#rondjezoazie

Jaja, de Filipijnen! De prachtige beelden die bij Expeditie Robinson voorbij kwamen. De witte stranden die altijd al een droom zijn geweest om ooit eens een kijkje bij te mogen nemen. Ze zeggen wel eens: ‘Dream it, do it!’ Dus daar is ze. Rechtstreeks vanaf het mooie Palawan. Wat hebben we al genoten van de Filipijnen en de Filipino’s (ik vind dit woord leuk) maar laten we beginnen met de helse reis hier naar toe. Hoewel de vele uren in de bus of het vliegtuig wel wennen en ook zelfs de uren wachtten vliegen haast voorbij maar toch voelde ik me deze rit een soort van dakloze. Na het diner gingen we naar de Airport in Kuta. Van wachtten krijg je honger en aangezien hier een La Place (?) te vinden was hebben we nog even een broodje gescoord. We konden vrij vlug het vliegtuig in en vertrokken naar Singapore. Onze eerste stop. Het vliegveld was best wel uitgestorven maar we konden ondertussen alweer wat eten halen (vliegen betekend veel en lekker en ook duur eten). Nadat ik me Subwaybroodje naar binnen had gewerkt zocht ik een bankje op en installeerde mezelf al knuffelend met mijn belangrijke-spullen-tas. De meisjes kwamen me wekken en we konden weer in de rij voor vlucht nummer twee. Ik kocht een flesje water voor 4 dollar, die mensen zijn gek hier, en ging verder voor ondertussen het derde slaapje van deze nacht. We kwamen aan in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen en dit was niet bepaald veel belovend.

Inge de Weijer

24 chapters

15 Apr 2020

Filipinoooos

March 13, 2016

|

Airportside, Porto Princesa Filipijnen

Jaja, de Filipijnen! De prachtige beelden die bij Expeditie Robinson voorbij kwamen. De witte stranden die altijd al een droom zijn geweest om ooit eens een kijkje bij te mogen nemen. Ze zeggen wel eens: ‘Dream it, do it!’ Dus daar is ze. Rechtstreeks vanaf het mooie Palawan. Wat hebben we al genoten van de Filipijnen en de Filipino’s (ik vind dit woord leuk) maar laten we beginnen met de helse reis hier naar toe. Hoewel de vele uren in de bus of het vliegtuig wel wennen en ook zelfs de uren wachtten vliegen haast voorbij maar toch voelde ik me deze rit een soort van dakloze. Na het diner gingen we naar de Airport in Kuta. Van wachtten krijg je honger en aangezien hier een La Place (?) te vinden was hebben we nog even een broodje gescoord. We konden vrij vlug het vliegtuig in en vertrokken naar Singapore. Onze eerste stop. Het vliegveld was best wel uitgestorven maar we konden ondertussen alweer wat eten halen (vliegen betekend veel en lekker en ook duur eten). Nadat ik me Subwaybroodje naar binnen had gewerkt zocht ik een bankje op en installeerde mezelf al knuffelend met mijn belangrijke-spullen-tas. De meisjes kwamen me wekken en we konden weer in de rij voor vlucht nummer twee. Ik kocht een flesje water voor 4 dollar, die mensen zijn gek hier, en ging verder voor ondertussen het derde slaapje van deze nacht. We kwamen aan in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen en dit was niet bepaald veel belovend.

We gingen met een bus een ritje langs de vliegtuigen maken om bij weer een nieuwe hal aan te komen en checkte opnieuw in. We konden niet pinnen en ook niet met ander geld betalen, dus. Het enige wat wel werkte was de Wifi, zo konden we mooi wat informatie winnen over dit nieuwe land. Onze derde vlucht had wat vertraging en ook de beenruimte werd bij ieder vliegmachine minder maaaar desalniettemin waren we tenslotte aangekomen in Porto Princesa. Deze keer hadden we een slaapplaats geboekt en ze zou ons ophalen maar natuurlijk was dat niet helemaal gelukt. We pakte het nieuwe vervoersmiddel: de tricycle. Dit is een scooter met een blikkenframe er omheen, waar je opgefrommeld in plaats kunt nemen als een soort van taxi. Ook rijden ze hier in een Jeepny. Dat is een Jeep maar dan net nie.

Oké, ik ben veel te moe om te schrijven.

Welterusten!

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2024 Travel Diaries. All rights reserved.