Every face wears a mask

Afgelopen week hebben Nienke en ik ons vooral gefocust op "alles ervaren'. In plaats van dat wij naar de huizen wilde gaan, wilde wij de activiteiten er om heen meemaken.

Mocking Trail
Afgelopen dinsdag hebben wij de mocking trail bijgewoond. Hierbij worden (in dit geval 3 meiden) voorbereid om te getuigen in de rechtszaal tegen de persoon dit hen heeft misbruikt. Zoals ik nu begrijp is dit vaak een familielid/kennis. Dit is nog al wat voor zo'n jong meisje! Het kan dus maar zo zijn dat zij moeten getuigen tegen haar eigen vader of broer. Dit brengt vaak een hoop ellende mee. De vader is vaak de kostwinnaar in het gezin. Moeder wil niet dat vader de gevangenis in gaat, want dan kan ze het gezin niet meer van eten voorzien.
Deze meiden waren rond de 14 jaar en werden alle 3 verkocht door dezelfde man (er zijn meer meiden die een rechtszaak tegen hem hebben lopen, maar die wonen niet bij PREDA). In de training spelen ze de hoorzitting na. Iedereen heeft een eigen rol en de social worker stelt vragen die het kind in het echt ook gaat krijgen. De meiden waren zo zenuwachtig. Het liefst wil ik ze een knuffel geven en zeggen dat ze het niet hoeven te doen. Maarja.. dat is natuurlijk niet echt een optie. Het enige wat we kunnen doen, is naar ze luisteren en ze vertellen hoe dapper ze zijn.

Seminar
Op woensdag wilde Nienke en ik een seminar over mensen rechten bijwonen. We waren om 6 uur op gestaan, omdat het al vroeg begon. Helemaal kant en klaar wilde wij vertrekken, zien wij in het gebouw overal briefjes hangen: 'Trip canceled! Flood!' Zou dit voor ons zijn? Welke trip is geannuleerd? Er waren nog meer activiteiten die je bij kon wonen, maar niemand ging daar naar toe van de vrijwilligers. We besloten de vrouw in de keuken te vragen, die wist natuurlijk van niets. Dan maar een collega sms'en. Geen reactie.... Wij besloten dat dit briefje vast voor ons was en wij doken weer stiekem ons bed in voor een uurtje. Daarna wilde wij gaan overleggen of wij naar een van de huizen konden gaan, aangezien onze trip niet door ging. Je voelt het natuurlijk al aankomen...... Iedereen was gebeld! Waar zijn de vrijwilligers? We wachten op ze! Ze stonden al 3 kwartier te wachten op ons bij een bushalte. OEPS! Het was dus toch over een andere trip.. Gelukkig was het niet onze fout, maar wel heel vervelend dat het zo loopt. Communicatie problemen is meer een regel dan een uitzondering hier in de Filipijnen. Uit eindelijk zijn we naar het meiden huis geweest en hebben we een hele interessante dag gehad.

Primal Therapy
Aangezien onze trip niet door ging en wij toch bij de meiden waren. Besloten wij dat wij onze collega's eens even wat vragen gingen stellen over hoe het hier gaat. Wij weten namelijk dat de kinderen een aantal keer in de week 'primal therapy' krijgen. Alleen wanneer wij aanwezig zijn in het huis, merk je niet dat ze therapie hebben. Het wekte natuurlijk onze interesse, wanneer dat dan is! Het gebeurd gewoon overdag, ook wanneer wij aanwezig zijn. De kinderen hangen altijd overal rond dus je merkt het niet echt als er 8 kinderen minder zijn (er zijn rond de 35 meiden in het huis).
Waar verdwijnen die kinderen dan heen?! Waar is dan die ruimte? De begeleiders vinden het heel leuk als wij interesse tonen in het werk (en over hun privé). Vol enthousiasme kregen we een uitgebreide rondleiding en kwamen wij er achter dat er gewoon nog een gebouw is op het terrein. Het is ook zo groot! Nooit eerder opgevallen.
Maar goed, ze liet ons de ruimte zien waar de therapie plaats vindt. Het is een ruimte volledig bedekt met matrassen. De vloer én de muren. Op de grond liggen siësta matjes. Soort van matras van 50 cm breed. Wanneer de kinderen therapie hebben krijgen ze hun eigen matrasje en mogen ze zelf een plekje zoeken.

