Gebakken, gekookt of bevrucht?

Mijn voornemen om weer wat vaker een blog te schrijven is, zoals je hebt gemerkt compleet mislukt. Aangezien het reizen ook gaat beginnen denk ik dat wekelijkse blogjes er niet meer inzit. Denk je nu yes! Eindelijk minder!! Lucky you!! Denk je nu aaaah jammer Janne, ik vond het zo leuk elke week. Sorry, sorry :(. Maar wees niet bang waarschijnlijk gaan ze nu gewoon heel erg lang worden.

Nienke en ik hadden nog een aantal dingen op ons verlanglijstje staan voor wij onze stage zouden gaan verlaten. Wonder boven wonder hebben wij alles kunnen afvinken op ons lijstje. We zijn weer

heel wat ervaringen rijker!

Foodtour
PAS OP, dit onderdeel kan als heftig worden ervaren!

Twee collega's van kantoor hebben ons meegenomen op een foodtour. Klinkt leuk, maar dat wat wij in onze mik hebben gedrukt is serieus heftig! Waarom dan deze foodtour? Nou eigenlijk omdat ik onze collega drop had gegeven.... hij vond het zo vies en nu was het tijd voor revange.
Dussss... wij de stad in met knikkende knietjes. Even gezellig samen dineren aka rijst op z'n Filipijns naar binnen drukken (Filipijnen zijn echt echt niet goed in netjes eten, die drukken alles gewoon naar binnen). Hadden wij mooi de kans om eens even te vragen wat nou eigenlijk allemaal in die potjes zit wat elke Filipijn over z´n rijst gooit. Nou; soja saus, olie enz.. zo ver waren we al. Er stond 1 potje bij, beetje geel smaakloos en iedereen gooit het altijd gulzig over de rijst. Wat is dat toch?! Nou dat blijkt dus gewoon puur kippenvet te zijn. Als ze de kip grillen vangen ze het vet op wat er af druipt, dat stoppen ze in een potje en dat kan je dus weer lekker over je rijst gooien. Jammie he?!
Doe mij maar lekker sojasaus!

Vervolgens na wat motor winkels te hebben gezien (Filipijnse mannen zijn erg trots op hun motoren.....) Lukte het ons om die 2 mannen weg te slaan bij de stickers en helmen en gingen we eindelijk naar de straat kraampjes. Van alles wat gekocht en ik had gevraagd of ze me alsjeblieft pas willen vertellen wat het was nadat ik het gegeten heb. Je kunt namelijk niet herkennen wat je eet, want het is weer traditioneel gefrituurd natuurlijk. Het begon met een gefrituurd kwartel eitje, prima te doen toch... Daarna een stukje kippenlever in mijn mondje gestopt en daarna was het tijd voor dat satéprikkertje met vleesachtig iets erop. Onze lieftallige collega vertelde wat het was terwijl ik het in mijn mond deed. Gelukkig hoorde ik het niet en ik zei NEEEE niet zeggen ik wil eerst eten. Dus ik stop het in m'n mond kauw er een beetje op en zie Nienkes hoofd. Hete ging ongeveer zo:
Ik: "Jij heb Eric verstaan hè, jij weet al wat ik eet nu?"
Nienke: "Ja"
Ik: "Iets heel smerigs he?"
Nienke: "Ja"
Ik: "Het smaakt best oke.... wat is het?"
Nienke: "Kippendarmen"
WOHOLY SERIEUS?! Gelukkig vertelde hij er bij dat ze wel schoongemaakt waren. Nou poe wat een geruststelling... Blij dat ik niet van te voren wist wat het was. Het is echt wel prima om te eten hoor, maar toch laat ik het de volgende keer liggen.

