In de ochtend wakker en snel aan het ontbijt. Dat “snel” konden we vergeten. Opnieuw netjes op een bankje zitten wachten totdat we aan de beurt waren.
Een beetje ongeduldig want we hadden een trein te halen en dan zit je er niet op te wachten op tegengehouden te worden door niet aan het ontbijt te kunnen.

Tot plotsklaps er een aantal Jappeners binnen kwamen gestormd. Zij wisten het voor elkaar te krijgen om direct aan tafel geplaatst te worden. Dit schoot bij mij en Alvin in het verkeerde keelgat. De dame in kwestie die het organiseerde had in de gaten wat er met ons gebeurde en zo snel als de Japanners een tafel hadden, hadden wij er ook één tafel.

Dit bedoel ik dus met vriendelijk zijn en dan ‘sorry’ zeggen!!!
Ik merkte dit vooral in Hiroshima op. (of het kwam door mijn eigen stemming?)

Ontbijt klaar en snel een taxi naar het station. We hadden een reis van 5 ½ uur voor de boeg. We moesten in totaal 5 treinen en/of metro’s en een kabeltrein halen. Hoe bedoel je, doorgewinterde reizigers.

De reis verliep voorspoedig. We wisten snel van het ene perron naar het andere perron te hoppen. Ik zou ons wel eens op een film willen zien. Zo achter elkaar aan. Ik ben dan meestal de hekkensluiter omdat ik ook niet zo snel kan.

Dat met die roltrap is ook nog wel een dingetje. Iedereen staat aan 1 kant zodat de andere kant vrij is om mensen door te laten. Op zich logisch, alleen mijn onbewuste is om rechts staan ingeschakeld en alles is natuurlijk links. Het stuur in de auto zit links. Ze rijden links, dus alles wordt vanuit links gedaan. En als recht georiënteerde had ik daar best moeite mee en zei Marissa regelmatig, ‘mam, de andere kant’.

Om in Koya-san te komen moet je naar boven met de kabeltrein. Een aparte ervaring. Je zit in een grote, enigszins lange tram die heel schuin tegen de berg staat.
Je stapt in door de trap op te lopen.

Na aankomst op het station van Koya-san zijn we direct op pad gegaan naar de tempel waar we zouden logeren bij de monniken.

Even een stukje historie over het plaatsje Koya-san. San betekent in het Japans berg. Dit dorp is een enorm religieus centrum sinds de 9e eeuw. De berg zelf is 900 meter en er zijn 8 andere bergen eromheen die de bladen van de lotus bloem symboliseren.
In die tijd was Koya omgeven door 1000 tempels. Op de dag van vandaag zijn er een kleine 100 tempels en kloosters en een boeddhistisch universiteit.

Koya is het hoofdkwartier van de Shingon secte en de Esoteric secte in Boeddhisme, deze zijn beïnvloed door de Tibetaanse Boeddhisme.
Koya is ook een belangrijke en populaire pelgrims route met meer dan een miljoen bezoekers per jaar.

Toen wij aankwamen was het heel rustig. Dus met die toeristen etc. Viel het gelukkig wel mee.

We kwamen in de middag aan bij het klooster en konden ons melden bij een soort van receptie. Ik had het gevoel dat we teruggingen naar een ander tijdperk. Het inchecken ging eenvoudig en uiteraard mochten we zonder schoenen, het klooster betreden. We werden begeleid door een monnik in opleiding die ons alle regels uitlegde. Zo zouden we om 17.30 uur ons diner hebben.

De kamer was klein en erg warm. Het was niet echt een kamer, maar een ruimte met schuifdeuren, dus heel gehorig. Dit zou nog wat worden. We hebben namelijk met zijn vieren in de kamer geslapen. Toen we in de ochtend wakker werden stelde ik voor om dit thuis ook eens te doen. Mijn voorstel werd direct af geserveerd.

Veel tijd hadden we dus niet meer. We wilden toch de eerste bezienswaardigheid zien.

Okunoin, een heel oude begraafplaats. Nu zullen jullie denken, waarom bezoek je een begraafplaats. Deze begraafplaats is een begraafplaats waar mensen zo’n 1100 jaar liggen. ( geen typ fout) De begraafplaats is omgeven door hele hoge bomen. We zagen hele speciale graven, hele oude en nieuwere graven. Om bij deze begraafplaats te komen moesten we 2 kilometer lopen. Dit pad bracht ons ook naar de Okunoin tempel en de Kukai’s mausoleum wat een simpel structuren vorm is. ( wanneer iemand precies weet hoe ik dit moet schrijven, laat mij dit dan weten)
Volgelingen geloven dat Kukai niet dood is gegaan, maar in een lange en diepe meditatie (Samdhi) en wacht op de komst van Miroky de boeddha van de toekomst.

Na dit gezien te hebben zijn we terug gelopen via een ander pad. Jurriaan wilde een put zien. Het verhaal ging, dat wanneer je in de put keek en je zag jezelf niet terug, je binnen 3 jaar zou overlijden. Waarom hij dit zo graag wilde doen, geen idee!! Maar we hebben allemaal gekeken in de put en ons gelukkig zelf teruggezien. Wat een opluchting.

Nadat we terugkwamen in het klooster kregen we ons diner geserveerd. Op de grond, op een kussen zittend moesten we eten. Het waren, zoals in Japan, een aantal kleine gerechtjes. Geen idee met welk gerecht te beginnen. Dus Alvin vroeg of iemand het aan ons uit wilde leggen. Het eten, helemaal veganistisch, was erg lekker.

We waren met het eten in ongeveer een ½ uur klaar. Langer er over doen of langzamer eten was geen optie. We aten immers al met stokjes. Hoe langzaam wil je eten.

Na het eten even uitbuiken, dit is een grapje. Ik ben gaan douchen of zoals ze in het Japans doen, zittend op een krukje en je dan wassen en afspoelen. Daarna in een erg heet bad en daarna nog een keer afdouchen. Ik was klaar voor de nacht.

Alvin, zo extravert als hij is, (grapje) had contact met een vrouw uit Milaan. Een artiest die 3 maanden had gewoond in dit klooster. Haar laatste week ging in. Duidelijk dat ze zichzelf terug moest vinden.
Ik liep in op het gesprek. Heel leuk. Er kwam nog een andere vrouw bij. Een Nederlandse die reeds 15 jaar in dit klooster kwam en die ook allerlei meditatie opleidingen had gedaan in dit klooster. Zij is een priester en vertelde mij dat ze haar tweede boek aan het schrijven is. Grappig hoe het kan verlopen en hoe klein de wereld is.

Maar om 20.30 uur was het tijd om naar bed te gaan. Om 21.00 zouden de lichten uitgaan en werd er van je verwacht dat je ging slapen.
Wij dit dus maar braaf doen, maar wat was het moeilijk om in slaap te komen op die harde matten en die warme ruimte.