Wat is de primal therapy?
Bij primal therapy is het de bedoeling dat de kinderen al hun emotie mogen laten gaan. Hun woede, verdriet alles mag er zijn. De visie hierop is, wanneer je je verdriet en woede uit, komt er ruimte voor iets nieuws. Wanneer kinderen niet naar de therapie willen, blijkt het dus zo te zijn dat je dat goed merkt in hun gedrag. Ze worden agressiever en zoeken meer ruzie. Ze mogen ongeveer een half uur lang op hun manier hun emotie tonen. Alles in toegestaan, behalve andere en jezelf pijn doen. Nienke en ik hebben later die middag de therapie mogen bijwonen. Om een beeld te schetsen wat je dan dus ziet; een groep jongen meiden, huilend, schreeuwend en slaand tegen de matrassen. Sommige huilen zachtjes in hunzelf, andere willen graag slaan. Het is een heftig en pijnlijk beeld om te zien. Je gunt niemand deze pijn. Toch voel je aan alles dat het zo belangrijk is dat deze meiden mogen schreeuwen en mogen huilen.In de Filipijnen, en ik denk in de meeste gebieden van de wereld, is het niet echt normaal om je emoties te laten zien in deze mate. In de Filipijnen is dit wel echt extreem. Hier mogen ze dat wel!
Zodra de meiden binnen lopen beginnen ze eigenlijk direct te huilen, heel bizar is dat, want 2 sec daarvoor zeiden ze nog heel blij : "ohh are you joining?!' Goede maskers hebben deze meiden voor. Al moet ik zeggen dat wanneer ik de therapie zie, ik ook een masker op moet zetten, anders ren ik huilend weg. Maarja, doen we dat niet allemaal wanneer het nodig is?

Na een half uur is het tijd om na te praten. Waar ging je therapie over? Ze vertellen het allemaal heel open, omdat ze nog zo in hun emotie zitten. (begrijpen wij uit de vertaling) De meiden kunnen zelf kiezen of ze het met de groep willen delen of liever 1 op 1 met de therapeut. Daarna hebben wij nog nagepraat over onze ervaringen, jaa met de therapeut! Heel fijn om even onze ervaringen te bespreken. Wees dus niet bang, ook voor ons wordt gezorgd!

Cord-hearing
Donderdag wilde wij 2 rechtszaken bijwonen. De eerste was van het meisje die mee deed aan de mock trail. We hadden 8 uur voor de 'Chawking' afgesproken. Hier begon de Filipino-time. 8.15..... 8.30..... inmiddels bloedje heet en 6x 'Oh you look so beautiful' verder..... Iedereen die langs komt wilt ons helpen. Taxi nodig? Wil je mijn telefoon gebruiken om te bellen naar de gene op wie je wacht? 8.45...... Inmiddels hebben wij maar wat fruit gekocht en maken wij een praatje met de verkeersregelaar en zijn kind(het is heel gebruikelijk om je kind mee te nemen naar je werk hier). Iets na 9 uur zien wij ineens een bekend gezicht om de hoek komen. EINDELIJK!!!! We kunnen naar de rechtbank. Eenmaal daar aangekomen komen we er achter dat de hoorzitting de dag ervoor was. OEPS.. communicatie foutje. Dus weer terug naar huis. Op kantoor zochten wij de vrouw op met wie wij 's middags nog een andere hoorzitting hadden. Ze kwam met de mededeling dat deze toch niet belangrijk genoeg was en we niet gingen. De reden bleef een beetje vaag... Het was 11.00 uur inmiddels en we besloten maar weer naar het meiden huis te gaan. We moesten onze spullenpakken en dan zouden we gaan. We vertrokken om half 2!!! Lekker als een echte Filipino de hele dag gewacht en 2,5 uur gewerkt.

Oke... ik weet dat het een lange blog is... Hopelijk wacht er niemand voor je wc deur en kan je nog even blijven zitten....Dit weekend zijn we namelijk naar de 100 Islands geweest. Hier moet ik echt ook wat over vertellen!!

