Opnieuw via het hotel vervoer naar Battambang geregeld, eerst met een tuk-tuk om 6 uur naar de haven van Siem Réap, een half uurtje door de frisse morgen langs de armste buitenwijken. We wilden als eersten op de boot naar Battambang zijn. Bleek de boot niet om 7 uur, of half 8 maar om 8 uur te vertrekken. Natuurlijk ging hij toch om 10 voor 8 al onderweg, dus waren we maar anderhalf uur te vroeg. De dagen voor het vertrek hadden we allerlei verhalen gelezen over de tocht en we hebben daarom het hotel de tickets laten boeken en hen laten informeren of de boot, ondanks het droge seizoen, toch helemaal naar Battambang voer. Ja, helemaal naar Battambang.
De tocht ging over het grootste zoetwatermeer in zuid-oost Azië, het Boeung Tonle Sap. Een prachtige tocht langs allerlei drijvende dorpen en door grote velden met waterplanten. De boot was oud en viel onderweg stil, midden op het meer. De stuurman ging met zijn maat en een combinatietang naar de motor achter, en na 5 minuten konden we verder. Onderweg werden mensen en spullen in- en uitgeladen, waaronder een aantal backpackers. Bij de lunch ging iedereen van boord om fruit, cola en gebakken rijst te kopen. Opeens begonnen een aantal mannen de koffers van het dak van de boot te halen en over wankele planken dwars door de winkel naar achter te dragen. Niemand begreep wat er aan de hand was tot we twee aftandse pick-up trucks zagen waar de koffers achter op de laadbak werden vastgesjord. Zo'n 20 passagiers moesten op en in de laadbak gaan zitten; de boot ging niet verder. Precies waar we bang voor waren. Elly ging voorin zitten van een van de trucks en ik mocht, omdat ik een gitaar had, op de "achterbank" van de andere truck kruipen. Twee uur over smalle, stoffige karrensporen met alleen maar gaten. De andere passagiers hebben al die tijd in de brandende zon hun evenwicht moeten houden op de rand van de laadbak. Een godswonder dat er geen ongelukken zijn gebeurd. We hebben nog geprotesteerd via het hotel, maar het management van de boot maatschappij, The Angkor Express Boat, zei niet te weten dat er niet genoeg water was. Gelogen natuurlijk, want de boottocht kostte 25US$ per persoon tegen 8$ pp met een bus, die er maar half zo lang over doet. Als zij eerlijk waren geweest had niemand voor de boot/truck tocht gekozen.
Het zwembad in DeLux Villa in Battambang was heerlijk, net als de ontvangst en de kamer met uitzicht op het zwembad en de tuin. Weer goed gekozen. Het was nog steeds vreselijk heet, maar bij het zwembad goed uit te houden.
Het was het seizoen van de huwelijken. Van alle kanten klonk vanaf 5 uur 's morgens harde muziek en gebeden, tot zonsondergang. We zagen overal mega party-tenten waar iedereen in zijn mooiste kleren (lange mouwen en hoogsluitende blouses) zat te eten, drinken en foto's te maken.
We zijn met een tuk-tuk naar een enkelspoor spoorlijntje gegaan dat 10 km over de rijstvelden loopt om in het natte seizoen mensen en materiaal te vervoeren. Achterop de planken vloer is, vandaag de dag, een brommermotor met een aandrijfriem gemaakt. Zodra je een tegenligger tegenkomt, wordt een van de twee karretjes losgekoppeld van de spoorassen, naast de baan gezet, samen met de twee assen, en weer in elkaar gezet zodra het spoor vrij is.
De dag daarop zijn we met dezelfde tuk-tuk chauffeur naar de Killing Caves gereden. Was bij zijn geboortedorp. In een paar jaar tijd (eind jaren 70) zijn, alleen daar al, 20.000 Cambojaanse mannen, vrouwen en kinderen vermoord en van bovenaf in een grot gegooid door de Rode Khmer van Pol Pot. Griezelig, maar indrukwekkend hoe de bevolking weer de draad heeft opgepakt.
Toen we de grootste Wat (Vat Damrey Sar) bezochten vertelde een oudere taxichauffeur dat er een LaHaye straat was in het noorden van Battambang. Er is namelijk een al tientallen jaren durend conflict tussen Thailand en Cambodja over een Buddha beeld dat door de Cambodjanen is meegenomen (gestolen) een paar eeuwen geleden. In de 70er jaren is door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag besloten dat Thailand het beeld moet teruggeven aan de Wat in Battambang. Is overigens nog niet gebeurd, wat van tijd tot tijd leidt tot grenssluitingen tussen Cambodja en Thailand. De uitspraak heeft echter zoveel indruk gemaakt dat het gemeentebestuur in Battambang een van de hoofdstraten heeft hernoemd tot LaHaye street. We zijn ruim een kilometer de straat ingelopen (het was ver boven de 35'C), maar alle naambordjes (en alleen van Lahaye street!) waren weggehaald. Als enige bewijs van de aanwezigheid van Den Haag in Battambang was een visitekaartje van een hotel in de straat.
Bij de foto's: Elly in een lege boot om 06:30, drijvende kerk op Tonle Sap, twee drijvende winkels, lunch stop, eindelijk in Battambang, boven op de berg bij de Killing Caves, Killing Cave (2 maal), Wat Phnom Sapeau bij de Killing Caves, Elly bij het uitzichtpunt, samen op het spoor, tegenliggers naast de spoorbaan, zwembad van DeLux Villa, de bruiloft