Hs 3. Primaire levensbehoeften

De jetlag zit er nog wel goed in maar ik pak steeds meer slaap en het belangrijkste is, dat ik heel de nacht doorslaap en niet overdag! Ik krijg nog steeds geen genoeg van het prachtige weer hier. Amy stuurde me een sms’je om af te spreken rond half 11 om de stad te verkennen want we hadden allebei nog last van een jetlag. Daarnaast had ik stiekem toch wat T-shirts nodig want eigenlijk heb ik maar 2 bij! Dus ik vroeg aan Howard waar ik een beetje voor Primark prijzen (lees: bagger goedkoop) kon shoppen. Auckland heeft sinds 2 jaar een Zara en een H&M maar die waren niet in de buurt. Ook mocht ik zijn buspas lenen dus super relaxt maar eigenlijk geeft Howard telkens aan dat het maar een half uur lopen is :P Hij vergeet zeker dat ik korte beentjes heb en last van een jetlag heb.

Afijn, Kyra had op Google gezocht naar een bus richting het centrum. Google gaf aan dat ik 8 minuten moest lopen om bij de bushalte te zijn. Goed te doen en met een beetje vaart haal ik de bus nog op tijd. Dus ik liep een heuvel vlot af maar toen zag ik de hel al voor mij verschijnen, ik moest een heuvel, nee een berg, oplopen om bij de bushalte te komen… Mijn hemel ik snap nu waarom iedereen er fit uitziet en ook weinig dikke mensen. Eenmaal bij de bushalte, uitgeput, snapte ik niet veel van het bussysteem want mijn bus had geen busnummer maar de tekst ‘OUT’. Ik lief vragen aan iemand of ik bij de juiste stond en ze zei ja maar vervolgens bleek ik bij de verkeerde staan... Zij hebben hier twee buslijnen IN en OUT en de gebruikelijke bussen met wel nummers erop.

Eenmaal in de bus realiseerde ik me dat ik eigenlijk niet echt een plek had afgesproken met Amy. Ik zou naar haar hostel lopen en zij zou in de buurt koffiedrinken. Je begrijpt het volgende dilemma. Allereerst kon ik niet haar hostel vinden en vervolgens ook niet een plek in de buurt waar ze koffie eventueel zou kunnen drinken. Na 10 minuten rondgelopen, ging ik op zoek naar de allerbelangrijkste levensbehoeften: gratis internet! Ik liep naar de eerste de besten Burger King en stond voor de deur als een rampentoerist op de gratis Wi-Fi, die werkte niet, op naar Starbucks, werkte ook niet, toen ging ik ergens uit frustratie zitten en vond bij een barretje eindelijk Free Wi-Fi. Ik had eindelijk contact met Amy en toen gaf ze aan dat ze bij Starbucks was. Dus ik weer naar de Starbucks maar geen Amy en nu was ik klaar mee en heb ik er maar gebeld. Het arme kind was weer teruggegaan naar haar hostel omdat zij dacht dat ik daar zou zijn.

Vervolgens zijn we naar Cotton-On (kledingwinkel) gelopen want daar hadden zij volgens Howard goede prijzen en gelukkig was er een Sale dus ik kon wat T-shirts kopen. Terwijl ik aan het rondneuzen was, ging Amy naar een sportschool om te vragen of ze lid kan worden, want zij blijft ruim een half jaar en misschien wel langer in Auckland. Ik ging de T-shirts passen en vervolgens afrekenen en wachtte ik op Amy in de winkel. Maar de tijd ging voorbij en nog steeds geen Amy… En jahoor ik was der weer kwijt dus ik heb er maar gelijk gebeld maar kreeg der niet te pakken. Dus deze rampentoerist weer naar de Burger King, gelukkig gratis Wi-Fi en had ik weer contact. Wat een ELLENDE. Zij riep mij naam dus bij andere paskamers dan ik stond en kreeg geen gehoor en was gelopen naar de haven om te lunchen.

Toen ben ik daar naar toegelopen en de haven is echt prachtig. :) Heel mooi tropisch blauw water en mega groot en gezellige drukte met heleboel restaurantjes en bars. Ik had Amy weer gevonden bij The Crab Shack waar super vriendelijke en beleefde mensen werken. Maar ik merk dat iedereen wel zo is in Nieuw Zeeland, echt top service en echt gemeend. Na wat voedsel in mijn maag, gaf ik aan dat ik echt wel internet nodig heb voor op mijn telefoon. Amy had een Prepaid Sim-kaart voor Vodafone gekocht voor in Nieuw Zeeland die net als

‘vroeger’ werkt maar dan iets anders. Wij waren samen een Vodafone store gelopen en heb ik een simkaartje en 2.5 GB gehaald. Die is per maand oplaadbaar en na een jaar niet meer geldig dus na twee maanden kan die in de prullenbak. En eindelijk was ik voorzien in mijn primaire levensbehoeften.

Amy ging weer terug naar haar Hostel en ik naar mijn huisje op de heuvel. Die ik overigens via een andere bushalte heb ontweken want dat doe ik nooit meer! Trouwens heel vreemd maar veel mensen, die geen zwerver zijn, lopen hier op blote voeten. De straten zijn wel schoon en bestaan uit van die gladde blokken stenen maar toch? Amy had me nog uitgenodigd om het vuurwerk te bekijken die avond (Nationale Australische Dag) maar ik was best moe dus ben ik thuis gebleven. Ik heb geprobeerd om een Time Lapse te maken met de GoPro maar weet nog niet of het gelukt is. Hopelijk kan ik dit binnenkort delen via Facebook.

Ik houd jullie op de hoogte :)

X-Kyra

P.s. mocht je bij de Vodafone binnenlopen in Auckland, niet je laten helpen door de Aziaat met een zwarte pet en levenloze blik. Hij is niet behulpzaam (letterlijk hij hielp mij niet) en moeilijk te verstaan. Hij werd bijna boos omdat ik hem niet verstond…

P.s.s. achter gekomen dat Britse Aziaten niet te verstaan zijn.