Warme zon, heldere zee en witte stranden

Wohoooow! Het is al ruim weer 3 weken geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik heb gewoon te weinig tijd om te schrijven. Dus voor het geval dat je dacht, is er nog leven op de Filipijnen? Ja we zijn er nog steeds, veilig en wel! Ik waarschuw alvast, dit gaat een lange blog worden!

Waar ga ik beginnen...
Ik kom wel eerst even terug op Sisco, je weet wel de slang die voor mijn gevoel eeeeuwen geleden in ons huis was (3 weken geleden dus) hij is dus nooit gevonden. Ook nooit meer gezien.. We gaan er voor het gemak maar vanuit dat hij er niet meer is. Helaas dus ook geen slang op het menu gehad. Als ze hem hadden gevonden hadden we hem gefrituurd en wel op ons bordje kunnen vinden. Wij stiekem ook blij dat hij dus gevlucht is...

Vakantieeeeeee
Ja, we hebben heerlijk vakantie gehad, meer dan een week! Of we het nodig hadden? Nah, matig.... maar de Filipijnen zien is

nooit een straf. We zijn 30 oktober naar Manilla gegaan om op 31 oktober Simon (Nienkes vriend) op te halen.
Zoals altijd gaat dat niet zonder slag op stoot.. Het was een of andere feestdag op 31 oktober, daarom zijn we op de 30e alvast gegaan na het werk. Na een busrit van ruim 3 uur kwamen we aan in het niet zo leuke Manilla.
Nu de Filipijnen een beetje "normaal" is geworden voor ons zie je ineens hele andere dingen van deze stad. Positief? Nee, helaas niet. Het was natuurlijk ook donker toen we door Manilla reden, maar overal lagen mensen op de grond te slapen, bedelen en afval lag overal. Weer even een heel ander beeld dan dat wij gewend zijn in Olongapo. De armoede is er enorm, weer even met de neus op de feiten gedrukt dus.

Toen we uit de bus stapte wilde we een taxi nemen. Hier begon het al. "Welk adres ma'm?" Oh nee, als Filipijnen laten blijken dat ze het niet weten, dan weten ze het ook echt niet een beetje. Tot 1 man zei, ja ik weet het wel ongeveer! Wij wisten natuurlijk allang dat deze man geen idee had waar hij heen moest, maar we spraken een prijs af en we dachten we zien wel waar het schip strand! Vol goede moed gingen wij dan... rijden door Manilla, rijden, rijden, rijden en nog eens rijden. We kwamen steeds meer in de binnen wijken, de man had geen idee waar we heen moesten en hij ging het elke keer aardig vragen. Zelfs toen we in de goede straat waren, wisten de buurt bewoners niet welke B&B we bedoelde. Inmiddels was het al bijna 12 uur 's nachts en de wijk zag er niet echt vriendelijk uit. Nienke en ik vroegen ons af, als we onze B&B al zouden vinden, of dit dan wel veilig zou zijn.... Het voelde niet goed, dus we vroegen het de taxichauffeur. Die deed er een beetje vaag over. Als een local twijfelachtig doet over veiligheid, dan is dit ons teken dat we hier niet gaan slapen. Wij vroegen de man of hij een hotel wist waar wij heen konden wat wat veiliger aanvoelde. Hij reageerde iets te opgelucht

en zei dat het inderdaad beter was om ergens anders heen te gaan, helemaal als blanke toerist. Zo gezegd zo gedaan. Terug gereden naar een of ander luxe hotel incl. vriendelijke bewakers. Een beetje te duur, maar wij waren ook net een beetje te blij om uit die wijk weg te zijn! Man dat bed sliep goed zeg!!

De volgende dag hebben wij Simon opgehaald van het vliegtuig en de dag daarna zijn wij met z'n 3e naar Bohol gevlogen.
We stonden bij de douane en ik vertel Simon en Nienke dat ik altijd de lul ben op het vliegveld, want ik word zenuwachtig van die strenge mensen. Maar dit vliegveld voelde helemaal niet eng en dus ik dacht, dit gaat goeeeeed!
Ik geef mijn ticket aan de controle en krijg hem terug. Nog geen 3 seconde later, niet overdreven... Ticket weg, incl. de bagage stickers van ons alle 3. Niet in paniek raken, hij kan niet ver zijn. Ook niet

gestolen, want iedereen hier heeft een eigen ticket. Prullenbakken leeghalen, tassen uitpakken en ik krijg het inmiddels best wel warm. Tot er een man aan kwam van de beveiliging en zei: "is this yours?" JAAAAAAA oh man ik was blij, snel goed wegstoppen. Moest me maar half legitimeren, omdat ons gezoek voldoende bewijs was.

Denk je alles gehad te hebben.....