Wil je hem gekookt, gebakken of bevrucht?
Nu denk je dat de foodtour klaar is. Nee, zeker niet. Het ergste moet nog komen. Ik weet niet of je ooit al eens van Balut hebt gehoord? Het is een ware delicatesse hier. Ik denk nu, hoe kan ik dit omschrijven zonder dat het echt heel erg vies klinkt. Niet mogelijk, dus ik zeg het maar gewoon. Het is een eenden ei. Oh, dat valt wel mee toch Janne? Ja klopt, maar een gewoon eenden ei dat heet Pinoy hier. Als je het balut mag noemen dan is het eitje bevrucht. Eten ze dan echt een eenden embryo? Een eitje met een kuikentje erin? Ja dat doen ze hier zeker! Je kan zelfs kiezen hoeveel dagen. 12 tot 14 dagen, dan is het embryo nog klein en hoef je geen veertjes te happen. 16 tot 18 dagen is een heus kuikentje met snavel, pootjes en veren. Moet zeggen dat voor de meeste Filipijnen de 12 tot 14 dagen voorkeur heeft opzichte van de 18 dagen. Ik hoor je nu hardop zeggen: GATVERDAMME dat heb je toch niet gegeten.
Nou heb het niet zonder pardon in m'm mik gepropt... Maar, ja heb er meer dan een uur over gedaan tot ik mentaal klaar was... maar ik heb het gegeten. Het was mentaal heeel erg zwaar, maar toen ik er eenmaal lekker op aan het kauwen was, toen moest ik echt toegeven dat het wel lekker is. Het smaakt naar een combinatie van ei en kip. Ik zal je alle andere details besparen... Mocht je meer willen weten, video bewijs willen hebben dan kan je me altijd een berichtje sturen.
Trouwens, Nienke heeft het ook gegeten. Waarom wij dit gegeten hebben? Nou het was een beetje of nu of nooit... Iedereen heeft het er over en na 16 weken mensen om je heen hebben die het normaal vinden en zeggen dat het lekker is, ja word ik nieuwsgierig van en je leeft maar 1x!

Cebu
De dag erna zijn we 's avonds na het werk naar Cebu gevlogen. Een eiland wat meer in het zuiden van de Filipijnen. Onze klasgenoten Margo, Manon en Milan lopen daar stage en we gingen eventjes een weekendje op de koffie.
Helaas waren de vliegtickets niet echt super goedkoop, dus kozen we voor een ticket met een tussenlanding op Boracay. Toen we aankwamen op Boracay was het inmiddels 23:00 uur. Onze vlucht naar Cebu zou om 2:00 uur gaan. Helaas was dit vliegveld zo klein, dat we nergens konden wachten. Ja, buiten op de grond want die paar stoeltje die ze daar hebben waren natuurlijk allang bezet... 2 opties dus. Of we gaan proberen te slapen, of we gaan eens even de plaatselijke kroeg bezoeken. De keus was snel gemaakt en wij gingen lekker kroeg hoppen bij de lege restaurants naast het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig was ik natuurlijk direct in slaapgevallen, dus voor ik het wist lag ik in een hotel bedje op Cebu.

Helaas hadden we niet zo veel dagen daar, dus besloten we alle in sneltreinvaart te gaan doen.
Ons schema was ongeveer zo:

Vrijdag: stage van de anderen bekijken gevolgd door een avondje kroeg en discotheek
Zaterdag: Eiland hoppen en 's avonds naar Oslob toe. Het eiland hoppen was het heel erg leuk en gezellig. Vooral toen Nienke en Margo zo nodig moesten plassen dat ze vroegen of het oke was dat ze het water even in gingen. Waarop de bootman zei dat daar de wc was. Wij dachten dat hij naar het eiland wees. Dus Margo en Nienke het water in. Lekker plassen.. Nienke wil de boot weer inklimmen, maar helaas springt ze op een zee-egel. Ik heb begrepen dat dit vrij pijnlijk is. De bootman zei dat iemand over haar voet heen moest plassen, want dit was het beste medicijn. Aangezien Nienke echt pijn had aan haar voet was dit geen probleem. De bootman ging het wchokje op de boot in en plaste in een bakje wat vervolgens over Nienkes voet heen gegoten werd. Ik wilde echt medelijden met haar hebben, maar ik kon natuurlijk alleen maar lachen. Helemaal omdat er dus gewoon een wc aan boord was, wat we niet goed begrepen hadden. Tot overmaat van ramp had Nienke niet eens geplast, want er waren zo'n 5 mensen naar haar aan het staren. Geweldig avontuur wat ik nooit meer vergeet.