100 Islands
Vrijdagmorgen zijn wij vroeg vertrokken naar Alaminos (7 uur zaten wij in de bus) rond een uur of 14.oo kwamen wij aan. Daar stonden natuurlijk een hoop tricycles te wachten. Twee blanke meiden... Dat kan alleen maar 100 Islands betekenen. We worden overladen met mannen die roepen '100 Islands ma'm?!' Woow, rustig! Ja, daar moeten wij heen. Oke, we brengen je! Eenmaal in de tricycle zei ik tegen Nienke: 'Zei hij nou 'ik breng je naar m'n oom?' Er waren zo veel prikkels dat we het niet meer zo goed wisten. We arriveerde bij een huisje. Er kwam een man vrolijk naar buiten en wilde ons graag aan een boottochtje helpen. We huurde een tentje en een privé bootje. Achteraf gezien was er ook gewoon een toeristen punt. Dus we zijn waarschijnlijk lekker afgezet. Maar goed, zo stimuleren wij de lokale bevolking en hadden wij een privé boot met privé bootman en gids. Beide spraken ze geen Engels. Yess! De man had geen idee naar welk eiland we moesten en wij natuurlijk ook niet. Nienke had

gelukkig een naam op gevangen en naar dat eiland gingen we. Hier stond een over enthousiaste tourist guide. 'HELLOOOO WELCOME TO QUEZON ISLAND!!!!'. Oh, een Engels sprekende man. Wat fijn! We regelde samen de dingen die onze 'fixer' niet geregeld had en wij konden lekker zwemmen in een zee die zo zout is dat je blijft drijven. Zonsondergang kijken en daarna slapen in ons tentje. Klein detail... luchtbedden en matjes.. doen ze niet aan. We slapen gewoon op de betonnen grond! (tentjes mogen niet op het zand staan) No problemo voor deze meiden natuurlijk. Wij gaan voor de full experience! Beetje stijf werden wij wakker. Voor 6.00 uur moest ons tentje opgeruimd zijn. Genoeg tijd om de geweldig mooie zonsopkomst te bekijken, vanaf deze veel te mooie locatie. Om half 9 waren onze boot man en vrouw gearriveerd. We gingen eiland hoppen! Het was zo tof!! Cliff diven, snorkelen, uitkijk punten. Heeeeel erg mooi.

Daarna besloten wij de betonnen vloer in te ruilen voor een hotel bedje en een biertje met uitzicht op de eilanden. Naast ons zaten een groep blanken 50+ mannen. Er zijn zo weinig blanken dat zelfs wij denken. Wat doen die blanken hier?! Eén van de mannen komt naar ons toe. Vraagt wat wij doen hier in de Filipijnen. We komen er achter dat het 2 Grieken en een paar Bulgaren waren. Verder niets boeiends. De man pakt zijn telefoon en zegt: Mag ik jullie facebook? Wow, gekke wending dachten wij. Dus wij sloegen dit aanbod netjes af. Hij ging weer terug naar z'n vrienden en al snel vertrokken ze. Hij kwam nog even zeggen dat hij onze drankjes had betaald. Wij waren inmiddels een beetje argwanend geworden.. Toch waren het geen vervelende mannen en dachten wij dat het wel oké was. Natuurlijk hebben deze verstandige meiden niet verteld waar wij verbleven!

Vanaf ons tafeltje hoorde wij muziek op het plein. Wij besloten om even een kijkje te gaan nemen, voor wij weer naar ons hotel gingen. Hier waren 3 mannen muziek aan het maken. Wij zoeken een leuk tafeltje uit en vanzelfsprekend trekken wij met onze Europees/Amerikaanse koppen weer lekker de aandacht. De mannen vertellen dat ze een liedje gaan zingen voor alle mooie dames in de wereld. VOORAL DIE TWEE BLANKEN DAAR! DEZE

IS VOOR JULLIE! En zo werd er voor ons een mega zwijmel liedje gezongen, door het plaatselijke bandje.

Wij hadden verwacht dat het mega toeristisch gebied zou zijn. Maar wij trokken zo erg de aandacht dat wij niet de indruk hadden dat er vaak blanke mensen kwamen. Ook op de eilanden was het relatief uitgestorven.

Volgens mij is dit wel voldoende leesmateriaal geweest.. Mogelijk is die volgende week wat korter. Maar ik beloof niets!