Mijn tas door de controle en mevrouw zegt tegen mij: "Je hebt een mes in je tas". EEN WAT?! Hell no! Dat heb ik niet. Ja zeker wel ma'm doe maar open. Ik open mijn tas en ja hoor, daar zit ie. Rood en glimmend. Je weet wel met zo'n mooi wit kruisje. Mijn Zwitserse zakmes. Meegenomen, omdat mijn lieve huisgenootje Manouk nog zei dat die zo handig zou zijn! Ja, dat was die! Hij hielp me bij alles... Hij hielp me als ik een draadje los had van m'n kleding, als ik mijn fruit wilde snijden, als ik een broodje wilde smeren, als ik Calamansies (soort limoen) moest snijden voor onze cocktail, biertjes moest openen, me bedreigd voelde in het openbaar, noem het maar op en hij was er voor me. En daar ging die, in de prullenbak met "verboden spullen". Na een klein traantje gelaten te hebben, gingen wij het vliegtuig in, op naar Bohol.

Wahauw, wat is het hier mooi! Witte stranden, helder water en te mooie hostels waar we verbleven!

Ook hier na veel gezoek en gebel had onze taxi chauffeur ons hostel "steffi's place" gevonden op Panglao, een klein eilandje naast Bohol. De foto's spreken voor zich, Steffi's place was mooi! Daar hoef ik niets over te vertellen denk ik. Naast ons hostel was een geweldig Spaans tapas restaurant. Hij koopt al zijn ingrediënten in vanuit het buitenland, dus het is echt tapas tapas! Voor het eerst sinds we op de Filipijnen zijn konden we (Spaanse) wijn drinken en heerlijke sangria (en ook nog heel goedkoop). Ik hoor jullie denken... Maar wil je dat dan wel? Je bent toch op de Filipijnen dan wil je Filipijns eten en drinken. NEEEEE DAT WIL JE NIET. Kan verdorie geen rijst en frituur meer zien!

De volgende dag hebben we scooters gehuurd bij ons hostel en daar gingen we. Nienke ging binnen 500 m al op haar plaat (zachtjes, wees niet bang niets ernstig) dus die besloot bij mij achterop te gaan. Lekker rond crossen, de dames op de roze scooter! Dat kan ook gewoon hier, want er is zo goed als geen verkeer. Heerlijk. Na een paar uur zei ik dat het best raar was dat mijn scooter elke keer afsloeg. Achja, boeie zal wel! Beetje benzine lucht en al snel kwamen we er achter dat dat "boeie zal wel" niet helemaal op ging... de tank was zo goed als leeggelopen. Kè-lote! scooter kapot. Zo vriendelijk als de Filipinos zijn hielp het halve dorp al. Toch maar ons

hostel gebeld en zij kwamen om hem te repareren. Ondertussen dronken wij een biertje bij een mislukt lelijk hotel van een stel russen. De wc was in de categorie vieze wc's de meest smerige wc die je ooit hebt gezien, maar het bier was prima. In de hangmat aan het strand met een biertje wachten op alles opgelost was. Kan me ergere dingen bedenken! Al snel was het gefixt en wij hebben nog even een boottochtje geboekt voor de volgende dag. Daarna lekker chillen aan ons privé "strand" bij het hostel.

De volgende ochtend vroeg op omdat we om 06.00 uur bij de boot moesten zijn. We zouden gaan dolfijnen spotten, snorkelen en eiland hoppen.
Wij hadden het "geluk" dat we de dolfijnen konden zien. Het waren er echt veel! Het zijn wel "wilde" dolfijnen dus niet in gevangenschap. Wij dachten dus oooh leuk, geen zielige dolfijnen! Uiteindelijk was

het toch wel een beetje zielig, er waren heel veel bootjes met kei harde motoren die allemaal rond de dolfijnen gingen. Het moet heel stressvol zijn voor die arme dolfijnen. Hadden we net iets te weinig over na gedacht naar mijn mening. Sorry dolfijntjes, jullie waren wel heel bijzonder!!

Daarna zijn we gaan snorkelen op Balicasag Island. Heeel erg mooi! Er waren zelf schildpadden! Vervolgens naar Virgin Island gegaan. Dat was heel erg raar. Het is meer een zandbank en 1 huis in het midden van de zee. Doordat het regende (alleen boven dat eiland) was de zandbank ondergelopen en stonden we tot ongeveer onze knieën in het water. Alle marktkraampjes dus ook. Je zag alle stuiken en bomen nog boven het water uitkomen. Het was echt heeel erg vet om te zien. we stonden in het water in het midden van de zee, we konden er van alles eten en kokosnoten drinken. Helaas regende het, dus gingen we na een korte stop weer weg, terug naar de zon.

