Freeeeeeedom!!!

Na het schrijven van mijn vorige blog was mijn lichaam toch echt een beetje klaar met al die drukte. Niet alleen die van mij maar ook die van Nienke. Aangezien alle vrijwilligers om de beurt ziek waren, konden wij natuurlijk niet achterblijven. We werden wakker en voelde ons allebei behoorlijk slecht. Besloten om maar eens een dagje thuis te blijven. Aangezien de directeur bij ons op de gang woont, hoefden wij niet zo ver te lopen om ons ziek te melden. Hij gaf ons wat handige tips en vertelde ons dat mochten wij een dokter nodig hebben even bij hem langs moesten komen en niet zelf moesten gaan. Veel dokters zien blanke mensen als inkomen, aangezien wij allemaal een verzekering hebben. Je krijgt onzinnige medicijnen en extra hoge kosten. Mocht het nodig zijn weet hij goede dokters waar wij heen kunnen. Gelukkig was dit niet nodig en na 2 dagen rustig aan doen, veel slapen en series kijken konden wij er weer tegen aan! Gelukkig maar, want Lian en Floor kwamen vanuit Manilla een

weekend naar ons toe!

We waren allemaal wel toe aan wat ontspanning. Nou, dat hebben we gekregen! Nadat we Olongapo hadden laten zien zijn we zaterdag morgen vertrokken naar Crystal Beach. Dit is ongeveer 1,5 uur reizen vanaf ons huis. Voor Filipijnse begrippen lekker dichtbij! We kwamen aan en we zagen een strand......, het leek in het echt zelfs net gefotoshopt! Wit strand, tentjes, hutjes, mooie zee, lekker eten/surfers, live bandje, kampvuur, kortom de plek waar je wil zijn om eens even goed te ontspannen.
We hadden een mooie glamping tent gereserveerd. Jup, de prinsessen gaan niet zomaar kamperen, maar glampingen. Voor de mensen die het niet kennen. Het is glamour kamperen, dus in je tent heb je een matras, ventilator, een lamp, handdoekjes, tandenborsteltje, shampoo noem het maar op. Weer de perfecte ingrediënten voor ontspanning.
Wij waren helemaal klaar voor een nieuwe uitdaging... namelijk iets wat ik al heel erg lang wil doen.. SURFEN!!!!

We gingen eens even informeren hoe en wat. Zover wij begrepen was het 400 peso per uur voor materiaal en een privé instructeur. Omgerekend €6,67 per uur om precies te zijn. Prima bedragje dachten wij zo. Wij zouden een uurtje les krijgen. De leraren kozen heel snel wie ze het liefste les wilde geven en ik kreeg van mijn

vrouwelijke instructeur een mooie roze surfplank! Ja, ik werd hier heel blij van! We moesten een stukje lopen (4 min) naar het surf gebied. Je denkt toch niet dat deze witte glamping dames zelf hun plankjes moesten tillen....? Nee, natuurlijk niet, die werden gedragen door onze surfinstructeurs! We voelde ons nu wel op en top prinses.

Na 10 min wat theorie op het land gingen wij al snel het water in. De eerste golf kwam er aan en ik ging staan op mijn plank staan en WAJO HET LUKTE DIRECT!!! Mijn surf instructrice stond achter mij te zwaaien en te roepen hoe goed het was. Nou, mijn dag kon al niet meer stuk. Tijdens het surfen kregen wij nog 3 belangrijke regels, die ze erg leuk vonden en wij niet mochten vergeten, namelijk;
Regel 1: Don't drink the water, it's not minaral, it's criminal..... (hoor jij ook krekels nu?)
Regel 2: When you hit someone, just say I'm sorry I'm just a beginner.... Ha-ha
Regel 3: Don't fall in love with your surf instructor....
Natuurlijk werden ze hier zenuwachtig van en moesten ze erg giechelen, ja allemaal 3 mannen en een vrouw!
Maar goed, al met al waren we al 2 uur verder i.p.v. 1 en was de surfles helaas afgelopen. We hoefde maar 400 peso per persoon te betalen, dus een beetje verbaasd waren wij wel, maar we accepteerden het zonder moeite.

