Het is koud in de Filipiens

Man, de tijd gaat steeds sneller! Het is alweer dinsdag en al weer tijd voor de wekelijkse blog. Het soms echt lastig om terug te denken en wat ik deze week allemaal weer gedaan heb. Ik ga maar weer een poging wagen om het op papier te zetten.

Ik ben ooit begonnen aan een dagboek bijhouden. Maar de dagen gaan zo snel en de tijd vliegt, volgens mij heb ik al weken niet meer geschreven. Best wel jammer, maar meer reden om vast te houden aan mijn wekelijkse blog.

We zijn begonnen met ons 'vrije schema', zoals ik vorige week vertelde. 'S ochtends meestal op kantoor werken en in de middag naar het meidenhuis. Toch grappig hoe fijn de structuur 2 dagen kantoor en 3 dagen meidenhuis was en wat een opluchting de vrijheid nu is. Ook is het wel wennen. De meiden merken het natuurlijk direct en die vragen waar wij elke keer zijn. Ook ik moet nog een beetje zoeken naar hoe het dan echt prettig is. Al ben ik er niet bang voor dat wij onze draai hierin niet zouden vinden. Het is namelijk HEERLIJK!

Op woensdag kwamen wij er achter dat het die vrijdag familiedag zou zijn. Ja, grappig, we hadden geen idee dat dit op de planning stond. Communicatie blijft een beetje moeilijk, maar we wisten het in ieder geval op tijd. We hebben tijd vrijgemaakt en zijn de hele dag naar het meidenhuis geweest.
Wat ik had verwacht: Hele dag spelletjes spelen. Families eindelijk weer samen en lol hebben met elkaar.
Hoe het daadwerkelijk was: De ouders beneden, ze kregen een seminar over opvoeding (wat zeker heel erg belangrijk is!) en de kinderen boven in een aparte ruimte. Het was de bedoeling dat wij de kinderen bezig zouden houden de hele dag. Pas aan het eind van de middag zouden ze activiteiten kunnen doen met elkaar. Het voelde zo raar. De kinderen keken steeds uit het raam naar beneden en wezen aan wie hun ouders waren. Ik dacht alleen maar, laat ze even samen zijn! Waarom moeten ze zo lang wachten?

Wat trouwens wel belangrijk is, even tussendoor, er zijn bijna 50 kinderen in het meidenhuis en ik denk dat er 6 families waren. Ja, heel weinig helaas. Van sommige kinderen is de familie 'verdwenen'. Sommige willen gewoon geen contact de redenen zijn vrij divers. Wat in ieder geval nooit een probleem kan zijn is het geld. Preda betaald de reis, de overnachting, eten alles. Ze vinden het namelijk heel belangrijk dat het contact gestimuleerd wordt.

Tijdens de lunch vroegen wij aan de begeleiding of de kinderen ook nog konden spelen met broers/zussen/ouders, ze zei ja maar aan het eind van de middag pas. De ouders hadden inmiddels zelf ook al aangegeven dat ze niet zo enthousiast waren over de planning die gemaakt was. Gelukkig hebben ze na de lunch de seminar verplaatst en werd er volop gespeeld met de kinderen.

Je kan je natuurlijk voorstellen dat het voor de ongeveer andere 45 kinderen niet heel makkelijk was, al die families en waar is die van jou? Gelukkig hadden wij zeeën van tijd voor deze kinderen. We spraken met ze af dat wij vandaag hun gekke zussen waren en alle broertjes en zusjes van iedereen wilde natuurlijk maar al te graag aandacht van die 45 kinderen. Al met al een bijzondere dag. Heel dubbel, maar het leek alsof iedereen zich vermaakte met de activiteiten en elkaar.

Zaterdag zijn we mee gegaan met de kerkmis. De families waren er nog, dus hij begon niet om 10.00 uur maar om 8.00 uur. Het is een uur rijden, dus wij zaten lekker op tijd met Father Shay in de auto. Hij heeft een passie voor heftig klassieke muziek. Dat moet dan ook heel hard op in de auto. lekker wakker worden dus....
Omdat het zo vroeg was, was het niet zeker of de jongens van het jongenshuis ook aanwezig zouden zijn. Eenmaal aangekomen stonden de jongens buiten kant en klaar om naar binnen te gaan. Dit is het enige moment dat de jongens de meiden zien. Je kan je voorstellen wat dat doet (het merendeel is lekker in de pubertijd) , ze kijken de hele week uit naar de mis. Toch loopt ook dit weer anders dan je waarschijnlijk nu denkt. Het is strikt verboden voor de jongens en de meiden om met elkaar te praten. Als het verboden is, dan doen ze dat ook echt niet. Links zitten de meiden, rechts zitten de jongens. Af en toe naar elkaar kijken en oogcontact. Het is heel grappig om het allemaal te zien gebeuren.

Leuk feitje, het heeft het hele weekend geregend meneer tyfoon kwam ergens langs over de Filipijnen. Het was dus helaas maar 26 graden ofzo. Zo ingeburgerd als wij zijn lopen wij dus in een lange broek en een trui. het klinkt gek, maar het was echt even fijn. Niet die hitte, maar lekker "frisse" lucht. Het koelt natuurlijk niet echt af, maar voor Filipijnse begrippen wel. Zoals onze Duitse collega's dan in het Nederlands proberen te zeggen met een heerlijk Duits accent: "Mensen, het is koud in de Filipiens". Nu is mevrouw zon weer terug en het is weer bloed en bloed heet. Ik ben blij dat ik hier niet ben ik het hoogseizoen, want dan vallen de mussen denk ik echt letterlijk dood van het dak.