Vervolgens zijn we naar een ander hostel gegaan, niet op panglao maar op Bohol zelf. Genaamd NutsHuts. Het was midden in de jungle aan de rivier de Loboc. Het is berggebied dus er was een mega trap die we af moesten om bij onze hutjes te komen. De trap af was nog niet eens het grootste probleem. Het idee dat we in deze

klamme hitte ook de trap weer zouden moeten was erger! Ik zou willen dat ik nu kon zeggen "uiteindelijk viel het mee". Maar helaas. Het was een heftige trap en echt geen pretje om vaak op en af te gaan. Maar de locatie was het meer dan waard. Het was super mooi! We hebben het nogmaals aangedurfd om een scooter te huren. Toen we de trappen beklommen hadden en we aangekomen waren bij de scooters zagen we tot onze schrik weer een roze scooter. Ohhhhneee. Roze scooters, slechte ervaringen mee. Hopelijk blijft deze wel heel... We begonnen aan onze rondrit, dit keer over Bohol. Na zo'n 2 km zei ik tegen Nienke dat ik dacht dat het profiel best slecht was op deze banden, want hij zwabberde een beetje. Tot ik me een paar seconde later bedacht dat het ook kon komen door een lekke band. Even stoppen en checken. Je voelt hem al aankomen natuurlijk... Lekke band! Shit! De man waar we hem van huurde maar bellen. Gelukkig had ik zijn telefoonnummer gevraagd. Natuurlijk had deze man geen gehoor... Natuurlijk zo aardig als de

Filipijnen zijn stonden er al weer 2 Filipinos klaar om ons te helpen. Zodra ze ons zagen kwamen ze naar ons toe. Scooter op een krukje en voor we het wisten hadden ze het wiel er al af om hem te repareren. Helaas was het ventiel kapot en moesten we naar een garage. Maar hoe dan Janne? Hoe kom je daar want je band is kapot?! Nou heel simpel. Achterop de fancy motor bij de Filipino en Nienke en Simon op de andere scooter. De andere Filipijn reed op de kapotte scooter. De jongen vond het een beetje spannend een witte vrouw achterop zijn mooie motor. Dat wil dus zeggen een hoop gegiechel. Gelukkig reed hij extra voorzichtig en zette ze ons af bij de garage. Hier repareerde ze onze band en we konden weer verder crossen.

We reden rond onderweg naar de chocolate hills. Voor we het wisten reden we er midden tussen. Heel erg vet om te zien. Ik dacht dat het een klein veld was waar een paar bergen waren. Niets bleek minder waar, het was een mega gebied!! Het heet "chocolate hills", omdat in het hoog seizoen het zo heet is dat alles op de bergen dood gaat en je allemaal bruine bergen ziet. Nu is het nog half regen seizoen en is het dus groen. Ook dit is een heel mooi gezicht!

Daarna zijn we doorgereden naar de Tasiers. Dit zijn de kleinste apen ter wereld. Ze zijn ongeveer zo groot als je hand en hebben mega

grote ogen. Ze bewegen de ogen niet, maar dragen hun hoofd om. Het als uilen. Ze zijn echt super schattig. Het liefst wil je ze in je broekzak stoppen en mee naar huis nemen.

Ohjaa wat we ook nog gedaan hebben, haha! Nienke wilde graag een vuurvliegjes tocht doen op de loboc rivier. 2.5 uur varen in het donker met allemaal vuurvliegjes om je heen. Klinkt vet hè!! In de praktijk... Helemaal kut... Na ongeveer een uur varen nog geen vuurvliegje gezien en het was pik donker. Uit eindelijk zagen we een boom vol vuurvliegjes, het leek net een boom met kerst verlichting! Was een leuk gezicht, maar we bleven er zo'n 20 minuten rondhangen... Na ruim een uur varen en 20 minuten naar dezelfde boom kijken heb je het echt wel gehad. Toen nog ruim een uur terug varen en eindelijk waren we weer terug. Aanrader? Nee zeker weten niet doen!

Helaas zat onze tijd op Bohol er al weer snel op en moesten we weer terug vliegen naar Manilla en met de bus naar Bohol. Tuurlijk had ik weer een fles deo in m'n tas wat niet mocht, dus die ligt ook in de box "verboden spullen". Mocht je graag van je spullen af willen, ga dan vooral met mij vliegen, dan is je tas zo leeg!

Nu zijn we dus weer lekker aan het werk en ons onderzoek is nog steeds in volle gang. We moesten de meiden van het meidenhuis interviewen. We wilde dit alleen niet doen door een vraag/antwoord interview. We hebben gesprekskaarten gekocht en dit hebben we met ze gespeeld. Het was één groot succes. We hebben dit 2 dagen achter elkaar 2.5 uur gespeeld met een aantal meiden. De kinderen wilde niet meer stoppen met vertellen en ze werden steeds enthousiaster. Ze vonden het geweldig om grappige verhalen te vertellen en ze vertelde ook een hoop heftige dingen over hun leven. De social worker was er ook bij om alles te vertalen. In het begin was ze een beetje sceptisch en zei ze, willen jullie alle kaarten doen? Uit eindelijk kon ook zij niet meer stoppen en vond ze de verhalen heel leuk om te horen.
Super leuke ervaring voor ons, de social worker en voor de meiden!

Dit weekend gaat mijn travelbuddy mij in de steek laten:( Ze gaat met Simon een weekendje weg. De hele kamer voor mij alleeeeeen!!! Wiehoeoeee! Een zien wie ik dit weekend kan strikken om wat leuks met mij te gaan doen!

Mijn volgende blog gaat hopelijk niet zo lang op zich laten wachten als afgelopen keer!