Hs 14. Franz Josef Glacier

Franz Josef Glacier, niet vele kunnen deze beklimmen vanwege het weer maar ik was de gelukkige!! Ik stond op met perfect weer en ik had er zin in! Na een vreselijke jeuknacht en ontbijtje liep ik samen met Diana en Marjolein richting het ophaalpunt. We kregen een hele sexy outfit, bergschoenen met spikes en hadden we een hele leuke Amerikaanse gids. Eerst gingen we een stukje door een bos en stapte ik voor het eerst op een helikopter! En als een kleine gevaarte vlogen we dan richting die hoge bergpieken met eeuwige sneeuw richting de ijsgletsjer. Echt geweldig en ik zat voorin omdat ik de kleinste was :) Toch nog een voordeel om zo klein te zijn. We landden letterlijk op de gletsjer op het ijs en moest je nog stevig vasthouden want er komen enorme windvlagen van de helikopter af. We begonnen met een klein groepje onze wandeling van drie uur door deze omgeving. Door de opwarming van de aarde en het zonnige weer van die dag smelt het ijs continue en ontstaan er kleine riviertjes op het ijs. We moesten een paar keer door smalle stukken waarbij je voet voor voet verder moest of steile ijstrappen af moest. Tijdens onze drinkpauze hebben we water van de gletsjer gedronken! Helder, schoon, puur water :)

Op een geven moment kwamen de wolken aanzetten en moesten we ons toch naar beneden gaan haasten. Anders kon de helikopter ons niet ophalen en moet je overnachten op de gletsjer… Ja, hiervoor had ik blijkbaar getekend maar die nacht op die gletsjer zou Kyra sowieso niet overleven, te koud z’n bedje voor mij op het ijs. Ik weet ook niet hoe ze dat doen want er zijn geen spullen of andere voorzieningen op die gletsjer. Er waren nog twee groepen op die berg na ons en ik weet niet of de laatste groep moest achterblijven. We gingen door een smalle hal van ijs als laatste stuk die handgemaakt is en pas sinds drie weken er was. De gletsjer beweegt namelijk een meter per dag en bovenop zelfs 7 meter dus elke keer is de route anders. Daarom was deze hal ook nieuw en de bodem zakte telkens in maar deze was nu 2 weken stabiel na de derde poging… Onze gids vertelde over hoe het komt dat de gletsjer blauw is. Er komen kleurgolven van de zon af waaronder blauw. Maar blauw is een kleine kleurgolf dus die komt door het ijs heen en blijft zitten in het ijs. Op Antarctica is het ijs nog dikker en daar kan je zelfs de kleur paars tegenkomen! Ontzettend gaaf verhaal en ik had weer wat geleerd.

Na dit avontuur op de gletsjer, die ik net zo gaaf vindt als de Tangorio Crossing, waren we rond 2 uur weer terug. Na een lunchpauze ging ik met mijn groepje naar de bubbelbaden van het ophaalpunt. Het was perfecte weer hiervoor omdat het bewolkt werd en we waren allemaal moe. Paar uur verder, gingen mijn muggenbulten weer jeuken door de warmte van de bubbelbaden en gingen we een warme chocolademelk halen. Ik was uitgeteld dus na het avondeten ging ik me klaarmaken voor de busrit van de volgende dag. Donderdag stapte we in de bus richting Wanaka en uiteraard niet zonder een paar tussenstops. De eerste was bij een groot meer waar ik lekker in het zonnetje heb gezeten met Diana en hebben we gesmikkeld van een worteltaart. Na een snelle wandeling naar het meer gingen we richting Schip Creek wat aan de kust lag. Daar stikte het van de zandvliegen en dit zijn echte krengen want die kleine rotvliegjes bijten je waar je bij staat. Dus ik stond druk met der armen en benen te zwaaien want er zwommen dolfijnen langs de kust! Helaas heb ik ze niet op de

foto gekregen… Misschien mijn Deense fotograafvriendin Charlotte en kan ik een foto van der pikken haha.

Daarna stopte we bij een Mirror Lake en de rit richting dit meer was net zoals een natuurdocumentaire en leek het net of je een panorama film keek vanuit de bus. Zoals de naam al aangeeft was dit meer net een spiegel waarin de berg perfect werd gereflecteerd. Ik snap wel waarom backpackers het Zuidereiland het mooist vinden. Het is nog minder bewoond en bergachtiger dan het Noordereiland. Elk riviertje of meertje dat je ziet is zo mooi turquoise blauw net als een zwembad waardoor het nep lijkt. Dit was zeker weten de mooiste rit van mijn hele reis richting de volgende bus stop. Je moet wel een extreem goeie maag hebben voor deze hele busrit door Nieuw Zeeland want de wegen zijn kronkelig en hobbelig. Gek genoeg heeft niemand nog gekotst.

Wanaka

Wanaka is een erg klein dorpje dat toeristisch is opgesteld. Het ligt aan een groot meer wat wordt omringd door bergen met eeuwige sneeuw. Er is zelfs een strandje wat bestaat uit kiezelstenen van de bergen. Niet erg comfortabel om op te liggen maar de zon scheen en we wilden even genieten van het weer. Er ging nog een dronken vent tegen Diana en mij praten en bood ons een biertje aan maar wij sloegen dit aanbod vriendelijk af (mijn vader kan trots zijn). Diana en ik hopte af in Wanaka want normaal blijf je maar hier een nacht. Dat betekent dat je niet veel kan ondernemen in Wanaka dus ik was blij dat ik eraf ging.

We hadden niks op de planning staan om te doen maar we wilde naar de meest gefotografeerde boom in het water lopen. Het is maar een klein boompje maar het was zeker een bijzonder gezicht. Vervolgens liepen Diana en nog een Frans meisje (Agathe) naar Waterfall Creek, wat verderop langs het meer lag. Met een flinke tegenwind van een uur lopen op het kiezelstrand kwamen we aan bij Waterfall Creek. Normaal gesproken is Nieuw Zeeland goed in het

vernoemen van plekken naar daadwerkelijke dingen zoals: Bay of Islands (een baai met veel eilandjes) dus wij dachten een waterval te zien na onze wandeling. Zoals je misschien uit de toon van dit verhaal begrijpt, was er allesbehalve een waterval te vinden. Agja, we hebben gewandeld en hoogstwaarschijnlijk ligt mijn zonnebril nog ergens op een steen… Dat was wel balen maar daar kwam ik te laat achter.

De volgende dag vertrokken we richting Queenstown, de stad waar genoeg avontuur valt te beleven. Dat lezen jullie weer in het volgende hoofdstuk!

X-Kyra