Lachen, gieren, brullen en applaus!

Oktober it is! Wauw, wat vliegt de tijd. We zijn al weer 4 weken bij Preda en al 6 weken in de Filipijnen. Toch lijkt het een eeuwigheid geleden dat wij onze lieve familie uitzwaaide op het vliegveld in Düsseldorf.
Of ik al heimwee heb? Nee, niet eens tijd voor jo! Wel is het raar als ik Facetime met Nederland. Dan zie en hoor je dat het leven daar natuurlijk ook gewoon doorgaat. Hier in de Filipijnen leven we

eventjes een ander leven. De wereld is een stuk kleiner hier lijkt wel. We hebben alleen elkaar, onze collega's en de kinderen uit de huizen. Ik hoef niet na te denken wat ik dit weekend ga doen en met wie... Het is namelijk toch altijd met Nienke. Dat is zeker geen straf, want we vermaken ons prima in de weekenden. Hoe vaak wij tegen elkaar zeggen “Goh, ga je nog wat leuks doen dit weekend?’ en dan een antwoord krijgen van “Jaa, heb met vriendinnen afgesproken, even shoppen of naar Bascafé!’. We moeten toch een beetje de indruk blijven wekken dat we ook nog een leven zonder elkaar hebben.

Zoals ik de vorige keer al vertelde, komt er nu wat meer ritme in ons leven. Dat is even heel prettig, maar aan de andere kant voel ik nu de vermoeidheid ook ineens. Dat is iets wat je liever niet wil voelen aan de andere kant van de wereld. Het liefst ga ik elk weekend nieuwe dingen ontdekken. Afgelopen weekend wilde we eigenlijk gaan surfen op het strand een uur verderop. Toch hebben we besloten het een keer rustig aan te doen en een weekendje hier te blijven. Weekendje in Olongapo blijven is zeker gelukt! Rustig aan doen ietsie minder...

Vrijdag zijn wij op stap geweest met z'n 3e. Nienke, een andere vrijwilliger en ik. Heel gezellig. Onze eerste keer op stap hier in de

buurt. De club was behoorlijk rustig en we werden niet zo aangestaard zoals in de club in Manilla. Waarschijnlijk ook omdat we nu met 2 meiden en een jongen waren. Je zou er bijna een minderwaardigheidscomplex van krijgen, aangezien we normaal met applaus over de markt lopen.

Ja, dat was ik zelf al bijna al weer vergeten! Zaterdag zijn we de stad in geweest. Beetje rondneuzen en nieuwe kleding kopen. We worden nageroepen door iedereen. Normaal is dat ook zo, maar het went gewoon niet voor mij. Het blijft gewoon mega grappig en we lachen ons dood. Toen we over de markt liepen was het helemaal erg. Het is overdekt en er zijn overal kleine kraampjes dicht op elkaar. Als wij door de gang lopen schiet iedereen overeind met de vraag of we wat willen kopen. 'Bag ma'm?' 'Slippers ma'm?' 'sourvenir ma'm?' 'You are so beautiful ma'm!' We slaan de meeste af, maar als wij dan iets kopen ergens.. Nou dan is het feest. Giechelen, lachen, de buren komen kijken en ze vragen of we ook wat bij hen willen kopen. We worden natuurlijk afgezet voor het leven, maar goed we stimuleren graag de lokale bevolking.
Wanneer iemand durft te roepen dat we zo 'beautiful' zijn, dan gaat het los hoor! Dan durft iedereen zijn mening te geven. Op een gegeven moment begonnen ze te klappen, gewoon omdat wij langs liepen. Je kunt je wel voor stellen dat wij helemaal dubbel lagen van het lachen en dit vonden zij natuurlijk helemaal geweldig

en het klappen werd alleen maar meer.

Shoppen in de Filipijnen is niet zo makkelijk, leuke dingen zijn moeilijk te vinden. We hebben ons overgegeven aan de tweedehands kleding winkels. Aangezien ze daar kleding hebben die ons past. We lopen een winkel in, overvol, maar dan ook echt overvol met kleding. Ik kijk mijn ogen uit. Waar komt al die kleding vandaan jo? Nou, daar zijn we achter. Het meeste komt uit China. Toen jaren geleden hier een vulkaan uitbarstte hebben zo veel mensen kleding gestuurd, zo veel dat het gewoon te veel was. Ze verkopen de kleding nu voor een prikkie in de tweedehands winkels. Een originele Adidas broek kan je halen voor 100 peso. €1,50 is dat ongeveer. Met een beetje geluk heb je er 2 voor 100 peso. Het hing er zo vol... en wij hadden stiekem een beetje een kater van de dag ervoor dus we hebben niet de energie gehad om te zoeken tussen deze bergen kleding (In een andere kleinere winkel nog wel wat shirtjes kunnen vinden, mocht het jullie interesseren).

Om weer even terug te komen op het stappen van vrijdag. Hoe later het werd, hoe meer de meiden aandacht wilde van de mannen daar. Ze stonden de schudden met hun billen alsof hun leven er vanaf hing. Het was gewoon sneu om te zien dat ze zo ver gingen om aandacht te krijgen. Natuurlijk kregen ze dat ook van de Filipijnse mannen. Die stonden netjes op een rijtje te kijken hoe de meiden aan

het dansen waren voor hun.
Wij vonden het toen wel tijd om naar huis te gaan.. 2 euro per cocktail, is niet goed voor je lever. Lekker naar huis lopen, ja dat wilde onze Duitse vriend.. Ik heb de hele weg lopen klagen over het feit dat we een half uur moesten lopen en ik een taxi wilde. Ja, inderdaad het prinsessen leven stijgt me naar m'n bol... Maar een taxi is gewoon 4 euro en dat had ik er voor over! Mijn overtuigingskracht mocht niet baten en we zijn gaan lopen.