Eenmaal donker buiten, hebben we gezellig spelletjes gespeeld onder het genot van een live band (2 mannen). Het is nogal gebruikelijk dat mensen uit het publiek verzoekjes doen en het podium opkomen om te zingen. Dronken, vals het kan allemaal.... De mannen wilde natuurlijk dat die blanke dames ook even een liedje zongen. Aangezien Nienke en ik niet echt voorzien zijn van gouden keeltjes, hebben wij dit netjes afgeslagen en hebben wij genoten van Lian en Floor. De mannen van de band wilden nog even met ons op de foto en toen was het voor ons wel weer bedtijd.

De volgende morgen ontbijten aan het strand, wat een straf... Al snel besloten wij dat wij nog wel zin hadden in nog zo'n surf lesje. Daar stonden we weer! We zouden maar een uurtje kunnen surfen, want het was 11 uur in de ochtend en om 12 uur is het lunch pauze... JAMMERRR! Ze gaven ons de tip onze instructeurs te vragen of zij

voor ons hun lunch wilde overslaan om ons les te geven. Zo gezegd, zo gedaan 3 uur lang surfen.. Ze vonden het geen probleem en wij natuurlijk ook niet. We werden allemaal steeds beter en we hadden voor de verandering weer een pret voor 10.
Helaas kwam er na het surfen een einde aan ons leuke weekend. Lian en Floor moesten weer terug naar Manilla en wij gingen na een bezoekje aan onze favoriete koffietentje ook maar weer moe maar voldaan naar huis.

Maandag begonnen we met goede moed en ontspannen weer aan een nieuwe werkweek. Kantoordag it is! Vollebak aan de slag met ons onderzoek, we moeten nu wel echt beginnen met interviewen. Dinsdag hadden wij een afspraak met Father Shay (directeur) om hem te interviewen. Nienke en ik hadden besproken dat we na het interview aan hem wilden vragen of wij misschien wat meer vrijheid

konden krijgen met het gaan naar de huizen.

We gaan tot nu toe 3x in de week naar de huizen en 2 dagen op kantoor. Het werken in de huizen is heel anders dan in Nederland. Als je in Nederland stageloopt dan groei je naar een bepaalde functie toe en krijg je steeds meer verantwoordelijkheid (zoals ik gewend ben) en kan je je zelf op die manier ontwikkelen. Hier is dat heel anders. We draaien mee, we spelen spelletjes met de kinderen en tijdens de siësta slapen we ook maar mee, of gaan we iets aan school doen. Nienke en ik misten een beetje de uitdaging, omdat het vooral meedraaien is. We hadden bedacht dat het misschien leuker zou zijn om meer tijd te besteden aan ons onderzoek. Dat wil zeggen dat wij naar de huizen gaan wanneer dat nodig is voor ons onderzoek. Op kantoor willen wij een leuke speelse manier ontwikkelen om de kinderen te interviewen en dan vervolgens in de huizen uitvoeren. Wij richten ons dan meer op de functie "onderzoekers" dan de functie "vrijwilliger". Daarnaast willen wij tijd vrijmaken om leuke activiteiten te bedenken en uit te voeren met de kinderen, zodat we wel het contact behouden wat wij heel erg leuk vinden.
Om deze vrijheid vragen was best een beetje spannend, aangezien de andere stagiaires gewoon netjes 4 dagen naar de huizen gaat en 1 dag op kantoor. We hadden geen idee wat hij er van zou vinden en of we hiermee overkomen alsof we niet naar de huizen wilden...
Wonder boven wonder begreep hij ons en geeft hij ons nu de vrijheid onze week in te delen zoals wij denken dat nodig is. WAUW, hoe hebben wij dit voor elkaar gekregen? Geen idee, het contact tussen hem en collega's gaat soms een beetje moeizaam, maar wij hebben kennelijk een positieve band met hem! Blij verlieten wij zijn kantoor en we werken nu met veel plezier aan ons onderzoek, omdat we nu de mogelijkheid hebben het te doen op een manier zoals wij dat willen!

We hebben hierdoor ook weer meer tijd om interessante dingen bij te wonen. Zaterdag gaan we mee naar de kerkmis van de kinderen. Father Shay geeft elke week een mis (aangezien hij een priester is). Hier hebben we al veel over gehoord, maar nog niet meegemaakt.

P.s. Ik bedacht me, mocht je denken Janne vertel eens wat meer over......(vul onderwerp in op de puntjes). Wil je mij daar dan een berichtje over sturen? Zou het leuk vinden om te horen als jullie vragen hebben. Lekker Filipino style, verzoekjes doen:).