'S avonds was het tijd om naar het zuiden van Cebu te gaan. Daar kan je met walvishaaien zwemmen. Helaas was dit een rit van ongeveer 5 uur en je kun je voorstellen dat wij inmiddels wel

uitgeteld waren. Maargoed je bent er maar 1x dus wij gingen ervoor. Met de taxi naar de bus. Aardige man die chauffeur. Hij vond dat wij niet met de bus moesten gaan. Het is zaterdag, super druk en dan moet je lang wachten voor je een plekje in de bus hebt bemachtigd. Hij wilde ons wel brengen 3000 peso (50 euro), daarbij was het met de taxi maar 3 uur, omdat hij een andere weg nam. We konden lekker slapen op de achterbank. Het klonk als muziek in onze oren. Wij waren om, wij gaan met de taxi, zo moe dat we waren. Klein detail, stel we zouden met de bus gaan. Dan zou het 150 peso (iets meer van 2 euro) pp zijn. Dussss.... klein verschil, maar 3 uur taxi 25 euro pp, dat krijg je in NL niet dus YOLO. Om 0.00 uur aangekomen bij ons hostel, snel slapen want we moeten om 5 uur al weer op om naar de walvishaaien te gaan.

Het was echt geweldig. Die beesten zijn enorm en ze komen zo dicht

bij. Ik heb er 1 perrongelijk geschopt. Het was wel een mega toeristenplek natuurlijk, dus eigenlijk was het ook echt heel zielig voor die beesten.
Daarna zijn we naar de watervallen geweest, op Cebu stikt het ervan. Inmiddels was het 11.00 uur en dachten we dat we best een uurtje slaap verdiend hadden. Om 12.00 uur moesten we uitchecken bij ons hostel en zijn we (dit keer met de bus) terug gegaan naar Mactan, waar we vandaan kwamen. Onderweg nog even gestopt bij de osmena peak. Even een mooie hike gedaan. Echt echt heel mooi en toen hadden we wel weer genoeg gedaan voor het weekend. De volgende dag terug gevlogen en ik lag maandag avond met koorts in bed. Dinsdag niet in staat om te werken, dus ik heb daadwerkelijk de hele dag geslapen. Niet zo heel gek na zo'n weekend.

partyparty
De volgende dag was onze lieftallige collega (ja die van de foodtour) jarig. 21 hele jaren jong. Wij waren uitgenodigd op z'n feestje bij hem thuis. Weer iets van ons "moeten we gedaan hebben" lijstje afkunnen strepen. We kwamen aan en we kende natuurlijk helemaal niemand. Er stond een tafel vol met eten en we hadden nog niet eens hoi gezegd en we hadden al een bord in onze handen. Kerst verlichting overal, karaoke, heel veel mensen in een kleine ruimte en z'n oma die riep MARRY CHRISTMASSSSS!!!!! Het duurde even voor we dit allemaal konden verwerken. We schepte maar wat eten op en kregen nog een lekker bakje soep, zijn lievelings. Met geiten ingewanden (volgens mij ook darmen) Nou na die balut zijn wij niet meer gek te krijgen, dus proeven maaaaar!!! Gelukkig snapte hij dat wij niet alles wilde eten, dus was het bakje snel opgegeten door iemand anders. GELUKKIG!
Nou na wat biertjes en karaoke tijd om naar huis te gaan, het was inmiddels ook al 23,00 uur! (ja dat is laat voor Filipijnse begrippen) Hoe komen we terug bij de hoofdweg? Zeker, achterop de motor. YESSSS weer een af streep dingetje, bij Eric achterop de motor! Ik was de gelukkige en Nienke mocht bij z'n vriend achterop. Onze avond kon niet meer stuk!

