Na een enigzins korte voorbereiding, zijn de koffers gepakt. Nog even de laatste dingen aan de kant. Dit is meer om de onrust die ik ervaar te vermijden. Het is de allereerste keer dat Aranea niet mee gaat. En dat voelt heel raar. Dan komt de taxi voor en het gaat nu echt gebeuren. Zonder het hele gezin op vakantie. Ik kan mijn gevoel niet onderdrukken en begin, ondanks dat ik dat niet wil, te huilen. Dikke knuffel en weg.

De reis verloopt rustig. Iedereen is in gedachten. Bij aankomst op Schiphol merk je hoe druk het is. Toch al met al er snel doorheen. Nog even eten en een telefoontje naar huis. Aranea zeer verdrietig. Ze had toch graag meegewild. Dat doet pijn. Even gesproken en gelukkig alles weer rustig. Kan ik daar ooit wennen aan het gezin niet samen? Ik doe mijn best, maar wat is dat soms lastig.