer eens een prachtig verhaaltje te tikken.

Cambodja dus, er valt geen vinger op te leggen! Ik geniet volop van dit land, de prachtige natuur, veel vlak en dan uit het niets ineens een berg. De vriendelijke mensen, echt heel erg lief. Iedereen doet hier van alles maar er gebeurd eigenlijk niet echt iets. Heel raar gevoel bij dit land, wat ik nog niet helemaal weet te beschrijven maar het is echt prachtig. De huizen op palen, de hangmatten, de echte lach! Fietsend of met het hele gezin op de scooter. Elkaar liefhebben, spelen met de kinderen, met zijn alle bij elkaar…
Terug naar de dag waar we zijn geëindigd. We lagen al vroeg op bed en dat betekende dat we de dag daarna ook al op tijd wakker waren. Omdat er op Koh Rong geen wifi was had ik mooi eens tijd om een boek te lezen. Lekker rustig wakker worden. Met Maris ging het na omstandigheden goed en we konden mooi deelnemen aan de boottocht. Eerst hebben we een tijdje gesnorkeld en liggen chillen in de zon. Daarna mochten we onze eigen vis gaan vangen. Als een malle gooide ik mijn draad in het water en ondanks dat ik iedere keer het gevoel had een hele schol aan me haak te hebben hangen moest ik het doen met 0 op de teller. Ik had al helemaal bedacht hoe ik Tim van mijn vangsten ging vertellen maar ik heb uiteraard maar mooi mijn mond dicht gehouden. Gelukkig hadden de echte vissers telkens beet en zorgde ze toch nog voor een feestmaal later deze dag. We genoten op Long Beach van het witte zand en zagen na het eten van het gebbqde visje de prachtige zonsondergang. Gelukkig is het hier snel donker en konden we meteen door naar de lichtgevende plankton. Bizar dit. De lichtgevende beestjes 'vliegen' in het rond wanneer je door het water zwemt. Zo genoot ik al snorkelend van een prachtig vuurwerk. Deze dag was best wel slopend en na de maaltijd en wat geklets met onze Australische vriend lagen we weer saai en vroeg in bed. Iets van al dit ‘lekkere eten’ is toch niet helemaal goed voor je maag en later deze nacht waren Maris en ik gezellig aan het uhm ik noem het: synchroon kotsen! Let op, dit is een sport voor gevorderden. Je begrijpt dat we de dag daarna echt even pas op de plaats hebben gedaan. Langzaam opgestaan. Fruit gegeten. Op

het strand liggen lezen. Pannenkoek gegeten. Liggen slapen in het restaurant. Wandelingetje op het strand. Gedoucht, gelezen, gechillt. Genoten van een echte Spaanse Paella en nog meer genikst.

In mijn boek las ik de volgende zin: LEVEN, ERVAREN, LEREN, GROEIEN, DROMEN en DOEN. Dit vond ik eigenlijk best wel passend bij mijn reisleven op dit moment. Wat een mooi leven!

Verder.
De volgende dag vervolgde we onze reis. Uitgecheckt en richting de boot. Geen speedboot deze ochtend en dat betekende verplicht met de slowboat. Normaal is dit best leuk maar op deze wilde zee is dit echt maar dan ook echt geen pretje. Een helse vaartocht mag ik wel zeggen. Het begon grappig, met water dat

de boot binnen spetterde. Dit was natuurlijk ook maar even leuk. Vervolgens begon de eerste over te geven en nummer twee en nummer drie en een hele familie en ga zo door. Onze overbuurman liet ook nog even zijn fles whiskey op de grond stuiteren en deze smerige alcohol lucht liet ook mij even zweten. Ik concentreerde me op de horizon en nam een liedje in me hoofd. Jezus, wat was ik blij dat we aan land waren. We boekte de bus en gebruikte na daaagen zonder internet even de wifi bij ons oude hostel in Sihanoukville. De busrit naar Kampot was maar van korte duur en al bijna in de broek plassend zat ik het laatste uur uit. Rene had voor ons Arcadia geboekt, the place to be. Samen met Anthony arriveerde we bij het gezellige hostel. De sfeer is super en het ziet er allemaal erg gezellig uit. De gin & tonic avond sprak mij uiteraard wel aan en na de nodige borrels en een ontzettend goede pool wedstrijd met Patrick en Dirk kon ik weer voldaan mijn bedje in.

National parc
De volgende ochtend stond de wekker vroeg en was ik laat op. Mariska moet me haten nu (grapje)! Na het ontbijt liepen we de weg op om een scooter te huren. Hier hadden ze niks meer staan en daarom gingen we met de taxi naar het stadje. Samen achterop is hier de normaalste zaak van de wereld. Eenmaal in Kampot zelf huurde we een blitse Honda en konden we op weg naar het National Parc. We reden het eerste stuk fout, aangezien we westers zijn mochten we 1 dollar per persoon betalen voor de weg die vervolgens na een stukje rijden afgesloten bleek te zijn. Zo werkt dat. Gelukkig zagen we een mooi stukje Kampot en konden we daarna verder over de juiste route. Het was een lange rit, over de bergen. Met prachtige uitzichten. We reden richting het spookstadje. De verlaten kerk en het oude casino. Het is prachtig om te zien maar waarom dit hier nu eigenlijk staat? We hielden

onze eigen fotoshoot en trokken bekijks bij de bevolking hier. Na een korte break met noodles was het tijd om de lange weg terug te rijden. Na een rondje in de stad zijn we gaan douche en hebben we Nienke opgepikt om een kijkje te nemen op het festival. Dat klinkt natuurlijk hartstikke leuk maar helaas waren we een dagje te vroeg en zagen we eigenlijk alleen de opbouw van dit spektakel. We aten de beste spareribs van Cambodja (eten is echt een ding, het is speciaal om lekker te eten, of juist niet). Ik dronk wat theetjes in het hostel maar dit werd niet echt gerespecteerd door de mede backpackers en het barpersoneel. Vooruit, 1 biertje dan.