Er moet ook nog gewerkt worden
Nou goed, naast al dat feesten en vakantie vieren lopen we ook nog stage natuurlijk.

Voor ons afscheid wilde we graag iets leuks gaan doen met de meiden. De jongens gaan elke maand naar het strand, helaas doen de meiden dit eigenlijk nooit. Ze mogen wel, maar waarom deze actie niet ondernomen wordt... Geen idee. Nienke en ik dachten, we gaan gewoon vragen of we naar het strand kunnen als afscheid. Zo gezegd zo gedaan. Iedereen was direct enthousiast en voor we het wisten zaten we 2 weken geleden met alle meiden op het strand. Ze vonden het geweldig.De meeste meiden konden niet zwemmen, maar dat weerhoud niemand er van om niet in het water te gaan. Nienke en ik waren volgens mij de enige die hier even dachten, is dit wel handig? Maar niemand maakte zich zorgen en de meiden hielpen elkaar.
Voor sommige kinderen was het de eerste keer dat ze op het strand waren. Moet je nagaan, woon je op de Filipijnen en heb je het strand nog nooit gezien. Al met al vonden de meiden het geweldig. Lachen, plezier voor 10 en na deze drukken dag waren we allemaal helemaal kapot. De enige die wakker bleef in de bus was de chauffeur, voor de rest sliep iedereen in no-time.

Deze week hebben we ons verslag afgerond en dit gepresenteerd aan Father Shay, de andere baas en de social workers. Spannend!! Wat zal Father Shay er van vinden?! Uit eindelijk is het allemaal goed gekomen en ze zijn heel blij met ons onderzoek en de aanbevelingen die wij gedaan hebben.

Helaas was het dus nu echt tijd voor het moment waar we al weken tegen op zien. Afscheid nemen bij de meiden.
make-up is echt een luxe hier in de Filipijnen. Mensen hebben daar geen geld voor en als ze het al dragen 'kopen' ze het vaak in de vorm van een lening. Voor ons kost make-up geen drol hier. Wij besloten om van alles wat te halen. Mascara, eyeliner, lippenstift, nagellak, poeder zodat je gericht witter lijkt (dat is wat ze willen namelijk haha) nou goed, dat dus. Afgelopen vrijdag was beauty dag. Ze vonden het geweldig. Zelfs de begeleiding die normaal op kantoor blijft zitten kwam er bij en deed mee. weer tonnen met selfies van de meiden op mijn telefoon ze waren helemaal blij.
Helaas kwam ook aan deze dag te snel een eind. De meiden houden enorm van foto's maken. Een aantal van de foto's die ze gemaakt hebben met onze telefoon hebben wij af laten drukken en hebben wij een collage van gemaakt. Dit hebben wij hun gegeven als aandenken aan ons. De meiden begonnen voor ons te zingen en ze kwamen allemaal om ons heen zitten. Nou, probeer het maar eens droog te houden met 50 van die mooie meiden om je heen. Met pijn in ons hart na heel veel knuffels afscheid genomen van iedereen en zijn we terug naar huis gegaan. Door alle knuffels ben ik natuurlijk weer in het bezit van mijn lievelings-huisdier de luis, maar dat heb ik er wel voor over!

'S avond nog een laatste feestje gemaakt hier in de stad. Helaas kwamen onze Filipijnse collega's niet opdagen... (typisch gevalletje ja zeggen maar nee bedoelen) Super jammer maar wij feesten er niet minder om.
Het was een heftige dag, maar een mooie afsluiting van deze geweldige ervaring. Nu is er een nieuwe fase aangebroken. Morgen begint het reizen! Super veel zin in en we gaan kijken waar de tijd ons gaat brengen!