Maligayang pagdating sa Olongapo

We beginnen dit keer met een stukjetopografie.

Nienke en ik zijn aangekomen op de plek waar wij 13 weken gaan verblijven. Namelijk, bij onze stageorganisatie Preda! Jeeeeeej!

Nu de grote vraag.....
Waar bevinden wij ons nou precies?
We zitten op het eiland Luzon. Provincie Zambales en in de stad Olongapo, gebied/regio Kalakalan (letterlijke vertaling: 'handel').
Toen de Amerikanen nog actief waren in de Filipijnen, was Olongapo de marine basis voor het Amerikaanse leger en de stad stond bekend als sekstoeristen oord. Inmiddels is het sekstoerisme in deze stad een stuk minder geworden. De stad Angeles, stuk verderop, staat hier nog wel bekend om.
Olongapo ligt in de bergen (onderste oranje pijltje). De lucht is hier een stuk beter dan in Manilla! Ook is de natuur veel mooier. Alles is hier groen en we hebben uitzicht op

zee vanuit onze kamer en ons mega dakterras met hangmat. De zonsondergang is elke avond weer geweldig, zoals je ziet.
Momenteel verblijven wij op de eerste verdieping in dit mega pand met 4 Duitse meiden en 1 Duitse jongen (jongens mogen niet op de zelfde verdieping verblijven als de meiden, dus de jongen zit op de tweede). De oprichter van de organisatie Father Shay Cullen (De man uit de docu van mijn eerste blog. Wil je meer weten over hem? Toets zijn naam in op google... Dan krijg je genoeg info!), woont bij ons op de eerste verdieping.
De begane grond bestaat uit kantoor ruimtes. Hier werken alle office medewerkers van Preda en wij op onze 'office day'. Jup, je begrijpt het goed. Wij wonen dus letterlijk op ons werk! Althans, een gedeelte van ons werk...
Het grootste gedeelte van de week zijn wij in de huizen waar de kinderen verblijven (bovenste pijltje). Een voor de meiden en een voor de jongens. Ook dit is weer strikt gescheiden.

Voor de huizen moeten wij een tijdje reizen. Naar de meiden ongeveer 45 min tot een uur, naar de jongens een uur tot anderhalf uur. We doen dit per jeepney en tricycle. De rit is niet echt een straf.. We rijden door de te groene bergen, zien af en toe een koe, een geit en een kip. Nienke en ik moeten gewoon vaak tegen elkaar zeggen. 'Wauw, dit uitzicht, we zijn gewoon in de Filipijnen!' omdat het nog steeds niet helemaal aan is gekomen dat we er echt zijn.

About the Girls and Boys!
De jongens en de meiden van Preda leven dus gescheiden van elkaar. Bij de meiden werken alleen vrouwen en bij de jongens werken alleen mannen. De visie is hier dat, doordat de meiden trauma's hebben opgelopen door de mannen, het daarom niet handig is dat zij nog in contact komen met mannen. De jongens en meiden zien elkaar 1x in de week, tijdens de kerkdienst, al mogen ze dan niet met elkaar praten. Mannelijke vrijwilligers/stagiaires mogen niet bij de meiden werken. Wij mogen gelukkig wel op beide groepen werken!

Het verschil tussen de groepen is enorm. De meiden zijn bijna alleen

maar binnen. Ze spelen spelletjes, lezen, schrijven en doen wat meiden van hun leeftijd altijd doen (behalve buitenspelen, wat daar is niet zo veel te doen).
De jongens daarentegen zijn niet echt binnen te vinden. Ze spelen basketbal (op het basketbalveld), gaan zwemmen (wanneer ze daar naartoe gaan met de privé jeepney), klimmen en krijgen twee keer in de week twee uur karate, van volgens mij een echte Japanner. Zelfs ik heb meegedaan met de karate! Oke, een halve les,karate is best moeilijk!! De les was volledig in het Talagog (Filipijnse taal) en Japans. Welke woorden bij welke taal hoorde... Al sla je me dood. Kon er geen pindakaas van maken. Het tellen van in ieder geval in het Japans. Wauw, wat een moeilijke taal! Gelukkig hoef ik Japans niet te leren...
Talagog is echt een moeilijk taal. Ben vrijdag een uur bezig geweest met de jongens om te leren tellen tot 10. Ik heb er tot nu toe 4 van onthouden. De klanken zijn erg lastig en de woorden erg lang. Ze lachen zich dood als ik weer aan het stamelen ben of voor de 10e keer om het zelfde woord vraag.

