Eventjes wennen

Wauw, waar moet ik beginnen....We zijn nu ruim een halve week in de Filipijnen en ik kan nu al een boek schrijven over alles wat wij hier meemaken!

Het begon allemaal met het afscheid op Düsseldorf. Best wel spannend en onwerkelijk allemaal. Totaal geen besef van het feit dat wij 5 maanden weg gaan. Op reis naar de Filipijnen is natuurlijk geen avontuur als alles in één keer goed gaat... Dus ja er ging op het vliegveld al van alles mis. Even een kleine opsomming: Nienke haar slotje was al kapot op Düsseldorf. Haar backpack kon niet meer open. We moesten opzoek naar iemand die dit voor ons kon open breken.
Vervolgens had onze vlucht ruim 2 uur vertraging. Waardoor wij nog maar 30 minuten overstap tijd hadden in Istanbul. De meneer van Turkish Airlines verzekerde ons dat wij dit konden redden. Op goed vertrouwen begonnen wij aan onze vlucht. De overstap verliep ook niet helemaal vlekkeloos, wij mochten om een of andere reden het vliegtuig niet in en moesten wachten tot iedereen binnen was en daarna gingen ze ons helpen. Wat er aan de hand was.... geen idee.. maar wij konden uit eindelijk gaan zitten.

De ruimte tussen de stoelen was, hoe zal ik het zeggen... krapjes! Ik zat met mijn knieën tegen de stoel van de gene voor mij. Nou, als zelfs ik al krapjes zit, dan is het echt heel klein!! Ja, ik was weer even gelukkig dat ik zo klein ben!
We kregen tijdens onze vluchten zo veel eten meerdere keren warm eten en ontbijt. Toen wij aan waren gekomen in Manilla stond er weer eten klaar. Honger hebben wij zeker niet gehad.. Ze eten hier sowieso heftig voedsel jo! Ze frituren alles, eten heel vaak en willen je alles laten proeven. Natuurlijk eten ze de hele dag rijst. Witte rijst, dus da heb je lekker snel weer honger.

Oh trouwens voor ik het vergeet we hebben een leuk ruimbagage avontuur gehad. Onze backpacks hadden de overstap van 30 minuten niet gehaald. Dus die lagen nog in Istanbul. Jup, heel kut. Gelukkig waren wij hier op voorbereid en hadden wij extra kleding in onze handbagage. Na wat geregel zouden onze spullen donderdag avond aankomen in Manila. Ze gaan het ons brengen.. ofja... dat zou 3 werkdagen duren. Of terwijl we krijgen pas op z'n vroegst dinsdag onze spullen. NOWAY!! Wij nemen het dappere besluit onze spullen zelf maar op te gaan halen op het vliegveld. HA-HA leuk idee, uitvoering: wat chaotisch....

Heenweg: Jeepney, tricycle, trein, bus, taxi (zie google voor leuke fotos van deze gekke voertuigen, zet er wel ff Filipijnen bij) Al met al een rit van 1,5 uur door de stromende regen. De mensen hier weigeren door de regen te lopen. Onze host Ami was mee en zij wilde de straat niet oversteken. We hebben haar over kunnen halen en samen renden we door de regen. Ami vond het fantastisch en we

hadden erg veel lol aangezien de regen hier echt heel hard gaat.

Terugweg: Wij dachten we nemen een taxi! Maarja, vrijdag avond in de spits deelnemen aan het verkeer is een slecht idee. Wel een hele ervaring! We hebben ruim 3 uur in een taxi gezeten. Ohja wel belangrijke info de afstand die wij moesten afleggen was zo'n 20 kilometer. Voor ons normaal een ritje van 30 minuten dus.... Er minimaal 3 uur over doen is heel normaal in Manila. Al met al goede gesprekken gehad met de taxichauffeur en onze host over de president en de war on drugs. Bizar om te zien wat voor een eenzijdig verhaal je via de media hoort. Bijzonder dat wij de kans krijgen om dit met de Filipino's te bespreken. Ze zijn hier heel open over.