Zondag wilde we heel graag weer gaan surfen. Helaas was het de hele dag aan het regenen en hadden wij een beetje een katertje van het stappen van de avond ervoor. Een van de Duitsers had gelezen op een blog van een sekstoerist, ja een vreselijke blog waar je misselijk van wordt ik bespaar jullie alle details! (Als je hier bent wil je er toch wel wat meer over weten helaas) Maar goed, het positieve er aan was dat wij dus mooi konden zien welke clubs voor hen "slecht waren". Als de clubs voor een sekstoerist slecht is, in de zin van; het is moeilijk om aan vrouwen te komen. Dan klinkt dit dus als muziek in onze oren en gaan wij daar heen. Gelukkig had de man hier niets over gelogen en het was een leuke avond, waar de Filipino's graag wilde laten zien hoeveel geld ze hebben. Dit was stukken beter dan meisjes te sexy zien dansen met te weinig kleding aan.

Zondag zijn we maar naar de Harber Point mall gegaan. Een mega winkel centrum en ze hebben er alles. Beetje rondneuzen naar "dure" restaurants gaan en genieten van dat eten. Als je uit eten gaat

naar een gemiddeld Filipijns restaurant is het eten gewoon standaard gefrituurd vlees, vis, groente, noem het op en ze flikkeren het zonder pardon in de frituur, ja zelfs de rijst is vaak gefrituurd. Wij willen natuurlijk wel een beetje aan ons gewicht denken.. Daarom kiezen we af en toe voor een duur restaurant. Hier betaal je toch al snel 8 tot 10 euro voor een maaltijd. Hier komen dus alleen de rijke Filipijnen, want voor de Filipijnen is dit echt duur.
We hebben ook maar weer een pedicure genomen... Die nagellak die kon echt niet meer naar 2 weken (Oeps...het zat er nog perfect op). Ik hoor mezelf nog tegen Nienke zeggen: "Hoe kan ze zoveel werk hebben aan mijn voeten, ben 2 weken geleden nog geweest". HAHA ik schrok van mijn eigen opmerking! Al met al een prima zondag dacht ik zo.

Maandag weer aan de bak. 'S ochtends op kantoor en rond 1 uur half

2 wilde we naar het meidenhuis gaan. Wij stonden braaf in de brandde zon ofwel gevoelstemperatuur ik word gefrituurd op een jeepney te wachten, en te wachten, en te wachten.... Normaal komen ze dus elke 2 minuten langs. Een half uur later nog steeds geen jeepney. Wat is er toch aan de hand? Waar zijn die krengen als je ze nodig hebt.... Wij besloten het op te geven en er maar een volledige officedag van de maken. We vertelde aan een collega dat we het zo raar vonden dat er geen jeepneys waren. Ze zei, Ohja, klopt er is een staking. Niemand werkt vandaag.... Thanks voor de info! had een uur of wat eerder gemogen:)

Vandaag weer een halve dag naar het meidenhuis geweest. Wij waren van plan om de begeleiding te gaan interviewen voor ons onderzoek. Dit liep natuurlijk anders dan wij hadden gehoopt. Iedereen was spontaan druk! Een aantal hebben we dus het interview maar op papier gegeven en met iemand een nieuwe afspraak gemaakt. We gaan zien hoe dit gaat uitpakken...
Een meisje probeerde Nienke een of andere hand groet aan te leren. Je weet wel een box, maar dan met wat extra's. Ik had onthouden uit haar rapportage dat ze in een "Gang" had gezeten. Ik vroeg dus waar ze dat geleerd had. Natuurlijk was dit de groet tussen de leden van de gang. Ik vroeg er een beetje op door en al snel kregen we alle ins en out van de ontgroening. Zij was het jongste lid, maar je moet letterlijk

vechten en in elkaar geslagen worden wil je er bij komen. Ze ging er bij omdat ze haar familie graag wilde beschermen. Een heftig verhaal wat echt nog even moet bezinken voor ik hier iets mee kan. Hoe een meisje van 16 jaar al zo veel meegemaakt heeft. Onwerkelijk. Wel is het een meisje met toekomst dromen. Ze is heel blij dat ze bij Preda woont, al mag ze in december al terug naar haar familie als ze dat wilt. Ze wil graag nog wat langer blijven, om te leren en meer kansen te krijgen om te kunnen studeren. Ze wil ooit in Canada medicijnen studeren en dan dokter worden in de Filipijnen. Het maakt haar niet uit hoe oud ze is als ze klaar is, al is ze 50. Ooit gaat ze het doen en door te werken bij Preda als ze ouder is, wil ze gaan sparen.
Het is bijzonder om te horen hoe je zulke dromen kan hebben en ook al plannen hebt hoe je het kan gaan verwezenlijken. Ik hoop voor haar dat ze ooit dokter kan worden!

Oh voor het geval ik het nog niet verteld heb, het is al volop kerst hier. Kerstmuziek overal, lampjes bedenk het en het is er. Heel erg graag met deze hitte en heel erg raar dat dit al is sinds wij in de Filipijnen zijn. Het wordt met de dag meer!

Ons plan is om komend weekend een vulkaan te beklimmen en een dagje te gaan surfen. Heel erg hopen op goed weer dus!