Zaterdag zijn we naar een rooftop-pool geweest. Boven in een hotel. Zwemmen met uitzicht op de zee. Het kost voor Nederlandse begrippen geen drol. Heerlijk! Ons eerste dagje echt ontspannen. Daarna uit eten geweest en op tijd naar bed. Vandaag ging de wekker weer vroeg. We zijn naar het strand geweest met de jongens van het jongens huis.

Voor onze begrippen een mega verlaten strand. Loei heet zand en lekker warm water. Het water was zo zout, als je op je buik ging liggen met je hoofd onder water bleef je gewoon drijven.
Het was een super leuke dag! De hele dag in het water met de jongens. We moesten ze natuurlijk lanceren, met ze zwemmen en stoeien. Man man, niet uit te putten die jongens.

Trouwens grappig verhaal... We gingen dus met de jeepney naar het strand. Ong. 30 kinderen, 2 begeleiding, 3 studenten. We dachten we gaan heus met 2 jeepneys... Niets is minder waar. Gewoon met 1! Stoeltjes in het gangpad, jongens achter de jeepney hangen, lekker bij elkaar opschoot. Precies zoals je het op internet ziet, alleen mochten ze niet op het dak tijdens het rijden (of het was niet nodig).
Voor we gingen was de jeepney kapot. (was die al de hele week, maar ze besloten hem vanmorgen pas te maken) Alle jongens helpen en samen repareren ze de wagen. Halve wegen slaat de motor ineens af. De jongens springen er direct uit en duwen hem aan tot dat hij gaat rijden. Al rijdend springen ze er weer in. De jongens liggen bij elkaar op schoot lekker te slapen en ze zorgen voor de zieken jongen met koorts. Het is allemaal de normaalste zaak van de

wereld voor hun... Maar ik kijk m'n ogen uit, wat er allemaal gebeurd.

Fun fact:
- Wij moeten als vrouw altijd werken in een t-shirt en een broek/ rok tot minimaal je knie. Gezien de hitte is een rok niet zo fijn... Het is dus meestal een lange broek. Mannen mogen gewoon aan wat ze willen. FLAUWWW!!!

- Met zwemmen mogen wij dus niet in bikini. Wij moeten zwemmen met een t-shirt aan en een broekje. Toch is dat heel normaal hier. De meeste vrouwen zwemmen met kleding aan. Het is een erg katholiek land en je lichaam laten zien is niet echt wat ze graag doen. Wanneer wij in onze vrije tijd zwemmen hebben wij hier maar gewoon lak aan. Kan niet thuis komen met een witte buik natuurlijk!

- Mijn naam uitspreken blijkt lastig te zijn. Ze snappen onze klanken niet helemaal. Ik heet inmiddels: Jonner, Jonne, Jane en last but not least.... (ik hoor Jelke en mijn ouders al lachen) JORNER! Voor de rest nog genoeg andere variaties die niet schrijven zijn. Daarbij kan ik veel namen ook niet eens uitspreken, aangezien ik de Filipijnse klanken niet kan maken..

PS: Belangrijk!!! Door alle indrukken ben ik helemaal vergeten alle lieve mensen te bedanken die mij foto's en lieve

brieven hebben meegegeven. Jullie hangen boven mijn bed, zoals je ziet. Heel fijn om er naar te kunnen kijken! THANKSSS

PPS: De foto waar we op de grond liggen. Ze doen hier aan siësta, wij dus ook tijdens het werken.