Papa jarig
De volgende dag stond ik op tijd naast me bed en ging even verder genieten van het uitzicht in de hangmat. Ik pakte me backpack in en sprong met me bikini, niet in het water maar, op de schommel. Na een happy birthday filmpje te hebben gemaakt voor papa ging ik toch nog even genieten van het koude water. Er is een leuk vlot waar je vanaf kunt springen, een kussen in het water, schommels, tubes van alles. Een echte backpackers plaats. Eenmaal opgedroogd konden we onze reis vervolgen en stapte we samen met onze 4 rugzakken op de scooter. Past makkelijk. Met afgestorven benen was ik toch blij dat we bij de bushalte aankwamen en konden we onze rit vervolgen richting Phnom Penh, de hoofdstad. We maakte nieuwe vrienden in het busje, Meng zeg maar Robbert. Een

hele lieve Cambodjaanse kerel. Ik at een vrucht die ik niet ken, ze noemen het orange maar het zag er uit als uhm taugé in een sinaasappel met zonder smaak. Klinkt dat goed? Eenmaal aangekomen zochten we het hostel en dumpte onze tas. We keken een film en ik facetimede met oa de jarig job. Hoera!

Zoals de titel zegt, hectische weken. Het is allemaal toch stiekem wel vermoeiend. Ik geniet, heel hard! Alleen mijn energie was momenteel een beetje op. De indrukken, het nadenken, uitstapjes en het reizen zijn momenteel slopend. Ik kon niet anders dan hier aan toegeven en deed een dagje helemaal niks. Natuurlijk kwam ik de kamer uit voor wat eten en hebben we een vliegticket geboekt naar Phuket maar het grootste deel van de dag lag ik op bed, luisterde muziek en speelde ik met me telefoon. Het was nodig om vandaag deze heftige dag te kunnen doorstaan.

‘’Cambodja. Het land dat zoveel heeft meegemaakt. Iets wat we ons nooit kunnen inbeelden maar waar ik regelmatig aan heb gedacht. Emotioneel om bij stil te staan maar zo krachtig hoe het zich opnieuw aan het vormen is.’’ Dit schreef ik eerder in mijn notities. Nadat ik werkelijk wist wat er allemaal gebeurd was. Het besef is vandaag zoveel groter geworden maar nog steeds is het totaal niet te bevatten. We wilde eerste naar het museum maar de tuktuk-meneer bracht

ons rechtstreeks naar de killingfields. Een van de plaatsen waar +/- 40 jaar geleden 1/4 van de Cambodjaanse bevolking is vermoord. Dit klinkt heel hard en dat is het ook. We deden een audiotour en luisterde op verschillende plaatsen naar wat er gebeurd is op die plek. Waar de gevangenen zijn aangekomen. Waar ze vermoord zijn. Waar de massagraven liggen. Waar de kinderen tegen bomen aan zijn geslagen. Waar de gedenkplaats is waar de schedels/botten liggen opgeslagen. Onderweg zie je witte stukken bot uit de grond steken en ook kleding. Door de regen etc worden nog steeds dingen zichtbaar. Bizar! Echt bizar! Heftig en indrukwekkend. Op de audioband waren ook verhalen te horen van mensen die het overleefd hebben of die mensen zijn kwijtgeraakt. Nu ik dit zo typ gaat er van alles door mijn hoofd. Kan ik dit wel zo op papier zetten? Klinkt dit niet te grof? Maar het is zoals het is. We gingen naar de het genocide museum. Dit is ooit gebouwd als school en

werd vervolgens door de Rode Khmer gebruikt als gevangenis. Je ziet hier bedden waarop mensen zijn gemarteld. Hokjes waar gevangen werden vast gehouden. Foto’s van iedereen die hier gezeten heeft en vervolgens is vermoord. Schilderingen over hoe de martelwerktuigen gebruikt werden. Ook hier deden we een audiotour. Heftige verhalen. Heftige beelden. Ontzettend veel informatie. Het is interessant, indrukwekkend, heftig en echt niet te bevatten. Wanneer je in zo’n lokaal/cel/museumdeel staat bedenk je je wat hier allemaal eerder is afgespeeld. Wie allemaal nog meer op die zelfde plek hebben gestaan en wat er met die mensen is gebeurd. Onmenselijk. Hoe kan een leger zijn eigen bevolking.. Bizar. Ik weet eigenlijk niet wat ik er verder op moet zeggen. Maris en ik zeiden tegen elkaar wat we er nog over kwijt wilde maar woorden schieten te kort. We aten en stortte ons daarna op ons blog en de foto’s van de afgelopen weken. Leeg voelt het. De energie die ik gister had opgebouwd is vandaag totaal opgeslokt door de indrukken die de geschiedenis van Cambodja heeft gemaakt. Mooi dat ik dit vandaag gezien heb en dat we dit verder kunnen vertellen.