Zondag wilde we een keer ergens anders heen dan Olongapo. We zijn naar Subic gedaan. Misschien wilde we wel een pedicure voor onze arme voetjes die ons dag in dag uit overal heen brengen.

Eerst even een tussenstop in Barretto. Dit is een klein plaatsje met hotels en barretjes (voornamelijk sekstoeristen en bordelen helaas) Hier is 'strand'. Nou ik ga liever naar de Noordzee. Niet overal is het

strand zo mooi als op de foto's op het internet. Het zand was enorm bruin, het water ook en er lag overal afval. Het rook er ook niet echt geweldig en aangezien er toch niet veel leuks te beleven is, hebben we maar besloten om te gaan. Op naar Subic. We stappen de jeepney uit en we staan ineens recht voor een haar/pedicure/manicure salon. Nou is dat niet toevallig?!! Alsof het de bedoeling was... We staan 2 seconde voor de etalage en 1 van de werknemers weet niet meer hoe die het heeft. Met gilletjes hups hij naar buiten en zegt ie "OH MY GOD!! OH MY GOD!!! OH MY GOD!! please, come in!!!' We waren nog niet binnen en ze vonden dat ons haar zo droog was, we hadden echt een haarmasker nodig! We wilde eigenlijk alleen een pedicure. Maar oke, dat maskertje klonk wel goed en zij wilde heeel graag aan ons haar zitten. Het zou een ‘Japanse hot oil’ iets zijn… Dat hot was ver te zoeken, kreeg een straal steenkoud water over m’n hoofd en de olie was ook niet echt lekker warm ofzo…Maar goed, iedereen in de salon heeft ons lief geholpen. De een deed onze voeten, de ander deed het haarmasker in en de ander spoelde het weer uit. Er stond een Filipijnse tv show op, dat konden wij natuurlijk niet verstaan. Speciaal voor ons werd Britney Spears op gezet en een van hen deed er nog een klein dansje op. Ja, er werkte alleen mannen.. Ofja dat vermoeden hebben wij. We wisten niet zeker of het mannen of vrouwen waren... Het was weer eens hilarisch. Ze snapte maar niet

dat de haarkleur van Nienke puur natuur is en mijn haar werd zonder enig overleg even mega stijl gemaakt. Hij was er wel 45 min mee bezig. Zo ondankbaar als mijn haar is krulde het binnen een half uur weer.
Nienke die ging er helemaal voor, die liet eens even een flink stuk eraf knippen. Ik hielt m'n hart vast, want ik had al 3 Filipino's met scheef haar weer de deur uit zien lopen. Bij Nienke was dit een heel ander verhaal. Hij ging er ook helemaal voor. Hij was zo een uur bezig met knippen, föhnen, kammen alles! (de Filipino's waren binnen 3 minuten weer weg) Gelukkig werd het bij haar wel heel mooi!
Al met al zijn mijn teennageltjes mooi gelakt, m'n haartjes weer zacht en mijn ego weer gestreeld. (Leuk feitje, in totaal nog geen 10 euro.)

Natuurlijk zijn wij ook nog aan het werk tussendoor. Gister zijn wij met Father Shay mee geweest naar een hoorzitting. Het ging om een zaak die al loopt sinds 1998. Een meisje werd misbruikt en is overgeplaatst naar Preda. Toen kreeg de familie spijt, omdat Preda de man aanklaagde voor het misbruiken van zijn dochter. Het meisje is naar een andere instelling gegaan en uiteindelijk weer naar huis. Preda was het hier totaal niet mee eens, want nu was het meisje weer thuis bij haar misbruiker. Preda laat dit zeker niet zomaar gebeuren en gaat door met strijden. Inmiddels is het zo dat Father Shay de gene is die nu

aangeklaagd wordt. De man zegt nu dat Father Shay het meisje heeft misbruikt. Het is niet de eerste keer dat een misbruiker hem aanklaagt, want deze mannen zijn natuurlijk boos op hem, want nu moeten ze de gevangenis in.
Vanmorgen waren wij dus bij de hoorzitting. Het meisje kwam helaas niet opdragen dus kon er niet veel gebeuren. Achter ons zaten 2 blanke mannen, geen idee wie het waren en ze wilde het ook niet vertellen (Father Shay wist het ook niet), maar ze waren een beetje boos op Father Shay. Ze wilde een brief aan hem geven en hij wilde het niet aannemen. Daarna boden ze het aan ons aan en wij sloegen dit ook maar af. Later kwam er nog een andere collega en die nam de brief aan. Het zou geschreven zijn door het meisje, waarin ze vertelde hoe het 'echt' was gegaan. Kans is groot dat de mannen het zelf geschreven hebben. Erg raar allemaal, maar de mannen vertrokken weer gewoon. Trouwens, wees niet bang, we waren niet in gevaar, het was ook niet agressief! Ze zochten gewoon een moment om Father Shay dit te overhandigen.

Een hoorzitting in de Filipijnen verloopt nogal raar. Er lopen naar mijn idee allemaal zaken door elkaar. Iedereen loopt in en uit en de meeste zittingen worden verplaatst, omdat iemand niet aanwezig is of omdat de rechter weggaat. Weer een bijzondere ervaring.

Komend weekend komen 2 meiden uit Manilla met wie we samen de introductie deden bij ons langs. Hopelijk is het dan een beetje droog want het is wel weer tijd voor een mooi strand dacht ik zo!