Donderdag was onze eerste dag in Manila en onze eerste dag van 12 dagen introductie. Dit doen wij samen met nog 5 andere klasgenoten die ook in de Filipijnen zijn.
Aangezien wij geen spullen hadden zijn wij gaan shoppen in de enorme shoppingmalls die ze hier hebben. Ik heb geluk dat ik zo klein ben, want ik pas alles wel. Voor een gemiddeld Nederlands persoon is de kleding denk ik wat aan de kleine kant.
Toen Nienke en ik terug liepen samen met onze host kwamen wij een busje tegen met HEEEEEEL veel mensen erin. Wij vroegen wat dit was. Onze host vertelde dat dit gevangenen waren die werden vervoerd. Wauw, onmenselijk hoe zij mensen vervoeren, dit doen wij in Nederland alleen met kippen denk ik... Wij waren best een beetje in shock hiervan. Het meest heftige was dat onze host riep: "Say hi to our inmates!!' Dit was lichtelijk ongemakkelijk, maar de mannen zwaaide naar ons en ik weet niet zo goed meer of ik nou terug zwaaide of met verbazing rond keek wat er allemaal gebeurde.
Mensen die zwaaien naar je is trouwens niet echt een uitzondering. De Filipino's kijken graag naar ons Europeanen (al denken ze waarschijnlijk dat wij Amerikanen zijn). Mijn hemel wat vinden ze ons interessant. Kijken, giechelen, zwaaien kan allemaal gewoon. Zelfs de politie roept je ongegeneerd na met HEEEE, HELLOOO!!!! (Dit is overigens niet op een vervelende manier. Mensen willen ons graag zien en bekijken. Ze zien niet elke dag Europeanen)

'S avonds zijn we uit eten gegaan met onze introductie groep en hebben wij wat biertjes gedronken. We raakte aan de praat met wat locals en zij willen maar al te graag ons hun mooie landje laten zien. Ofja... De mooie stukken van hun land. Manila is echt alles behalve mooi. Het is mega druk, overbevolkt (ongeveer 20 miljoen inwoners!!), veel straat kinderen, honden en katten en vooral veel heel veel verkeer.

Vrijdag zijn wij naar de universiteit gegaan. Meeting met de social worker studenten. Onder andere Justine en een meisje geloof dat haar naam iets van Tessa was.. Zij namen ons daarna mee naar hun huis. Zij protesteren tegen de president. Ze zetten demonstraties op en riskeren hier dus een gevangenisstraf of zelfs hun leven voor. Het zijn 2 jonge mensen van rond de 20 jaar die een hele duidelijke visie en mening hebben. Zij willen strijden voor de mensen hier en ze zeggen zelf, ja, iemand moet het doen toch. Het meisje heeft geen contact meer met haar ouders, omdat zij niet willen dat zij haar leven riskeert hiervoor. Vrij heftig was het allemaal.

Zoals je merkt hebben wij al erg veel meegemaakt hier. Het was wel tijd voor een beetje rust en de mooie stukjes van het land bekijken.
wij zijn een weekendje naar een organic farm geweest buiten Manila. Wauw, super mooi, zo groen! Wij hebben papaya's en bananen geplukt. Fruit gekookt voor de honden en katten en 's avonds samen biertjes gedronken. Ohja! Ook erg leuk, wij hebben achterop een pick-up gezeten toen we bier gingen halen. Ze vonden het heeeel raar dat dit illegaal was in Nederland. Natuurlijk hadden wij weer pret voor 10!

Ook een leuk en laatste weetje, de douche hier. Er is dus geen warm water hier. Is ook totaal niet nodig, want het is al warm genoeg hier. De waterdruk is ook niet altijd wat we gewend zijn, dus we douchen met een douchekop, een emmer en een bakje. De douchekop is er zelfs niet altijd. Soms is er alleen een kraag. Zie foto. Lekker primitief, maar prima te doen! Gek hoe snel dat soort dingen wennen.

We hebben nog een hele drukke heftige week voor de boeg. We gaan o.a. naar de sloppenwijken en naar een kindergevangenis. Daarna gaan we naar onze stage toe, waar Nienke en ik ook heel erg zin in hebben!