How I survived Manila

Inmiddels zit onze introductie in Manilla er op. Het is een heftige week geweest. Het voelt weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef, maar dat is dus een week geleden.

Afgelopen maandag zijn wij naar de sloppenwijken hier in Quezon City geweest. Ze leven in zelf gemaakte huisjes met soms wel 5 gezinnen in 1 huis. De moeders zijn erg jong en de gezinnen groot. Het was heel anders dan verwacht. Ik had verwacht dat de mensen een stuk minder vrolijk zouden zijn dan dat ze daadwerkelijk waren. Overal speelden kinderen en mensen lachten. Kinderen gaan naar school en ze drinken schoon water. Het leuke was dat ze nog nooit buitenlanders gezien hadden. Ze vonden ons zo blank en wilde alleen maar foto’s maken.
Ze gebruiken hier een paraplu ook tegen de zon. Nou, we hadden allemaal onze personal assistant, die een plu boven onze witte hoofdjes hielt. Erg lief! We mochten ze ook echt niet zelf vast houden.
Ook vonden ze ons in het begin dood eng. Wanneer Filipino's iets spannend vinden gaan ze giechelen. Heel komisch. De mensen staan allemaal stiekem te gluren en te giechelen. Na een tijdje komen ze los en willen ze alleen maar met ons op de foto, ons aanraken en onze namen weten. Jup, dan voel je je echt een bekend persoon haha!

'S avonds zitten wij bij Tri-Mona (onze verblijfplaats) buiten en begint het enorm te regenen. Het idee dat al die mensen die in sloppenwijken leven nu niet buiten kunnen zijn, maar met grote gezinnen in dat kleine huisje zitten, is wel even naar. Het water kan er zo hoog komen te staan dan ze leven op de eerste verdieping en het dak van hun huizen.

We hebben dinsdag een chill dagje gehouden. Wezen zwemmen in een natuurpark en daarna naar de dierentuin. Het was erg gezellig en ontspannen. Het enige was dat wij ons afvroegen of wij naar een attractiepark gingen of dat wij zelf de attractie waren.... Er komen daar kennelijk weinig toeristen.. Raad je het al? Iedereen vroeg om met ons op de foto te gaan! Is een tijdje grappig en leuk.. Op een gegeven moment waren we er wel een beetje klaar mee, maar we blijven gewoon op z'n Filipijns lachen, ook al is het niet leuk.

Zoals ik in mijn eerste blog vertelde zijn er hier overheidsinstellingen

voor kinderen die een delict hebben gepleegd of waarvan de ouders de zorg niet meer aankunnen. We hebben het nu over kinderen van een jaar of 10 tot 19 jaar. Deze kinderen worden in een 'instelling' geplaatst, oftewel gevangenis. Wij zijn hier dus naar toe geweest. Wow, wat was dat heftig. We lopen de trap op en komen bijna direct in de ruimte waar de kinderen opgesloten zitten. 3 cellen van ongeveer 17 m2 met gemiddeld 23 kinderen per cel. Jongens en meiden gescheiden. Het is vreselijk. Kinderen hangen aan de tralies. Het is net een film. Ik ben nog geen 2 seconden binnen en ik sta te trillen op mijn benen en draai mij direct weer om. Dit is niet om aan te zien. Ik hoor achter mij de kinderen roepen: "Hello! Hello! Hello!' 'What's your name?!' Dit is onmenselijk. Ik ga samen met nog 2 andere meiden even naar de wc. We proberen ons een beetje moed in te spreken, omdat het de bedoeling is dat wij wat leuks gaan doen met die kinderen. Hoe ga ik het voor elkaar krijgen om iets leuks van deze vreselijke situatie te maken. Wij besluiten terug te gaan en met de kinderen te gaan vingerverven. Dit is het enige wat we kunnen doen. De kinderen een leuk uur geven. Wat was het bijzonder om de kinderen te zien opleven. Ze zongen liedjes voor ons, wij voor hen en we zongen samen. Even vergeet ik dat ik in een cel sta met deze kinderen. Wanneer je een kind in de hoek van de cel ziet zitten, zonder enige gezichtsuitdrukking ben je meteen weer in de realiteit. Het was heel dubbel, maar een hele bijzondere ervaring.

Gelukkig zijn de overheidsinstellingen niet de enige instellingen die er zijn! Later deze week zijn wij naar een instelling geweest die in dit geval jongens uit de gevangenis haalt en ze opvangt in een huis waar ze vrij kunnen spelen, leren en leven. Het was erg fijn om hier ook een kijkje te nemen. We hebben de kinderen gesproken en de situatie in de overheidsinstelling is niet zo uitzichtloos als dat het in eerste instantie voor ons leek. Dit maakt het niet minder vreselijk, maar het geeft wel wat hoop.
Deze kinderen hebben weer plezier. Buiten is een basketbal veld (dit is dé sport hier in de Filipijnen). Wij hebben samen met de jongens gebasketbald. Ons enige voordeel is dat wij langer zijn, maar de kinderen zijn veel beter. Ze zijn snel, vooral ik maak geen schijn van kans. Het was bloedheet, maar erg leuk om plezier met ze te maken.
Ik ben blij dat wij vandaag naar PREDA gaan en daar gaan werken. Zij halen kinderen uit de gevangenis en prostitutie. Hierdoor krijgen ze een kans op een betere toekomst. Hopelijk kunnen Nienke en ik dan iets betekenen voor de kinderen in die in deze situatie zitten

We zijn ook nog naar een plaatsje buiten Manilla geweest. Op bezoek bij de indigenous people: Dumagats. Ofja, dat was de bedoeling. We kwamen aan bij een community, die het dichts bij deze mensen woonden. Het heeft gister erg geregend, daarom is het lastig om er te komen. Te veel modder. Daarnaast is de telefoonverbinding weggevallen en is er helaas geen contact te krijgen met de Dumagats. We blijven bij deze mensen, die dezelfde manier van leven hebben. Alleen de omgeving is anders. Erg bijzonder. Wat een mooie mensen. Ze leven hoog in de bergen, waar de lucht een stuk schoner is. De kinderen spelen in de rivier en samen eten we met onze handen uit een mega bananenblad.
We worden uitgenodigd om naar het regenwoud te gaan. In 1 woord. Wauw! Super groen en stil. Waar ik in Manilla het liefst als een chinees met een mondkapje rondloop, adem je hier het liefst heeeel diep in en uit. Bizar hoe groot het verschil op zo'n relatief kleine afstand is.

Nog een paar FunFacts
Wist je dat:
- De Jeepney's oude wagens van de Amerikanen zijn? De militairen gebruikte ze vroeger hier. Nu gebruiken de Filipino's het als openbaar vervoersmiddel.
- Ze niet aan verkeersregels doen? Niet zo verrassend misschien.. Ze toeteren bij elke poep en een scheet. Om gek van te worden.

Oh en last but not least!
Mannen kunnen hier nogal eum... enthousiast zijn. Daarom ben ik momenteel in het bezit van.... Jawel hoor! Een denkbeeldige vriend! Hij heet Max en we hebben al 3 jaar een relatie. Leuk he!